Η στιγμή του Eat Pray Love

Τέτοιες μέρες, πριν ακριβώς ένα χρόνο, είχα πάει δύο ταξίδια απανωτά.

Αυτά τα ταξίδια δεν ήταν συνηθισμένα, δεν ήταν απλά διακοπές.

Σε αυτά τα ταξίδια, είχα πει πως θα αποφάσιζα τι θα έκανα με τη δουλειά μου.

Σκεφτόμουν, πως αλλάζοντας δυο πόλεις μέσα σε πέντε μέρες, κάπου θα έβλεπα ένα σημάδι που θα μου 'ξεκλείδωνε' τις σκέψεις και τότε θα ήξερα τι θα έκανα.

Οπότε έζησα ένα μικρό Eat Pray Love.

Στο ένα ταξίδι, έκανα το Eat. Έφαγα και ήπια πολύ. Εκεί είδα δύο φίλες. Η μια δεν ήταν σίγουρη για τη σκέψη μου να φύγω. Λογικό, τα πράγματα είναι δύσκολα και εγώ ήθελα να παραιτηθώ επειδή πνιγόμουνα;

Η άλλη φίλη, σε επίσης φάση σκέψης για τη δουλειά, υποστήριξε την απόφαση μου.

Έφυγα.

Πήγα σε άλλη χώρα, σε άλλη πόλη.

Έμεινα σε μια φίλη. Έφτασα μεσάνυκτα διαλυμένη, αφού άλλαξα δύο αεροπλάνα. Με παρέλαβε, μου έκανε σούπα να φάω. Δεν μίλησα. Πήγα πτώμα στο κρεβάτι.

Την άλλη μέρα, ξύπνησα και τη βρήκα στην κουζίνα.

'Φαίνεσαι χάλια ψυχολογικά και σωματικά', μου είπε.

'Ναι, δεν είμαι καλά. Ήταν μια χρονιά που συνέβησαν τόσα πράγματα. Σκέφτομαι να κάνω το επόμενο βήμα. Θα παραιτηθώ', ψέλλισα κοιτάζοντας το πάτωμα.

Έμεινε και με κοίταζε. 'Είσαι τρελλή, δεν θα το κάνεις', απάντησε σχεδόν απόλυτα.

Τότε πήρα βαθιές αναπνοές και άρχισα να μιλάω. Για όσα έγιναν, για όσα δεν γίνονται, για όσα θέλω, για όσα με κρατάνε πίσω. Μίλαγα, μίλαγα.

Μετά από αρκετή ώρα, γύρισε με κοίταξε. 'Μόλις πας πίσω θα παραιτηθείς, τι συζητάμε;'.

Έφτιαξα ένα σακίδιο, πήγα για το βράδι να μείνω σε φίλη, πρώην συμφοιτήτρια. Με μάζεψε από το σταθμό. Πήγαμε σπίτι της. Καθώς ετοιμάζομασταν να πάμε στο πάρκο, της πετάξα οτι θα παραιτηθώ.

'Είσαι τρελλή παιδάκι μου;' η φυσική απάντηση.

Στο λεωφορείο, άρχισα να μιλάω και να λέω ακριβώς τι σκέφτομαι. Πλέον είχα φτάσει στο σημείο, που όλα κυλούσαν σαν χείμαρρος από το στόμα μου. Έπρεπε να προχωρήσω. Δεν μπορούσα πια να κοιτάω πίσω.

Φτάσαμε στο πάρκο. Καθώς απλώναμε στο γκαζόν και γω χάζευα το πελώριο δέντρο μπροστά μου, η φίλη γύρισε και με κοίταξε 'εννοείται πως θα παραιτηθείς".

Πλησίαζα. Άρχισα να βλέπω το στόχο πιο καθαρά. Ήμουν σε φάση Pray.

Την επομένη, συνάντησα τη φοιτήτρια βαφτιστίρα μου, στους δρόμους της μεγάλης πόλης.

Περπατήσαμε άπειρες ώρες. Φάγαμε κορεάτικα, πήγαμε σε απογευματινά μπαράκια.

Καθώς πίναμε, ένα μαρτίνι εγώ, ένα spritz εκείνη, τη ρώτησα 'τι κάνω πια και που πάω;'
Ίσως ήθελα ένα μικρό, τελικό σπρώξιμο. Και μου το έδωσε.

'Ότι και να κάνεις, είμαι δίπλα σου και είμαι περήφανη για σένα'.

Εκείνη τη στιγμή δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.

Δυο μέρες μετά επέστρεψα Κύπρο, πήγα γραφείο και κτύπησα την πόρτα του διεθυντή μου.

Το μόνο που μου απόμεινε είναι το Love :)

Y.Γ. Το blog αυτές τις μέρες έκλεισε 10 ολόκληρα χρόνια ζωής. Αυτό το ποστ δεν ήταν καθόλου τυχαίο τελικά.

