Upside Down

Δεν ξέρω αν φταίνε τα ξενύκτια στο γραφείο και η κούραση.

Απλά έχει δυο μέρες που σκέφτομαι.
Δεν μπορώ να ξαναζώ τα ίδια. Δεν θέλω να ξαναερωτευτώ στο ίδιο σκηνικό, νομίζω δεν θα το αντέξω. Ούτε θέλω να αλλάξω δουλειά και να πάω σε μια από τα ίδια. Και σίγουρα δεν μου κάνει κλικ η πολλή δουλειά και οι ατάκες του τύπου "κάνε υπομονή". Η ζωή είναι πολύ πολύ μικρή για να "περιμένω".
Όλο λέω πως θα αλλάξει κάτι. Όμως τελικά, μόνο εγώ μπορώ να το κάνω εγώ. Όταν βρω τη δύναμη να ξεκολλήσω. Έτσι και αλλιώς μπορεί εκείνα που θέλω να βρω, να μου προσφέρουν περισσότερα από εκείνα που έχω ήδη. Τι μπορεί...είμαι σχεδόν σίγουρη.
Ξέρεις κάτι; Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι μου έκανε αυτή η χρονιά και η περασμένη. Δεν ήταν εύκολη περίοδος και το γνωρίζεις και εσύ, αν διάβαζες όλα όσα γίνονταν στη ζωή μου.
Είμαι σε φάση αναβρασμού. Θέλω να είμαι "εγώ". Να μην προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο που ξέρω ότι είναι δανεικό. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πάω ενάντια στο ρεύμα και σε όλα όσα περιμένουν από εμένα. Και περιμένουν πολλά, πίστεψέ με.
Όμως αν υπάρχει που με ενοχλεί είναι ότι εγώ δεν περιμένω κάτι από τα όνειρά μου. Ναι, αυτό με πειράζει, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και ταυτόχρονα άρχισε να με τσιγκλάει.
Σκέφτομαι μια ζωή με κόκκινες, πορτοκαλιές και έντονα φωτεινές πινελιές.
Και αντί αυτού, συμβιβάζομαι με ένα μπεζ και ένα γκρι.
Όχι γαμώτο, δεν γίνεται να ζω ένα deja vous κάθε μέρα.

Υ.Γ1 Η ψυχολογία είναι σε σταθερά επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα. And this is not me.
Υ.Γ2 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση τραγούδια του David Bowie.
Υ.Γ3 Δεν ξέρω αν κάνουν νόημα αυτά που γράφω. Αλλά πίστεψέ με, νιώθω ότι, ούτε και η ζωή μου όπως είναι τώρα, κάνει πολύ νόημα σε μένα την ίδια.
Υ.Γ4 Hey you...thanks for the "maybe tomorrow" song...fits like a glove :)

Go on, shine!

Σήμερα το πρωί πετάκτηκα στο Starbucks να πάρω ένα non-fat grande cappuccino. Καθώς περίμενα, το μάτι μου έπιασε τη νέα γκάμα των γιορταστικών φλιτζανιών κτλ.
Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν ήμουν των Χριστουγέννων. Το μόνο που με εξιτάρει είναι που υπάρχουν παντού λαμπάκια. Αλλιώς η ιδέα του αη-βασίληδες σε ότι μέγεθος μπορείς να φανταστείς, δέντρα και δενδρύλια και μπιχλιμπίδια με αφήνει παντελώς αδιάφορη εδώ και αρκετά χρόνια. Άσε που τα Χριστούγεννα για μένα είναι και ένα άγχος πως θα συντονιστούμε να πάμε έξω την Παραμονή, που θα πάμε και ποιοι θα είμαστε. Το οποίο όταν είμαι single ( δηλαδή τα 30 από τα 31 Χριστούγεννα που πέρασα) είναι απλά μια μαλακία και μισή φάση. Ειδικά τώρα που οι μισοί φίλοι μου έχουν παιδάκια ή περιμένουν.
Όμως σήμερα το πρωί, έβλεπα τα κόκκινα φλιτζάνια με τα καμπανάκια και χαιρόμουνα. Δεν ήταν του τύπου μου. Αλλά κάτι με έκανε να θέλω να δω τα πράγματα αλλιώς.
Ήλθα γραφείο, έψαξα εισιτήρια και θα την κάνω. 10 μέρες Αθήνα. Με τους φίλους και με ότι άλλο έρθει στο δρόμο.
Ναι γουστάρω, μπαράκια, χωρίς προγραμματισμούς, όλοι οι καλοί χωράνε έτσι και αλλιώς. Πολύ σαμπάνια, πολλά τσιγάρα, όμορφα ρούχα, αρώματα να σμίγουν, βλέμματα, μουσική και καμιά μα καμιά υποχρέωση να πρέπει να είμαι κάπως ή να αγχωθώ να συντονίζω παρέες.
Σε ένα μήνα τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου. Δεν ξέρω τι , ίσως και να μην το παραδέχομαι ακόμα. Αλλά γαμώτο, αυτή η χρονιά δεν θα τελειώσει έτσι και η επόμενη θα αρχίσει με τον καλύτερο και πιο λαμπερό τρόπο.


