Καριέρα και λοιπές μαλακίες

Το ήξερα πως θα συνέβαινε μια από αυτές τις μέρες. Δεν είμαι δα και Θεός. Όσο και αν παίρνοντας βιταμίνες, έχω καμία φορά την ψευδαίσθηση πως είμαι η super woman και μπορώ να κάνω το απόλυτο multitasking.

Μετά από δυο βδομάδες δουλειάς, την τελευταία, να κτυπάω 12-13 ώρες μπροστά από μια οθόνη, να έχω ξεχάσει τι πάει να πει bar και cafe, να έχω εξαφανιστεί από τον κόσμο, έγινε ψες.

Μια από τις πιο μεγαλύτερες ντροπές.

Με ρωτάει ένας συνάδελφος για έναν συγκριμένο τύπο, αν θα τον έχουμε συνεργάτη.

Μαθαίνω πληροφορίες, όχι και τις καλύτερες. Απάντώ στον συνάδελφο με email, με εκείνα που έχω μάθει από άλλους που τους έχω εμπιστοσύνη. Αλλά. Κάνω reply all στο email που έστειλε και σε εμένα και στον τύπο. Κατάλαβες;

"Εθαψα" έναν τύπο και του το έστειλα. Ρεζίλι. Και αναγκάστηκα να τον πάρω τηλ και να απολογηθώ. Και μου έκανε και κήρυγμα. Και τώρα θα προσπαθήσω να μην δω το reply του συναδέλφου, του προϊστάμενου και του τύπου. Δεν θέλω να κάνω send/receive!

Κουράστηκα...Τόσο που δεν μπορώ να στο περιγράψω.

Νιώθω ηλίθια που δεν λέω "όχι", που ότι μου λένε κάνω , που είμαι πρόθυμη και που δουλεύω τόσο πολύ. Δεν έχω ζωή, δεν έχω χίουμορ, δεν είμαι χαλαρή. Άρχισαν να ασπρίζουν τα μαλλιά μου και με το παραμικρό νευριάζω και με πονάει το κεφάλι μου :(

F***book

Είναι μέρες που έταξα αυτό το post. Ορίστε λοιπόν.

Τώρα θα μιλήσουμε για το facebook και γενικά την ηλεκτρονική επικοινωνία. Εξαιρούνται, το blogging και το msn γιατί το ένα μπορεί να να εξελιχθεί σε ένα υπέροχο τρόπο να επικοινωνείς με κόσμο και το άλλο είναι επίσης ένας εύκολος τρόπος να μιλάς με φίλους. Απλά πράγματα.

Το facebook όμως αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε.

Το facebook λοιπόν με εκνευρίζει αφάνταστα για τους εξής λόγους:

- Επικοινωνία μηδέν. Οκ, κάνεις add κόσμο, αλλά μετά σε πόσους από αυτούς μιλάς; Ακόμα και με τους φίλους σου, ελάχιστο. Επίσης, δεν είναι λογικό όταν βρίσκεις παλιούς γνωστούς μέσω facebook, να τους μιλάς γιατί χάρηκες που τους βρήκες; Δεν συμβαίνει αυτό. Δεν μιλάς. Ποτέ. Άντε να ρίξεις κανά "Like" σε φωτό ή status τους.

- Τα παιχνίδια. Έχω σιχαθεί τις φάρμες, τα cafe, τα pet , τα νησιά και τη μαφία. Τώρα θα μου πεις, γιατί τα έχω. Με πήρε η μπάλα. Δεν είμαι ιδιαίτερα δύσκολη εξάλλου. Μου κάνουν request για να παίξω ένα παιχνίδι και δέχομαι. Στέλνω δέντρα, καρδιές κλπ. και κάνω accept δώρα. Τώρα για παράδειγμα σκέφτομαι ότι πρέπει να βάλω φαί στο pet μου γιατί θα πεινάσει, θα αποδράσει και θα μου το πετάξουν λερωμένο και λυπημένο. Σκατά.

- Τα δώρα. Δεν θέλω ρε συ καρδιές, σκυλάκια και σοκολάτες! Τουλάχιστον όχι virtual. Ειδικά από εσένα που στην πραγματική ζωή δεν θα μου τα δώσεις ποτέ. Και βαριέμαι να τα κάνω accept και μετά να πρέπει να σου στέλνω και σένα από ευγένεια. Έγινε το facebook μου καρναβάλι από τα δωράκια.

- Το status. Ο καθένας γράφει ότι μαλακία θέλει, κάποιοι άλλοι σχολιάζουν επίσης μαλακίες. Και αναγκάζομαι και εγώ να γράφω μπούρδες μια στο τόσο για να δείξω ότι έχω άποψη στην - ιντερνετική - ζωή. Αλλά δεν θέλω. Ούτε ρητά ξέρω, ούτε ατάκες, ούτε για τη μέρα μου θέλω να γράψω. Α, ούτε και θέλω να πω που θα πάω το βράδι. Αλλά το κάνω μερικές φορές. Και νευριάζω.

