Coming out of the oven

Η ηλίαση δεν είναι τόσο κακό πράγμα τελικά. Οκ, μπορεί να σκοτεινιάζουν όλα γύρω σου, να αχρηστεύεις το δέρμα σου κτλ, αλλά, αγάπη μου, αν δεν "ψηθεί" ο εγκέφαλος, δεν λειτουργεί. Έτσι σήμερα καθώς κολυμπούσα αφηρημένα πάνω κάτω, στις 3 η ώρα (όπου όλος ο νορμάλ κόσμος ξέρει ότι δεν είναι καλή ιδέα να γυρίζεις καλοκαιριάτικα τέτοια ώρα), μου έρχονταν αλλεπάλληλες φλασιές επιφοίτησης. Τόσες πολλές που πραγματικά δεν καταλαβαίνω εκείνο που μου έλεγε μια φίλη μου προχθές, ότι δηλαδή άμα κολυμπάς δεν σκέφτεσαι. Και τι να κάνεις; Και να σου πω την αλήθεια την ατάκα που ακούω συχνά-πυκνά "ε δεν το σκέφτομαι", δεν την πιστεύω. ''Οταν έχεις εγκέφαλο, δουλεύει. Τέσπα.
Που λες σκέφτηκα τα εξής, μπορεί ασήμαντα και κοινότυπα:
1. Άμα τα πράγματα είναι κάπως, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να χαλαρώσεις και που θα πάει θα σου έλθει ένα σημάδι και τότε θα ξέρεις τι θα κάνεις (όχι κατανάγκη από τον ουρανό).
2. Τα καλύτερα έρχονται σε εκείνους που περιμένουν. Κλεμμένο μεν, τώρα άρχισα να το πιστεύω δε. Άρα δες σημείο 1.
3. Η πολλή ευγένεια σκοτώνει. Για παράδειγμα, υπάρχουν μερικά blog που άμα σκοντάφτω πάνω τους (μετά από πολύωρη βαρεμάρα και σερφάρισμα) , διερωτούμαι γιατί δεν υπάρχει ένα "Υπουργείο υπάρξης blog" που να δίνει άδειες για λειτουργεία blog μετά από πολύωρη εξέταση της αίτησης. (τι κακιά έχω γίνει - η ηλίαση βλέπεις)
4. Όταν ο άλλος δεν σέβεται το χώρο σου, δεν σημαίνει ότι δεν σέβεται εσένα. Ίσως απλά να μην είναι σε θέση να "οριοθετήσει". Δεν πειράζει...η εσωτερική δύναμη παίζει παιχνίδια.
5. Τους φίλους μας τους αγαπάμε και δεν τους κρίνουμε. Γιατί έχουν γονείς να τους τη σπάνε, διευθυντή να τους κάνει καψόνια και γκομενικά που τους ψήνουν το ψάρι στα χείλη. Άρα αν θες να είσαι καλός φίλος, λειτουργείς σαν "μαξιλαράκι" για τους δικούς σου ανθρώπους. Τους αγαπάς και τους κάνεις τη ζωή πιο άνετη.
6. Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο εύκολα διακρίνω τα "θέλω" μου. Έχω δρόμο ακόμα. Όμως δεν μετανιώνω που σε αυτή τη φάση η πιο συχνή μου απάντηση είναι "δεν ξέρω". Κάποτε θα μάθω.
7. Δυστυχώς το να τα δίνεις όλα, μόνο κακό σου κάνει. Και σε αυτό δεν υπάρχει καμιά εξαίρεση.
8. Είναι μεγάλη κουβέντα να μπορείς να νιώθεις την ενέργεια του άλλου. Μπορεί και να είναι ο καλύτερος κριτής για το πως και με ποιούς θα φτιάξεις το μικρόκοσμό σου.
9. Τελικά μια σχέση δεν είναι τόσο φοβητσιάρικο πράγμα όπως πίστευα για 30 χρόνια. One day...
10. Just FLOW....flow...flow...flow :)

Y.Γ1 Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση Monika και Avatar. Έχω πάθει κόλλημα.
Υ.Γ2 Λυπάμαι που δεν είμαι τόσο "μαλακή" όσο θα ήθελα. Ήταν δύσκολη η χρονιά.

