Γραμματόσημο;

Η πιο μεγάλη μαλακία που έχω διαβάσει αυτές τις μέρες :

"rejection is the greatest aphrodisiac"

Πόση ανασφάλεια πλέον;

Αν σε αυτή τη ζωή, για να "κολλήσει" ένα άτομο μαζί σου πρέπει να κάνεις στρατηγική, να φτύνεις, να εξαφανίζεσαι, να το παίζεις "μπλαζέ"...τι να το κάνεις;

Δεν λέει. Γιατί για τα πράγματα που αξίζουν δεν πρέπει να κάνεις μανούβρες.

Υ.Γ1 Το απωθημένο, θα παραμείνει ως έχει. Μάλλον. Δυστυχώς.

Υ.Γ2 Έχει πολλές μέρες να αράξω στον καναπέ και να κάνω ζάππιγκ. Τι απογοήτευση. Πόσο χάλια μπορεί να είναι η κυπριακή τηλεόραση;

Υ.Γ3 Δες οπωσδήποτε το Milk. Εκπληκτικός ο Sean Penn.

On a Sunday Morning

- Πότε με ξε-ερωτεύτηκες;

- Δεν ξέρω, μπορεί και να μην σε ξε-

- Ούτε γω ξέρω αν ποτέ το κάνω...

Υ.Γ1 Σε ευχαριστώ που είσαι εσύ.

Y.Γ2 Το ποστ γράφτηκε μετά από ένα δύσκολο ύπνο στον καναπέ.

Πως να φας τα μούτρα σου με μαθηματική ακρίβεια

Έχω εδώ και μέρες κάτι στο μυαλό μου και σκεφτόμουνα πως να το χειριστώ. Τελικά ο χρόνος ανέλαβε την κατάσταση - όπως πάντα- και τα πράγματα πέρνουν την πορεία τους χωρίς να χρειαστεί να κινήσω γη και ουρανό.
Όμως πριν από λιγο διάβαζα το τελευταίο post της kat. Παράλληλες ιστορίες, παρόμοιες συνθήκες. Λοιπόν θα στα πω όλα.
Εκεί που λες ότι γνώρισες κάποιον που σε φροντίζει, σου φέρνει πρωινό στο κρεβάτι, κάνει πολύ καλό σεξ (πολύ όμως), έχει ωραίο σώμα, όμορφη σκέψη (μην κολλάς στην σειρά) , έρχεται ένας άλλος εντελώς διαφορετικός και μπαίνει σφήνα στη ζωή σου.
Γίνεται μια κινηματογραφική φάση. Φιλιά στη μέση του δρόμου, μέσα στη βροχή, κάτω από μια ομπρέλα. Βλέμματα έντονα, πολύ πάθος και έντονες στιγμές. Για λίγες ώρες μόνο. Σε θέλει και το ξέρεις.
Ο τύπος αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον πιο πάνω. Είναι μπλαζέ, στην κοσμάρα του, λίγο εγωκεντρικός και υποψιάζεσαι ότι έχει δει one night stand τη φάση. Αλλά είναι κούκλος και σέξι.
Δεν συμβαίνει κάτι περισσότερο - έτσι και αλλιώς υπάρχει και μια γεωγραφική απόσταση. Και μετά εξαφανίζεται. Εμφανίζεται μόνο σαν σφήνα στο msn και καμιά φορά μπορεί να μην σου μιλήσει καν.
Και κολλάς.
Τελικά ξέρεις τι κάνεις; Να σου πω εγώ. Σκέφτεσαι ότι φτάνει πια με τις ταλαιπωρίες και τα κολλήματα σε καταστάσεις που μόνο ο ένας προσπαθεί ( εξ ου και το Υ.Γ1 του προηγούμενου ποστ). Και μένεις εκεί που σε εκτιμούν, σε φροντίζουν και δεν προσπαθείς τόσο πολύ.

