Μούμπλε, μούμπλε...

Αυτή την περίοδο, απλά ζω. Μέσα στη βδομάδα κάνω τα κλάσικ πράγματα π.χ μαλώνω με πολύ κόσμο στη δουλειά και διερωτώμαι αν θα πάω από καρδιακό ή εγκεφαλικό πρώτα. Το σουκού, ευτυχώς εδώ και δυο βδομάδες περνώ όμορφα με φίλους σε σπίτια ή τετ α τετ ποτάκια για σούπερ κουβέντες. Και γενικά απαξιώ να ασχοληθώ με σποντίτσες.

Εδώ ας μείνουμε ένα λεπτό. Μου είναι αδιανόητο σε αυτή την εντατίκ περίοδο όπως θα έλεγε και ο provatos μου, ότι θα σε δω ή θα βγω μαζί σου και δεν θα περάσω καλά. Δεν έχω ώρα καλό μου άτομο γενικά. Άρα σόρι, το βλέπω και εγωιστικά. Άμα ξεκολλήσω από την οθόνη του pc, θέλω έστω και μια ώρα να περάσουμε όμορφα, χαλαρά και light. Θες και θέλω να βρεθούμε; Θα γίνει. Δεν μπορείς ή μπορεί να μην είσαι σε mood; Οk άστο τότε. Δεν σημαίνει κάτι. Ή δεν προσπαθείς αρκετά να βρεθούμε; Και πάλι, it is ok. Όποια και να είναι η περίπτωση, μην τα ρίχνεις πάνω μου. Δεν έχω την ώρα να το χειριστώ και αυτό.

Αν είχα γκόμενο αυτή την περίοδο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συντηρώ τη σχέση. Για παράδειγμα, απόψε θα φύγω από το γραφείο στις 9. Θα πάω σπίτι, θα φάω κάτι, θα κάνω μπάνιο και ίσως δω λίγη τιβι. Σκέψου κιόλας, να ήθελα να δω γκόμενο, ο γκόμενος να ήθελε να μείνει σπίτι του και εγώ να μετακομίζω για να κοιμηθούμε "αγκαλίτσα". Α πα πα.

Γενικά δεν είμαι και πολύ, πως να το πω, "ευέλικτη" αυτή την περίοδο. Όχι επειδή με έπιασε το στρίγκλικο μου ή επειδή μου έκανε κάτι κάποιος. Απλά, αν δεν ζω με τους δικούς μου ρυθμούς, ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο όπου εξελίσσονται συνέχεια πράγματα με δουλειές και σκέψεις για το μέλλον, θα χάσω τα αυγά και τα καλάθια.

Δεν ξέρω μωρέ.

Είναι εγωισμός;

Είναι το σύνδρομο του single;

Ή είναι απλά οκ;

Υ.Γ1 Μια ταινία, καναπές, πιτζαμούλες = what happiness means to me ( για τώρα)

Υ.Γ2 Είναι η ώρα για μεγάλες αποφάσεις και επιλογές ζωής. Στα λεγα ότι πλησιάζει ο καιρός...

Υ.Γ3 Μιλούσα την Παρασκευή με έναν φίλο μου που μένει εδώ και δεκα χρόνια Αθήνα. Έπαθε σοκ όταν του είπα ότι δουλεύω ως αργά και μετά βγαίνω για ποτά. "Καλά δεν έχεις μια ώρα για τον εαυτό σου; Να πας μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα; Να μείνεις εσύ με τις σκέψεις σου;".

Χμ!

Love, sex and the void

Το είπα και θα το ξαναπώ: Όσο δεν κάνω σεξ, θα κάνω check-in.

Και αυτό συμβαίνει, από τον Αύγουστο μέχρι τώρα. Μια φορά το μήνα δείχνω διαβατήριο και με μεγάλη χαρά διασχίζω τη φυσούνα και μπαίνω στο αεροπλάνο για ταξιδάκια.

Το επόμενο μήνα, ασχέτως γιορτών, επιβάλλεται ένα check in. Σειρά έχει η Αθήνα.

Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα κυλήσουν οι γιορτινές μέρες εκεί. Πραγματικά αναρωτιέμαι. Γιατί κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα, γίνονται διάφορα που μόνο τυχαία δεν τα λες. Εώς και καρμικά πολλές φορές.

