squat, κοιλιακοί και άλλες ιστορίες για αγρίους

Πρέπει να πάω γυμναστήριο σε λίγο και το αναβάλλω. Και τώρα γράφω και ποστ.

Βαριέμαι να ντυθώ ( έχω αποδυτηριο-φοβία, δεν θέλω να το συζητήσω), βαριέμαι ξαφνικά να αρχίσω να ιδρώνω και να κοκκινίζω. Και να βλέπω και αστεράκια και να χάνω και το στιλ μου ( γιατί το χω στο στιλ - και τα hi tech παπούτσια και τις ειδικές φόρμες, βέβαια). 

Σκέφτομαι το μοναδικό καλό πράγμα, που είναι να δω καμιά σειρά στο ipad. Ισως με αυτό πειστώ τελικά.

Φυσικά το πιο μεγάλο επιχείρημα είναι: Πως θα εμφανιστώ εις τας παραλίας;;;;;

Δεν φτάνει που ασπρούλιασα, έκοψα και το pilates, αύξησα τα κοκτέιλ και ξανά όλα από την αρχή.

Εσύ που διαβάζεις τώρα και είσαι κάτω των 30, μάθε αυτό: Όλα παίρνουν την κατηφόρα μόλις πατήσεις τα 30. Ο μεταβολισμός, η αντοχή. Το μόνο που αυξάνεται είναι η κυτταρίτιδα και η ευκολία με την οποία βάζεις κιλά. Πέφτεις, πέφτεις εις την μαύρη τρύπα της κρίσης ηλικίας. Άστα.

Στις ταινείες, οι ηρωίδες φοράνε τα τέλεια ρούχα, είναι σε ένα τέλειο γυμναστήριο με γκόμενους δεξιά και αριστερά, έχουν θέα είτε τα κτίρια του Μανχάταν είτε τον ωκεανό. Εγώ σήμερα θα βλέπω...τσίγκους.

Τέλοσπαντων. Τα κλείνω και θα πάω. Θα μιζεριάσω αν δεν το κάνω. ipad ipad ipad.

Some little foolish things...

Η ώρα έχει πάει 11, στα ηχεία μου η Nina τραγουδάει στο repeat, το "Don't Let me be misunderstood".

Πίνω πράσινο τσάι, αλλά έχε χάρη που δουλεύω πάλι, αλλιώς θα άνοιγα μια μπουκάλα κρασί.

Έγινε και το αλκοόλ, η μεγαλύτερη μου φαντασίωση ( οποία κατάντια...!).

Θέλω με όλη μου την καρδιά να ξεκολλήσω από αυτή την στάσιμη κατάσταση.

Π.χ. να με απολύσουν, να ηρεμήσω.

Να γίνει κάτι μαγικό και να μην βαριέμαι κάθε μέρα.

Να με εμπνεύσει κάτι.

Να έχω μικρούς, ανόητους λόγους να θέλω να πάω κάπου, να επιδιώξω κάτι.

Έλεγα σε μια φίλη της προάλλες, πως δεν ξέρω αν ισχύει το "ότι είναι να γίνει, θα γίνει".

Και αν πρέπει να το σπρώξω;

Αν η πιο πάνω φράση είναι απλά μια εύκολη και παθητική στάση για να μην ξεβολευτούμε να ρισκάρουμε ή έστω να προσπαθήσουμε;

Και πες ότι θα κάνεις εσύ κάτι.

Πότε ξέρεις πότε είναι το σωστό timing;

Απλά "ξέρεις"; Έτσι όμως λένε και στις ταινείες;

Δεν είμαι σίγουρη.

Οκ στον έρωτα, βλέπεις τον άλλο και απλά "ξέρεις". Ναι, αυτό είναι μαγικό και ανεξήγητο.

Στα υπόλοιπα όμως;

Πότε ξέρεις πότε να ρισκάρεις; Ή πότε, σου τελείωσε κάτι;

Ή πότε πρέπει να ανεχθείς μια κατάσταση ή απλά να πεις ότι δεν πάει άλλο και να φύγεις;

" Oh Lord please don't let me be misunderstood..."

Για μια χούφτα δολλάρια

Τα λεφτά δεν είναι το παν. Αν είχα όμως ένα καλό μισθό δεν θα έλεγα όχι. Γιατί αυτό θα σήμαινε περισσότερα ταξίδια - και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή - , shopping therapy, αν αρρωστήσω δεν θα αγχώνομαι πως θα πληρώσω το γιατρό και τα χάπια και στην τελική, θα μπορούσα να δώσω κάποια λεφτά σε συγγενείς και φίλους που έχουν ανάγκη.

