Σκέψεις και φλασιές η ώρα 12:25 ένα βράδι Κυριακής

- Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ φιλίας και κατάχρησής της. Δυστυχώς για άλλους περνώ φάση που οριοθετώ πολύ αυστηρά το χώρο και το χρόνο μου. Καμιά φορά διερωτούμαι αν γεννήθηκα έτσι ή αν έγινε κάτι και με έκανε να έχω ένα νοητό τοίχο γύρω μου.

- Για να περάσεις καλά σε κυπριακό club μετά τις 2π.μ. - φαντάσου το soundtrack της βραδιάς -  πρέπει να έχεις πιει πολύ.

- Είπα ότι κάθε μέρα θα κάνω κάτι σε "sport". Ώς τώρα μετράω ένα μωλωπιασμένο οπίσθιο και μια φουσκωμένη παλάμη. Α, και πιασμένη μέση. But it feels good!

- Ντρέπομαι λίγο που το λέω αλλά μ΄άρεσε το τραγούδι της Τουρκίας για την Eurovision. Αλλά και το δικό μας είναι τόσο γλυκό.

- Έχω τόσο κουραστεί με τα αρσενικά. Δηλαδή, πρέπει να ακούω προσεκτικά όταν κάνουν μονόλογο; Και γιατί δηλαδή αυτά που λένε είναι τόσο σημαντικά που εγώ για να είμαι "σωστή" γκόμενα πρέπει να συμφωνώ; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Όποιος είναι μάγκας, ας παραδεκτεί ότι μια γυναίκα μπορεί να ξέρει τα ίδια με αυτόν και το παιχνίδι μπορεί και να παικτεί επί ίσοις όροις.

- Μακάρι να μπορούσα να ξεχάσω εύκολα. Θα ήμουν ευτυχής.

- Το τοπίο σιγά σιγά ξεκαθαρίζει. Για ακόμα μια φορά ένας λευκός καμβάς. Νομίζω για λίγο καιρό δεν θα κάνω απόπειρα να του βάλω χρώματα. Κουράστηκα τους τελευταίους 2-3 μήνες.

- Κάποιος να με φροντίσει; Με το μαλακό όμως.

- Πραγματικά άκουσε από το καινούριο των Pet Shop Boys, το  "The way it used to be". ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.

- Τελειώνω Being Erica, πήρα από φίλη το Mad Men. Μέσα σε όλα, θα αρχίσω να βλέπω ταινίες, σειρές και να ακούω μουσική. Έτσι και αλλιώς η μέρα έχει 24 ολόκληρες ώρες.

- Τι όμορφα που ήταν το Σάββατο που ροκάραμε! Και τι τέλεια που ήταν, που δεν μας ένοιαζε αν μας βλέπανε που τσιρίζαμε σαν τρελλοί με Scorpions και  AC/DC!

- One, που είσαι παιδάκι μου και σε παίρνω τηλ; Ήθελα να σου πω ότι σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.

Καλή βδομάδα :)

Celibacy

• Από τώρα και στο εξής θα αφοσιωθώ στην καριέρα μου. Θα γίνω υπόδειγμα υπαλλήλου.
• Θα πηγαίνω γυμναστήριο ΚΑΙ power yoga
• Θα παίζω xbox- το Half Life 2 που έχει σκοτωμούς.
• Θα βγαίνω και θα πίνω.
• Δεν θα κάτσω να τρώω χυλόπιτες από το msn. Ούτε από πουθενά άλλου - αν τύχει.
  
• Δεν θα αποκτήσω και άλλα απωθημένα. 2 είναι αρκετά.
• Θα βλέπω ταινίες με βαθύ νόημα - όχι ρομαντικές. Μόνο δράμα, πολεμικές, επιστημονικής φαντασίας.

Γιατί πολύ απλά...δεν θα ξανακάνω σεξ.

London baby, London!

Οι πιο κάτω φωτογραφίες δεν έχουν καμία λογική εξήγηση. Δεν έβγαλα αξιοθέατα - αυτό μας έλειπε- αλλά ότι μου θύμιζε τα φοιτητικά μου χρόνια. Ότι και να μου πεις, το Λονδινάκι είναι μια από τις πιο πολύχρωμες πόλεις στον κόσμο. Το πεθύμησα όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Ειδικά όταν καθόμουνα στο Pret a Manger, έπινα καφέ και διάβαζα Sue Townsend ( όταν κατάφερα να μείνω λίγο μόνη με τον εαυτό μου), όταν γύριζα στους δρόμους του Soho, όταν έπαιρνα το underground και όταν ανακάλυπτα cool ρούχα σε εναλλακτικά καταστήματα.