Σκηνές από ένα καλοκαίρι που πέρασε (όλες κατάλληλες ΚΑΙ για ανηλίκους - δυστυχώς)

- Σάββατο βράδι, σε μια μισοάδεια πόλη. Θερινό σινεμά Κωνστάντια. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η ονειρεμένη μουσική του Henry Mancini. Σκηνή πρώτη, η Holly Golightly, κρατά στο ένα χέρι ένα χάρτινο ποτήρι καφέ, στο άλλο ένα ντόνατ και μέσα από τα wayfarers της, κοιτάει τις βιτρίνες του Tiffany's. Χαμογελάω, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στην μόνη πόλη που με κάνει να νιώθω απόλυτα ελεύθερη. "Moon River..."
- Μεσημέρι σε κάποια παραλία. Τηλεφωνάει η αγαπημένη φίλη, που έχω να τη δω εφτά μήνες και μου λέει ότι είναι στην ίδια παραλία με μένα. Σηκώνομαι με μαγιώ και ξεκινάω να τη βρω. Στη μέση ενός μικρού λόφου, τη βλέπω να έρχεται από μακριά. Φοράει ένα πράσινο μαγιό, τα μαλλιά της έχουν πάρει μια φυσική ξανθιά απόχρωση και το χαμόγελο της έχει γίνει ακόμα πιο πλατύ. Μου φωνάζει από μακριά " σαν σκηνή από ταινία". Αγκαλιαζόμαστε. Είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Μου έλειψε το βλέμμα σου.
- Δεύτερη βδομάδα διακοπών. Κλεισμένη στο εξοχικό. Δεν το κουνάω ρούπι. Ούτε θάλασσα πάω. Διαβάζω μόνο το "Instant Love", τρώω, σερφάρω στο ίντερνετ και μιλάω στο msn με φίλους. Οι γονείς μου χωρίς να ξέρουν κάτι, νιώθουν ότι ειδικά αυτή την περίοδο θέλω φροντίδα και αγάπη χωρίς εξηγήσεις. Μου τα δίνουν. Για πρώτη φορά η μάνα μου δεν κατακρίνει ότι κάνω. Νιώθω καλά.
- Λίγες μέρες πριν από τις διακοπές. Νιώθω "κολλημένη". Τίποτε δεν κινείται στη ζωή μου. Με καλεί στο γραφείο του το big big boss. Κρατάει στα χέρια του το βιογραφικό μου. "Θα κάνω ένα μεγάλο project και διαπιστώνω ότι είσαι το τέλειο άτομο γι αυτό. Που κρυβόσουν;" Έλα μου ντε. Keep your fingers crossed, να πραγματοποιηθεί το project. Δεν έχω κάτι άλλο να ανυπομονώ τόσο πολύ.
- Εκεί που δεν το περίμενα, εκεί που το ξεσκαρτάρισμα φίλων και μη, έπαιρνε άσχημη τροπή, ανατράπηκαν τα σχέδια μου. Τελικά, υπάρχουν. Και είναι ό' ι καλύτερο θα μπορούσα να ευχηθώ.
- Κλεφτές ματιές, πλατιά χαμόγελα, όμορφες κουβέντες. Yes, it's all a state of mind.

Δικές σου όμορφες στιγμές;

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Όσα μπορείς" των 1550.
Υ.Γ2 Η διάθεση είναι σε επίπεδα low pressure. Δεν δέχομαι να ανέβει ο δείκτης με τίποτα.

