Το πρώτο ( και μάλλον τελευταίο) σκασιαρχείο του καλοκαιριού

Σήμερα πάλι δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Συνήθως ξυπνάω στις 7.

Ξύπνησα που λες, στις 8 και αμέσως σκέφτηκα να μείνω ως το μεσημέρι σπίτι να τελειώσω κάτι που απλά θέλει συγκέντρωση και δεν πρέπει να είμαι γραφείο και μετά να πάω δουλειά.

Η ώρα είναι 1530, είμαι ακόμα σπίτι, πίνω το δεύτερο καφέ, ακούω non-stop Μαραβέγια στο Spotify, έχω κάνει το 1/3 της δουλειάς που έπρεπε, χαζολογάω στα πιο παλαβά πράγματα στο facebook και αποφάσισα ότι δεν θα πάω καν γραφείο.

Αυτό αγαπητοί μου είναι το απόλυτο καλοκαιρινό mood. Να κωλοβαράς, να μην έχεις αίσθηση του χρόνου, να μην σε ενδιαφέρει το βουνό που έχεις να κάνεις στο γραφείο, να είσαι με λίγα λόγια στην καρακοσμάρα σου.

Παίζει να είναι και η πιο καλοκαιρινή στιγμή που έζησα φέτος. 

Προσπαθώ πολύ να είμαι καλά. Να σταματήσω να γκρινιάζω, να ανέβω ψυχολογικά, να είμαι εκείνο που ήμουν κάποτε που όταν γκρίνιαζα, ήταν, αν μη τι άλλο, χαριτωμένο.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει επίσκεψη στον κτηνίατρο (το κατοικίδιο, έχει ξεραθεί στον ύπνο), λίγη δουλειά για δικά μου πρότζεκτ και ένα υπέροχο δείπνο με φίλους σε βεράντα και πολλά κρασιά. Εαν βρω ώρα, θα δω και μια ταινεία που κατέβασα.

Τι ωραία να ήμουν πάντα, έτσι. Όπως παλιά δηλαδή.

Αχ, μεγαλώνω...

Οκ, πάω να τελειώσω δουλειά για να κάνω τα άλλα , τα πιο ουσιαστικά.

Το καλοκαίρι ανάποδα

Για χρόνια δήλωνα πως το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Μου άρεσε η ζέστη, να φοράω παντού και συνέχεια φλιπ-φλοπ, τα μοχίτο, οι αυλές και οι βεράντες της πόλης, η απογευματινή ραστώνη, οι νυκτερινές βόλτες, οι ανεμιστήρες οροφής, το ερωτικό στοιχείο του αστικού τοπίου που σιγά σιγά εγκαταλείπεται από τους μόνιμους κατοίκους της που πάνε διακοπές, οι γρίλιες, ο ήχος των ειδήσεων από το απέναντι μπαλκόνι, τα καλοκαιρινά playlist, οι παγωμένοι καφέδες, τα μαγιώ που απλώνονται στο μπαλκόνι για να στεγνώσουν.

Αυτό το καλοκαίρι είναι κάπως διαφορετικό. Όχι, δεν έγινε κάτι κοσμογονικό γεγονός. Δεν ήταν εξάλλου αρκετά επεισοδιακή η χρονιά;

Αλλά ναι, αυτό το καλοκαίρι είναι ...κάπως. Οι εικόνες που κάποτε με ενθουσίαζαν δεν μου κάνουν πια κλικ.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως μεγαλώνω και γίνομαι βαρετή...τι να πω.

Ίσως φταίει ότι με διέλυσε το κλιματιστικό στο γραφείο και είμαι συνέχεια άρρωστη. Ίσως φταίει ότι έχω πήξει στη δουλειά και σπανίως ανασαίνω. Ίσως να είναι και η γενικότερη φάση μου, που νιώθω πολύ ταλαιπωρημένη ψυχολογικά. Η σκέψη η πολλή σε κάποια φάση σε διαλύει και σωματικά.

Άσε που συνολικά 4 φορές πήγα θάλασσα από την αρχή του καλοκαιριού, κολύμπησα σύνολο 15 λεπτά, έκανα ηλιοθεραπεία σύνολο 2 ώρες. Είμαι δηλαδή απλά, μπεζ. 

Δεν πήγα μια συναυλία, από αυτές τις καλοκαιρινές. Μόνο ένα θέατρο και αυτό σε έναν κλειστοφοβικό χώρο χωρίς οξυγόνο.

Το προσπαθώ όμως. Να, τώρα που γράφω αυτό το ποστ, ακούω στο Spotify τη λίστα "Early Morning Rise", με χαλαρωτικά τραγούδια. Προχθές, στο σπίτι, έβαλα στη διαπασών μια λίστα με λάτιν , μπας και μπω σε mood. Έχω εξοπλιστεί με τα σωστά αντηλιακά, μάλιστα πήρα και το νέο shower gel του Korres το "Santorini Vines" ( υπέροχο). Έχω βάλει στο πρόγραμμα, πολλή θάλασσα, προσπαθώ να βλέπω κόσμο έξω σε open air χώρους. Αλήθεια προσπαθώ.

