Εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες

Πριν εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες, έγραψα το πρώτο ποστ. Με βάφτισα, ή μάλλον με "ξύπνησα".
Εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες μετά, είμαι ακόμα εδώ.
Η πιο μεγάλη μου σχέση. Που δεν περίμενα να διαρκέσει τόσο. Άσε που αν ήξερα ότι θα έμπαινα σε τέτοια δέσμευση, θα κώλωνα και θα την έκανα με ανάλαφρα πηδηματάκια. Ευτυχώς η καρακοσμάρα μου σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε θετικά.


Μια σχέση με τα πάνω και τα κάτω της. Με τις μέρες του ενθουσιασμού, τις μέρες τις αδιάφορες, τις μέρες τις δύσκολες χωρίς κάτι να πω, τις μέρες που είχα ανάγκη να μοιραστώ, τις μέρες που ήσουν εσύ το παρεάκι μου, που από την άλλη πλευρά της οθόνης, ήξερα ότι διάβαζες και με "έπιανες". Τα βράδια, που με ανοικτό το παράθυρο, θα έσκαγα αν δεν έγραφα, τα βράδια που ο ήχος του πληκτρολογίου ήταν εκκωφαντικός, σχεδόν μου τρυπούσε τις σκέψεις, τα βράδια που ξέκλεβα λίγο χρόνο από τις άλλες σχέσεις, για αυτή τη σχέση.

Το blog στην αρχή γεννήθηκε από μια ανάγκη μου να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς τα κολλήματα που ένιωθα ότι κουβαλούσα στην καθημερινότητα μου. Αργότερα, μετατράπηκε σε κάτι άλλο, πιο δημόσιο, αφού τα post δημοσιεύονταν σε κυπριακό έντυπο. Για να καταλήξει τα τελευταία χρόνια να είναι η δική μου εσωτερική ανάγκη, να καταγράφω ότι ζω. Από τη μια για να θυμάμαι και να λειτουργεί το blog ως η μνήμη μου και από την άλλη για να παίρνω τη γνώμη σου για όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Και αυτή νομίζω είναι η καλύτερη φάση μου ως τώρα. Νιώθω ότι υπάρχει μια ουσιαστική επικοινωνία.

Και τώρα που αυτή η χρονιά μου διέλυσε δύο μεγάλες φούσκες και ετοιμάζομαι να σπάσω και τρίτη, μου αρέσει που είσαι εδώ και είσαι δίπλα μου σε αυτό το μεγάλο βήμα που ετοιμάζομαι να κάνω.

Στα επόμενα εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες λοιπόν!
Cheers!

Παίρνω φόρα και...

Αυτό το στάδιο πριν πάρεις μια μεγάλη απόφαση ή μάλλον πριν υλοποιήσεις τη μεγάλη απόφαση που πήρες.

Που η αποφασιστηκότητα σου εναλλάσεται με δειλία και αναποφασιστικότητα.

Που η σκέψη "μια ζωή είναι αυτή, ας κάνω το καλύτερο που μπορώ για μένα" εναλλάσσεται με το " που πας μωρή ξεβράκωτη στα αγγούρια".

Που υπάρχει η αναλογία των 10 ατόμων που σου λένε να τολμήσεις και ότι "κανείς καλός δεν χάνεται" και των 2 που λένε "σκέψου ξανά τα βήματα σου".

Που από την μια νιώθεις superwoman και από την άλλη μικρή και ασήμαντη.

Που ζυγίζεις εκείνα που θα χάσεις και εκείνα που θα κερδίσεις. Όμως εκείνα που θα χάσεις , βαθιά μέσα σου ξέρεις πως πρώτον δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το να είσαι ψυχικά υγιής και δεύτερο ίσως τα ξανακτίσεις ακόμα καλύτερα. Και εκείνα που θα κερδίσεις, θα είναι καταρχάς η σκέψη πως τόλμησες, πως δεν έκατσες στα αυγά σου, πως είσαι το "βουνό που πήγε στον Μωάμεθ". Αλλά και πάλι σκέφτεσαι...αν τα ζυγίζω λάθος; Αν όντως το βουνό δεν πρέπει να πάει στον Μωάμεθ;

Αυτό το στάδιο το μεταβατικό. Που όμως ξέρεις πως δεν θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου αν δεν το πάρεις στο επόμενο. Στο καλύτερο, στο πιο αληθινό, στο πιο τολμηρό, στο πιο κοντά σε εσένα.

