Καριέρα και λοιπές μαλακίες

Το ήξερα πως θα συνέβαινε μια από αυτές τις μέρες. Δεν είμαι δα και Θεός. Όσο και αν παίρνοντας βιταμίνες, έχω καμία φορά την ψευδαίσθηση πως είμαι η super woman και μπορώ να κάνω το απόλυτο multitasking.

Μετά από δυο βδομάδες δουλειάς, την τελευταία, να κτυπάω 12-13 ώρες μπροστά από μια οθόνη, να έχω ξεχάσει τι πάει να πει bar και cafe, να έχω εξαφανιστεί από τον κόσμο, έγινε ψες.

Μια από τις πιο μεγαλύτερες ντροπές.

Με ρωτάει ένας συνάδελφος για έναν συγκριμένο τύπο, αν θα τον έχουμε συνεργάτη.

Μαθαίνω πληροφορίες, όχι και τις καλύτερες. Απάντώ στον συνάδελφο με email, με εκείνα που έχω μάθει από άλλους που τους έχω εμπιστοσύνη. Αλλά. Κάνω reply all στο email που έστειλε και σε εμένα και στον τύπο. Κατάλαβες;

"Εθαψα" έναν τύπο και του το έστειλα. Ρεζίλι. Και αναγκάστηκα να τον πάρω τηλ και να απολογηθώ. Και μου έκανε και κήρυγμα. Και τώρα θα προσπαθήσω να μην δω το reply του συναδέλφου, του προϊστάμενου και του τύπου. Δεν θέλω να κάνω send/receive!

Κουράστηκα...Τόσο που δεν μπορώ να στο περιγράψω.

Νιώθω ηλίθια που δεν λέω "όχι", που ότι μου λένε κάνω , που είμαι πρόθυμη και που δουλεύω τόσο πολύ. Δεν έχω ζωή, δεν έχω χίουμορ, δεν είμαι χαλαρή. Άρχισαν να ασπρίζουν τα μαλλιά μου και με το παραμικρό νευριάζω και με πονάει το κεφάλι μου :(