Malta

Λοιπόν, όπως έχουν κάνει χιλιάδες Κύπριοι, πήγα και γω Μάλτα την περασμένη βδομάδα. Ήταν εκείνη η απίστευτη προσφορά όπου με 220 ευρώ πετάς με Emirates και μένεις σε χλιδάτο ξενοδοχείο, στην περίπτωσή μας το Le Meridien στο St. Julians.

Αφού διάβασα τα βασικά, πήρα ένα οδηγό, αγόρασα ένα μεγάλο κόκκινο σακίδιο και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο. Από το οποίο δεν ήθελα να κατέβω αφού το enterntainement system της Emirates είναι καταπληκτικό. Εκατοντάδες ταινίες, σειρές, παιχνίδια. Εγώ από τη χαρά μου είδα 10 λεπτά από 20 περίπου ταινίες. Τελικά κατέληξα να βλέπω Dexter.

Να μην στα πολυλογώ, φτάνουμε Μάλτα και ενοικιάζουμε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. Μέγα λάθος. Ποτέ μα ποτέ μη το κάνεις. Γιατί σε αυτό το μικρό νησί δεν υπάρχουν πουθενά κατατοπιστικές πινακίδες. Π.χ. φτάνεις σε έναν κόμβο και ενώ σε μια κανονική χώρα σου λέει που θα πας αριστερά, που ευθεία και που δεξιά εδώ δεν είχε τίποτα. Απλά το έπαιζες κυριολεκτικά κορώνα-γράμματα. Έτσι για μια απόσταση 5 χλμ κάναμε περίπου 2 ώρες. Από τη δεύτερη μέρα δεν  ήταν καν αστείο. Κατασκοτωθήκαμε μεταξύ μας και τα νεύρα του οδηγού γίνανε σμπαράλια.

Το βράδι κάναμε απόπειρα να πάμε για φαγητό στην Βαλέτα. Το βράδι ήταν γοητευτική, μου θύμιζε κάτι μεταξύ παλιάς Λευκωσίας και Ρώμης. Μπήκαμε σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο και φαγαμε ωραία θαλασσινά.

Από την άλλη, το St. Julians είναι μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Έχει 3-4 ακριβά ξενοδοχεία, ένα καζίνο - στο οποίο ούτε που πάτησα- , μερικά εστιατόρια που προτείνουν οι οδηγοί και 3 κόλπίσκους. Αυτά. Α, και ένα εστιατόριο ελληνικό με την ονομασία "bouzouki" το οποίο φρόντισαν κάτι άλλοι Κύπριοι να μας υποδείξουν αφού σύμφωνα με αυτούς "η Μάλτα είναι μόνο πέτρες". Βέβαια, όταν έχεις συνηθίσει στους ουρανοξύστες της Λευκωσίας και στην high-tech Λεμεσό...

Τη δεύτερη μέρα, ξυπνήσαμε έτοιμοι να ανακαλύψουμε το νησί. 

Με υπέρμετρη αισιοδοξία πήραμε το αυτοκίνητο και υπολογίσαμε πως θα φτάναμε στην "Σιωπηλή Πόλη", τη Mdina σε μισή ώρα. Κάναμε μια.

Αλλά φτάσαμε και παρκάραμε και μπροστά στην είσοδο.

Τι όμορφη πόλη! Αφού ξεσηκώσαμε το κατάστημα με 

τα παραδοσιακά γυαλικα μπιχλιμπίδια (πήρα μια πολύχρωμη μικρή καρδία - έχω καταντήσει ρομαντική), περπατήσαμε στα δρομάκια. Τι καθαρά! Τι όμορφα! Ωραία μπαρόκ κτίρια, περιποιημένη πέτρα, τι να σου πω. Όνειρο.

Αφού περπατήσαμε σχεδόν πάντού, χωρίς να χαθούμε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το Blue Grotto κάτι όμορφες σπηλιές μου που παίρνεις καραβάκι και μπαίνεις μέσα. Καταφέραμε να φτάσουμε εκεί αφού ρωτήσαμε 1-2 αστυνομικούς, 2-3 ντόπιους (συμπ. ενός όμορφου Μαλτέζου) και μια γριά που καθόταν σε μια πλατεία. Ευτυχώς που ήταν και η γιαγιούλα αλλιώς ακόμα θα πηγαίναμε.

Δυστυχώς δεν πήραμε βαρκούλα γιατί φύσαγε και ο καιρός δεν ήταν πολύ καλός. Όμως το τοπίο ήταν πολύ όμορφο. Νερό σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε, γύρω άγρια φύση και στο βάθος η θάλασσα έμπαινε μέσα στο βουνό και οδηγούσε στις σπηλιές.