Πέρσι, κόλλησα στην Κύπρο γιατί πάντρευα φίλους μου, παραμονή της Παραμονής Πρωτοχρονιάς. Προέκυψε ένα ταξιδάκι το Δεκέμβρη Αθήνα, αλλά ήταν κάπως παράξενο, όπως και οι μέρες που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα ήταν ο χωρισμός στις αρχές Γενάρη.

Πρόπερσι όμως...

Είχαν γίνει τόσα πολλά στην Αθήνα, εκείνες τις δέκα μέρες, από τα τέλη Δεκέμβρη μέχρι τις αρχές Γενάρη, που ήμουν εκεί. Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε και αν είχαν γίνει και μετά έκλεινε το κεφάλαιο, θα ήταν οκ. Δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο με τόσο προβληματισμό. Αλλά μέσα μου δεν έκλεισε.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι υπάρχει λόγος που κάτι δεν κλείνει ή έστω δεν το αποδέχεσαι ότι κάτι απλά έγινε και αυτό ήταν;

Ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Έχω γίνει εξάλλου γραφική με το θέμα (για όσους έχουν καταλάβει σε τι αναφέρομαι).

Με εκνευρίζει που το παρελθόν, είναι στο μυαλό μου συνέχεια. Απωθημένα, πρώην, όλοι εκεί. Σκέφτομαι, τους βλέπω όνειρα ( μερικές φορές απλά φιλιόμαστε, κάποιες άλλες με έχουν γραμμένη επιδεικτικά) , μιλώ με κόσμο που είναι στη ζωή τους, αλλά ποτέ με αυτούς...έχω κάψει τον εγκέφαλό μου να προσπαθώ να σκέφτομαι αν είναι τυχαία όλα αυτά.

Εκεί που είμαι cool, τσουπ εμφανίζονται, μέσω άλλων. Χωρίς λόγο. Λες και το σύμπαν θέλει να μου πει "Τουλίπα χαλάρωσες; Έχεις γυρίσει σελίδα; Άρπα τώρα ένα νέο από τον τάδε για να μάθεις να ξεχνάς".

Αμ το άλλο;

Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου. Τώρα είναι Δευτέρα και έχω κάτι κάθε βράδι ως την Κυριακή. Να δω φίλους που έχουν έρθει από μέρη μακρινά ( Ελλάδα), πάρτι, καφέδες, τραπεζώματα, κρασιά. Αλλά και πάλι..."ένα τεράστιο κενό" που λέει και η Ευσταθία.

Και ένα τεράστιο κενό κρεβάτι λέω εγώ...αχχχχ......

Υ.Γ1 The Kids are all right. Δες το.

Υ.Γ2 Μου έχουν χαρίσει ένα αστείο βατραχάκι με μαγνητάκι. Το έχω κολλήσει εδώ μπροστά μου. Κάθε πρωί θα του φιλάω την κοιλίτσα ώσπου να γίνει πρίγκηπας.

4 days in London

Πήγα που λες για "φρέσκο" αέρα, στην μητέρα- πατρίδα. Tο Λονδινάκι μου, το χω μέσα στην καρδιά μου, πάνω σε ένα θρόνο. Επειδή εκεί "ωρίμασα ως άνθρωπος" .

Αυτό το ταξίδι, ήρθε σε perfect timing. Δεν ήμουν σε mood να δω αξιοθέατα, εξάλλου αυτό το είχα κάνει στο προηγούμενο ταξίδι μου τον Οκτώβρη.

Τώρα είχα πολύ συγκεκριμένη ατζέντα.

Καταρχάς μπήκα στο νετ το σαββατοκύριακο πριν φυγω και βρήκα τα καταστήματα που ήθελα να δω, τα ρούχα και τα παπούτσια που ήθελα να αγοράσω. Μέχρι και ποια πραγματάκια από το h&m home ήθελα να αγοράσω.

Ακολούθως επικοινώνησα με τρεις φίλες μου που είχα δέκα χρόνια να τις δω και δώσαμε ραντεβού.

Και τέλος πήγα με μια χαλαρή παρέα.

