Σεπτέμβρη στο καλό ( και να μην μας γράφεις)

Τελειώνει και αυτός ο μήνας. Ενδόμυχα θα ήθελα να πιστεύω ότι θα τελειώσουν και όλα τα κακά του και ότι από την 1η. Από τις αρχές του Σεπτέμβρη, μόνο αναποδιές.  Δεν θυμάμαι να έχω περάσει πιο παράξενο και μάλλον κακό Σεπτέμβρη. Λες και ένα υπέροχο καλοκαίρι ( ή μάλλον υπέροχες διακοπές), έπρεπε να έρθει στα «ίσια» του με έναν όχι και τόσο καλό Σεπτέμβρη.

Ο μήνας αυτός ήταν δύσκολος πολύ. Ακόμα δεν μιλάω με τη μάνα μου. Νιώθω ότι δεν έχω οικογένεια. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι εγώ διερωτώμαι τι είναι ευτυχία, τι είναι μάλλον η δική μου ευτυχία. Ο καθένας μας την ορίζει διαφορετικά.

Πού πάω; Υπάρχει απάντηση σε αυτό; Καμιά φορά διερωτώμαι αν υπάρχει λόγος να τίθεται αυτή η ερώτηση.

Επισης, απλα για να το ξερεις. Μετά τα 35 αν δεν παντρευτηκες ,το σοι σου, σου κανει τη ζωη σου ΚΟΛΑΣΗ. Θα διαλυθεις μαζι τους, θα απομακρυνθεις, θα σου πουνε εξωπραγματικα πραγματα,  θα διερωτασαι εσυ αν εχεις χολέρα, πανούκλα και αν τελικά είσαι ένα άχρηστο μέλος της κοινωνίας ( στα πολύ down σου). Το επόμενο βήμα είναι να μας απομονώσουν όλους τους 35 + σε ένα ερημικό νησί και να μας πετάνε τρόφιμα με το ελικόπτερο.

Η δουλεια μου, είναι κατι που με ενοχλει παρα πολύ πλέον. Παρα πολύ όμως.

Άμα σε νοιάζει , σε πειράζει. Είμαι σε σκέψεις. Το CV θα το κάνω το σαββατοκύριακο. Τώρα τι θα το κάνω αυτό το CV , δεν έχω ιδέα. Λες να ειμαι παλαβή που έχω δουλειά αλλά ψάχνομαι;

Δεν μου ξανατυχε να νιωθω ότι ειμαι σε αδιέξοδο με όλα. Να μην σου τύχει.

Υ.Γ Για να μην τα μαυρίσω όλα, αυτός είναι ο μήνας που έμαθα ότι θα αποκτήσω και δεύτερη βαφτιστίρα και επίσης, είμαι πολύ περήφανη που προσέχω πια τον εαυτό μου, δηλαδή πηγαίνω ευλαβικά γυμναστήριο, προσέχω τι τρώω και δεν κατεβάζω άπειρο αλκοόλ.

Εγώ δουλεύω, εσύ δουλεύεις, εμάς μας δουλεύουν

Λένε πως δεν είναι καιρός για μαγκιές , στην προκειμένη , να παραιτήσαι ακόμα και αν δεν έχεις άλλη δουλειά υπόψη σου.

Όμως σκέψου για 1 λεπτό πως θα ήταν αν ήσουν γενναίος/α με αυτό το θέμα.

Είμαι σίγουρη ότι το 80% από εσάς δεν δουλεύει υπό τις καλύτερες συνθήκες εργασίας τους τελευταίους μήνες. Το αφεντικό τρελαίνεται, οι μισθοί πέφτουν, οι πελάτες απαιτούν τα πάντα κλπ. κλπ. Ακόμα και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, σίγουρα θα αντιμετωπίζουν ακόμα πιο ακραία συμπεριφορά από γονείς.

Έτσι γίναμε. Μια ζούγκλα συναισθημάτων, σου λένε στα μούτρα σου καθημερινά πως πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων αν θες να επιβιώσεις. Αλλά εσύ δεν θες, δεν σου βγαίνει να ζεις με τόση βιαιότητα γύρω σου, πόσο μάλλον να γίνεις και εσύ κάτι παρόμοιο.

Δεν είμαι απελπισμένη με τη δουλειά μου. Νιώθω αυτό το πράγμα που νιώθεις όταν είσαι για πάρα πολύ καιρό απογοητευμένος και δεν έχεις και που αλλού να πας. Πνίγομαι κάτω από το νερό και μου τελειώνει το οξυγόνο, αλλά αργά αργά.

Οι μισοί μου φίλοι είναι άνεργοι. Οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ξέρουν πως θα πληρώσουν το νοίκι τους το επόμενο μήνα. Κι όμως προσπαθούν, κάνουν πράγματα συνεχώς, σε όλες τις πόλεις. Δεν έχουν ρουτίνα. Αυτό το ζηλεύω. Αλλά ξέρω ότι αυτή η ελευθερία έχει το τίμημα του να μην έχεις τίποτα για σίγουρο όσο αφορά στα λεφτά.