Αλλά. Γιατί τα απωθυμένα είναι τόσο ωραία; Και γιατί πείσμωσα να κάνω κάτι, έστω και για μια βραδιά;

Υ.Γ1 Το ότι κανείς από τους δυο δεν μένει Κύπρο είναι ένα θέμα που χρήζει ψυχανάλυσης.
Υ.Γ2 "You are so nice, I'd like to spend the night but I can't pay the price" ( Flying so High - Jem)
Υ.Γ3 Έχω αποστασιοποιηθεί αρκετά από τους δικούς μου ανθρώπους. Μήπως ακόμα και το να είσαι στη ζωή του άλλου, χρειάζεται προσπάθεια;
Υ.Γ4 Βοήθεια. Ξενοδοχείο, όμορφο, κέντρο Λονδίνου και όχι 500 ευρώ τη βραδιά. Ξέρεις;

Το καλάθι της νοικοκυράς

Και ενώ οι περισσότεροι κάνουν shopping therapy και παίρνουν σβάρνα τις λεωφόρους και τα καταστήματα, εγώ από τότε που μένω μόνη μου ( συμπ. και φοιτητικών χρόνων) την καταβρίσκω στα supermarket. Όχι επειδή είμαι το πιο οργανωτικό άτομο ή περνώ τόσες ώρες σπίτι ώστε θέλω προμήθειες. Ούτε καν μαγειρεύω πολύ. Το supermarket είναι ο τόπος που καταλήγω όταν νιώθω την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Ένας φίλος μου, τις προάλλες, όταν είδε το αντικείμενο του πόθου του με άλλο, την επόμενη μέρα πήγε supermarket και κατέληξε με δύο τεράστια καρότσια που ξεχείλιζαν.
Από την άλλη εγώ κινούμαι με πρόγραμμα. Συνήθως πάω Δευτέρα ή Τρίτη. Αποφεύγω τις ώρες 3-5 ( είναι η ώρα που πάνε οι κυβερνητικοί) και 530-630 ( η ώρα των ιδιωτικών υπαλλήλων). Και φυσικά, ποτέ μα ποτέ δεν θα με δεις εκεί,Σάββατο. Παίρνω ένα μεγάλο καρότσι ( το τεστάρεις ώστε να βεβαιωθείς ότι δεν έχει κανά στραβό τροχό γιατί μετά σου κόβεται η μισή χαρά) και σουλατσάρω με χαρά στους διαδρόμους (ακούγομαι Desperate Housewife το ξέρω- Δεν είμαι). Τον τελευταίο καιρό, το αγαπημένο μου μέρος είναι ο διάδρομος με τα απορρυπαντικά και τα μαλακτικά. Από τότε που έβαλα πλυντήριο σπίτι. Εκεί συνήθως θυμάμαι όμορφες φάσεις με γκόμενους. Πως μύριζαν τα ρούχα τους, τι μυρωδιά είχαν τα σεντόνια τους. Υπάρχει ωραίοτερη αίσθηση από το να το κάνεις ανάμεσα σε σεντόνια με μυρωδιά λεβάντας;
Τις προάλλες που λες καθώς βολτάρω στο section με τα καθαριστικά τρώω μια φλασιά. Τηλεφωνώ στον perhaps γκόμενο (θυμάσαι; - ήταν αυτός που με κέρναγε τσάγια συνέχεια- μόνο).
- "Μμμμμ, πως και με θυμήθηκες;....ήμουν έτοιμος να σβήσω το νουμερό σου από τη μνήμη του κινητού μου!" ( Μωρέ τι μας λες - εσύ γιατί δεν πήρες τηλέφωνο δηλαδή;)
- Ε να, είμαι στο σουπερμάρκετ, περνούσα δίπλα από τα ράφια με τις χλωρίνες και σε θυμήθηκα.
- .... ( μπορεί και να μην κατάλαβε τη σπόντα).
Εκεί που κάνω όμως αμαρτίες είναι στα ψυγεία με τα τυριά. Δηλαδή πόσο υγιεινό είναι να πάρεις ένα blue cheese; Αλλά όταν είσαι single, χωρίς παιδιά ώστε να βλέπεις τις ετικέτες με τα" Ε" και χωρίς σύζυγο/γκόμενο να σκέφτεσαι τι μπορεί να του αρέσει, η "λογική" λίστα με τα ψώνια απλά δεν υπάρχει.