Don't look back

Την Τρίτη επέστρεψα Πρωταρά για ένα δεύτερο γύρο διακοπών. Έτσι και αλλιως τα δύο βράδια και η μια μέρα στην Λευκωσία ήταν υπέραρκετα για να καταλάβω πως όσο αστική και να είμαι, σ' αυτή τη φάση η πόλη δεν μου ταιριάζει.  Το μόνο που απόλαυσα ήταν το πρωινό της Δευτέρας όπου πήγα στο Gloria Jeans και στην κυριολεξία "έλιωσα" να κάνω surfing στο ίντερνετ, να ποστάρω καινα κατεβάζω το δεύτερο κύκλο του "How I met your mother".  Να φανταστείς απόγευμα ξεκολλήσαμε από εκεί.

Όταν ξαναήλθα στο εξοχικό, δεν είχα κανένα φίλο μου εδώ (εκτός από μια παιδική φίλη) και ήταν μια ευκαιρία να δω και λίγο τους γονείς μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ωραία και ασφαλής νιώθω. Το είχα ανάγκη φαίνεται. Να έχει κάποιος την έγνοια μου, να μου φέρει φαγητό, ένα φρούτο, να μην χρειάζεται να προσπαθώ να είμαι κοινωνική.

Υποτίθεται θα έφευγα σήμερα. Το ανέβαλα για αύριο. Και πάλι αν με ρωτήσεις, ούτε αύριο θέλω να πάω σπίτι. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τις χελώνες και τα φυτά μου που θέλουν περιποίηση. 

Θέλω να μείνω εδώ.  Φοβάμαι λίγο την επιστροφή και την καθημερινότητα. Όμως το ότι έχω φίλους που με περιμένουν να βγούμε, που μου έχουν πει να πάμε εκδρομή           (missed you friend), που έχουμε συζητήσεις να κάνουμε σε μπαλκόνια, κάνει τα πράγματα πιο όμορφα. Κι ας μην έχω ένα άνθρωπο δίπλα μου. Έτσι και αλλιώς δεν μου πάνε τα ημίμετρα.

Αυτό το καλοκαίρι, μπορεί να μην ήταν όπως το φανταζόμουν ( better luck next one). Όμως έμαθα μερικά πράγματα. Τα περισσότερα στα είπα. 

Νιώθω πως η ζωή μου πάει καλά. Έχω κόσμο γύρω μου που εκεί που δεν το περιμένω, είναι δίπλα μου. Η δουλειά μου πάει καλά και προβλέπω καινούρια project στο δρόμο. Ξέρεις, ήμουν απορροφημένη στα δικά μου και σε πράγματα που τελικά δεν είχαν τόση μεγάλη σημασία και δεν έβλεπα πολλά.

Σε λίγες μέρες θα μπει Σεπτέμβρης, νέα αρχή υποτίθεται, άμα το δεις συμβολικά. Έχω δέκα μέρες να κάνω απολογισμό. Ήδη έχω φτάσει στα μισά. Έχω καταλάβει ότι αξίζω πολλά.

Το μόνο που χρειάζεται να βρω είναι την χαμένη μου αυτοπεποίθηση.

The best are yet to come, φίλε/η.

Υ.Γ1 Παίζουν ταξιδάκια. Ένα στο τσεπάκι και άλλα στα σκαριά. Θα ήθελα Μαρόκο. Μου κάνει πολύ ερωτικό και αισθησιακό.

Υ.Γ2 Ακόμα και όταν σου λένε πράγματα οι γύρω (φίλοι και μη) βάζε από το ένα και βγάζε από το άλλο. Ο καθένας ότι του καπνίσει ρίχνει. Γαμώτο, τρώει ενέργεια η απόκρουση.

Υ.Γ3 Weeds 3 rocks!

To "gut feeling"

