Bring the summer back

Βράδια του καλοκαιριού, αμάνικα μπλουζάκια, θάλασσα, γέλιο, light μουσική, light συναισθήματα, χαμόγελα, βόλτες με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, καφές στα Καλά Καθούμενα, ΚΕΟ με κολλητή, χαλαρά χωρίς υποχρεώσεις και άγχη της δουλειάς, summer bar, ήλιος, αντηλιακό, καμένη πλάτη, "καμένη" από το μεθύσι αλλά καλά, φλέρτ, έρωτες, φιλιά, ματιές, the lightness of being.

Πού είναι αυτό το σενάριο και γιατί οι μέρες του φετινού καλοκαιριού έχουν βροχές, το πρωί συννεφιά και το βράδι βαρεμάρα;

Δεν μπορώ να πω. Άρχισε καλά. Αλλά όχι γιατί συνέβηκαν τα πιο πάνω.

Αλλά γιατί έτυχε να είμαι στο σωστό σημείο, τη σωστή ώρα. Καλά, άσε σου εξηγώ άλλη φορά.

Και αυτό όμως, διήρκησε πολύ λίγο.

Εύχομαι, ελπίζω, θα πεθάνω αν δεν συμβεί, το πιο πάνω σενάριο να αρχίσει να γίνεται.

Βαριέμαι αφόρητα.

Επίσης θέλω πολύ να ερωτευτώ.

Ανταλλάζω μηνύματα στο facebook με την Ο. αυτές τις μέρες. Διαβάζω τώρα αυτά που μου γράφει. Λέει σε κάποιο σημείο " Να μάθω να αποζητώ την αγάπη εκεί που μου χαρίζεται και όχι εκεί που μου δίνεται κατόπιν άιτησης μου. Διότι ότι χαρίζεται έχει, μεγαλύτερη αξία από αυτό που μου δίνεται".

Και κάθομαι και σκέφτομαι, σε συνδυασμό με κάτι ιστορίες που έχουν γίνει ή δεν έχουν γίνει αυτό τον καιρό.

Τι ωραίο συναίσθημα, να έρθει ο άλλος να σε βρει και να σου ΧΑΡΙΣΕΙ κάτι από αυτόν. Και όχι να ψάχνεις, να αναλύεις sms για να δεις αν κρύβεται κάτι πίσω από τις τελείες, τα αποσιωπητικά και τις λεξούλες. Μου έχει λείψει πάρα πολύ αυτό. Το απλό, αυτό για το οποίο δεν χρειάζεται να κάθομαι με τις ώρες με φίλους και να το αναλύουμε γιατί "μπορεί να γουστάρει". Μπορει...Ναι καλά. Καλαμάκια.

Σκέφτομαι κι άλλα, πάλι με αφορμή πράγματα που έχουν συμβεί και ατάκες που έχουν ειπωθεί.

Μου έχουν πει κι άλλοι πως όταν βλέπουν φωτό μου από ταξίδια στο εξωτερικό φαίνομαι εντελώς διαφορετική, αλλάζει το πρόσωπο μου, γίνεται πιο ευτυχισμένο. Με προβληματίζει αυτό. Μήπως σημαίνει ότι δεν μου έκατσε η Κύπρος ποτέ; Σημαίνει ότι χάνω το χρόνο μου; Ή μήπως σημαίνει πως πρέπει να κάτσω να βρω την ευτυχία εδω;

Δεν ξέρω. Βαριές σκέψεις πρωινιάτικα.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε ακούγοντας αρχικά Starsailor και "You never know what you get" και καταλήγοντας σε Regina Spektor και "Folding Chair".

Υ.Γ2 Ξέρω πολύ καλά πως το να κλειστώ σπίτι, να ταβανιάζομαι δεν είναι η λύση σε όλα όσα έχω πει. Ειδικά όταν είμαι σε φάση που θέλω να γνωρίσω κόσμο. Όμως κουράστηκα να μην παίρνω αυτά που θέλω.

Υ.Γ3 Για το μόνο που είμαι σίγουρη και το γράφω εδώ για να το θυμάμαι είναι πως πλέον θα είμαι αληθινή, ο εαυτός μου. Και σε οποιο αρέσει.

Υ.Γ4 Let's dive.