Ανταπόκριση από τον καναπέ

Όταν αναλύεις πολύ τα πράγματα, πνίγεσαι από τις πολλές σκέψεις. ΣΩΣΤΟ.

Όταν όμως δεν αναλύεις τίποτα απολύτως; Τότε τί είναι αυτό;

Βαριέμαι τόσο πολύ τις τελευταίες βδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, μην με ρωτήσεις.

Στην αρχή το θεώρησα καλό γιατί ο νους θέλει κάποτε να πηγαίνει με πρώτη και όχι συνέχεια με πέμπτη ταχύτητα. Εδώ και μια δυο μέρες όμως, διερωτώμαι πότε θα τελειώσει.

Η βαρεμάρα μου εφαρμόζεται με πολλούς τρόπους:

1. Στη δουλειά, αντί να κάνω 10 πράγματα τη μέρα, κάνω 5. Τις υπόλοιπες ώρες κάνω τρελό surfing στο νετ. Ψάχνω φωτιστικό για δίπλα από τον καναπέ, τα νέα adidas, βιβλία και cd παρόλο που έχω κάνει μια παραγγελία 130 ευρώ από το amazon, ύφασμα για καρέκλες, ρούχα. Εννοείται καμιά έρευνα πως δεν έχει καταλήξει κάπου.

2. Περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα πάω σπίτι και θα δω House. Μια δυο φορές, περίμενα να φύγει ο μπος και την έκανα και εγώ με ανάλαφρα πηδηματάκια με τη δικαιολογία, "Είμαι ερωτευμένη. Έχω ραντεβού. Ο νέος μου γκόμενος είναι ο House".

3. Αν και βγαίνω συνέχεια από κει και από δω - συνήθως σε vinyl, winehouse, σβούρα, Plato's- και με διάφορο κόσμο, εντούτοις νιώθω λες και έχω να βγω από το σπίτι μου δεκαπέντε μήνες.

4. Τις περισσότερες μέρες είμαι μια τρελλή χαρά στον κάμπο. Εκτός από τη στιγμή που θα με ρωτήσεις "Τί νέα;". Εκεί μπορεί και να σκαρφαλώσω πάνω σου με νεύρα. Δεν αντέχω αυτή την ερώτηση. Δεν έχω νέα. Νιώθω πως δεν θα έχω ποτέ ξανά νέα.

5. Δεν μ' αρέσει ούτε μισό άτομο. Ούτε τα απωθημένα μου. Δεν με αφορά κανείς. Δεν φαντασιώνομαι κανένα - ούτε καν διάσημο. Καμιά φορά σκέφτομαι αν θέλω σχέση. Προτιμώ να μην απαντώ. Δεν ξέρω. Νομίζω πως όχι. Δηλαδή, νομίζω πως επειδή δεν θα ξανερωτευτώ, δεν υπάρχει λόγος να είμαι κάπου απλά για να είμαι.

6. Δεν έχω φιλοδοξίες. Ούτε για δουλειά, ούτε για "προσωπική ανάπτυξή" και - άκου και αυτό- δεν προγραμματίζω ταξίδια. Επίσης δεν θέλω να αποδράσω στην Αθήνα.

7. Βλέπω πολλές ταινίες. Καμιά φορά με κανά φίλο, αλλά τις περισσότερες φορές μόνη στον καναπέ. Οι κινηματογραφικές ζωές των άλλων μου προκαλούν ένα αίσθημα "ασφάλειας". Ότι, έστω για 90 λεπτά, δεν ζω εδώ.

8. Δεν συζητώ, ούτε δέχομαι κριτική. Τσαντίζομαι. Αν έχω μια θεωρία ή αν μου αρέσει μια συγκεκριμένη ταινία/βιβλίο/δίσκος δεν θα κάτσω να συζητήσω μαζί σου γιατί απλά εσένα δεν σου άρεσε. Επειδή τα δεδομένα και τα γούστα μου σε αυτή τη φάση δεν αλλάζουν. Επίσης χέστηκα για τη γνώμη σου και εσύ έχεις δικαίωμα να χεστείς για τη δική μου.

9. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν έχω ΜΙΑ καλύτερη φίλη ή φίλο. Φυσικά αυτό στο λέω, εδώ και χίλια χρόνια. Έχω πολλούς - μα πολλούς- καλούς φίλους. Αλλά είναι καλό να μην έχεις κολλητή/ό;

10. Αν και με τη γενική αποτοξίνωση, δύο μήνες χωρίς αλκοόλ - με εξαίρεση 5 μέρες στην Αθήνα - και με μια καλή διατροφή είμαι healthier than ever, εντούτοις δεν νιώθω " ανανεωμένη".

Βαριέμαι.

Υ.Γ1 Σόρι που δεν απάντησα στα σχόλια του προηγούμενου ποστ, αλλά πραγματικά η βαρεμάρα μου είναι ιατρική περίπτωση. Τα έχω διαβάσει όλα όμως και όπως πάντα, αγαπώ! Επίσης, σιγά μην πω το όνομα του δασκάλου μου του καράτε. Είναι γεμάτο το νησί γυμναστήρια.

Υ.Γ2 Άρχισα το Middlesex. Θεωρώ έξυπνη τη γραφή και τις αναφορές σε ελληνικά στοιχεία.

Υ.Γ3 Όποιος μου βρει επιδαπέδιο φωτιστικό που να μοιάζει με λάμπα φωτογράφου και να είναι κάτω από 400 ευρώ, θα τον αγαπώ για πάντα.

Wax on, wax off

Χθες πήγα το πρώτο μου μάθημα καράτε.

Όταν το άκουσε η μάνα μου, απλά είπε ένα "Κύριε ελέησον" και έκλεισε το τηλ. Είχα επίσης και ένα άτομο που γέλασε και δήλωσε ότι το κάνω μόνο και μόνο για να φορέσω τη στολή.

Είναι να μην αποκτήσεις τη ρετσινιά του "καναπέ"....τς τς.

Τέλοσπάντων, το μάθημα μου άρεσε πολύ.

Καταρχάς, έκανα ένα είδος άσκησης. Οπότε εκείνη τη μέρα δεν ακολούθησα το γνωστό μοτίβο καρέκλα γραφείου-καρέκλα αυτοκινήτου-καναπές σπιτιού-στουλ μπαρ. Όλο αυτό το τίναγμα των χεριών, το περπάτημα πάνω-κάτω για να πάρει το σώμα τη σωστή πόζα, έκανε τη διαφορά στη μέρα.

Δεύτερο, εκτονώθηκα. Λίγο το χεις να τινάζεις με δύναμη τη γροθιά στον αέρα; Τα νεύρα που είχα ω δια μαγείας εξαφανίστηκαν. Επίσης θαύμα. Είμαι που είμαι εύθικτη αυτή την περίοδο, γίνονται και κάτι ανεγκέφαλα κουλά και τσαντίζομαι περισσότερο.

Τρίτο, εκεί που κατά τη διάρκεια της μέρας, είμαι στα τηλέφωνα, μιλώ με τον ένα, μετά καπάκι έρχεται ένας άλλος με πρόβλημα και γενικά είμαι η γυναίκα-χταπόδι, εδώ η μόνη μου έννοια ήταν να έχω ίσιο τον κορμό μου και να κάνει σωστή κλίση η γροθιά μου. Σαν διαλογισμός ένα πράγμα.

Οπότε θα το συνεχίσω και ώσπου πάει. Χίλιες φορές καλύτερα αυτό που έχει μια φιλοσοφία παρά να είμαι σε ένα διάδρομο και να πηγαίνω στο πουθενά ή να σηκώνω βαράκια και να μετράω 3 φορές το δεκαπέντε.

os!*

* Χαιρετισμός.

Υ.Γ1 Πρέπει οπωσδήποτε να δεις την ομιλία του Rick Gervais στις φετινές σφαίρες. Μπορεί και να τον έχει ήδη δολοφονήσει η CIA.

