Let the games begin

Αυτός ο Αύγουστος, ήταν σαν ένα σφηνάκι. Με το πότε τέλειωσα τις δουλειές μου, μέσα του μήνα, πότε πέρασα λίγες μέρες σπίτι κάνοντας το απόλυτο τίποτα ή γκρινιάζοντας για τη ζέστη, πότε πήγα στο Paradise Festival και στο Windcraft και πότε πέρασα 5 μέρες στον Πρωταρά για να πάρω λίγο χρώμα επιτέλους, ούτε καν το κατάλαβα. Άσε που για έναν παράξενο λόγο, πάλι κατάφερα να χαθώ με κόσμο.

Και να που έφτασε 31 Αυγούστου, ημέρα Δευτέρα, ημέρα που επισήμως αρχίζει για μένα η νέα σχολική χρονιά.

Σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες, ότι ειδικά φέτος ανυπομονώ για αυτή τη νέα σχολική χρονιά. 

Οι ανατροπές και οι αλλαγές της περσινής σεζόν, έφεραν ένα νέο, λευκό καμβά που είμαι περίεργη, με ποια χρώματα θα γεμίσει φέτος.

Το Σάββατο ξύπνησα Πρωταρά και αν και είχα κανονίσει με φίλους θάλασσες και φαγητά το βράδι, τα μάζεψα και επέστρεψα άρον άρον Λευκωσία. Στο δρόμο σκεφτόμουν, ότι δεν αντέχω πια αυτό το μεταβατικό μου στάδιο. Είναι πολύ πράμα, πολύ έντονο.

Καταρχάς, δεν μου κάνει η καθημερινότητα μου, αλλά αυτό θα αλλάξει από σήμερα αφού θα αρχίσω να τρέχω τα νέα μου προτζεκτ.

Κατά δεύτερο, δεν μου κάνει πολύς κόσμος στη ζωή μου. Κόσμος, που συμπαθώ, που πρόλαβα και αγάπησα ρε παιδί μου, αλλά που τα κανάλια επικοινωνίας μας δεν κολλάνε. Δεν με αφορούν αυτά που λένε, δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να τους νταντεύω μερικές φορές. Θέλω απλές, σταράτες κουβέντες. Που μερικές φορές, μπορεί να μην είναι καν κουβέντες, αλλά να είναι ουσιαστικές σιωπές. Επίσης, κάποιες φιλίες που προσπαθείς πολύ να τις διατηρησείς....ε, όχι. Γιατί;

Τρίτον, θέλω να εξομολογηθώ, ότι δεν μου πολυαρέσει που αμέσως μπήκα σε φάση πολλής δουλειάς και επίσης κάποια πρότζεκτ τα οποία, αναγκαστικά ανέλαβα, δεν τα πολυθέλω. Ειδικά με ένα από αυτά, είμαι έξαλλη. Από τη μια με ήθελαν πολύ να το αναλάβω, από την άλλη μου δίνουν ψίχουλα για μεγάλη ποσότητα δουλειάς, με πρόφαση " δες το σαν μια αρχή συνεργασίας για μελλντικά πρότζεκτ". Παρεξηγήσαμε στην Κύπρο μου φαίνεται, πολλά πράγματα. Αν θες ποιότητα, πληρώνεις. Αν θες ποιότητα, αλλά δεν έχεις λεφτά, θα την πάρεις, αλλά σε μικρές δόσεις. Χμ, νομίζω αυτό θα τους πω.

Τέταρτο, μου τέλειωσαν τα λεφτά. Περιμένω να πληρωθώ από πρότζεκτ φυσικά, αλλά προς το παρόν, είναι αβέβαιο το πότε. Και αυτό my dear, ονομάζεται Freelance.

Πέμπτο, αυτό το καλοκαίρι μου άρεσαν αρκετά άτομα. ¨Οχι, ένα, όχι δύο, περισσότερα. Στην πορεία, ο ένας μας τέλειωσε - ε φτάνει πια χρυσέ μου, με το σύνδρομο κτητικότητας και ως εκεί - , ο άλλος είναι αλλού ξημερωμένος, ο άλλος χμ δεν νομίζω, ο άλλος, πολύ μικρός δυστυχώς ( ίσως σε μια άλλη ζωή) και οι άλλοι...ε , θα δούμε ! Πάντως, για πολύπλοκα και ανούσια δεν είμαι. Ούτε για one night, one week stand, γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, ο νόμος του Μέρφι στην Κύπρο, τον φέρνει μπροστά σου, κάθε μέρα και μπορεί και στη γειτονιά σου. 

Έκτο, θέλω ταξίδια. Θέλω να μείνω σε μια άλλη χώρα ( μου κόλλησε η Κόστα Ρίκα), για 6 μήνες. Κάτι μου λείπει από το πάζλ του μυαλού μου και δεν ξέρω που να το ψάξω να το βρω.

Άντε βρε, καλή μας αρχή!