 Εδώ ο κόσμος ψαρεύει αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε κανένας.

Με αυτά και με αυτά αποφασίσαμε να παραμείνουμε στη θάλασσα αλλά να κινηθούμε πιο πάνω - είδες επιμονή και υπομονή;- σε μια άλλη περιοχή, που δεν θυμάμαι τώρα, για να φάμε φρέσκα θαλασσινά. Πήγαμε συστημένοι από ένα γνωστό στην Κύπρο. Μόνο ένας Κύπριος θα έβρισκε κάποιο στη Μάλτα και μετά με τη σειρά του θα έστελνε όλους τους δικούς τους. Ο κύριος Dennis που μας υποδέκτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο μας ετοίμασε δύο τεράστιες πιατέλες fruit de mer. Γαρίδες, μύδια, άλλα μικρά οστρακοειδή, καλαμάρια, χταπόδια, ότι θες. Ήπιαμε και ένα ωραίο λευκό μαλτέζικο κρασί - δεν είναι καθόλου κακά τα τοπικά κρασιά, έχουν ένα χαρακτήρα ιταλικό- και τελειώσαμε το γεύμα μας με ένα canolle που ήταν σαν φλογέρα γεμιστό με ρικότα. Ο κύριος Dennis αφού μας χρέωσε 30 ευρώ το άτομο ( σκέψου να μην πηγαίναμε συστημένοι), μας κέρασε και ένα λικέρ παπουτσόσυκο - δεν έχωιδέα πως το λένε στα ελληνικά. 

Το βράδι παραμείναμε St. Julians, κανείς δεν άντεχε πια να χαθεί. 

Την τελευταία μέρα, αποφασίσαμε να την βγάλουμε στη Βαλέτα. 

Για να μπεις μέσα, υπάρχει μια μεγάλη πύλη, όπου περνάς μέσα από τα τείχη για να βρεθείς στην παλιά πόλη. Ο κύριος δρόμος θυμίζει κάτι από Λήδρας και Ερμού. Πεζόδρομος, καταστήματα και πολύς κόσμος να γυρίζει. Αυτός ο δρόμος είναι η Οδός Ανεξαρτησίας - στα μαλτέζικα ο δρόμος ονομάζεται "triq".

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα εκεί είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη και το Παλάτι.

Στο πρώτο, έπαθα πραγματικά την πλάκα μου. Οι καθολικοί ναοί έχουν μια γοητεία, αλλά αυτό ήταν ένα θαύμα. Σκαλισμένα χρυσά ταβάνια, πατώματα με απεικονίσεις, οι τάφοι ιπποτών, χώροι αφιερωμένοι σε χώρες, εντυπωσιακό.

Αν πας ποτέ, αξίζει να πάρεις εκείνο το ακουστικό και να ακούσεις τη ξενάγηση. 

Καθώς η ώρα περνούσε και πεινάσαμε, αποφασίσαμε να μην φάμε άλλα ιταλικά -  η μαλτέζικη κουζίνα έχει πολύ λίγα παραδοσιακά- και να μπούμε σε ένα "μαγειρείο". Πως είναι ο Ματθαίος στην παλιά Λευκωσία και ο Τέλης; Ε, κάπως έτσι. Οι άλλοι δοκίμασαν το μαλτέζικο κουνέλι, που ήταν σαν κοκκινιστό και γω επειδή δεν μπορώ να φάω τους παιδικούς μου ήρωες - βλ. Bugs Bunny-δοκίμασα φρέσκο ψάρι. Yummy.

Το απόγευμα τη βγάλαμε στο Παλάτι που ήταν λίγο πιο κάτω από τον καθεδρικό. Εκεί αν είσαι λάτρης των πανοπλίων και των όπλων, θα την καταβρείς. Σκέψου πως εντυπωσιάστηκα εγώ που ποσώς με ενδιαφέρουν.

Η μέρα στη Βαλέτα τελείωσε με ένα διπλό εσπρέσο και ένα honey ring, που έχει σχήμα κουλουριού και είναι γεμιστό με cake και γύρω έχει κίτρινο αμυγδαλωτό.