Υ.Γ1 Αφιερωμένο σε σένα που θα πιούμε μαζί τις σαμπάνιες.
Υ.Γ2 Τη "μαγεία" θα τη βρω, που θα πάει.

Past? What Past?

Φίλοι και φίλες,
Με μεγάλη μου λύπη θέλω να σας ανακοινώσω κάτι εξαιρετικά σοβαρό.
Εδώ και δυο βδομάδες η αγαπημένη σου Τουλίπα είναι μια γυναίκα χωρίς παρελθόν. Μια γυναίκα που το μόνο που της προσδίδει ταυτότητα είναι το παρόν και με πολλή ελπίδα ( πάρα πολλή όμως), το μέλλον.
Γιατί φίλε/η μου, είναι να μην σου τύχει. Είναι να μην αποφασίσουν οι ίδιοι οι βιολογικοί σου γονείς ( σε αυτή τη φάση αγαπώ πνευματικό πατέρα περισσότερο από όλους), πως ότι έκτισες με κόπο, μόχθο και αμέτρητες ώρες πνευματικής εργασίας, πάει του κώλου ( αδυνατώ να το θέσω πιο κομψά, συγχώρεσέ με).
Όλα άρχισαν τον περασμένο Ιούνιο. Ο πατέρας και η μητέρα τουλίπα αποφάσισαν αντί να ξοδέψουν τα λεφτά του εφάπαξ τους, σε αυτοκίνητα και άλλες νεοπλουτιστικές μαλακίες, να ανακαινίσουν το σπίτι τους. Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η μητέρα τουλίπα πήγε ένα βήμα παραπέρα και απεφάνθη, ότι από τη στιγμή που δεν ζω εκεί, δεν υπάρχει λόγος να έχω παιδικό δωμάτιο. Το οποίο παιδικό μου δωμάτιο είναι σημείωσε, γεμάτο βιβλία, ποστερ, cd από τα 5 μου ως τα 26 που έμενα εκεί. Μιλάμε για πολύ πράγμα.
Έτσι χωρίς να με ρωτήσουν, με πήραν τηλ και μου δήλωσαν " Βρήκαμε κουτιά, έλα να πάρεις τα πράγματά σου στην αποθήκη". Και για να το μετριάσουν το κακό είπαν ότι θα έχω ένα "συγυρισμένο δωμάτιο στο οποίο μπορώ εγώ και τα μελλοντικά μου παιδιά να μένουμε όποτε θέλουμε".
Δεν έφερα αντίσταση γιατί τον τελευταίο καιρό η μητέρα Τουλίπα δεν μου πολυμιλάει. Υποπτεύομαι επειδή δεν έκανα οικογένεια, δεν παντρεύτηκα και δεν κάνω τελοσπάντων την ζωή που κάνουν οι κόρες των φίλων της που είναι όλες "πολύ θετικές, όχι σαν εσένα".
Πάω λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί και με μαύρο δάκρι και καρδιά φυλάω cd, βιβλία πανεπιστημίου, γράμματα (εύχομαι να μην τα διάβασαν), φωτογραφίες και αναμνήσεις, σε 100,000 κούτες.
Το επόμενο Σάββατο ξαναπάω και τι βλέπω φίλε/η; Ένα άδειο δωμάτιο!
Και δεν με έφτανε το γεγονός ότι διαπίστωσα ότι στο πατρικό μου δεν υπήρχα, ότι ήμουν μια γυναίκα χωρίς παρελθόν, η μητέρα τουλίπα δήλωσε πως θα το κάνουν δικό τους δωμάτιο γιατί είναι πιο ήσυχο!
Με λίγα λόγια, ότι ίχνος δικό μου υπήρχε μέσα σε εκείνο το σπίτι, είναι πια αφανισμένο. Ούτε σε επεισόδιο το Without a Trace, του Lost, του CSI και του Damages να έπαιζα!
Ευτυχώς που έχω ταυτότητα στο πορτοφόλι μου και θυμάμαι ποιοι με γέννησαν...

Υ.Γ Το cd player παίζει τη συλλογή "On the Road", με αγαπημένα τραγούδια των eighties και των nineties. Ζήτω το Sweet Home Alabama ( ποιο home τώρα...)

Ρόδι τυχερό

Πήγαινε σε ένα δισκάδικο, πάρε το "Προσοχή Τρίφωνο". Μπες στ' αυτοκίνητο, βάλε το cd στο cd player, βάλε το 1, γύρισε την ένταση στο τέρμα και πάρε τους δρόμους. Αφιερωμένο.

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

(στίχοι: (φυσικά) Λίνα Νικολακοπούλου)

Υ.Γ1 Λένε πως το "κλικ" είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Πως μόνο όταν συντονίζεις την ενέργεια γύρω σου, θα επιτρέψεις να σου συμβεί.
Υ.Γ2 Μια καινούρια φίλη μου είπε την περασμένη βδομάδα, πως έφτασα στο σημείο να έχω τη "βρύση" των συναισθημάτων μου κλειστή. Και πως μόνο όταν την ανοίξω χωρίς να φοβάμαι θα γεμίσει η ζωή μου. Της υποσχέθηκα να το σκεφτώ. Νομίζω δεν είναι καθόλου τυχαίο που μπήκε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου τώρα.