χχ

T(h)ink Tok

Ο Αύγουστος είναι ο πιο αργός μήνας του κόσμου. Είναι το τέλος της σεζόν, για πολλούς η αρχή των διακοπών, είναι ο τελευταιός μήνας του καλοκαιριού, οπότε ήδη έχουν περάσει τρεις μήνες που έχεις προσαρμοστεί σε μια πιο αργή και κυριολεκτικά ζεστή καθημερινότητα.

Λογικά, είναι ο μήνας που δεν σκεφτόμαστε. Το πολύ πολύ να σκεφτούμε σε ποια παραλία να αράξουμε, ποιο μπαρ είναι ανοικτό , που κάνουν το καλύτερο gin n tonic κλπ.

Τελικά όμως, διαπιστώνω ότι φέτος ειδικά, είναι ένας μήνας που όλοι σκέφτονται. Και όταν λέω "όλοι" εννοώ όλοι οι δικοί μου φίλοι.

Σκέφτονται, σκέφτομαι, σκεφτόμαστε μαζί και συζητάμε ατελείωτα και ανελέητα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συζητάς υπαρξιακά μέσα στη ζέστη. Ή μάλλον, υπάρχει. Να τα σκέφτεσαι και αφού έχεις φρικάρει, να αποφασίζεις να τα συζητήσεις με τους φίλους σου. Και να μην τους λυπάσαι. 

Είναι αυτή η φίλη μου, που έχει χωρίσει πριν από ένα χρόνο. Προσπαθεί να το ξεπεράσει. Θα μου πεις, είναι θέμα θέλησης, μήπως δεν θέλει να το ξεπεράσει; Χμ, δεν είναι τόσο απλό.Όταν ήσουν ερωτευμένος, όταν δεν έχεις λάβει κάποιες απαντήσεις, ε τότε, γίνεται αυτό. Αιωρείσαι. Σκέφτεσαι. Φρικάρεις. Έρχεται καλοκαίρι. Φρικάρεις περισσότερο. Φρικάρουν και οι φίλοι σου μαζί σου γιατί σε καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να πουν κάτι άλλο. Όλόκληρη σεζόν, τη βγάλαμε στους καναπέδες να συζητάμε τα γκομενικά μας, τα ερωτικά μας κλπ. Βγάλαμε άκρη; Όχι. Γιατί συνεχίζουμε τότε να τα συζητάμε; Γιατί δεν ήρθε ένας νέος έρωτας να μας κάνει να σκάσουμε.

Μετά, είναι ο φίλος που δεν ξέρει τι να κάνει με τη δουλειά του, τι να διαλέξει, αν θα κάνει κι άλλο μεταπτυχιακό ( δεν σε σώζει ακόμα ένα χαρτί, του είπα τις προάλλες και μόνο που δεν μου πέταξε τη γαρνιτούρα του gin n tonic στα μούτρα). Να φύγει από Κύπρο; Μεταξύ μας, η Κύπρος είναι ένα νησάκι. Μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα επαγγελματικά. Εκτός και αν ταξιδεύεις 360 μέρες το χρόνο και έχεις ένα σπίτι εδώ για να μείνεις τις υπόλοιπες 5. Αυτός ο φίλος όμως έχει μια υπέροχη σχέση, 4 χρονών. Άρα τί; Τί θυσιάζεις; Τί κρατάς; Ποια είναι η προτεραιότητα;

Ύστερα, είμαι εγώ, η αιωνίως φρικαρισμένη. Έβλεπα αυτή την ταινεία τις προάλλες , που διαδραματιζόταν στο Βερολίνο. Και ήταν κάτι υπέροχοι τύποι, αρχιτέκτοντες, που είχαν συγυρισμένη δουλειά, συγυρισμένη ζωή, έκαναν ανακύκλωση ( άσχετο) και φορούσαν υπέροχα μαύρα ρούχα ( δες προηγούμενο ποστ). Και με έπιασε η καραφρίκη. Θέλω και γω κάτι τέτοιο πολιτισμένο! Βαρέθηκα αυτή τη μεσανατολίτικη χώρα που δεν έχει καν την τσαχπινιά της Μέσης Ανατολής. Θα με πεις ξιπασμένη. Ε, καλά. Τί να σου πω; Είμαι. Δεν με ενδιαφέρει. Έτσι κι αλλιώς, τα κατάφερα και κόλλησα εδώ πάλι. Οπότε η φίλη που ήρθε να με μαζέψει με πέτυχε σε φάση πατωμάτων. Και μέσα σε όλα έμπλεξα και το θέμα "γκομενικό". Τί πειράζει ρε παιδί μου να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα One night stand εδώ μέσα; Χωρίς την επομένη να τους δούμε μπροστά μας; Ή τελικά να ανακαλύπτουμε ότι είναι αδέλφια προισταμένων μας ( έπαιξε). Κάτι μιας νύκτας, μιας βδομάδας, κάτι τόσο ελεύθερο που να σε απελευθερώνει.

Ή κάτι ερωτικό. 

Πάω να πιω. Γεια. 

