Ατάκες γκομενοδιώκτες

Αν θες να διώξεις γκόμενο, αν θες να ξενερώσεις ένα νέο πρόσωπο που προσπαθεί να πει στη ζωή σου, ιδού οι ατάκες με τις οποίες θα το πετύχεις.

1. Ερωτεύομαι πάντα τους λάθος ανθρώπους

Hint: Είμαι psycho looser

Hint2: Υπονοώ πως είσαι και συ λάθος.

2. Εγώ μόνο σχέσεις σοβαρές κάνω.

Hint: Θα μπεις στα βαθιά και μάλιστα χωρίς μάσκα.

Hint2: Είμαι μια κολλημένη γκόμενα/κολλημένος γκόμενος.

3. Δεν μ΄αρέσει να κοιμάμαι μ' άλλους

Hint: Έχω θέματα δέσμευσης και δεν μ' αρέσουν οι post-sex αγαπούλες

Hint2: Προτιμώ τα one night stand και τις σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

4. Θες να βάλουμε τις φωτό μας στο facebook;

Hint: Θέλω να ξέρουν όλοι ότι έχω σχέση. Το έχω ανάγκη, αη νιντ ιτ λέμε!

Hint2: Ζω στο facebook.

5. Ε, καλά βγαίνουμε και βλέπουμε...δεν είμαστε και μαζί ε;

Hint: Έχω θέματα

Hint2: Έχω θέματα λέμε.

6. Δεν θέλω να βγαίνω με τους φίλους σου, αλλά θέλω να γνωρίσεις τους δικούς μου

Hint: Ούτε και που θέλω να δω πως είναι η ζωή σου

Hint2: Δεν θέλω να καταλάβουν οι φίλοι σου ότι είμαι ένας βλάκας και μισός.

7. Θέλω να κάνω 2 παιδιά ( ατάκα 2ου ραντεβού)

Hint: Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, το σπέρμα σου θέλω.

Hint2: Έχω σχέδιο ζωής και αυτό θα ακολουθήσω - ποιος τους χέζει τους έρωτες

8. Μ' αγαπάς; ( ατάκα που άμα τη λες ακριβώς μετά το σεξ ή δέκα φορές τη μέρα είναι λάθος)

Hint: Τρελές ανασφάλειες λέμε

Hint2: Είμαι ένα πρηκτόνι

9. Εγώ θα πάω εκεί, εσύ κάνε ότι θες.

Hint: Βασικά προτιμώ να μην έρθεις

Hint2: Είσαι μια γκόμενα που επί της ουσίας δεν με ενδιαφέρεις και ιδιαίτερα

Και τώρα ένα τραγούδι που ΔΕΝ πρέπει να αφιερώσεις σε καινούριο γκόμενο/α.

"Όχι δεν μιλώ για μια νύκτα εγώ, δεν μιλώ για ένα βράδι εγώ, για όλη τη ζωή μας εγώ μιλώ"

Hint: Δεν κάνω one night stand εγώ, ούτε και one week stand εγώ.

Hint2: Δεν χαλαρώνω αν δεν μου πεις οτι θα μαστε μαζί για πάντα.

Ζητείται επειγόντως...

ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ.

" Τίποτα σημαντικό....ζω μονάχα εν λευκώ".

Τα παράξενα και τα ωραία του τριημέρου

Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Τα τριήμερα είναι καταστροφικά.

Γιατί περνάς μέρες μακριά από το γραφείο-Σπιναλόγκα, ξεχνάς και όταν επιστρέφεις πίσω όλα σου φαίνονται τόσο χάλια και σπατάλη του χρόνου και της ζωής σου.

Τέλοσπάντων, ας μην επεκταθώ σε αυτό. Προηγήθηκε και ένας καυγάς πριν λίγο...

Αυτό το τριήμερο ήταν ελαφρώς παράξενο. Όπως αρκετά πράγματα στην ζωή μου εξάλλου αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ειδικά τώρα μόνο βαρετή δεν την λες τη φάση μου.