Υ.Γ2 Αναζητούνται urban βιβλία. Εισηγήσεις;

Μια κουλή βραδιά

Μ' άρεσε η λίστα που έφτιαξα στο προηγούμενο post. Είχε κάτι αισιόδοξο ε;

Δεν ξέρω ρε παιδί μου, αλλά αν και δεν έχει αλλάξει και κάτι προς καλύτερο στη ζωή μου, θέλω να περνάω καλά. Χωρίς σκέψεις ανούσιες, χωρίς βλαμμένο κόσμο γύρω μου, χωρίς μαυρίλες.

Με το να περνάω καλά, δεν εννοώ φυσικά τρελό clubbing. Πες ότι θες, αλλά εγώ τις νύκτες μου στο Γκάζι δεν τις αλλάζω με τίποτα. Δεν ευελπιστώ ότι αυτό εκεί θα το ζήσω εδώ, όσο και αν προσπάθησα τις τελευταίες μέρες να πείσω τον εαυτό μου να αντιστρέψει το παιχνίδι και να σκέφτομαι ότι αν φαντάζομαι τη Λευκωσία ως Αθήνα, θα πείσω τον εαυτό μου να περνάει καλά. Όχι, τίποτα δεν νικάει εκείνες τις νύκτες.

Σε αυτό το ξενέρωτο νησί (σόρι αλλά είναι - ακόμα και όταν ήμουν ερωτευμένη, δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο φήλιγκ του έρωτα στην Αθήνα) , δύο τινά μπορούν να σου συμβούν: 1. Το απόλυτο τίποτα, 2. Το απόλυτο κουλό.

Το απόλυτο τίποτα το ξέρεις. Νάθιγκ, Νάδα. Βαρεμάρα, ούτε ένα φλερτάκι, μια ματιά. Και δώσε βάση. Δεν λέω ότι είναι οι άνδρες Κύπριοι ξενέρωτοι. Είμαστε και εμείς. Π.χ. εγώ που γενικά δεν πολυμιλάω ( πάω κατευθείαν στο ψητό χα).

Το απόλυτο κουλό όμως, είναι μια κατάσταση που μπορεί να σου τύχει μια στο τόσο.

Εμένα μου έτυχε Παρασκευή βράδυ.

Πάμε με φίλη, στη Plato's. Καθόμαστε στο μπαρ. Παραγγέλνει κοτόπουλο σουβλάκι, κρασί και εγώ Perrier. Τρώει, μιλάμε, βγαίνουμε έξω για τσιγάρο ( αφού δεν πίνω, θα καπνίζω). Μας κοιτάνε διάφοροι. Εκείνη δηλαδή. Πως μπορεί να ανταγωνιστεί το τζιν, το λευκό μακό μπλουζάκι και οι biker boots μου, το μίνι πλεκτό της φόρεμα με το βαθύ ντεκολτέ;

Καθόμαστε που λες στο μπαρ. Ξαφνικά, έρχεται ένας μεθυσμένος και πέφτει πάνω μας. Λέει κάτι για το ότι είμαστε οι πιο ωραίες παρουσίες στο μπαρ - κοιτάζοντας τα βυζιά της φίλης- και φεύγει τρεκλίζοντας. How sad, να είσαι τόσο, μα τόσο λιώμα...

Τέλοσπαντων. Συνεχίζουμε εμείς το μπλα μπλα, είχαμε πιάσει και hardcore θέματα. Ξέρεις, έρωτες, νόημα ζωής κλπ.

Μετά από κανά μισάωρο, νιώθω ένα πόδι δίπλα μου. Γυρίζω πίσω, ένας ακόμα μεθυσμένος, ο φίλος του προηγούμενου. Αυτός ήταν τελείως λιώμα, γιατί τα χείλη του είχαν πάρει μια απόχρωση Cabernet Sauvignon.

-" Κοπέλες θέλω να σας πω κάτι που το σκέφτομαι εδώ και ώρα" ( όχι δεν κοίταξε βυζιά. Αυτός μας κοίταξε και τις δυο).

Εμείς άφωνες. Ότι και να λέγαμε, τον μονόλογο τον είχε έτοιμο.

