Still

Όλα στη ζωή μου μηδενίζονται αυτή τη σχολική χρονιά.

Όχι όλα. Αλλά από τα βασικά, τις σταθερές μου αναφορές, σχεδόν όλα.

Είναι ένα σημάδι. Το βλέπω.

Καιρός για αλλαγή.

Από που να αρχίσω δεν ξέρω. Ούτε που ξέρω που θέλω να πάω. Με πιέζουν να πάρω έναν δρόμο συγκεκριμένο. Δεν ξέρω αν θέλω αυτόν τον δρόμο. Μπορεί και να τον θέλω. Μπορεί όχι. Δεν έχω απάντηση. Και πως θα ξεκινήσω να ανοίξω το part 2 της ζωής μου;

Έλα μου ντε.

Τώρα με βολεύει που μένω ακίνητη. Δεν κοιτάω δεξιά ή αριστερά μου, δεν με ενδιαφέρει κανείς. Έχω απομονωθεί. Δεν με πειράζει - αστείο δεν είναι που δεν φοβάμαι τη μοναξιά; Εγώ που δεν μπορούσα να μείνω μόνη;

Κοιτάω λίγο πίσω - αυτό πρέπει να μάθω να το λιγοστεύω σιγά σιγά. Πώς μου το ΄λεγε να δεις μια φίλη μου...παρελθοντολαγνεία. Αυτό έχω.

Είναι η δικαιολογία μου που φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά. Ούτε και που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ρίσκαρα. Σίγουρα πριν τα 30 μου. 

Προς το παρόν είναι όλα θολά. Ξέρω πως δικαιούμαι το θολά τώρα. Αλλά ο χρόνος περνάει και εγώ δεν περνώ καλά. Καθόλου καλά.

¨Ενα σημάδι. Κάτι καλό να ΄λθει. Υπόσχομαι να το αρπάξω. Αλήθεια.

Υ.Γ1 Ξέρω ότι μάλλον σκυλοβαρέθηκες να με διαβάζεις να γκρινιάζω, να τα βλέπω όλα κατάμαυρα κλπ κλπ. Έχεις δίκιο. Με βαρέθηκα επίσης.
Υ.Γ2 Βλέπω ξανά το γνωστό όνειρο, ότι πάω ξανά πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν κάνω μάθημα. Γυρίζω στο campus, μιλώ με κόσμο άγνωστο, ενίοτε κάνω και σεξ. Ωραία...

Όχι πια φίλοι, μόνο σεξ

Τί κάνεις όταν συμβαίνει αυτό;

Εσύ πως το βλέπεις;

Δεν μου έχει τύχει ποτέ να έχω έναν φίλο για χρόνια και μετά μια μέρα ή μια στιγμή , να τον δω αλλιώς. Δεν είμαι απόλυτη, αλλά δεν νομίζω να συμβεί και ποτέ.

Πήγε 1-2 φορές να παίξει αυτό το σενάριο, αλλά δεν μου βγήκε. Ειδικά σε μια περίπτωση, καμιά φορά σκέφτομαι, μήπως ήταν...the one who got away? Αλλά αφού δεν μου έβγαινε;

Σκέψου. Ο άλλος να είναι ήδη φίλος σου. Δηλαδή να ξέρεις τον χαρακτήρα του, να ξέρεις και τα καλά του και τα κακά του. Να σε ξέρει και να σε αγαπά όπως είσαι, άρα δεν θα προσπαθήσεις να είσαι κάτι άλλο, ειδικά στην αρχή, για να εντυπωσιάσεις και καλά.

Και μετά να σου βγαίνει και το σεξ.

Ιδανικό ε;

Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ φίλο μου γυμνό και να κάνω το Κάμα Σούτρα, δεν μπορώ να φανταστώ. Αλήθεια. 

Τις προάλλες κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με ένα φίλο μου. Ούτε να το σκεφτώ. Αν έκανα κίνηση, κάτι θα γινόταν πιστεύω. Αλλά προτιμώ το μόνο φίλοι σενάριο.

Από την άλλη, μου ψιλοαρέσει ένας τύπος που μάλλον είναι φιλική η σχέση μας. Αλλά επειδή είναι φιλία που εξελίχθηκε τον τελευταίο μήνα, δεν είναι ακριβώς φιλία. Είναι η αρχή της.

Και τέλοσπαντων, να μην στα πολυλογώ, κατά φάσεις τον σκέφτομαι αλλιώς. Γυμνό.