Έτσι φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα, όπου ξεκινήσαμε από το πρωί για να φτάσουμε στις 1 στο αεροδρόμιο - υπολογίσαμε 2-3 ώρες χάσιμο-. Εκεί μείναμε ακόμα 6, γιατί είχε καθυστέρηση η Emirates λόγω ομίχλης στο Dubai. Οπότε για τις επόμενες ώρες ξόδεψα όλα μου τα λεφτά σε περιοδικά, που τα διάβασα όλα, σε ένα βιβλίο, που διάβασα το μισό, σε αρώματα, σουβενίρ, κρασιά κτλ. Καταστροφή. Μου στοίχισε το αεροδρόμιο όσο ολόκληρο το ταξίδι στη Μάλτα.

Σου συστήνω να πας στη Μάλτα, ειδικά αν πετύχεις αυτή την προσφορά. Σαν χώρα έχει μια ομορφιά, κάποια αξιοθέατα είναι εντυπωσιακά, από μπαρ και εστιατόρια δεν λέει πολλά και αν μείνεις πολλές μέρες αξίζει να πάρεις το καραβάκι και να πετακτείς μέχρι Σικελία. Next time.

Υ.Γ1 Περισσότερες φωτό στο photoblog μου γιατί βιάζομαι να πάω για bossa nova night στο Hustle.

Y.Γ2 Ξεκίνησαν οι καφέδες στα Καλά Καθούμενα, μετά τη δουλειά και πολύ χαίρομαι. Ανταπόκριση σύντομα. Όχι που δεν θα το σχολίαζα.

Back

Girls and Boys,

Ήρθα πίσω. Αφού αδειάσω βαλίτσα, συγυρίσω σπίτι, αγοράσω γάλα και corn flakes θα επανέλθω με φωτό. Και μετά θα πούμε τα νέα μας.

Μικρά διαμαντάκια

Επειδή βαρέθηκα να σκέφτομαι και επειδή ο καιρός έχει ανοίξει και η διάθεση είναι σε καλά επίπεδα, σου προτείνω πρώτον να ακούσεις το θεϊκό τραγούδι στο player με το οποίο έχω κολλήσει και το ακούω παντού. Μετά κάνε search στο Google και βρες τα εξής:

- Susan Boyle Britain's Got Talent - θα πάθεις την πλάκα σου.

- Stavros Flatly Britain's Got Talent - θα το διασκεδάσεις απίστευτα!

Ετοιμάζομαι για μίνι ταξιδάκι, την Τρίτη. Θα σου δείξω φωτογραφίες σε καμιά βδομάδα.

Σε φιλώ. Καλό Πάσχα και να περνάς πολύ πολύ όμορφα!

Always look life in the eyes ( The Hours )

Σκεφτόμουνα πολύ αυτό το σαββατοκύριακο. Όλα αυτά που είναι μέσα στο μυαλό μου και με διαλύουν. Μίλησα με 2-3 φίλους καλούς. Έμεινα αρκετή ώρα μόνη. Έχω κουραστεί να μην είμαι καλά. Θέλω να είμαι μια τρελλή χαρά στον κάμπο. Κάποιος μου είπε πως το να γκρινιάζω είναι απλά εγώ. Όχι δεν θέλω να είμαι αυτό. Με εκνευρίζουν όσοι γκρινιάζουν συνέχεια. Διαπίστωσα λοιπόν πως στην τελική δεν είμαι και πολύ διαφορετική από αυτούς τους τύπους. Και πως αν συνεχίσω έτσι δεν θα με αγαπούν οι φίλοι μου, θα απομακρυνθούν και δεν θα έχουν άδικο. Ναι, τα πράγματα στη ζωή μου είναι στάσιμα σε αυτό το στάδιο. Βλέπω φίλους να προχωρούν. Κάποιοι αλλάζουν χώρα, άλλοι μου στέλνουν μηνύματα "περνώ την καλύτερή μου φάση ever", μερικοί ερωτεύονται, πολλοί παντρεύονται, κάνουν παιδιά. Πάνε μπροστά. Ακόμα και μερικοί που ξέρω πως τους πήρε πολύ καιρό να κάνουν ένα μεγάλο σταθερό βήμα. Χαίρομαι αφάνταστα για τους φίλους μου. Δεν ζηλεύω. Γιατί δεν θέλω να χαλάω την όμορφη ενέργειά τους. Και ναι, θα ήθελα και γω να "χαθώ" μέσα σε στιγμές απέραντης χαράς, ηδονής και μαγείας. Αυτά στα λέω συχνά. Νομίζω πως όταν μπαίνεις σε mood να πιστεύεις σε κάτι, αργά ή γρήγορα θα σου τύχει. Βρίσκομαι σε μια φάση που άρχισα να αρνούμαι να αυτοκαταστρέφομαι - παλιά μου τέχνη κόσκινο. Θα βρω ρε γαμώτο την άκρη. Και όχι δεν θα πατήσω επί πτωμάτων για να το κάνω. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ναι μεν θα ήθελα να είμαι περισσότερο σκληρή και να με προστατεύω πιο πολύ, αλλά ... ουφ δεν τα πολυκαταφέρνω. Και ας φαίνομαι απόμακρη και πολλές φορές σκληρή.