- "Βασικά, θέλω να σας πω, ότι κοιτάζω εδώ μέσα και πραγματικά είστε οι πιο εντάξει. Δεν σας νοιάζει να το παίξετε γκόμενες, δεν "γυρεύκεστε", λέτε τα δικά σας. "Πολλά cool".

Τελειώνει το παραλήρημα, δεν φεύγει και μένει παλουκωμένος στη μέση μας να μας κοιτάζει.

Εμείς προφανώς τι να πούμε με τον λιώμα;

-" Α, σε ευχαριστούμε", πετάγομαι εγώ και με κλωστάει η άλλη που του δίνω θάρρος.

Και όντως του έδωσα. Κατσικώθηκε εκεί μισή ώρα. Κατά τη διάρκεια, πρέπει να ρούφηξε ακόμα 2-3 ουίσκι και 3-4 σφηνάκια τεκίλα. Το λιώμα ήταν από ένα σημείο και μετά, κομπλιμέντο.

Σε κάποια φάση αποφασίζει να φιλοσοφήσει - κι άλλο. Πετάγεται και μας λέει τις δύο φιλοσοφίες του ( δεν θυμάμαι) συμπληρώνοντας στο τέλος : " Και μαζί μου συμφωνεί και ο Ανίκητος", λέει και δείχνει το πουλί του.

Κοιτάμε η μια την άλλη με κάτι μάτια! Ακούμε καλά; Αλλά δεν μένουμε πολλή ώρα με την απορία γιατί συνεχίζει: " Ο Μικρός Ανίκητος!"

Εκεί δεν συγκρατούμαι.

- " ΑΑΑΑ, είναι και μικρό;", φωνάζω και με ακούει όλη η Plato's.

- "Αλλά ροτσί!", συνεχίζει απτόητος.

- "Ναι αλλά μικρό", επιμένω εγώ και επιτέλους καταφέρνω να τον κάνω να σκάσει.

Φυσικά για να μην είμαι και άδικη, όταν επιτέλους έφυγε ( αφού λουστήκαμε στην κυριολεξία το ουίσκυ του) και αφού του είπα τα απίστευτα ψέματα ( με λενε Αμαλία, είμαι φοιτήτρια και μένω στο Πλατύ - α και η φίλη μου κάνει δοκτοράτο και είναι συγκάτοικος μου), γύρισε και μας είπε :" Χάρηκα για τη γνωριμία. Τα όνειρά σας ευχές μου".

Μα δεν ήταν συγκινητικό; Μάνα μου ρε!

Οκ μπορεί να ήταν μεθυσμένα λόγια, αλλά πάραυτα στη ψυχή μου κύλησε ένα δάκρυ.

Και αυτή ήταν η κατάληξη μιας κουλής βραδιάς.

Και ξέρεις κάτι; Προτιμώ αυτές τις βραδιές από τις ξενέρωτες. Χίλιες φορές.

Άντε να χαλαρώνουμε!

Τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο!

1. Ο πρωινός καφές. Ειδικά άμα τον έχεις προγραμματίσει από το βράδι και την ώρα που βάζεις ξυπνητήρι, ακούς στο βάθος του σπιτιού τον ήχο της μηχανής που ετοιμάζει καφέ, ενώ σε λίγα δευτερόλεπτα η μυρωδιά του φτάνει στο κρεβάτι.

2. Ένα καλό πρόγευμα. Από ένα μυρωδάτο κρουασάν με φρέσκο βούτυρο και πραγματική μαρμελάδα, μια τυρένια τυρόπιτα, μέχρι τα τέλεια τηγανητά αυγά.

3. Μεσημεριανό γεύμα, με κολλητές μακριά από το γραφείο. Ιδιαίτερα όταν έχεις πιει και ένα δυο ποτηράκια κρασί και πας πίσω στη δουλειά very merry!

4. Η τελική παράδοση ενός project. Ελευθερία επιτέλους! ( έστω και προσωρινή).

5. Βόλτες στα cdάδικα και στα βιβλιοπωλεία. Και μετά κατάληξη μόνη σε ένα cafeγια να φυλλομετρήσεις τα νέα αποκτήματα, πίνοντας ένα ζεστό καφέ και ακούγοντας τζαζ.