Θα στα αφηγηθώ με εικόνες.

Έζησα στιγμές Αθήνας στην Κύπρο! Το οποίο σημαίνει πως γύριζα συνέχεια. Ειδικά ένα βράδι, δεν θυμάμαι σε πόσους τόπους πήγα. Απλά κατέληξα στο Club D! Μα στο club D; Χορεύαμε συνέχεια, όλοι με όλους, γνωστοί με αγνώστους. Πάω να φύγω, ζητώ από την μπαργούμαν το τσαντάκι μου μου λέει στα αγγλικά "Θα φύγεις;". Γνέφω ναι. Και λέει " Τι κρίμα". Δεν ξέρω.

Με φλέρταρε για 5 δευτερόλεπτα το πιο απίστευτο πλάσμα. Τι όμορφος που ήτανε! Και για να δεις πόσο αμάθητη είμαι πια, με το που συνειδητοποιώ ότι με καρφώνει έντονα, τον καρφώνω και γω για τρία δευτερόλεπτα και μετά κοιτάζω κάτω. Λες και δεν μ' άρεσε. Απλά ντράπηκα σαν δεκαεξάχρονο. Ευτυχώς μετά φεύγοντας μου έριξε μια θεϊκή ατάκα στ' αυτί και κατάλαβα ότι ακόμα γούσταρε. Άρα το θέμα τώρα είναι να τον ξαναεντοπίσω. Είναι σε κάτι τέτοιες φάσεις που σκέφτομαι πόσο χαοτική είναι η Λευκωσία.

Εκεί που βαριόμουν ασύστολα να πάω Πρωταρά, κατάφερα να μείνω για 24 ώρες και τελικά να περάσω σούπερ. Νέος κόσμος, νέοι τόποι, παλιοί καλοί φίλοι. Και δεν υπάρχει πιο όμορφη στιγμή από το να μοιράζεσαι ένα τενεκεδάκι ΚΕΟ και ένα τσιγάρο με φίλη και να φιλοσοφείς. Πόσο έχω πεθυμήσει τέτοιες απλές φάσεις.

Το πρώτο μπάνιο δεν ήταν πολύ θεαματικό. Μια χάλια παραλία και δεν είμαι και ιδιαίτερα ευχαριστημένη από το φετινό μου look της παραλίας.

Δεν είναι πολύ παράξενο όταν πέφτουν οι μάσκες μετά από χρόνια; Δεν είναι λυπηρό; Τί κάνεις όταν συμβεί; Ακυρώνεις τα προηγούμενα χρόνια; Ή απλά δεν το σκέφτεσαι, όπως μαθαίνεις γενικά να μην σκέφτεσαι και πολλά άλλα;

Κάθισα και σκέφτηκα τα της Αθήνας. Το ότι είδα μπροστά μου αυτό το άτομο μετά από δύο ολόκληρα χρόνια ήταν καλό. Όντως ο κύκλος έκλεισε. Νομίζω θα το ξανασυναντήσω κάπου κάποτε. Υπό καλύτερες και πιο "σωστές" συνθήκες.

Σοκαρίστηκα με το πόσο γρήγορα προχωράει η ζωή μου πια. Και γω μαζί της. Είναι σαν να βγαίνω από τη "φούσκα" μου. Είναι σαφώς καλό. Απλά με φοβίζει. Θα με προλάβω;

Και αν τελικά ακολουθήσω την καρδιά μου θα φάω τα μούτρα μου; Νομίζω πως ναι, αλλά δεν είναι καλύτερα έτσι;

Είμαι φορτισμένη. Από την Αθήνα μέχρι τώρα.

Μήπως είναι καιρός;

Αρνούμαι άλλη φάση αδράνειας.

Έρωτας ο - μοιραία - ωραίος

"Η ένταση ενός καινούριου έρωτα εξαρτάται από την μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν".