Ναι, είμαι τόσο σκληρή όσο ένα μους σοκολάτας!

Y.Γ1 Είδα ξανά το The Hours. Τι υπέροχη μουσική, ερμηνείες και στόρι. Καταπληκτικό. Αν βρεις το βιβλίο, διαβασέ το.
Υ.Γ2 Με ρώτησε το απωθημένο Νο.2 σε τι χρωματική φάση είμαι. Απάντησα "κόκκινο με ελαφριές πορτοκαλιές πινελιές". Πολύ Μαρόκο ε;

Υ.Γ3 Η εμμονή με Beirut συνεχίζεται.

Mission FLOW

Οκ παιδιά, δεν θα κλείσω το blog. Έλαβα μερικά email ( ξέρεις εσύ ποιος είσαι) και ήταν αρκετά να συνειδητοποιήσω πως από εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται μια ατάκα και σε κάνει να βλέπεις τη δεδομένη κατάσταση με διαφορετικό μάτι.
Που λες, οκ δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Αυτό το έχεις ήδη καταλάβει. Η αυτοπεποίθησή μου είναι στα αρκετά κάτω της. Που να στα αναλύω, άσε. Μερικές φορές η πολλή ειλικρίνεια βλάπτει αυτόν που τα ακούει, όχι εκείνο που τα λέει. Εμένα δεν με νοιάζει.
Αν και τελικά είναι λάθος. Σκέψου να λες σε κάποιο πως νιώθεις down. Μετά υποσυνείδητα θα σου συμπεριφέρεται σαν να μην πολυμετράς. Καλά μου τα έλεγε μια φορά μια φίλη, όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με το απωθημένο Νο.1. "Everybody loves a winner". Δώσε βάση. Έχει δίκιο. Όταν νιώθεις cool και νικητής, το μεταδίδεις και στους άλλους και σου συμπεριφέρονται ανάλογα.
Γι αυτό σου λέω. Εγώ με αυτή τη λογική θα έπρεπε να κλειδωθώ σπίτι, να χάσω εκείνα τα ρημαδοκιλά που θέλω, να κάνω τη power yoga μου και τελεία. Αλλά μετά θα νιώθω ότι όλοι ζουν τη ζωή τους και γω την έχω στο On hold. Αυτό το φοβάμαι περισσότερο από όλα. Στα 31 μου σκέφτομαι πόσο ηλίθια ήμουν στα 25 που δεν έκανα τα μεγάλα βήματα ή που στα 27 μου σκεφτόμουνα πως είμαι πολύ μεγάλη για να μετακομίσω Αθήνα. Το σκέφτομαι πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Περισσότερο από ότι αντέχει ο οργανισμός μου είναι αλήθεια.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να ξεκολλήσω. Το ζώδιο μου το λέει ξεκάθαρα. Δεν είναι καιρός για μαγκιές. Όλοι οι ανάδρομοι πάνω μου.
Όπου κοιτάξω, δεξιά-αριστερά, νιώθω πως γράφει παντού "ήττα".
Θα σκάσω, τι άλλο να κάνω. And I will just flow.

Υ.Γ1 Όταν ακούω το The Penalty των Beirut νιώθω ότι πονάει το μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί.
Υ.Γ2 Δεν είναι πολύ μαγικό να ανατρέπεις τη ζωή και τα δεδομένα σου γιατί βρήκες το λόγο να το κάνεις;