- Οι φωτογραφίες. Πήγες καρναβάλια; Θα ανεβάσεις τις φωτο στο άλμπουμ " Lemesos 2010". Πήγες διακοπές; "Myconos 2009". Και το χειρότερο είναι πως εμείς που είμαστε "φίλοι" σου θα μπούμε και θα κάνουμε φύλλο και φτερό τις φωτό. Δεν είναι το απόλυτο κατινιό;

- Το Youtube. Αν θα μπεις στη διαδικασία να το κάνεις ΜΗΝ βάζεις μπουρδελομουσική. Έχει έναν τύπο στο δικό μου facebook αυτές τις μέρες με τάραξε στον Γονίδη. Θες να ακούσεις τέτοια μουσική πουλάκι μου; Πήγαινε μπουζούκια. Ή άντε να το δεκτώ. Αλλά βάλε ένα. Όχι δέκα στη σειρά - όπως λένε και στον Kiss. Την είδες DJ και πρέπει να το υποστώ;

- Το chat. Τις περισσότερες φορές είμαι offline. Όταν είμαι online, περισσότερο μου μιλάνε άσχετοι, όπως αυτός ο τύπος από τη Μαλαισία που τον έχω φίλο λόγω Mafia Wars. Δεν θα γίνουμε φίλοι. Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτούς που έχω ήδη! Οπότε απλά στέλνε μου energy και όπλα.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το Upload των Mikro. Ι (heart)!

Υ.Γ2 Θυμάσαι που σου είπα για την πρώτη αγάπη που επικοινώνησε με mail; Άκου να δεις τι έγινε μετά. Εκτός από το πρώτο mail που ανταλλάξαμε, μετά απλά μου στέλνει κλιπάκια στο Youtube, ανέκδοτα και ηλίθια powerpoint πράγματα. Και τον ρωτώ μετά από 2 βδομάδες "καλά πέρασαν δέκα χρόνια, δεν θες να πούμε τα νέα μας κλπ;". Απάντηση "Αχ σόρι μικρή, κόλλησα με τo Youtube". Και αυτό! Μόνο! Καλά ρε φίλε, με έψαξες, με βρήκες και αυτό; 45 χρονών άνθρωπος...τι να πω.

Put the mask on

Καλημέρα :)

Πώς πέρασες το τριήμερο; Γιόρτασες Άγιο Βαλεντίνο ή Καρναβάλια;

Εννοείται το δεύτερο ε;

Ένα θα πω για το τριήμερο. Ο κόσμος είναι πιο ελεύθερος όταν φοράει μάσκα. Δεν είναι αστείο; Να πρέπει να είσαι μασκαρεμένος, να φοράς τις δεκάδες μπογιές στο πρόσωπο, τα πιο πολύχρωμα και ασυντόντιστα μεταξύ τους ρούχα, για να μπορέσεις τελικά να είσαι εσύ. Ή τέλοσπαντων, αυτό που θα ήθελες να είσαι.

Πέρασα ωραία, γνώρισα κόσμο και ήμουν Λεμεσό. Η οποία είναι αγαπημένη πόλη γενικά και πολύ τους πάω τους Λεμεσιανούς.

On another note, αυτές τις μέρες είμαι λίγο κάπως με το θέμα δουλειά. Προσπαθώ να είμαι καλή, τα καινούρια να τα μαθαίνω γρήγορα και να προσαρμόζομαι σε νέες καταστάσεις. Έχω δώσει ώρες, μέρες και σαββατοκύριακα. Έχω αγχωθεί, είχα ταχυπαλμίες και νεύρα. Λίγο πριν από το finish line του project, άκουσα τα πιο σούπερ λόγια από το boss. Αλλά μετά διερωτήθηκα αν τελικά ήταν για αυτά τα λόγια. Όχι δεν είναι. Είναι και τα λεφτά, είναι και η δυνατότητα να μπορώ να πω πως θα πάω ένα ταξίδι και δεν θα βουλιάξει η κάρτα μου. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Είναι για τη "δόξα"; Ναι φυσικά. Είναι ωραίο να ακους τα μπράβο. Αλλά επιμένω...είναι και το να μπορείς να ζεις πιο άνετα. Μην λέμε ψέματα.

Άρα είμαι σε μια φάση κάπως αυτές τις μέρες, γι αυτό και δεν πολυγράφω εδώ. Δεν είναι ότι σκέφτομαι τι να κάνω. Μουδιασμένη και κουρασμένη είμαι. Και απορομένη αν αυτή θα είναι τελικά η πορεία μου. Μια καλή υπάλληλος που όμως δεν θα έχει τα αρχίδια να πουλάει μούρη και να ανεβαίνει.

Με ρίχνει η κατάσταση πολύ περισσότερο από ότι περίμενα.

Υ.Γ1 Πήρα νέο δίσκο από Mikro, δύο cd, το ένα με τίτλο upload και το άλλο, download. Ακόμα να τα ακούσω.