Αλλά φευ. Τίποτα. 

Είμαι μια μαραμένη τουλίπα που θέλει πότισμα. 

Αλλά υποψιάζομαι ότι το πότισμα , είναι καθαρά δική μου υπόθεση.

Τώρα έχω ένα σπίτι...

Αρχές του Ιούλη του 2004 μπήκα στο νέο μου σπίτι, το διαμέρισμα μου.

Το βρήκαμε, μετά από μήνες ψαξίματος σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας. Αν ψάχνεις τώρα σπίτι, η περιοχή είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να νιώθεις ότι κάθε μέρα που θα φτάνεις σπίτι μετά από τη δουλειά και θα μπαίνεις στη γειτονιά σου, ότι είναι "δική" σου.

Το σπίτι μου, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου άλλού.

Ίσως, παλιά Λευκωσία, περιοχή Πύλης Αμμοχώστου. Πολλές φορές, περπατώ μέχρι την παλιά πόλη, είναι μόνο είκοσι λεπτά μακριά με τα πόδια και δέκα με το ποδήλατο.

Είναι ένα διαμέρισμα, δύο υπνοδωματίων - μικρών - αλλά γενικά ευρύχωρο με μεγάλο καθιστικό και τζάμια παντού. Τα τζάμια με έσωσαν πολλές φορές, που ξάπλωνα στον καναπέ και σκεφτόμουν διάφορα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ τέσσερις τοίχους.

Το καθιστικό είναι διακοσμημένο με τις αναμνήσεις μου. Από ταξίδια, από εκδρομές, από συναυλίες, από αντικείμενα της οικογένειας μου.

Το ένα δωμάτιο, το έκανα υπνοδωμάτιο. Μετά από χρόνια, κατέληξα στο στιλ του. Έχει πλεκτή μπεζ κουρτίνα για να μπαίνει ωραία το φως μέσα στο χειμώνα, έχει ένα τύπου μαροκινό πορτοκαλί φωτιστικό, κόκκινα και πορτοκαλί αυτοκόλλητα βινυλίου στον ένα τοίχο και στον άλλο, μια μαυρόασπρη φωτογραφία του Grand Central Station της Νέας Υόρκης. Κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει φίλους και μη. Κάποιες φορές το έχω μετανιώσει.

Το άλλο δωμάτιο, το έκανα γραφείο. Ίσως στο μέλλον γίνει υπνοδωμάτιο. Προς το παρόν φιλοξενεί δεκάδες βιβλία δεξιά και αριστερά στις αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες. Στο κέντρο του δωματίου, βρίσκεται ένα τεράστιο γραφείο, με πορτοκαλί γυαλί για βάση. Σε ένα άλλο σημείο βρίσκονται δύο πύργοι με CD. Αν δεν άρχισα να κατεβάζω ή να ακούω Spotify, μάλλον οι πύργοι θα γίνονταν τέσσερις. 

Οι δύο τουαλέτες είναι ντυμένες με μπλε ψηφίδες. Μου αρέσουν τα μπάνια σε χρώματα της θάλασσας. Το δικό μου, που έχει και μπανιέρα - θα προτιμούσα ντουζ - έχει και ένα μεγάλο καθρέφτη, μακρόστενο. Η άλλη τουαλέτα, των ξένων, λειτουργεί και ως τουαλέτα του κατοικίδιου. Ευτυχώς είναι καθαρός, οπότε κάνω μόνο ένα σκούπισμα τη μέρα και ένα σφουγγάρισμα κάθε δυο μέρες.

Η κουζίνα μου είναι μικρή και επικοινωνεί με το καθιστικό. Έχει ελάχιστους πάγκους, που είναι γεμάτοι με όλων των ειδών καφιετιέρες , καφέδες και τσάγια. Προφανώς δεν μαγειρεύω πολύ. 

Το ψυγείο μου έχει περισσότερα κρασιά και μπύρες από φαγώσιμα. Ίσως αν κάνω οικογένεια, να γεμίσει και με άλλα, πιο υγιεινά πράγματα.

Η βεράντα μου είναι η χαρά μου. Από τη πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα, φρόντισα να την φυτέψω. Έχω μίνι ελιές, μινι ροδιά, μια στεφανωτή που είναι ανθισμένη τώρα, καλαμάκια ( πολύ καλή λύση , τα πλατιά φύλλα σε κρύβουν αρκετά), λίγα κακτάκια. Από κάθε γλάστρα κρέμεται και ένα αναμνηστικό από ταξίδια. Μπλε φαναράκι από την Πάρο, ξύλινο καραβάκι από τη Φολέγανδρο, πήλινο δοχείο από την Ινδία. Στο κέντρο της βεράντας βρίσκεται ένα μεγάλο τραπέζι. Εκεί έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες. Σχεδόν όλες σημαντικές.

Το σπίτι αυτό, είναι δέκα χρόνια μετά, το σπιτικό μου, η ζωή μου, ο εαυτός μου.

Και γι' αυτό, μπαίνουν μέσα, μόνο όσοι αγαπώ.