Η βδομάδα των διακοπών τελείωσε χθες. Πέρασε πολύ όμορφα και πολύ αληθινά. Η χημεία της παρέας, άρχισε να φαίνεται μετά από κάποιες μέρες. Ξέρεις, στην αρχή, είσαι κάπως, διερωτάσαι πως θα συνυπάρξουν οι ανάγκες σας σε ένα σπίτι. Αλλά μετά βρήκαμε την πατέντα. Ξυπνάγαμε αργά, κάναμε καφέ ( 4 άτομα, 3 διαφορετικά είδη καφέ) και κατά τις 1230 πηγαίναμε παραλία. Ανακαλυψαμε ένα μικρό κολπάκι, με λίγο κόσμο, υπέροχη άμμο και τιρκουάζ νερά. Δεν κάναμε απόπειρα να πάμε στις  high παραλίες ( εκτός από μια μέρα που πήξαμε στο μποτιλιάρισμα στον γκρεμό στον Κόννο και ήμουν στα όρια εγκεφαλικού). Απλώναμε αντηλιακό, αράζαμε, διαβάζαμε βιβλία ( εγώ το Instant Love-αν το πετύχεις πάρτο) και μέναμε εκεί ως τις 6 περίπου (θα ήθελα περισσότερο). Μετά σπίτι, μπάνιο και εστιατόριο ή μπαράκι. Εκτός από τις μέρες που έρχονταν και άλλοι φίλοι και ο One of The People μας μαγείρευε τα πιο ΤΕΛΕΙΑ φαγητά. Και μπόλικο κρασί.

Λοιπόν ο Πρωταράς και η γύρω περιοχή είναι οκ για διακοπές αν κάνεις τα εξης: παραλία, 2-3 καλά εστιατόρια και για ποτό στο Cliff Bar. Τα υπόλοιπα είναι βλακείες.

Και έτσι περνούσαν οι μέρες. Να συζητάμε, να αναλύουμε, να μπλέκουμε θεωρίες, να κάνουμε υποθέσεις. Ώσπου μια μέρα ήλθε η φίλη από μέρη μακρινά, έριξε μια ατάκα και όλα απέκτησαν άλλη διάσταση: Η πολλή σκέψη είναι υπερτιμημένη. Αυτό που πρέπει να εμπιστευόμαστε, είναι εκείνο το συναίσθημα στο στομάχι. Γιατί δεν κάνει ποτέ λάθος.

Το σκεφτόμουν μέρες. Είναι αλήθεια τελικά. Τα πράγματα είναι απλά. Και αυτό το συναίσθημα που περιγράφει η φίλη είναι το gut feeling. 

Αν το "ακούσω" ίσως αρχίζουν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Ήδη έμεινα πίσω. Νιώθω (το αγαπημένο μου ρήμα αυτή την περίοδο) πως αρχίζει ένα καινούριο κεφάλαιο. Δεν είναι εύκολο, περνάω δύσκολα, αυτό στο ξανάπα. Σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως έχω εκκρεμότητες, με το μέσα μου. Αλλά όπως έλεγε και η φίλη      (μου έλειψες πολύ - αλλά ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα), αυτό είναι κάτι περισσότερο από το μισό. 

Όλα λοιπόν είναι θέμα...gut feeling.

Υ.Γ1 Μένω μακριά σου, γιατί τώρα δεν μου βγαινει να είμαι καλή φίλη. Και δεν είναι του χαρακτήρα μου να μην κάνω το καλύτερο που μπορώ. 

Υ.Γ2 Το cd player του αυτοκινήτου, αυτές τις μέρες παίζει το Avatar της Monika.

Y.Γ3 ...

Espresso

Δυο βδομάδες διακοπές. Δεν έχω κάνει συγκεκριμένα σχέδια. Φέτος, για πρώτη φορά η ιδέα είναι "μέρα με τη μέρα". Το μόνο δεδομένο είναι δύο πολύ καλοί φίλοι, ένα εξοχικό (ευχαριστίες στους γονείς για την ευγενική παραχώρηση), πολύ κρασί, απόπειρες μαγειρικής (όχι από μένα), παραλία και ίσως επισκέψεις σε all-white μπαράκια (για να τσεκάρω στη λίστα μου 1-2 κλισέ του καλοκαιριού- αλλά πάλι θα βλέπω γύρω μου δήθεν "κοσμικούς" και θα φρικάρω).

Κατά τη διάρκεια της βδομάδας, θα έρχονται φίλοι, ίσως 1-2 να μένουν, θα δείξει. Δεν είμαι πρότυπο οικοδέσποινας. Οτι βρέξει, ας κατεβάσει.