Πρώτη στάση, στο λατρεμένο, αγαπημένο, στέκι των φοιτητικών μου χρόνων, το Cafe Nero στην Old Crompton Street, στο Soho. Για τέλειο cappuccino. Επίσης το αγαπώ γιατί μένει ως τις 2 το βράδι ανοικτό και η μουσική του εκείνες τις ώρες είναι τελείως clubby. Α, έχει και ωραία αγόρια. Τυχερά τα άλλα αγόρια...

Αυτή η φωτό είναι αφιερωμένη στη fwtoulla. Cupcake από το Patisserie Valerie επίσης στο Soho. Έφαγα και ένα τεράστιο γλυκό με σοκολάτα γάλακτος και μους από λευκή σοκολάτα αλλά δεν επιβίωσε πολύ ώστε να φωτογραφηθεί.

Ακολούθησε προσκύνημα στην Tate Modern. Δυστυχως δεν είχε καμιά έκθεση to die for και η μόνιμη συλλογή ηταν δανεισμένη δεξιά και αριστερά ( ναι, οικονομική κρίση. Μπορεί και να σου δανείσουν ένα Warhol, αν τους πληρώσεις)

Πήγα όμως σε μια super duper έκθεση, το hit της season. Mια έκθεση αφιερωμένη στην Αρχαία Βαβυλώνα. Ήταν τόσο όμορφα! Και σκέψου ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το British Museum. Εσύ ήξερες πως στους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας, καλλιεργούσαν μαρούλια, ντομάτες και διάφορα λουλουδικά; Επισης ήξερες ότι οι αρχαίοι βαβυλώνιοι, ήταν εκείνοι που χώρισαν τον κόσμο σε δώδεκα μήνες ΚΑΙ δημιούργησαν τα ζώδια;

Φυσικά, ώσπου να πάω σε αυτή την έκθεση πήγα ΤΡΕΙΣ φορές. Τη μια δεν υπήρχαν εισιτήρια, την άλλη ήταν κλειστά και μια άλλη μέρα πήρε φωτιά το κτίριο!

Όταν ξεμπέρδεψα από το culture part, πήγα στην αγαπημένη μου περιοχή ( μετά από το Soho εννοείται). To Νotting Hill. Μάλιστα. Εδώ ζω, άνετα.

Μακάρι να μπορούσα να σου έβαζα να ακούσεις αυτούς του καταπληκτικούς τύπους. Portobello Road, ο δρόμος τίγκα στους τουρίστες, λίγος ήλιος, καλή διάθεση και ένα soundtrack τζαζ μουσικής. Τελείως κινηματογραφικό.

Street Food, στο δεύτερο μισό του Portobello. Από paellia, churros, hot dog, τεράστιες γαρίδες. Ότι μπορείς να φανταστείς. Και γω είχα το στομάχι μου και δεν μπορούσα να φάω ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά :(

Μα κοίτα με πόση προσήλωση, βάζει τα vintage στρατιωτάκια, ο κυριούλης, στη σειρά.

Όχι αυτό φυσικά δεν είναι Portobello Road. Την Κυριακή βρέθηκα στο Camden Town. Χάθηκα σε εκείνη την αγορά που είναι όλα τα καταστήματα κολλημένα δίπλα στο άλλο. Πήρα κάτι μαύρες βλακειούλες, λιάστηκα δίπλα στο ποτάμι, αγόρασα και ένα μίνι γλυπτό του βούδα για να το βάλω απέναντι από την πόρτα μου και να κερδίσω πάρα πολλά λεφτά ( για να κάνω κι άλλα ταξίδια)

Μάντεψε αυτό που είναι. Ναι ναι, είναι Covent Garden. Δευτέρα στις 11 το πρωί. Μα ποιός κάνει ακροβατικά πρωινιάτικα; Ούτε τουρίστες είχε ( δεν θεωρούμαι τουρίστας οκ;), ούτε κόσμο, ούτε καλοκαίρι ήταν. Τέλοσπάντων. Βρήκα λίγο "πεσμένο" το Covent Garden. Άσε που στη μέση του κύριου δρόμου κάνουν έργα και ήταν σκαμμένα παντού - ούτε Λευκωσία να ήταν. Η κρίση κτύπησε ΚΑΙ εδώ αφού το αγαπημένο μου κατάστημα για τσάγια, έμεινε το μισό (στην κυριολεξία). Κρίμα.