Έτσι έγραψε η Μαλβίνα. Έτσι είναι.

Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που μετά από μια σχέση "έντονη", όπως την περιγράφουν, ξαναβουτάνε αμέσως σε μια άλλη. Πώς γίνεται; Καλά καλά δεν έφυγε η μυρωδιά του άλλου από το κορμί σου, από τα σεντόνια σου.

Είναι αυτές τις φορές που η μοναξιά επιβάλλεται. Έτσι όταν έρθει αυτός ο καινούριος έρωτας, να τον νιώσεις έντονα.

Γιατί μόνο έντονα βιώνονται αυτά τα πράματα.

Έρωτας που δεν σου δένει το στομάχι κόμπο, που δεν σου ανατρέπει το είναι σου, δεν είναι έρωτας. Είναι συμπάθεια, είναι ανάγκη να μην είσαι μόνος.

Μου είπε ένας φίλος χθες το βράδι, πως με είδε πιο "συμβιβασμένη" από το προηγούμενο βράδι που είχα επιστρέψει από Αθήνα και που ήμουν έτοιμη να σκάσω.

"Λες να βαρεθείς και τελικά να παντρευτείς έναν μέτριο τύπο και να κάνεις τη ζωή που τώρα μου λες ότι τρέμεις;".

Το βρήκα αδιανόητο. Και την συγκεκριμένη εικόνα και ότι το σκέφτηκε καν.

Έρωτας αγάπη μου. Έντονος. Να τον ζήσεις, να καταλάβει όλα σου τα κύτταρα και αν τύχει να σε κάψει.

Το έζησα και θα το ξαναζήσω.

Δεν τα φοβάμαι τα πατώματα εγώ.

Όχι όταν πριν, είδα τη γη από ψηλά.

Ευχαριστήριο.

Δεν ξέρω τι μου κάνει η Αθήνα.

Είτε με βγάζει εκτός εαυτού είτε μου αναδεικνύει τον πραγματικό.

Υποπτεύομαι πως ισχύει το δεύτερο.

Δεν ξέρω πως να σου όλα όσα έγιναν τις τελευταίες τέσσερις μέρες.

Το παρελθόν μου κτύπησε με θράσος την πόρτα. Είδα ανθρώπους που είχα να τους δω 2 χρόνια.

Έκλεισαν κύκλοι και καλά έκαναν. Έπρεπε.

Και τώρα που έκλεισαν τι θα γίνει;

Θα ανοίξω άλλους. Πρέπει.

Υ.Γ Άκου το τραγουδάκι δίπλα...

Κουβέντες του αέρα.

Χάθηκα καλή/έ μου φίλη. Με τσάκισε η βλαμμένη τενοντίτιδα. Και που γράφω τώρα δεν θα έπρεπε. Τέλοσπάντων, η ανάγκη βλέπεις.

Η ανάγκη να πω, να γράψω κάτι μπας και γλυτώσω τις τσιρίδες σήμερα.

Πότιζα τον κήπο μου πριν από δύο μέρες και ξαφνικά έφαγα την φλασιά. Αχ, πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν μια ηλίθια ρομαντική; Που ένιωθα σαν ένα "λουλουδάκι"΄; Οκ ακούστηκε τελείως λάθος. Αλλά το έπιασες το νόημα. Μήπως όσο μεγαλώνουμε δεν πρέπει να περιμένουμε αυτές τις σούπερ στιγμές που τις κάνουμε και μεις πιο σπουδαίες με τον αυθεντικό/αθώο τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε;

Νευριάζω με τα καλούπια. Που προσπαθούν να μου επιβάλουν κάποιοι που δεν έχουν δικαίωμα πια. Δεν έχεις δικαίωμα πια. Ούτε γκόμενά σου είμαι, ούτε φίλη σου. Τα δικά μου τα καλούπια εγώ τα σπάζω και εγώ τα ορίζω. Και αν υπάρχει κάτι που νιώθω καλά είναι που δεν φοβάμαι να παραδεκτώ που κολλάω και που ξεκολλάω.