Αυτό το στάδιο που σου κόβεται η αναπνοή.

Αυτό το στάδιο που αποφάσισες πως ότι έγινε στη ζωή σου πριν, τα τόσα δύσκολα πράγματα των τελευταίων καιρών ΠΡΕΠΕΙ να οδηγήσουν κάπου. Δεν μπορεί να μείνει κάτι το ίδιο...

Dream a little, dream of me

Τις μέρες και νύκτες του σαββατοκύριακου μου τις περνάω μπροστά από την οθόνη, να δουλεύω, να χαζολογάω στο ίντερνετ, να βλέπω σειρές και ταινείες. Δεν μου λείπουν οι βόλτες της μέρας, αυτή είναι η αλήθεια και σίγουρα δεν τρελαίνομαι να γυρίζω στα  μπαρ τα Σάββατα. Τί έγινε θα μου πεις;

Δεν ξέρω. Είμαι κάτι μεταξύ " το 'δαμε τόσες φορές το έργο"  και "τόσο δύσκολη σεζόν που ήταν, δικαιούμαι να κάνω ότι θέλω". 

Περνάω μια φάση ημί-εσωστρέφειας. Βγαίνω για να δω εκείνους που θέλω. Στέλνω μηνύματα όταν θέλω, όχι όταν πρέπει. Πάω σε μέρη που μ' αρέσει με τον κόσμο που μ' αρέσει. Έχω και πολλές βραδιές, πράγματα της δουλειάς. Γενικά κυκλοφορώ τα βράδια. Αυτό σημαίνει ότι δεν βυθίστηκα στο μαύρο και είναι καλό. 

 Από την άλλη έχω πεθυμήσει κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Το φλερτ. Όχι το γενικό το αόριστο, να πάω δηλαδή κάπου και να φλερτάρω τους πάντες. Πεθυμώ να μου αρέσει ένας. Να επιδιώκω να τον δω. Να προσπαθώ να δω σημάδια αν του αρέσω. Αλλά εμένα να μου αρέσει πάρα πολύ (ή έμφαση στο "πάρα"). Και κάτι να παίζει, ένα μήνυμα, ένα υπονοούμενο, που να δείχνει ότι μπορεί  και να υπάρχει κάτι. Και μετά αυτή η στιγμή, που είστε οι δυο τετ α τετ. Εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν το πρώτο φιλί. Εκείνο το πρώτο φιλί. Με τον άνθρωπο που θες πάρα πολύ. Οι ανοιξιάτικες βόλτες στην πόλη μαζί του. Εκείνος ο μαγνήτης που σας φέρνει κοντά, που δεν θες να ξεκολλήσεις. Που επικεντρώνεις το βλέμμα σου στις λεπτομέρειες του προσώπου του. Που παλαβώνεις με το χαμόγελο του, που θες τα χείλη του συνέχεια πάνω στα δικά σου.

Ναι, αυτό το έχω πεθυμήσει πολύ.

Σε προλαβάινω. Δεν το εξιδανικεύω. Από τη στιγμή που το έχω ζήσει μερικές φορές στη ζωή μου, σημαίνει ότι υπάρχει, σημαίνει ότι δικαιούμαι να το επιζητώ. Τώρα πώς βρίσκεις αυτόν τον ΕΝΑ, δεν έχω ιδέα. Να εμπιστευτώ το σύμπαν; Να γυρίζω παντού; Δεν ξέρω. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο πυρηνική φυσική το θέμα, όμως πολλές φορές νιώθω πως είναι πιο εύκολο να κάνω δοκτοράτο στο Χάρβαρντ, παρά να βρω τον άνθρωπο μου. Χμ.

Υ.Γ Ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω...