Tuesday, August 28, 2012

Post για τα post-holidays


Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν να μην γράψω για αρκετό καιρό.
Η άλλη αλήθεια είναι πως δεν έχω κάτι να πω. Όχι κάτι καινούριο τουλάχιστον.

Σκέφτομαι τα ίδια. Πανικοβάλλομαι με τα ίδια. Ακόμα δεν μιλώ με γονείς μου. Ακόμα δεν τους πεθυμώ. Ακόμα προσπαθώ να με "δω". Όλα είναι στο ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως κάνω μικρά βήματα. Μερικές φορές διερωτώμαι πως τα κατάφερα να μην λύσω βασικά θέματα.


Δεν ανυπομονώ για κάτι. Πόσο μου λείπει εκείνο το συγκεκριμένο συναίσθημα που ανυπομονείς για μια συναυλία, ένα πάρτι, ένα δείπνο, μια εκδρομή.
Μεγαλώνω και κουράζομαι; Ή μεγαλώνω και γίνομαι δύσκολη; Ή απλά νομίζω πως μεγαλώνω.

Όπως και να 'χει. Θα πάω και το θέατρο μου, στο Εθνικό να δω Μολιέρο και στην όπερα της Πάφου και ξενοδοχεία για Λονδίνο ψάχνω - όταν βρω τα λεφτά εννοείται- και το pilates μου θα αρχίσω αύριο και με φίλους αρχίσαμε να ξαναβρισκόμαστε μετά τις διακοπές.
Άρα η πολλή σκέψη βλάπτει.

Στη δουλειά μετράω τις ώρες για να φύγω. Βασικά τις μετράω από τις 9 το πρωί!
Κανένα κίνητρο και κανένα ενδιαφέρον.
Σκέφτομαι μήπως να κάνω κάτι άλλο, να πάρω ένα ρίσκο. Να κάνω κάτι πιο δημιουργικό.
Έχω πει σε φίλους να με "χρησιμοποιήσουν" στις δουλειές τους.
Ξέρω γω; Άμα λες "ναι" , που θα πάει...κάπου θα σε πάρει.

Τα πράγματα είναι απλά, ναι;
Τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους ε;
Τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα όσο νομίζουμε, σίγουρα!

Thursday, August 23, 2012

Step by Step


Σκέφτηκα πως ο καλύτερος τρόπος να μην αφήσω αυτή τη θλίψη να προχωρήσει είναι να τα παίρνω όλα μέρα με τη μέρα και να κάνω πράγματα που μ' αρέσουν.
Οι τελευταίες μου ανακαλύψεις είναι οι εξής:

Πήγα σε αυτό το νέο καφέ, το 300 που είναι στην Ερμού, εκείνο το δρόμο πίσω από το "Αιγαίο".
Το 300 είναι ένα υπέροχο κτίσμα. Αναπαλαιωμένο κτίριο, που ανήκει σε έναν αρχιτέκτονα ο οποίος έχει το σπίτι του εκεί μέσα και το εργαστήρι του. Το καφε είναι πολύχρωμο, αφού τα ψηλά καθίσματα, τα τραπέζια και οι φωτισμένες γλάστρες είναι φωτισμένα αντικείμενα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα κλπ. Αράζεις εκεί στην αυλή και πίνεις μπίρες, καφέδες, 2-3 κοκτέιλ, κρασί. Το μόνο που  δεν μ' άρεσε είναι ότι δεν έχει μουσική. Ρωτώντας την υπεύθυνη μου είπε ότι έχουν άδεια καφενείου, αλλά όχι άδεια για μουσική. Με χάλασε λίγο η έλλειψη μουσικής, αλλά από την άλλη αυτό ανάγκαζε τον κόσμο να μιλάει χαμηλόφωνα.

Δεν μπορώ να βρω ένα εστιατόριο, να απολαύσω φαγητό και να μην κάνω δάνειο. Με εκνευρίζει αυτό. Επίσης με εκνευρίζει αυτό που η διακόσμηση είναι αδιάφορη γενικώς. Και εκεί που είναι μέτρια είσαι και ευγνώμων. Ωραία. Ενώ ρε παιδί μου πας σε ένα λιλλιπούτειο μπαράκι στην Αθήνα, βρίσκεις ένα χαρακτήρα. Τρως σε ένα εστιατοράκι στο Παρίσι, στο Λονδίνο κλπ και έχει κάτι. 
Δεν νομίζω πως δεν έχουμε φαντασία ως λαός, απλά φοβόμαστε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Άσχετο, αλλά σε αυτό το Pieto, στη Λήδρας έχει πάει κανείς;

Με εκνευρίζει που η Ryannair θα σταματήσει τις πτήσεις στη Λάρνακα και τις περισσότερες στην Πάφο. Ακόμα και 100 ευρώ που έδωσα για Βαρκελώνη τη Μάρτη, ήταν πολύ καλά για ένα υπέροχο, πολύχρωμο διάλειμμα 2 γεμάτων ημερών.
Αρνούμαι να δώσω 200 ευρώ μόνο και μόνο για να πάω Αθήνα. Δεν θέλω! 
Θέλω Ρώμη, θέλω Παρίσι αλλά δεν μπορώ. Γιατί είναι πανάκριβα, γιατί μου κάνανε μείωση μισθού κλπ κλπ.

Η κανελλάδα στα Καλά Καθούμενα είναι ένα ωραίο δροσιστικό ποτό, ειδικά άμα σ΄αρέσει η κανέλα!
Επίσης, αν θες μόνο Σουρωτή, πες στα παιδιά εκεί να σου βάλουν και δυο κουταλιές λεμονάδα μέσα. 

Προσπαθώ να τρώω υγιεινά. Σούπερ πρωινό είναι το yogi pot στο Get Fresh. Στραγγιστό γιαούρτι, καρύδια, μέλι. Στο σπίτι, γιαούρτι, κουάκερ και μια κουταλιά λιναρόσπορος. Διάβασα κάπου πως το σώμα σου πρέπει να το φροντίζεις γιατί είναι ο ναός των ονείρων και της ψυχής σου.

Μείωσα το τσιγάρο και το ποτό. Και από ποτό, λέω να μείνω στο κρασί.

Η γυμναστική ανεβάζει τα επίπεδα της σεροτονίνης, της ορμόνης που ανεβάζει τη διάθεση. Άρχισα και σκοπεύω να κάνω 3-4 φορές τη βδομάδα. Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις δώρο στο εαυτό σου είναι το πιλάτες και το κολύμπι.


Άρχισα να βλέπω νέες σειρές. Το Perception με τον "Will" από το "Will & Grace" έχει κάτι. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου ειδικός στα forensics/ψυχολογία/επιστήμη του μυαλού και το twist είναι πως ο ίδιος είναι μανιοκαταθλιπτικός. Επίσης, το Go On με τον Chandler από τους Friends, που παίζει έναν τύπο που πέθανε η γυναίκα του και πρέπει να κάνει group therapy έχει έξυπνο χιούμορ. Και το Political Animals όπου η Σιγκούρνι Γουήβερ υποδύεται την υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α και το σενάριο βασίζεται στη ζωή του Μπιλ και της Χίλαρυ.

Από μουσική, προς το παρόν τίποτα, γιατί δεν στρώθηκα να το ψάξω. Είπαμε προσπαθώ να έχω καλή ψυχολογία αλλά δεν είμαι ακόμα τόσο καλά.

Το ipad είναι έρωτας. 

Υ.Γ Οι φίλοι είναι ευλογία. Είναι οικογένεια. Είναι support system. Να τους αγαπάς και να είσαι ειλικρινής. |Θα εκπλαγείς με το πόσο πολύ μπορούν να σε στηρίξουν.

Monday, August 20, 2012

Ας φύγουν τα σύννεφα. Μου λείπει ο ουρανός.

Αν έχεις κτυπήσει τα 35, θα ξέρεις σίγουρα τι εννοώ με την "κρίση των 35".
Με κτύπησε λίγο πριν τα γενέθλιά μου τον περασμένο μήνα.
Μια μέρα απλά, ξέσπασα σε κλάματα. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν ανάπνεα και δεν μπορούσα να βρω λύση ή έστω κάτι να με καθησυχάσει σε αυτό που γυροφέρνει στο μυαλό μου εδώ και καιρό.

35. Single και χωρίς παιδιά. Το χειρότερο...σε ένα μικρό νησί με κλειστή κοινωνία.
Το ακόμα πιο χειρότερο, με γονείς να περιμένουν και να περιμένουν. Γάμο και εγγόνια.
Και να τσακώνεσαι. Και να μην αντέχεις άλλο.

Όλα μαύρα ήταν εκείνη τη μέρα. Ο ήχος ήταν ένα "τικ-τοκ". Η σκέψη του, 35 και μετά 36 και μετά...πότε θα κάνω παιδιά; Θέλω να κάνω οικογένεια; Δεν θέλω να μείνω μόνη. Ο έρωτας; Που πάει; Οι γονείς; Αν δεν κάνεις εγγόνια - τώρα ή καθόλου - τι σημαίνει γι αυτούς; Γιατί πρέπει να δώσω κάτι τώρα; Θέλω το "πακέτο" για μένα ή γι αυτούς;
Αν ο έρωτας ρθει χωρίς γάμο και παιδιά; Θα είναι άκυρος; 

Ερωτήσεις που δεν μπορούσα να απαντήσω. Που δεν έβρισκα λύση μάλλον.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν είπα " καλά να περνάμε και η λύση θα βρεθεί. Μετά".

Νομίζω εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη φορά που έμαθα τι σημαίνει κρίση πανικού.
Δεν στο εύχομαι. Σκοτεινό.

Πέρασε ένας μήνας.
Πριν λίγες μέρες αποφάσισε η μάνα μου ότι "φταίω". Ότι "πρέπει να ξεκαθαρίσουμε καταστάσεις γιατί δεν οδηγούμαστε πουθενά".  Δεν συναντήθηκα μαζί της. Δεν έχω να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν θεωρώ ότι "οδηγούμαστε" ομαδικώς κάπου. Την αποφεύγω. Ξέρω ότι με σκέφτεται τώρα και εκνευρίζεται. Νομίζει ότι είμαι μια αναίσθητη που κάνει ότι της κατέβει στο κεφάλι. Αν ήξερε...