Όμως δεν θα κάνω κάτι. Γιατί πολλές φορές πιάνουμε vibe επειδή θέλουμε, όχι επειδή υπάρχουν.

Οπότε θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα, θα συναντιόμαστε με τις φόρμες μας και θα τρώμε σοκολάτες. Όχι αλκοόλ. Εγώ χυλόπιτα στα γεράματα δεν τρώω!

Τα ταβάνια

Σκεφτόμουν να αρχίσω το κείμενο γράφοντας ότι δεν είναι τυχαίο που αυτή την εποχή πέφτουμε σε χειμέρια νάρκη. Θα έγραφα ότι ο λόγος που ειμαι ένα χάλι, που δεν κάνω τίποτα, που δεν θέλω να δω κανένα, που τα βλέπω όλα μαύρα, που βλέπω ξανά τα "Υπέροχα Πλάσματα" και αναπολώ φάσεις που ήμουν και εγώ κάπως έτσι και που η ζωή μου είχε ένα ενδιαφέρον, είναι η χειμέρια νάρκη μου.

Αλλά δεν το έγραψα. 

Μήπως είναι και αυτό μια φθηνή δικαιολογία; Μήπως δεν έχω ουσιαστικό λόγο να είμαι έτσι;

Και είναι όλα μέσα στο μυαλό μου;

Η βαρεμάρα μου, η απομόνωση μου από τους πάντες και τα πάντα, η έλειψη ενδιαφέροντος για όλα ( μα, όλα) και για όλους ( δυστυχώς, όλους) είναι καθαρά δικό μου θέμα.

Φυσικά, ίσως σκεφτείς πως οι περασμένες εμπειρίες είναι αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε τώρα. Και όπως ξέρεις και διαβάζεις, οι τελευταίοι μήνες δεν ήταν και οι καλύτεροι μου. Μια ταλαιπωρία σκέτη, ήταν.

Όμως, μήπως ο καθένας το χειρίζεται διαφορετικά; Μήπως αν περνούσες εσύ ότι πέρασα εγώ να έκανες κάτι διαφορετικό τώρα π.χ. να πείσμωνες, να ξεσήκωνες ότι φίλους έχεις και δεν έχεις και να μην μένεις βράδι σπίτι σου, να γυρίζεις όλα τα μπάρ όλης της Κύπρου, να γνωρίζεις νέο κόσμο, με το έτσι θέλω, να γνωρίσεις νέα άτομα, να μπεις σε διαδικασία φλερτ;

Ότι δεν κάνω εγώ δηλαδή.

Νιώθω και ξέρω πως ακούγομαι μίζερη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Με αφήνει αδιάφορη η ζωή μου, η καθημερινότητα και ο κόσμος μου - όσοι μείναν και δεν τους ρούφηξε το τρίπτυχο συζυγος-οικογενεια - φιλοι αλλα ζευγάρια - είναι στην κοσμάρα του και θέλει σπρώξιμο κάτι που δεν έχω δύναμη να κάνω. Επίσης...δεν ξέρω και τι να πούμε πια, είναι σαν να έχει τελειώσει η συναρπαστική ζωή για όλους μας. Μεγαλώσαμε;

 Θα μου πεις...κάτσε δούλεψε, αφού εχεις τόσα στο μυαλό που θες να κάνεις και ίσως σε πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το οποίο ξεσκίστηκα και έκανα όλο τον Γενάρη. Αλλά τώρα, πάει 8, νιώθω εξάντληση και δεν το λέω να ξανακαρφωθώ μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή; Αντί αυτού καρφώνω το ταβάνι με τις ώρες.

Και όσο για φλέρτ, ούτε λόγος. Τίποτα, μα τίποτα. Κάτι πήγε να περάσει από το μυαλό μου, αλλά ξέρεις κάτι;  Ξέρεις πότε υπάρχει η πιθανότητα και από την άλλη πλευρά. Και δεν τη βλέπω να υπάρχει. Ακόμα και φίλοι να είστε σε μια φάση, ένα κάτι το πιάνεις στον αέρα. Το μόνο που πιάνω στον αέρα, είναι μύγες. Άρα, μηδέν εις το πηλίκον.

Και το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιο είναι; Δεν νομίζω κάποιος από τον κύκλο μου να συνειδητοποιεί την απελπισία μου. Ένας να μου πει " έλα, θα σε τραβώ εγώ ώσπου να σηκωθείς". Μπα...πάντα μόνοι μας είμαστε.

πω πω ταβάνια....