Το "μετά"

Η χειρότερη ατάκα που μπορεί να σου πει κάποιος, όταν τελειώσει μια φάση ( φλερτ, σχέση κλπ) είναι 'συγκεντρώσου σε σένα τώρα" ή "κάνε πράγματα, δούλευε".

Τι εννοεις ρε φίλε να συγκεντρωθώ σε μένα; Να αρχίσω διαλογισμό, γιόγκα; Να πάω βόλτα στο πάρκο της Αθαλάσσας ή στην παραλία;
Ας υποθέσουμε ότι κάνω όλα τα πιο πάνω. Ε, παρακάτω.
Μερικές φορές, το spiritual δεν είναι αυτό που θες τη δεδομένη στιγμή.
Το "αυτό" μπορεί να είναι απλά κάτι πιο απλό. Ας μην επεκταθώ.

Μετά σου λένε " συγκεντρώσου στην καριέρα σου".
Μα κι άλλο;
Δηλαδή, από ένα σημείο και μετά, όταν έχεις συνειδητοποιήσει ότι αυτό έκανες μια ζωή και ήταν και μια πολύ ωραια δικαιολογία για να μην κάνεις σχέσεις, το να κάτσεις να δουλεύεις κι άλλο, είναι η εύκολη μη-λύση.


Τα πράγματα είναι απλά όπως τα βλέπω σήμερα και τα συζητούσα με μια παιδική φίλη, χθες σε ένα πάρτι.
ΌΛΑ (τα γκομενικά) περνάνε με άλλα γκομενικά. Ο έρωτας με έρωτα.
Η αυτοπεποίθηση τονώνεται με φλερτ, με ανταπόκριση, με σεξ.
Πλησιάζει και καλοκαίρι.


Φυσικά η ατάκα της φίλης " Φαίνεσαι δυναμική και femme fatale και αυτό φοβίζει", δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην τόνωση του ηθικού. Αυτό, άλλη ιστορία.

Πως κλείνουν οι κύκλοι

Δεν ξέρω τι φύλλα δάφνης μάσησα στο προηγούμενο ποστ, αλλά ήταν προφητικό.
Η ιστορία, η ρομαντική, το crush, μας τέλειωσε.
Η ατάκα...."είναι κακό timing". Και δεν ήταν δική μου.
Είμαι άϋπνη . Θα περάσει.
Κλείνουν κύκλοι και αυτή η ενέργεια του κλεισίματος, βοηθά να ανοίξουν άλλοι, πιο στέρεοι.
Το ξέρω απο πείρα. Το έχω ξαναδεί το έργο.
Και, αν ζεις κάτι παρόμοιο να ξέρεις...όλα θα πάνε καλά.
Καταλήγουμε με ανθρώπους που ταιριάζουν στη φάση μας.
Και είναι καλό αυτό.
Πάω να κάνω δεύτερο καφέ και να κλείσω αεροπορικά για Βερολίνο.

Time to consider timing

Και τελικά καταλήγουμε πως όλα, μα όλα στη ζωή περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα: το Timing.

Εκείνες τις φορές, που μια κατάσταση, συνέβηκε τόσο εύκολα σαν ένα απογευματινό αεράκι. Που δεν σκέφτηκες δεύτερη φορά, που δεν συνάντησες εμπόδια, που αν και τα βρήκες μπροστά σου, με την πρώτη προσπάθεια τα ξεπέρασες. Που όταν ο άλλος ήθελε το ίδιο με σένα. Που το έδειχνε τη στιγμή που το ήθελες. Που όταν έδειχνες εσύ κάτι, ήταν στην κατάλληλη ώρα. Που όταν ένιωθες πως "όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν".
Ναι εκείνες τις φορές, το timing ήταν το σωστό.

Εκείνες τις φορές που δεν έγινε κάτι. Όταν ήθελες, μα δεν προέκυπτε. Όταν, όσο το κυνηγούσες, τόσο απομακρυνόταν. Όταν σου τέλειωνε η υπομονή, όταν κάθε μέρα αμφισβητούσες τις πράξεις σου και, ακόμα χειρότερα, τον εαυτό σου. Όταν σκεφτόσουν ότι δεν σου έβγαινε η σούμα. Όταν ένιωθες πως αυτό το "κάτι" απομακρύνεται αν και υπήρχαν όλα τα φόντα για να έρθει κοντά σου.
Εκεινες τις φορές, το timing ήταν το λάθος.

Γιατί timing και όχι απλά δεν γουστάρει ο άλλος;
Γιατί απλά το ξέρεις. Ξέρεις και την επιθυμία, ξέρεις και την αδιαφορία. Ξέρεις και να τα διαχωρίζεις.
Η επιθυμία και το timing έχουν σχέση μεταξύ τους. Όμως η επιθυμία χωρίς το timing σβήνει.