Και εκεί που πας να λυπηθείς το Λονδίνο, περπατάς στη Regent Street, στέκεσαι μπροστά από το κατάστημα της θεϊκής Godiva και είναι αυτός που μπροστά στα μάτια σου βουτάει τεράστιες φρέσκιες φράουλες, σε ένα παχύρευστο σος σοκολάτας (και τι σοκολάτας).

Υ.Γ1 Κι άλλες φωτογραφίες από London στο photoblog, σύντομα
Υ.Γ2 Οι Άγγλοι είναι πολύ ευγενικοί. Ή εγώ έμεινα πολύ καιρό στην Κύπρο.

Διάβασε αν τολμάς.

Το προηγούμενο post το έγραψα γιατί πραγματικά θέλω να μου συμβούν όλα εκείνα που σου είπα.
Η αλήθεια όμως είναι πως φοβάμαι πως μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Πως μπορεί να καταλήξω μια από εκείνες τις γεροντοκόρες που πάντα ήθελαν παιδιά, πάντα ήθελαν συντροφικότητα, αλλά επειδή έχουν issues, τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.
Καμιά φορά άμα λέω αυτές τις σκέψεις σε φίλους μου, με κοιτάνε με ένα ύφος και απαντάνε - όλοι ανεξαιρέτως - " Μα τι λες; Φυσικά και θα είσαι με κάποιον, φυσικά και θα είσαι ευτυχισμένη, φυσικά και θα κάνεις οικογένεια". Φυσικά. Όλοι μου οι φίλοι είναι μέντιουμ.
Και σύμφωνα με αυτούς "πρέπει να κυκλοφορείς στα μπαράκια γιατί εκεί θα γνωρίσεις άντρες τουλίπα". Όμως δεν θέλω. Έχω κουραστεί να ανοίγω την ντουλάπα, να διαλέγω ρούχα, να με πιάνουν οι κρίσεις πως δεν έχω γιατί έχω πάρει κιλά, να βάφομαι, να κοιτάζομαι χίλιες φορές στον καθρέφτη, να βγαίνω με άλλες single φίλες μου, να περνάμε καλά, να κοιτάμε γύρω γύρω, να με πιάνει απελπισία ότι πραγματικά δεν με αφορά κάποιος στο μπαράκι και ότι στην τελική η διαδικασία φλερτ-τηλέφωνα- πρώτο ραντεβού- πρώτη φορά σεξ- dating, μου φαίνεται απίστευτα κουραστική και δύσκολη. Σαν ανάβαση στο Έβερεστ έχει καταντήσει κάθε σαββατόβραδο.
Και αν δεν ερωτευτώ ξανά; Και αν απλά βρω κάποιον που θα είναι "καλό παιδί" και κλείσω τα μάτια και την καρδιά μου και είμαι μαζί του; Μόνο και μόνο γιατί είμαι στα 30+ και είναι "απαράδεκτο" στην Κύπρο να μην έχω "βάλει σε τάξη τη ζωή μου";
Μπορεί να συμβεί ξέρεις. Το παρατηρώ γύρω μου συνέχεια. Μακάρι όλα τα ζευγάρια που βλέπω να έζησαν μεγάλα πάθη και έρωτες. Τους το εύχομαι. Αν όμως δεν; Αν απλά η μοίρα μου είναι να είμαι μια "νέα, ωραία και ατυχής;"
Μεγάλωσα με το φόβο πως μια σχέση απλά θα με "εξαφανίσει. Πως τα "θέλω" μου απλά δεν θα υπάρχουν όταν μπω σε μια σχέση, ένα γάμο. Πως ότι και να κάνω, ότι και να σπουδάσω, ότι δουλειά και να βρω, όσο καλή και να είμαι σε αυτή, όσα ταξίδια και αν κάνω, η αλήθεια είναι πως το σενάριο "σύζυγος - πεθερικά- σπίτι με δάνειο- δυο αυτοκίνητα - δύο παιδιά-τριήμερα στον Πρωταρά- σούβλες στο Τροόδος" δεν το γλυτώνω με τίποτα.
Λένε πως όταν δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα σου συμβεί.
Είναι τόσα πολλά τα σκηνικά, σε αυτό το θέμα, που δεν με φαντάζομαι μέσα, που ακόμα και σε αυτό το blog που με προστατεύει η ανωνυμία, δεν θα σου τα παραδεκτώ ποτέ.
Γιατί είναι μαγκιά να προχωράς σύμφωνα με τις αλήθειες σου. Και γω φοβάμαι.