Άμα προσέξεις κόσμο στο σουπερμάρκετ, καταλαβαίνεις τους single από τα καλάθια. Τα περισσότερα είναι γεμάτα "παπαριές". Perrier, γκουρμεδιές, μπύρες, κρασιά, παράξενα ψωμιά και φυσικά σε κουλές ποσότητες. 4 μπύρες, 1 κρασί, 5 ντομάτες, 6 μήλα. Η πιθανότητα να πετύχεις ένα single που να είναι τόσο οργανωμένος ώστε να έχει φτιάξει λίστα με τα απαραίτητα, είναι ίδια με αυτή να βρέξει το χειμώνα στην Κύπρο. Μικρή.
Μισή ώρα θα την περάσω σίγουρα στα ράφια με τους καφέδες και τα τσάγια. Το να πετύχω ωραίο γκόμενο που να σκέφτεται αν θα πάρει Davidoff φίλτρου ή Illy, μπορεί και να είναι το πιο τέλειο θέαμα ever. Θα του κάνω πρόταση αμέσως. Αν και υποπτεύομαι πως πιθανόν να είναι gay.
Ο χώρος με τα λαχανικά και τα φρούτα με ταλαιπωρεί αφάνταστα. Δεν ξέρω ποια είναι η ρόκα και ποιο το σπανάκι και ντρέπομαι τόσο πολύ που κάθε φορά αναγκάζομαι να ρωτήσω. Αλλά μια μέρα που έκανα σαλάτα με λιαστές, παρμεζάνα και σπανάκι ( γιατί προφανώς ρόκα δεν ήτανε) παρολίγο να αρρωστήσω. Μα γιατί δεν γράφουν τι είναι όλα αυτά τα πράσινα;
Εννοείται πως προσπερνώ διάδρομο με τις σοκολάτες ( με μεγάλη μου λύπη) και πως επιδεικτικά σταματώ σε αυτόν με τα προϊόντα "υγιεινής διατροφής" ( δεν τρώγονται).
Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα κοιτάξει το καρότσι σου.
Γιατί το supermarket, θα με θυμηθείς, θα γίνει το επόμενο hot spot για γκομενικά. Έτσι και αλλιώς είδαμε πόσο συχνά βρίσκουμε στα μπαράκια και στα club γκόμενους που αξίζουν.

Υ.Γ1 Όλα στη ζωή είναι εύκολα. Όπως το "Εισπνοή-Εκπνοή" όπως μου είπε η κολλητή μου ψες. Με λίγα λόγια when there is a will there is a way.
Υ.Γ2 Νιώθω ότι θέλω να προχωρήσω, να ανοίξω καινούριους κύκλους, να βάλω τέρμα στη ρουτίνα. Να ανοίξω τα μάτια και να βάλω τη λέξη "πρόκληση" στο λεξιλόγιό μου.
Υ.Γ3 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το Sun Goes Down" ( hit από το Now69 νομίζω - ότι πιο σέξι έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες).

Once upon a time....there was magic in the air.