6. Το χαρμάνι Γουατεμάλα του Whittard's. Εξαιρετικό. (πάω να κάνω ένα τώρα και επιστρέφω)

7. Τα Wayfarers, τα Apple και τα originals της Adidas.

8. Χειμώνας, μουντό πρωινό Κυριακής, στον καναπέ διαβάζοντας περιοδικά με αναμμένο κεράκι βανίλιας.

9. Το "κόλλημα" με καλές αμερικάνικες σειρές.

10. Το πρώτο sms που λαμβάνεις από το άτομο που σε ενδιαφέρει και που δεν ξέρεις ακόμα τι σκέφτεται για σένα. Το χαμόγελο διαβάζοντας αυτό το μήνυμα.

11. Το νερό. Ειδικά όταν διψάς πολύ ή όταν ξυπνάς στο μέσο της νύκτας και παραπατάς ώσπου να πας στην κουζίνα.

12. Διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο στο αεροπλάνο, ξέροντας ότι δεν μπορεί να σε ενοχλήσει κανείς αφού το κινητό σου δεν δουλεύει!

13. Το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης, το πορτοκαλί του ουρανού της Κωνσταντινούπολης, το Cafe Nero στο Σόχο του Λονδίνου, εκείνη η αίσθηση της "ηλίθιας ρομαντικής" που με έπιασε όταν περπατούσα κατά μήκος του Σηκουάνα, ο ναργιλές στη Βηρυτό, τα μπαράκια στη Μalasana και τη Lavapies στη Μαδρίτη, τα πρώτα καλοκαιρινά gin tonic σε ταράτσες του Γκαζιου, η θέα από το σπίτι της φίλης μου στη Σέριφο, η διαδρομή Πρωταρά-Αγίας Νάπας, στο σημείο μετά το Grecian Park, εκείνη η αίσθηση τζαζ περπατώντας στα γεφύρια του Δουβλίνου και η σκέψη πως υπάρχουν τόσες άλλες συγκλονιστικές εικόνες και εμπειρίες που με περιμένουν να τις ζήσω σε επόμενα ταξίδια.

14. Καινούρια τετράδια και ημερολόγια Moleskin. Η μυρωδιά τους, η λεπτομέρεια τους.

15. Το κρασί. Τώρα που δεν πίνω μου λείπει πολύ. Ακόμα καλύτερο γίνεται το κρασί, όταν συνοδεύεται από παρέα που ξέρει να το απολαμβάνει. ( και αν είναι γκομενικό, να μεθάς γλυκά με τον άλλο).

16. "Μου έλειψες", " Σε σκέφτομαι", " Σε θέλω". Να τα λες και να τα ακούς.

17. Ατάκες. Από φίλους και να συνοδεύονται με απίστευτο γέλιο. Από γκομενικό και να παίζει θεϊκό "παιχνίδι".

18. Τεράστιες αγκαλιές και θετική ενέργεια.

19. Ένα καλό αυτοκίνητο και διαδρομές στον αυτοκινητόδρομο που δεν κουράζουν. Ιδανικά κατά μήκος της ακτής.

20. Εκεί που σε πιάνει απελπισία, να γίνεται κάτι μαγικό και να συνειδητοποιείς ότι απλά υπερβάλλεις.

Let's Swing!

Καλημέρα και Καλή Χρονιά!

Επέστρεψα από Αθήνα χαράματα Δευτέρας. Πήγα γραφείο, στους γονείς και μετά σπίτι. Ήμουν σαν ζόμπι όλη τη μέρα, σαν να είχα τζετ λαγκ ( και όχι αδίκως όπως θα διαβάσεις πιο κάτω).

Αθήνα. Έκανα πολλά, πολύ. Είδα πολλούς φίλους, ήπια πολλούς καφέδες, κρασί και gin tonic, βγήκα πολύ, ξενύκτησα πολύ, χόρεψα πολύ, περπάτησα πολύ.