Οπότε οι μέρες μου στο Λονδίνο κύλησαν πανέμορφα και σύμφωνα με το πρόγραμμα ( αρχίζω και μεταμορφώνομαι σε άνδρα Παρθένο, πλάκα πλάκα - γιαξ).

Περπάτησα στην μισή Oxford Street - βαριόμουν να ποδοπατηθώ από όλους. Ήμουν περισσότερο στη διασταύρωση με Regents Street. Το ξέρεις το κατάστημα all saints; Εκεί ήμουν συνέχεια. Αχ τι τέλειο!

Έφαγα τέλεια thai, με φίλους και είπαμε τα νέα μας. Επίσης πρέπει να κατέβασα σύνολο ένα κασόνι κρασί και 2 μπουκάλες gin.

Εξοπλίστηκα με τσάι και καφέδες από το tea house του Covent Garden και το Whittards.

Χάθηκα στην μαγική Carnaby Street όπου μεταξύ άλλων πήρα το δεντράκι μου για τα Χριστούγεννα από το Muji.

Μπήκα στο Liberty Store - τα θέλω όλα - και ανέβηκα στον 4ο όροφο όπου εκεί βρίσκεται το Christmas Shop. Ως και εγώ μπήκα στο πνεύμα!

Σίγουρα όμως το πιο σημαντικό ήταν που βρήκα τις φίλες μου μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Υπέροχες τεράστιες αγκαλιές μπροστά από την National Gallery, το Liverpool Street Tube Station και το Cafe Nero στην Old Compton Street.

Ανανεώθηκα, γέμισα μπαταρίες και συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να είσαι δημιουργικός και να νιώθεις ζωντανός.

Υ.Γ1 Νομίζω μπαίνω σε φάση αλλαγών. Μαζεύω ενέργεια τώρα.

Υ.Γ2 Πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις ότι οι φίλοι σου είναι around...

Για καφέ, στο Nero

Τι να σου λέω τώρα για τις μέρες μου. Αφού τα τελευταία 100,000 ποστ το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω για τη δουλειά.

Όπότε, όχι πως έχει αλλάξει κάτι, αλλά θα πω κάτι διαφορετικό.

Θα πάω ταξιδάκι. Την Τετάρτη. Βέβαια. Έτυχε, της δουλειάς.

Έτσι, έτσι. Όταν τον Ιούλη, είχα πει σε κάτι φίλες μου ότι "αφού δεν κάνω σεξ, θα κάνω check in", δεν ήξερα ότι θα με άκουγε το σύμπαν.

Οπότε, αυτή τη φορά London baby.

Έχω μπει στο νετ, έχω κάνει φύλλο και φτερό τα site της μόδας, αποφάσισα τι θα αγοράσω - φυσικά κάθε μέρα βάζω και ένα κιλό από τις σοκολάτες που τσακίζω, οπότε το πιο πιθανόν να αγοράσω μόνο σεντόνια από το habitat και να τα φορέσω.

Θέατρο και ιστορίες, δεν θα πάω. Δεν ξέρω αν θα προλάβω την Tate Modern. Οκ έχει Γκωγκέν που δεν πεθαίνω κιόλας, άρα τι να κατεβαίνω εκεί κάτω;

Κανόνισα να δω όλους μου τους φίλους , με αποτέλεσμα να απορώ πότε θα βρω ώρα τελικά να ψωνίσω. Ως και πρόγευμα, πρωί του Σαββάτου στην National Gallery έχω κλείσει.

Όχι, δεν γκρινιάζω φυσικά.

Γιατί πρώτον θα είμαι με φίλους, δεύτερο δεν θα δουλεύω και τρίτο, θα νιώθω εκείνο το αίσθημα τεράστιας ελευθερίας που πλημμυρίζει το έσω μου, όταν δεν με πνίγει η ρουτίνα.

Επίσης.

Αποφάσισα να μην σκέφτομαι τα γκομενικά. Όπως είπα και σε μια φίλη μου, το Σάββατο το βράδι " όταν και αν έρθει κάτι που αξίζει, ευελπιστώ ότι θα το διακρίνω".