Θέλω

• Ταξίδια μακρινά. Μακριά από πολιτισμό, αυτοκίνητα, μπαράκια, καταστήματα και αξιοθέατα. Μαρόκο, Αλεξάνδρεια, Γη του Πυρός, Κούβα.
• Μια βεράντα γεμάτη λουλούδια και στα ηχεία να παίζει Beirut.
  
• Μια φορά το μήνα να είμαι Αθήνα αλλά να μην χρεωκοπήσω. Να τα πίνω με τον Β. και να λέμε τα δικά μας με την Α.
  
• Ένα άνθρωπο να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει " Θέλω να είμαστε μαζί για πάντα". Το ξέρω πως το "για πάντα" είναι μεγάλη κουβέντα αλλά αυτό θέλω να ακούσω και να πιστέψω και με βάση αυτό να κάνω όνειρα. Γιατί να μην το απαιτώ; Για πάντα αγάπη μου....για ΠΑΝΤΑ.
  
• Together in electric dreams. Όχι πια. Προτιμώ το "Together in Electric Real Life".
• Ήλιο, πολύ γέλιο, παγωμένους καφέδες πάνω στο κύμα, ατάκες. Φίλους καλούς. Κλικ πολλά.
• Ένα μεγάλο, τεράστιο έρωτα με ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ( μετά τα 25 θες και αυτή τη μικρή λεπτομέρεια). Που για χάρη μου να μην κολώνει να ανατρέψει τη ζωή του και που για χάρη του εγώ να μπορώ να πάω μέχρι την άκρη του κόσμου.
  
• Να ρθουν τα απωθυμένα να μου πουν " Τουλίπα, σε θέλω. Πολύ". Και μετά να γίνω το δικό τους απωθυμένο. Μου α χα χα.
  
• Να έχω καθαρές καταστάσεις στη ζωή μου. Όχι, άλλα θέλω και άλλα κάνω. Δεν μπορώ άλλο να είμαι "εκεί" και μετά να ανατρέπονται όλα και να βρίσκομαι στο "πουθενά". Πόσο πολύ κουράστηκα.
  
• Να μην είμαι τόσο συχνά λυπημένη. Να μην έχω δέκα στιγμές λύπης για μια στιγμή ευτυχίας. Να αντιστραφούν οι όροι.
• Πολλές αγκαλιές και φιλιά. Πολλά μηνύματα από φίλους όπως ένα χθεσινό που έλεγε "εμείς έχουμε τους δικούς μας κωδικούς". Θέλω κρυφούς κωδικούς και συνωμοτικές ματιές.
  
• Πολλά μηνύματα όπως εκείνο που ήρθε στις 2 το πρωί και έλεγε "Τσακίσου και έλα. Να μείνεις και στο καινούριο μου σπίτι". Πάντα τέτοια μωρά μου, να προχωράμε μπροστά με τσαμπουκά. Καινούρια σκηνικά, νέες καταστάσεις. Όλα δικά μας.

Εσύ τι θες; Ας τα γράψουμε όλα κάτω.

Υ.Γ1 Λένε πως άμα γράφεις τα θέλω σου, πραγματοποιούνται. Το θέλω πολύ. Let's meditate.
Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το Borderline και το My baby has a secret. Και τα δύο αφιερωμένα σε Α. και Β.
Υ.Γ3 Παίζουν τρελλές διακοπές τον Ιούλη. Oh yeah. Ακούω προσφορές για Αύγουστο.

Coming Soon

...ποστάκι για ένα urban τριήμερο. Είχα επεισοδιακή κάθοδο, δώσε μου λίγες μέρες να συνέλθω. Έχω να σου πω ή μάλλον να σου δείξω. Δεν έχω την πιο ανεβασμένη διάθεση για πολύ μπλα μπλα.

Υ.Γ1 Δεν συνηθίζω να δίνω συμβουλές. Απλά άκου με σε αυτό: Μην δίνεις δεύτερες ευκαιρίες.
Υ.Γ2 Couldn't be more single.