Φοβάμαι φίλη/φίλε.
Στο λέω εσένα που μας χωρίζει μια οθόνη του υπολογιστή.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Η ελευθερία της εν μέρει ανωνυμίας.


Φοβάμαι επειδή βρίσκομαι μπροστά σε μια καμπή στη ζωή μου.
Νιώθω ότι καλούμαι να αλλάξω τους κανόνες του παιχνιδιού μου.
Να αναθεωρήσω τη σχέση μου με τη μάνα μου. Ήταν εφηβική. Πρέπει να γίνει κάτι αλλιώς. Αυτή η γυναίκα απλά με πανικοβάλλει.

Από την άλλη, τί θέλω εγώ;
Μπορώ απλά να πω, ότι θα περνάω απλά καλά;
Ή να μπω στη διαδικασία να "αναλαβω ευθύνες". Βάζω εισαγωγικά σε αυτή τη φράση γιατί δεν ξέρω πως να τη χειριστώ.

Αλήθεια...δεν ξέρω.
Πες μου πως όλα θα πάνε καλά.

Thursday, August 09, 2012

Ο Αύγουστος στην Λευκωσία είναι...



Unplugged μουσικές στο Χαράτσι με τους Brandy Sour. Να ακούς την απίθανη φωνή της Ευθυμίας Άλφα να σου τραγουδάει το Bandida de Coco, να απολαμβάνεις το "κυπριακό μοχίτο" του Σταύρου, να χαζεύεις τα σκυλιά που πηγαινοέρχονται παρακολουθώντας με ύφος μπλαζέ τους μουσικούς και στο βάθος να πιάνει το μάτι σου ένα ζευγαράκι να φλερτάρει στα σκαλοπάτια ενός παλιού αρχοντικού.

Να το σκας από τη δουλειά για ένα γρήγορο καφέ στα "Καλά Καθούμενα". Έτσι ανέχεται η επιστροφή στο γραφείο!

Ο ήχος από τα κλιματιστικά, το μόνο που ακούς όταν επιστρέφεις στο σπίτι αργά το βράδι.

Ο Φώτης να μας έχει αφήσει χωρίς στέκι....Τα "7 Κλειδιά" κλειδαμπαρώθηκαν για το υπόλοιπο του μήνα. Ξέρει κανείς πότε ανοίγει ξανά;

Αναπάντεχες καλοκαιρινές μπόρες. Το βρεγμένο χώμα μύριζε υπέροχα χθες το βράδι. Ένα αίσθημα...φθινοπωρινό. Αν μη τι άλλο, κατέβηκε λίγο η θερμοκρασία. 

Ποτά σε μπαράκια, χαλαρά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς πόζες και στησίματα. Επιτέλους το "in πλήθος"( ναι εδώ ξερνάμε) της Λευκωσίας μας έχει αφήσει για τη Μύκονο. Στο καλό να πάτε, να πιείτε τις σαμπάνιες σας και να το παίζετε high.

Στο σπίτι να ακούς έθνικ μουσικές από το Kosmos, Lounge χιτάκια από το Pepper. Θα τα βρεις online. Όταν μάθουν στα κυπριακά ραδιόφωνα να παίζουν και κάτι άλλο από τα τραγούδια της πίστας και του playlist του NOW, σφύρα μου κλέφτικα.

Βερμούδες, μπλουζάκια, σαγιονάρες, λινά πουκάμισα, καπέλα, χαϊμαλιά, βραχιολάκια αναμνηστικά από τα νησιά, όλα πάνω σε μαυρισμένα κορμιά. Αυτό είναι σέξι.

Βόλτες στα σοκάκια της, ήσυχης πια, παλιάς πόλης. Μια όμορφη αστική ηρεμία και η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια πόλη με ένα παράξενο και συνάμα ερωτικό χαρακτήρα.

Το facebook, γεμάτο από φωτό από διακοπές του Ιούλη. Αχ να ταν κι άλλες! 

Θερινό σινεμά στο Κωνστάντια, με μπίρα, τσιγάρο και τα πόδια αραγμένα στο τοιχαράκι.

Οι φίλοι που ξεμείναμε και που κάναμε την πόλη δικιά μας!

Υ.Γ1 Στη φωτό, πως τρεις τρυπούλες μεταμορφώθηκαν. Στο τοίχο του Γυμνάσιου Φανερωμένης         (ελπίζω να μην της έκαναν και απλά να τις βρήκαν έτσι).
Υ.Γ2 Στο επόμενο ποστ, θα σου αναλύσω τη σκέψη που έκανα μόλις βγήκα κολυμπώντας από τη σπηλιά στο Κλέφτικο της Μήλου.
Υ.Γ3 Συστήνω, για τις βραδιές που βαριέσαι να βγεις ή ξέμεινες από λεφτά, να δεις το Political Animals.