Σήμερα έφαγα πάλι φλασιά με αφορμή κάτι φίλους που χάθηκαν. Αλλά όπως μου είπε και μια φίλη, ακόμα και όταν κάνουμε ρυτίδες, πάλι δεν θα βγάζουμε άκρη.

Μήπως τελικά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επεξεργαζόμαστε λιγότερο;

Υ.Γ1 Τώρα που σου γράφω είναι η ώρα η δηλητηριώδης. Ήρθε το συνεργείο καθαρισμού, έχει ρίξει παντού ένα βρωμερό σπρέι για τζάμια/γραφείο και μπορεί και να πεθάνω καθώς σου γράφω.

Υ.Γ2 Έκανα βόλτα στην αγορά του παλιού δημαρχείου το Σάββατο το απόγευμα. Τι ωραία αίσθηση να περπατάς ανάμεσα στις ντομάτες ( όλες πράσινες), στα κρεμμύδια, τα αγγούρια και τα μήλα. Την επόμενη φορά θα οργανωθώ. Θα πάρω τη γιαγιά μου που ξέρει να διαλέγει και θα πάρω φρούτα και λαχανικά για το σπίτι.

Y.Γ3 Το ότι δεν σχολιάζω στο blog σου, δεν σημαίνει ότι δεν σε διαβάζω :)

Here comes Johnny!

Η αλήθεια είναι πως έχω παραμελήσει το blog. Για το λόγο ότι έχω παραμελήσει εμένα.

Έχω επιστρέψει στη ρουτίνα και η κάθε μέρα είναι μια κόλαση. Δεν μπορώ να το θέσω διαφορετικά. Με πιάνει το παράπονο και ο θυμός. Γιατί να μην είμαι καλά; Γιατί να μου τυχαίνουν τόσες ατυχίες μαζεμένες; Ένα καλό ταξίδι έχει ως τίμημα μαλακισμένες ώρες στη δουλειά,καυγάδες, ένα διαλυμένο γόνατο, βαρετά σαββατόβραδα και κούραση; Μπορεί.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν υπάρχει Θεός, αλλά ο νόμος του Μέρφι.

Χθες το βράδι, έφευγα αργά από τη δουλειά και καπάκι έπρεπε να πάω εκτός πόλης για μια υποχρέωση. Πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου και το βρίσκω μπλοκαρισμένο από ένα άλλο. Το οποίο ήταν και σαράβαλο. Αυτό το σκηνικό, στις 7 το βράδι. Παίρνω τηλ την αστυνομία, δεν βρίσκουν σε ποιο ανήκει το αυτοκίνητο. Η ώρα περνούσε, είχα ήδη κτυπήσει ένα δεκάωρο δουλειάς. Αυτός που είχε το αυτοκίνητο άφαντος. Ήμουν έξαλλη.

Και εκεί έγινε το κλικ. Πήγα, αναποδογύρισα τους καθαριστήρες του και...άκου τώρα...έσπασα το ένα καθρεφτάκι. Μάλιστα. Το διέλυσα. Έγινα βάνδαλος. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να πάρω τον πυροσβεστήρα και να σπάσω τα παράθυρα. Ευτυχώς μετά από μισή ώρα ήρθε ο ιδιοκτήτης. Ένα αγοράκι γύρω στα 20, έτρεξε και μου απολογήθηκε χιλιάδες φορές. Ένιωσα σκατά. Δεν άντεξα και του είπα " εχμ... ξέρεις νομίζω ότι σου διέλυσα το καθρεφτάκι". Απάντησε "μωρέ εμένα είναι χάλια το αυτοκίνητο μου έτσι κι αλλιώς, το δικό σου είναι εντάξει;". Ο καημένος νόμισε ότι στη προσπάθεια μου να βγω, του το έσπασα. Που να ήξερε!

Άσε, χάλια χάλια. Του έδειξα το κτίριο της δουλειάς μου. "Εδώ δουλεύω, πραγματικά έλα ψάξε με για το καθρεφτάκι".

Και έφυγα. Ρεζίλι...Τουλίπα ο βάνδαλος....

Δεν ξέρω ποιο είναι το επόμενο στάδιο. Νομίζω με χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από τον Τζακ Νίκολσον στο Shining.