Αλλά αυτά τα λεφτά δεν τα έχω. Γράφει και η Beatrix ότι μειώθηκε ο μισθός της στο 40-50%, είμαι σίγουρη ότι και σε σένα μειώθηκε. Και ο δικός μου έπεσε, τόσο πολύ, που στα 26 έπαιρνα περισσότερα. Άσε που δουλεύω περισσότερο και όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση.

Το σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο μερικές φορές. Και κάποιες άλλες σκέφτομαι, ότι ευτυχώς  που οι φίλοι μου και οι άνθρωποι μου, δεν αγοράζονται με λεφτά. Είναι δωρεάν.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ένα κρασί των 10 ευρώ μπορεί να κάνει 3-4 ανθρώπους πολύ ευτυχισμένους, όταν μαζευτούν ένα βράδι γύρω από ένα τραπέζι.
Και οκ, ένας καφές των 2 ευρώ, είναι μια έξοδος και μια αφορμή να βρεθείς μια ωραία μέρα να αράζεις στην παλιά πόλη.
Άσε που με 50 ευρώ το μήνα συνδρομή στο ίντερνετ, μπορώ να δω άπειρες ταινίες, φιλμ, καλωδιακή, να ακούσω μουσική και να σερφάρω στα αγαπημένα μου site.

Έτσι τα μετρώ πολλές φορές, για να παρηγοριέμαι, που τόσα χρόνια δούλευα αμέτρητες ώρες με τη σκέψη ότι η συνέπεια στη δουλειά μου, θα μου έφερνε προαγωγή και η προαγωγή θα οδηγούσε σε αύξηση. Και με τη σειρά της η αύξηση θα μεταφραζόταν σε πιο πολλά αεροπορικά ταξίδια.

Ναι οκ, έχει κόσμο σε πιο δυσμενή θέση, που δεν έχει μόνιμη δουλειά και τρέχει να ξετρυπώσει δουλειές ως freelancer. Ναι , αυτό είναι εντελώς διαφορετικό, χρειάζεται μια ηρεμία και μια επιμονή.

Τέλοσπαντων, για να μην αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, το point είναι πως είναι Παρασκευή, επιτέλους! Κάνε πολλές βόλτες, είναι δωρεάν!

My House, My Rules

Μακριά από τη βαβούρα της πολιτικής, την εξαθλίωση, την καταπίεση στη δουλειά, υπάρχει πάντα ένα δεδομένο: Ότι και να γίνει, όταν κλείνεις τη πόρτα του σπιτιού σου, είσαι κύριος του εαυτού σου και κάνεις ότι θες.

Με αυτό το σκεπτικό στο μυαλό, προσπαθώ να κάνω τις μέρες και τις νύκτες σπίτι μου, να μετράνε και να με βοηθάνε να ξεχνάω όλα αυτά που μου προκαλούν καθημερινό σοκ.

Αγοράζω βιβλία από το Book Depository, κυρίως hardback που είναι ωραίο και να τα βλέπεις και να τα αγγίζεις και να τα φυλλομετράς.

Ακούω ότι τζαζ μπορείς να φανταστείς, στο Spotify. Αν κατεβάσεις το κανάλι jazzify, οι μουσικές χωρίζονται ανά εποχή, μουσικό όργανο κλπ. Υπάρχει καλύτερο από απογευματινό τσάι Σαββάτου με 30s jazz; Όχι φυσικά.

Βλέπω σειρές και ταινίες. Οκ, σχεδόν τα κατάφερα με τις οσκαρικές, αν και δεν είναι και οι καλύτερες ταινίες που υπάρχουν, αφού τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Αλλά μια εξαίρεση για το Nebraska και το Philomena, θα κάνω που μου είπαν ότι είναι καλές. Το "12 Years a Slave", βαριέμαι να το δω. Και για σειρές, hot hot hot είναι το True Detective που θα αρχίσω αυτές τις μέρες και θα σου πω.

Διαλέγω ωραία κρασιά από κάβες, πηγαίνω στο Bavarian Delicatessen, παίρνω 1-2 καλά τυριά και καλώ κόσμο σπίτι. Και όταν είστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι με τυρί και κρασί, πραγματικά δεν θες τίποτα άλλο.

Αυτά που λες κάνω στο σπίτι μου, τον τελευταίο καιρό.