Καλή Χρονιά και από δω! Μου έλειψε το blog και εσύ πολύ.
Λοιπόν, με φρέσκια διάθεση ( αν εξαιρέσουμε την αϋπνία, το κρυολόγημα και την, όπως πάντα, ανώμαλη προσγείωση στην ρουτίνα), θα σου πω τα της Αθήνας.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που έκατσα τόσο πολύ. Δέκα μέρες. Γεμάτες. Τόσο που μέσα στο μυαλό μου για να θυμηθώ ακριβώς τι έκανα πρέπει να τα βάλω με χρονολογική σειρά.
Όλο αυτό το διάστημα, είδα φίλους, ξενύκτησα πάρα μα πάρα πολύ, κοιμόμουνα πολύ λίγο, πήγα σε μπαράκια, σε εστιατόρια, σε cafe, έκανα βόλτες από χαράματα μέχρι μεσάνυκτα και επιτέλους με φρόντισαν.
Έγιναν τόσα πολλά που όμως τα έχω ακόμα λίγο θολά στο μυαλό μου. Θυμάμαι κάποιες απόλυτα κινηματογραφικές στιγμές που, όσο και να σου τις περιγράψω, δεν θα τα καταφέρω. Θα τις αδικήσω.
Έτσι, θα σου κάνω ένα μίνι φωτορεπορτάζ ( ποιοι New York Times, unshaved μου;).

Πρώτη στάση, Γκάζι. Φυσικά. Για ντινέ, για ποτάκια, για βόλτες. Ακόμα και την Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήμαστε εκεί, στην πλατεία, με ένα μπουκάλι Moet στο χέρι, να βλέπουμε τα πυροτεχνήματα.

Το πόσα γλυκά καταβροχθήσαμε δεν λέγεται. Από βασιλόπιτα και τρούφες από τον Βάρσο, κρέπες μέχρι κρουασάν σοκολάτας. Πάνω, προφιτερόλ από Sardelles.

Μερικά από τα πιο ωραία γκράφιτι της πόλης, τα ζωγραφίζει ο b.

Πανέμορφος τοίχος στην Πειραιώς. Art out in the streets.

Και εδώ....

και εδώ....

και εδώ...

Βόλτες στη φωτισμένη πόλη. Κρασί στο χλιδάτο Zonar's, φαγητό στα good old fashioned Κιούπια, η συγκλονιστική "Μήδεια" του Παπαϊωάνου. Τα βράδια, η Αθήνα ήταν πανέμορφη. Σαν να μην έζησε ( και ζει ακόμα) όλα εκείνα τα φρικτά γεγονότα. Μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας; Μπορεί.
Όμως το είχαμε ανάγκη.

Όμως λίγα μέτρα πιο κάτω αυτό σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο μουτζωμένος Ρήγας Φεραιος (μπορεί να το δεις ότι είναι και στο κλίμα των καιρών - obama rules) στην είσοδο του πανεπιστημίου. Κρίμα που για αντί να κτίζουμε, χαλάμε ακόμα και εκείνα που αξίζουν. Η πανέμορφη Αθήνα θα μπορούσε να ήταν η πιο ωραία πόλη της Ευρώπης με διαφορά.



Όμως αυτές οι δέκα μέρες, είχαν μια έντονη αίσθηση που είχα καιρό να ζήσω.
Μια οικειότητα που μου είχε λείψει. Η αίσθηση πως όταν κοιμάμαι το βράδι υπάρχει ένα χέρι γύρω από τη μέση μου να με αγκαλιάζει. Και μετά φυσικά, να μην ξεχνάμε, πρόγευμα στο κρεβάτι. Εδώ, σοκολατόπιττα. Σχεδόν καλύτερη και από σεξ!

Υ.Γ1 Περισσότερες φωτογραφίες στο photo-blog μου.
Υ.Γ2 Το soundtrack των ημερών ήταν το "Στην Πυρά" της Αννούλας. Αγαπώ ρεφραίν.
Υ.Γ3 Δεν ξέρω μένοντας μόνιμα Αθήνα, αν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κάθε βράδι όμως ένιωθα πως θα μπορούσα να κάνω ότι θέλω, να πάω όπου θέλω, να πιώ, να χορέψω, να φλερτάρω και να είμαι μια happy urban tulip. Ένιωθα, έτσι για αλλαγή, πως ήμουν "εγώ".
Υ.Γ4 Πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για τα ερωτικά απωθυμένα; Ή να τα αφήνουμε να περνάνε, ξέροντας πως έτσι και αλλιώς ποτέ μα ποτέ δεν καταλήγουν σε καλό;