Η δουλειά μου δεν μου λέει κάτι εδώ και καιρό.

Με ενοχλεί αυτό. Είμαι από αυτούς που ξόδεψαν ώρες και ώρες σε ένα γραφείο για να είναι τυπικοί και σωστοί ( με μια μικρή δόση τελειομανίας και ΟCD). Τελικά ξέρεις ποιος το εκτιμάει; Σχεδόν κανείς.

Σίγουρα όχι η διεύθυνση γιατί είσαι δεδομένος και "τυχερός που έχεις μια δουλειά", σίγουρα όχι οι γονείς σου που έχεις ως προτεραιότητα τη δουλειά  (δεν είσαι δα και στο Μανχάταν), σίγουρα όχι οι φίλοι σου που βαρέθηκαν να ακουν τη φράση "σόρι έχω δύσκολη μέρα αύριο, δεν μπορώ να ξενυκτήσω), σίγουρα όχι η σχέση σου που βγάζεις τα νεύρα σου πάνω τους.

Άρα αν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που κάνεις και τελικά  ούτε και συ, τι κάνεις;

Τι κάνεις στην Κύπρο της κρίσης;

How to be free ( any hints?)

Η τρίτη απόπειρα να γράψω ένα ποστ, ελπίζω να είναι και η τελευταία.

Δεν ξέρω και γω πλέον τι να γράψω και να το πιστεύω.

Είναι το σύνδρομο του Σεπτέμβρη ή είναι ένα γενικότερο σύνδρομο των τελευταίων 15 μηνών.

Δεν ξέρω.

Άκου. Σου έτυχε να μην έχεις τίποτα να πεις στον άλλο; Ειδικά σε φάσεις που θα ήταν καλή ιδέα να τον βάλεις στη θέση του;

Για να μην μιλάω αόριστα, χθες για ακόμα μια φορά με ρώτησε η μάνα μου πότε σκοπεύω να ωριμάσω και να κάνω οικογένεια. Μάλιστα δεν το θεωρεί φυσιολογικό πως στα 36 δεν δείχνω καμία πρόθεση. Φώναζε εκεί διάφορα, τα περισσότερα τα ξανάπε, είπε και καινούρια, κάπως άγρια και βίαια.

Εγώ απαντούσα, χωρίς να σηκώσω τον τόνο της φωνής μου, ούτε και μια φορά. Όχι γιατί φοβήθηκα να της απαντήσω. 

Απλά δεν μπορούσα να απαντήσω σε ερωτήσεις που ούτε και γω δεν ξέρω την απάντηση.

Και τι να έλεγα;

- Θα παντρευτείς;

- Ναι στις 6: 11 την Κυριακή, 8 του Σεπτέμβρη του 2014. Μπορεί και να αργήσουμε κανένα δεκαλεπτάκι αν αποφασίσω να το παίξω ντίβα, σόρι ε;

- Γιατί δεν σοβαρεύεσαι; Δεν είσαι 18 πια.

- Αλήθεια δεν είμαι 18; Τι λες!

- Το ξέρεις ότι έχεις πολλά ελαττώματα και δεν είναι εύκολο να βρεις άντρα;

- Βεβαίως και το ξέρω, και το ξέρουν και επίσης οι αναγνώστες του μπλογκ μου και φρίττουν που μέσα σε 7 χρόνια ξεπηδάνε κάθημερινά, από παντού, ελαττώματα.

- Γιατί όλοι σου σχεδόν οι φίλοι είναι γκεί;

- Γιατί έχουμε το ίδιο αγαπημένο χρώμα.

- Το ξέρεις ότι δεν κοιμάμαι τα βράδια; Το ξέρεις ότι μας καταστρέφεις τη κοινωνική μας ζωή;

- Το ξέρεις ότι υπάρχουν χάπια κατάλληλα στην αγορά; Το ξέρεις ότι μπορεί να έχουν βαρεθεί οι φίλοι σας τη μιζέρια σου;

Να μην στα πολυλογώ. Βεβαίως και με ενόχλησε η κουβέντα αυτή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πάλι δεν θα μιλάμε και εννοείται πως θα είμαι καλύτερα ψυχολογικά όταν νιώθω ότι δεν έχω οικογένεια.

Έτσι σε καταντούν σε αυτό το νησί. Απεγνωσμένο να βρεις τρόπο να ζήσεις τη ζωή σου όπως εσύ τη θες.

Σου προκαλούν φοβίες όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν ζεις το Cyprus Dream.

Λέω να πάω στην Επίτροπο Διοικήσεως να παραπονεθώ για τα δικαιώματα των single 35+ που καταπατούνται καθημερινά.