Ρουτίνα. Τίποτα δημιουργικό. Κούραση. Κάποτε με ένοιαζε η ποιότητα της δουλειάς μου. Τώρα παράγω σαν να δουλεύω σε φάμπρικα. Δεν θα ανησυχούσα τόσο, αν δεν με έπιανε ο φόβος κάθε τρεις και λίγο, ότι τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν εξαργυρώνω όπως θέλω την ενέργεια στη δουλειά μου.

Δεν ελπίζω σε κάτι καλό όσο αφορά στον έρωτα. Το έλεγα παλιά αλλά πάντα άφηνα ένα παραθυράκι μέσα μου. Σκεφτόμουν πως αν το πω, θα έρθει η τύχη και θα το ανατρέψει. Πως θα γινόταν κάτι μαγικό και θα μου έλεγαν οι γύρω μου "είδες που γκρίνιαζες;". Τώρα δεν έχω ίχνος ελπίδας. Δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν. Γράφω αυτές τις ατάκες και νιώθω πως είναι σαν να καθορίζω εγώ τις γραμμές του έρωτα στην παλάμη μου και πως τις σβήνω με κάθε μου αρνητική δήλωση.

Δεν μπορώ να περάσω ακόμα ένα χρόνο σαν τον περσινό. Όχι πως δεν ήταν καλός. Αλλά πόσα έξω, πόσα μπαρ, πόσο τα ίδια και τα ίδια; Γαμώτο, είμαι λίγο αχάριστη ε;

Μου λείπει ένας άνθρωπος το παραδέχομαι.

Επιτέλους βρήκα τη φόρμουλα με τους φίλους μου. Δεν με ανησυχεί το θέμα. Το ΄χω.

Νευριάζω που τρέχω τους άλλους και μένα δεν με τρέχει κανείς. Που τρέχω να εξυπηρετήσω και που δεν παίρνω κάτι πίσω. Εντάξει είπαμε , "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" , αλλά εμένα ο δικός μου γιαλός πλημμύρισε και με έπνιξε. Πώς είναι δυνατόν να τρέχεις τόσο πολύ για να γίνει μια δουλειά; Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν και έρχονται και τους βρίσκουν πράγματα;

Μια φίλη μου έγραψε σήμερα στο fb ότι βρίσκεται στον πάτο. Της δουλειάς. Τι μαλακία. Να σε πνίγει αυτό το γαμημένο πράγμα η δουλειά, λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο. Μαλακία επίσης να είσαι ικανός και αντί να γίνεται πιο εύκολη η ζωή σου, να γίνεται πιο δύσκολη γιατί σου τα φορτώνουν επειδή "μπορείς". Δεν μπορώ κύριε διευθυντά μου αλλά είμαι μαλάκας και υπεύθυνο άτομο και δεν μου βγαίνει να στο πω.

Σήμερα θα πάω Αθήνα. Έχω να δω άπειρο κόσμο. Ξέρεις πόσο πολύ με τρομάζει που δεν θα καταφέρω να δω όσους θέλω; Ή που πρέπει να τους χωρίζω ανά δίωρο; Να δεις που στο τέλος απλά θα εξαφανιστώ και δεν θα τους δω. Δεν είναι ακριβώς παράπονο. Είναι ένα πράγμα που συμβαίνει και εδώ. Θέλω να δω κόσμο, δεν τους προλαβαίνω και από την άλλη θέλω να δω και λίγο τον εαυτό μου. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Με φοβίζει αυτό.

Και κάτι θετικό....ήρθε το καλοκαιράκι. Θέλει προσπάθεια αλλά θα το κάνουμε όμορφο. Δεν μας παίρνει να μην.