Give me a break

Ξέρεις τι σημαίνει να σκέφτεσαι τη φράση "I am so bored I could die?" και να ταυτίζεσαι πλήρως; Αυτή η ρουτίνα με σκοτώνει. Δουλειά, χωρίς καμία πρόκληση. Να σχολνάς αργά το απόγευμα, να μην έχεις όρεξη να δεις τους φίλους σου γιατί οκ πόσα να πείτε πλέον; Δεν βαρίεσαι εσύ με τα ίδια 7-8 άτομα; Να λέτε τα ίδια πράματα; Μπορεί και όχι. Μπορεί τα πράματα να είναι όντως έτσι και εγώ απλά να τα ισοπεδώνω.
Tο βράδι, τηλέφωνα για έξω. Για κρασί, για μουσική, για φαγητό. Να μαζευτεί μια παρέα, να τα πεις με ένα φίλο ή μια φίλη που ενδεχομένως να περνάει την ίδια βαρεμένη φάση.
Έχω κουραστεί να μην γίνονται τα πράματα όπως τα θέλω. Μια δουλειά που θα μου κάνει κάτι στον εγκέφαλο, μια καθημερινότητα με λίγο χρώμα, ένας έρωτας μεγάλος, ένας άνθρωπος που θα αλλάξει τη ζωή του για μένα, που θα κάνω και γω το ίδιο.
Όχι...δεν γίνονται έτσι τα πράματα.
Όχι, όχι. Εγώ πρέπει να κάτσω στο κωλόνησο, να είμαι η single φίλη ανάμεσα στους παντρεμένους φίλους μου και τα παιδιά τους, να ψάχνω με το κερί άλλους που να έχουμε μια παρόμοια αισθητική ώστε να σκοτώνουμε την ώρα μας μαζί. Και κάθε μέρα να λυπάμαι που περνάει και εγώ δεν γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, δεν κάνω κάτι της προκοπής.
Ναι αυτό είναι...δεν κάνω κάτι της προκοπής.
Θα κάνω ένα διάλειμμα από το blog. Έχω καταντήσει γραφική με την γκρίνια.
Γεια.

B for Balance

Αισίως έχω φτάσει στις 10 περίπου μέρες celibacy - τελικά δεν ακούγεται καλό όταν το μεταφράζεις στα ελληνικά. 

Διαπιστώνω τα εξής :

- Τα sport είναι αποτελεσματικά. Ειδικά η power yoga. Γιατί όταν έχεις το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, το ένα χέρι στη Λεμεσό και το άλλο κοντά Κάιρο, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς είναι τα γκομενικά σου. Ή γενικά οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πράγμα που σε απασχολεί είναι πως να καταφέρεις να ξεμπλεκτείς.

- Επίσης αποτελεσματικά είναι τα rollerblades. Και όχι λόγω άσκησης. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Εξηγώ. Την Κυριακή, βρέθηκα με φίλες για πατινάδα. Αλλά επειδή είμαι αρχάρια ως και άσχετη, είπαμε να κάνουμε κάποια μαθήματα στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας. Στην πορεία προέκυψε ένα μικρό θέμα που ήθελε ανάλυση. Οπότε για 1 περίπου ώρα, ανεβοκατεβαίναμε στο πάρκιγκ και αναλύαμε, αναλύαμε και αναλύαμε. Το αποτέλεσμα. Έμαθα να τσουλάω μεν, έγινα δίχρωμη από τους μώλωπες δε. Το θεματάκι όμως το λύσαμε μια χαρά. Φυσικά μετά ανεβήκαμε πάνω για PS3 και κρέπες με νουτέλα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

- Εκεί που λες πως δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, ότι θέλει ας κατεβάσει και εξάλλου είσαι και celibate,  εμφανίζεται από το πουθενά - το msn στην προκειμένη - το απωθημένο Nο2                  (υποπτεύομαι πως το απωθημένο Nο1 δεν έχει ιδέα από τεχνολογία, λόγω ηλικίας και άρα δεν θα μου μιλήσει ποτέ στο msn). Σκέψου για παράδειγμα να σε έπαιρνε τηλ ο Ρουβάς στο κινητό. Ε, έτσι ένιωσα. Το απωθημένο όχι μόνο μου μίλησε, αλλά γέμισε το msn χαμογελάκια, αποφάσισε ότι εγώ ακούγομαι καλά - αλήθεια- και ότι εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου ( πόσο λίγο με ξέρει) και μιλούσε για 20 ολόκληρα λεπτά. Μάλιστα.

- Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει να δώσω καλή εντύπωση. Αμφιβάλλω αν οι άλλοι απέναντί μου προσπαθούν να κάνουν το ίδιο με μένα. Και τελικά, τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις από το πρώτο μισάωρο. Να μην σου πω, από το πρώτο πεντάλεπτο, αν εμπιστευτείς το ένστικτό σου.

Παρατηρώ πως τα τελευταία μου post, είναι σε μορφή λίστας. Μπορεί και να μπαίνω σε διαδικασία συγυρίσματος. Καθόλου δεν με χαλάει.

Υ.Γ1 Επιμένω πως το Hustle είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο μπαράκι της Λευκωσίας.

Υ.Γ2 Είδα το πρώτο επεισόδιο από το Mad Men. Ραφιναρισμένη ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ΄60, ο κόσμος της διαφήμισης από μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία και εξαιρετικοί τίτλοι αρχής.