Παράξενες μέρες του Αυγούστου

Το ξέρω, ακούγεται κάπως λογοτεχνικός, να μην πω και βαρετός, ο τίτλος. Αλλά είπα, ας το πάρω κάπως στα "μαλακά" το θέμα.
Λοιπόν, άκου τι παίζει. Τον Ιούλιο δούλευα ατελείωτα, έκανα μητιγκ, προσπαθούσα να οργανώσω τη ζωή μου. Επίσης κοιμόμουν πολύ, λόγω κούρασης σωματικής και ψυχολογικής, λόγω ζέστης ή και μεταξύ μας, επειδή δεν γούσταρα την καθημερινότητα μου.
Αυτό το καλοκαίρι είναι παράξενο πολύ. Η χρονιά ήταν παράξενη όπως σου είπα τα τελευταία χίλια ποστ.
Έχω πάει θάλασσα επιτέλους, αλλά έμεινα μέσα για 10 λεπτά. Ήταν και χάλια ο βυθός , δεν μπορούσες να πατήσεις κάπου χωρίς να σκέφτεσαι συνέχεια ότι μπορεί να ξεπηδήσει κανένα πλάσμα από τα βράχια και τα κοράλια.
Από την άλλη έλεγα και σε ένα φίλο "Ρε συ, με σκέφτεσαι μετά από όλα αυτά που συνέβηκαν αυτή τη χρονιά, ξαφνικά να είμαι στον Πρωταρά, στο άσχετο, να ξαπλώνω στην παραλία, σαν να μην συμβαίνει τίποτα;  Είναι πιο λογικό να πάρω φόρα και να βουτήξω από βράχια στον Πωμό".

Σε αυτή τη φάση είμαι, αν μπορείς να το πιάσεις.

Επίσης, βαριέμαι το καλοκαίρι, βαριέμαι τη ζέστη, βαρέθηκα κόσμο να βγάζει σέλφι από παραλία. Φτάνει πια. Αν είσαι στην παραλία στο Μπαλί, σε απάτητο ελληνικό νησί, βγάλε να δω το τοπίο να το χαρώ. Πόσες φορές ο Κόννος, το Μακένζι και το έρμο το Σειρήνα; Βαριέμαι. Οχι, δεν ζηλεύω.
Εξάλλου, μετά από όλα που έγιναν φέτος, έγινε και μια αναδιάρθωση σε παρέες, κάτσε οργανώσου τώρα, ανάμεσα σε παραιτήσεις και τα διάφορα, να "εμφανιστείς" ξανά σε ζωές φίλων με τους οποίους χάθηκες ή να δημιουργήσεις νέους κύκλους. Δεν είχα το σθένος. Έγιναν και κάποια ξεκαθαρίσματα, έγιναν και κάποιες νέες γνωριμίες. Με τη νέα σχολική σεζόν θα δούμε.

Επίσης, έχουμε οικογενειακά θέματα. Δεν μπορώ να χειριστώ εντάσεις. Είναι ζέστη. Έχω και εγώ τα δικά μου, πνίγομαι.

Το άλλο, την "είπα" σε μια φίλη που επιμένει να κολλά στο παρελθόν, ενώ είχε την τύχη να έχει τώρα ένα όμορφο παρόν. Μην το κάνεις ούτε εσύ αυτό. Αν θες να μείνεις στο παρελθόν,μείνε. Μην πάρεις όμως στο λαιμό σου άλλο κόσμο. Φυσικά, το ότι χάνεις τον καιρό σου, όταν ασχολείσαι με το παρελθόν, είναι δεδομένο.

Και το άλλο. Πόσο θα ήθελα να ερωτευτώ. Αλλά να μην ξαναχωρίσω. Να βρω τον άνθρωπο μου. Να ξέρω ότι είναι αυτός. Να μην είναι απλά ένα "καλό παιδί" , μια "καλή κυπριακή περίπτωση". Και σκέφτομαι διάφορα, μήπως είναι αργά;, μήπως είναι πολύ να θέλω τον έρωτα; μήπως δεν μπορώ να ερωτευτώ, δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που φλέρταρα, έστω και για την πλάκα.....και γυρίζει ο νους μου και η ζέστη δεν βοηθά.

Σήμερα έλεγα σε έναν φίλο μου πως θέλω να πάω λίγους μήνες σε μια πόλη ευρωπαϊκή. "Που φοράνε μαύρα" του έλεγα, και είμαι σίγουρη ότι με πήρε για τρελλή. Το μάυρο το εννούσα, απλό, πρακτικό, πολιτισμένο, κατευθείαν στο θέμα. Με κούρασε αυτό το νησί, που σχεδόν όλα πάνε λάθος, που η κοινωνία δεν σέβεται κόσμο, ζώα, δικαιώματα. Που ο καθένας παρκαρει όπου θέλει, που ή έννοια μας είναι η σούβλα και να κάνουμε και το σόου μας. Βαρέθηκα. 38 χρόνια, μείον κάποια των σπουδών, είναι πολλά. Αλλά κολώνω να φύγω.

Τί άλλο;
Θέλω να ερωτευτώ, στο πα;