Ότι κάνω δηλαδή κάθε φορά που πάω. Αυτή τη φορά όμως, ένιωσα και κάτι άλλο. Ότι πολλές φορές, ότι και να έκανα, έλειπε κάτι.

Η πόλη ήταν διαφορετική, η ενέργεια της κάπως. Στολισμένη, με κόσμο στους δρόμους. Όμως ήταν κάτι άλλο που δεν μου κόλλαγε.

Παραμονή Πρωτοχρονιά αφού περάσαμε με κολλητό και φίλους, τη βραδιά σε ένα τραπέζι και ένα πάρτι, σκέφτηκα ( και του το είπα μετά όταν πήγαμε χαράματα, στο σπίτι) , πως το ιδανικό σενάριο για εκείνη τη βραδιά θα ήταν ένα σπίτι στα βουνά, μπροστά στο τζάκι, χοντρή κουβέρτα και ένα γκόμενο.

Στις 6 μέρες, ήμουν μόνη στους δρόμους, σύνολο το πολύ 3-4 ώρες, μεταξύ καφέδων. Ε, δεν το άντεχα. Άλλες φορές, γύριζα από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα στα καταστήματα και ένιωθα τόσο ωραία. Τώρα...έπρεπε να με δεις. Μόνο στο cafe του Ελευθερουδάκη που άραξα, 1-2 ώρες, ήμουν σχετικά οκ γιατί περιεργαζόμουν τα βιβλία που είχα αγοράσει. Δεν άντεχα να είμαι μόνη, ήθελα όμως μια αγκαλιά και πολλά φιλιά.

Επίσης, ήταν ίσως η πρώτη φορά που δεν σκεφτόμουν κάθε τρεις και λίγο ότι θα ήθελα να ζω στην Αθήνα.

Ναι οκ, δεν θα με χάλαγε καθόλου να είχα 40 επιλογές σε μπαράκια κάθε βράδι και να παίζει φλερτ πιο συχνά από ότι εδώ. Να μπορούσα να πάω στο Booze ή σε mega club και να νιώθω ότι μπορώ να είμαι ότι θέλω και αν γουστάρω να φοράω αθλητικά και ένα μπλουζάκι ένα Σάββατο βράδι να μπορώ να το κάνω ( όχι στην Κύπρο, ειδικά αν είσαι γυναίκα, δεν παίζει). Ναι αυτό μου λείπει πολύ.

Γι αυτό και στην Κύπρο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επενδύεις σε φιλίες. Για να ξεχνάς ότι επί της ουσίας υπάρχουν 3 μπαράκια που γουστάρεις να πας και ότι ο περισσότερος κόσμος βαριέται που ζει.

Τί γίνεται με τη νέα χρονιά;

Α, έχω πολλά σχέδια! Δημιουργικά - συνεργασίες, προσφορές από ανθρώπους που πιστεύουν στο γράψιμο και τις ιδέες μου. Θα δείξει και θα σε ενημερώσω.

Ταξίδια. Ήδη προγραμματίζω το επόμενο. Λέω να εξερευνήσω τη Μέση Ανατολή. Μου πάει ως αίσθηση.

Έχω όρεξη πολλή, αυτό είναι το σίγουρο.

Επίσης, με έχει κουράσει το αίσθημα του προσωρινού που αναπτύσσω από μόνη μου.

Έτσι τώρα για αλλαγή, θα ανοίξω νέους κύκλους και θα κλείσω 1-2 που ήρθε η ώρα τους.

Σε όλα τα επίπεδα.

Υ.Γ1 Έχω αγοράσει νέα cd από το Metropolis. Θα σε ενημερώσω μετά από τις πρώτες ακροάσεις.

Υ.Γ2 Είναι όλα ένα "κλικ" μακριά. Ακόμα και το να τολμήσεις να φλερτάρεις. Μακριά τα κολλήματα του μυαλού από εμάς. Η ζωή είναι πολύ μικρή.

Υ.Γ3 Επιτέλους τέλειωσα τον "Αφανισμό του Νίκου" του Αύγουστου Κορτώ. Μου άρεσε.