Σκέψεις Παρασκευής, μετά από μια βδομάδα αποδόμησης και συνειδητοποίησης.
Απόψε θα πάω σε ένα πάρτι.

Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια;

Update από το προηγούμενο post:

Όχι, δεν έγινε κάτι ακόμα. Τονίζω το ακόμα, γιατί άμα δεν το πιστέψω εγώ φίλη/ε, ποιος θα το πιστέψει;

Ρε συ, δεν νομίζω να είναι η ιδέα μου. Μα είναι δυνατόν, να νιώθω τόσο οικεία κάθε φορά αλλά ταυτόχρονα τόσο νευρικά, σαν πρωτάρα 12αρα που βγαίνει πρώτη φορά για ραντεβού;

Να θέλω να ορμήσω και ταυτόχρονα να μην τολμάω να τον κοιτάω για πάνω από 4 δευτερόλεπτα συνεχόμενα στα μάτια (το έχω μετρημένο).

Ή που όταν μιλάμε, σχεδόν κάθε μέρα, να νιώθω ότι υπάρχει ένα κάτι. Είναι δυνατόν, να αποφάσισε ο τύπος ότι είμαι η νέα καλύτερη του φίλη; Ή λόγω του ότι είμαι πιο μεγάλη ( και σαφώς πιο σοφή - έλα μην ακούω γέλια, δεν ξέρει ο τύπος ότι ο νούς μου είναι μιας τουλίπας).

Μα είναι δυνατόν;

Εγώ δηλώνω πως όχι. Δεν είναι τυχαίο.

Σύμπαν με ακούς που το λέω και επιμένω; Έτσι μου είπε μια φίλη μου τις προάλλες. Να μην γράφω και να μην λέω αρνητικά πράγματα γιατί το σύμπαν ακούει.

Αυτή η φίλη επίσης μου είπε ότι ο άνθρωπος δεν κατάλαβε ότι είμαι ευαίσθητη ( I wonder why). Και ως πιο μεγάλη, πιο φάουσα (φίλοι από Ελλάδα, η μετάφραση της λέξης αυτής είναι "σκύλα") και πιο περπατημένη (βεβαίως, βεβαίως), πρέπει να δείξω μια ευαισθησία.

Οπότε ένα βράδι, καθώς καθόμασταν με αυτή τη φίλη στα 7 Κλειδιά, με έβαλε να στείλω μήνυμα και να του γράψω ότι...είναι γλυκός. Το έστειλα και μετά πεταξα το κινητό στην άλλη πλευρά της Λευκωσίας. Μα εγώ να γράψω αυτό το πράγμα; Δηλαδή εγώ; Αλλά είπα να τολμήσω.

Ε, δεν απάντησε! Ήμουν να πεθάνω. Ήπια το μισό μαγαζί σε κρασί.

Πήγα σπίτι και σκέφτηκα "Μάλιστα. Φοβήθηκε. Αυτό ήταν. Δεν θα τον ξαναδώ. Ποτέ". Επαναλαμβάνω, είμαι Λεών. Το δράμα μου, ούτε ο Αισχύλος ή ο Ευριπίδης δεν μπορούν να γράψουν σε τόσο βάθος.

Τέλοσπαντων. Κοιμάμαι. Με το κινητό σε ΑΛΛΟ δωμάτιο.

Στις 8.10, με ξυπνάει ενα ΝΤΡΙΝ! του ipad στο κομοδίνο. Το ανοίγω και βλέπω την απάντηση του στο facebook: "Σόρι αλλά αυτό που είπες είναι τόσο, μα τόσο κυνικό!" και γελάει. 

Ε, πέθανα στα γέλια! Κατάλαβες; Εγώ να λιώνω και ο άλλος να με έχει για βασίλισσα του κυνισμού.

Απαντώ εγώ απτόητη: "Το εννοώ!" και πετάω ένα χαμογελάκι ( α ρε έρωτα, ρομαντική σαχλή με κατάντησες). Και απαντάει "Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πιστέψω". Στο δεύτερο μου μήνυμα " Αλήθεια το εννοώ" όπου έριξα και 3 θαυμαστικά ( εγώ που δεν αντέχω τα σημεία στίξης) απάντησε με το πιο πλατύ χαμόγελο του σύμπαντος. Και αμέσως πήγαμε για ένα γρήγορο ( 2ωρο) πρωινό καφέ.

Αχ... 

Α ναι, τίποτα δεν έγινε. Ήταν και πρωί ( λες και το βράδι έγινε κάτι - τέλοσπαντων).

Αυτά.

Σύμπαν. Άκου με. Κάνω υπομονή. Αν γίνει, θα γίνει.

Αν δεν γίνει...υπάρχουν και μοναστήρια στο Θιβέτ.