Υ.Γ2 Σπίτι-δουλειά-σπίτι-έξω-σπίτι-κενό.

Υ.Γ3 Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα εδώ. Δεν μπορώ. Προσπαθώ όμως να είμαι όσο πιο ειλικρινής απέναντι σε σένα και μένα γίνεται.

Και μετά;

Ζηλεύω τους ανθρώπους που πορώνονται με μικρά καθημερινά.Για παράδειγμα, η αναζήτηση του τέλειου αθλητικού παπουτσιού ή του super external hard disc ή του τέλειου little black dress.Μια φίλη μου αυτή την περίοδο μαγειρεύει. Πάει σε σεμινάρια, αγοράζει Jamie Oliver, Gordon Ramsay κλπ. και είναι όλη μέρα στην κουζίνα. Ο κολλητός μου κτυπιέται στα γυμναστήρια, μετράει τη καθημερινότητά του σε θερμίδες και ποσοστά λίπους.Νομίζω είναι απελευθερωτικό να έχεις μικρές «εμμονές». Είναι πρώτα από όλα αγχωλυτικό. Μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, κάνεις κάτι για σένα. Συγκεντρώνεσαι σε αυτό. Δεν περιμένεις να σου πει κανείς «μπράβο» ή να σου δώσει προαγωγή και ενδεχομένως δεν θα αλλάξει η πορεία της ζωής σου.Όμως είναι δικό σου. Και κανείς δεν μπορεί να στο πάρει.

Εγώ αυτή την περίοδο, από το καλοκαίρι, δουλεύω μόνο. Και πολύ.

Τόσο πολύ που αυτές τις μέρες θέλω να κλαίω από την κούραση. Μάλλον έχουν καταλάβει ότι μ αρέσει η δουλειά μου και περιμένουν πολλά . Και επειδή με νοιάζει, εγώ τους δίνω το 100%..

Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι καταστροφικό. Έχω χάσει τη μνήμη μου. Μου μιλάνε και σκέφτομαι λίγο περισσότερο προτού απαντήσω. Και σίγουρα αυτές τις μικρές «εμμονές» δεν τις έχω. Δεν με ενδιαφέρει κάτι. Δεν έχω κάτι να πω. Γι αυτό και έκανα μέρες να γράψω εδώ. Νιώθω ότι ζω σε ένα μεγάλο φαύλο κύκλο.

Οκ, καριέρα. Χμ, ποτέ δεν με φαντάστηκα ως career woman. Από την άλλη πάντα ήθελα να αναπτύσσομαι ως άνθρωπος οπότε είχα αποφασίσει από τότε που πρωτάρχισα να δουλεύω, να το κάνω και μέσω της δουλειάς μου. Προσπαθώ να είμαι καλή, γιατί από τη στιγμή που δίνω τουλάχιστον 8 ώρες από τη ζωή μου κάπου, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.

Μην νομίζεις, δεν ήμουν πάντα έτσι. Το κωλοβάρεμα που έχω κάνει σε δουλειές δεν λέγεται. Μαλακιζόμουνα στο msn και όταν ερχόταν η ώρα έτρεχα να κάνω τη δουλειά μου στο τσακ. Ελάχιστες φορές δεν πρόλαβα. Είναι το thrill της τελευταίας στιγμής, όπως που λέει και η κολλητή μου.

Τώρα όμως, νομίζω πως με έχει πάρει η μπάλα. Με νοιάζει η δουλειά μου και δουλεύω πολλές ώρες. Κατά τη διάρκεια της μέρας, ξεχνάω να απαντώ τα mail και τα sms των φίλων μου και όταν με παίρνουν τηλέφωνο, έχω ή νεύρα ή δεν πολυμιλάω. Αν κανονίσω κάτι το βράδι, έχει καλώς. Αλλιώς δεν γουστάρω να μιλάω στα τηλέφωνα, είμαι πολύ κουρασμένη για να είμαι κοινωνική από το τηλέφωνο.

Και μετά έχει ψοφήσει η libido μου. Καλά, δεν είναι ότι έχω και κάτι τώρα. Και όπως πάω…δεν θα έχω. Αν δεν είσαι σε mood πώς θα τύχει; Οκ έχω πεθυμήσει εκείνα τα έντονα βλέμματα, αυτό στο έχω πει χιλιάδες φορές. Αλλά…πρέπει να τρέξω να το προλάβω και αυτό; Πρέπει να δουλέψω και γι αυτό;

Πολλή δουλειά έπεσε βρε παιδί μου…κουράστηκα.

Υ.Γ1 Ο τίτλος του post είναι δανεισμένος από καμπάνια τράπεζας. Είναι η φράση που με εκφράζει αυτές τις μέρες. Ο νοών νοείτω.

Υ.Γ2 Το facebook και τα σχετικά είναι απρόσωπα. Θα στο αναλύσω στο επόμενο post.