Προσέχω πως τον τελευταίο καιρό με πιάνει μια μανία να ελέγξω την καθημερινότητα μου, το πρόγραμμά μου αλλά και των φίλων μου. Ατάκες του τύπου "πω πω τι καταπιεστική που είσαι", 

"δεν ακούς κανένας, κάνεις ότι θες", "κάθε βράδι κανονίζεις ντινέ και έχεις πρόγραμμα για μια βδομάδα", είναι οι συνηθισμένες που ακούω αυτές τις μέρες. Άσε που με έπιασε ένα πράμα, φυτεύω κήπους και περιποιούμαι τον δικό μου, ως και γαντάκια πήρα.

Ξέρεις, υποπτεύομαι πως όλα αυτά δεν είναι ότι μια μέρα ξύπνησα και απόφάσισα από αμελής και χαμένη στο διάστημα Τουλίπα, θα μετατραπώ σε υπόδειγμα "τάξης και ηθικής". Καμία σχέση. Είμαι Λέων, όχι Παρθένος ή Αιγόκερως.

Απλά, ίσως είναι μια ανάγκη να "συγυριστώ". Να δω πως θα προχωρήσω τη ζωή μου μετά από αυτούς τους επεισοδιακούς μήνες. Δεν ξέρω αν τελικά τα καταφέρω. Νιώθω όμως πως δεν με συμφέρει να είμαι "φλου" πια. Δεν μου κάνει καλό. 

Τις προάλλες κατάλαβα πως είναι καλά να έχεις στόχους και να ακούς τις ανάγκες σου. 

Οι στόχοι  μου είναι απλοί. Στα επαγγελματικά μου ανοίγονται καινούριοι δρόμοι και πρέπει να κάτσω να δουλέψω για να προχωρήσω. Στα προσωπικά μου, αυτό που θέλω είναι ο άνθρωπος που θα επιλέξω (και θα με επιλέξει) θα έχει μια προοπτική. Όχι "μέλλον". Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Απλά προϋποθέσεις για να γίνει "ο άνθρωπός μου". Αυτό το βρίσκω δύσκολο. Είμαι δύσκολη. Έχω άμυνες. Ανεβάζω ψηλά τον πήχη μου. Γιατί ξέρω πως δίνω πολλά. Και αυτό δεν το αξίζουν όλοι, ε;

Υ.Γ1 Η ζωή πρέπει να είναι σαν ένα φλιτζάνι εσπρέσο. Έντονη, με ουσία και ξεκάθαρες "γεύσεις"

Υ.Γ2 Στη φωτό, το νέο απόκτημα στο τουλιπoσπίτι. Η θεά καφετιέρα, η Εσπρεσούλα. (όχι σε ρόζ, φαντάσου την σε λευκό - αυτό μας έλειπε, να γίνω και Barbie)

Υ.Γ3 Θα εξαφανιστώ για καμιά βδομάδα καθότι δεν προνόησα να αγοράσω wifi πραγματάκι για το εξοχικό. I will be around though. Καλά μπλουμ μπλουμ....τα υπόλοιπα είναι μαλακίες.

Past is Now

Φέτος, συμβαίνει κάτι που όσα χρόνια είμαι Κύπρο (μετά από σπουδές) δεν μου ξανάτυχε κάτι παρόμοιο.
Δεν στο είχα πει, αλλά πριν από 3 περίπου μήνες, πέτυχα τυχαια την κολλητή που είχα στο πανεπιστήμιο. Ξέρεις, εκείνον τον άνθρωπο που επιλέγεις σε μια ξένη χώρα να κάνετε μαζί ταξίδια, να ξενυκτάτε στα δωμάτια και να μιλάτε με τις ώρες και που είναι παρόν την περίοδο που συμβαίνουν οι πιο σημαντικές αλλαγές στο μέσα σου. Για μένα ήταν αυτή. Δεν είχα ποτέ ξανά "κολλητή". Μια ζωή δεν μπορούσα (και ακόμα ισχύει) να δεκτώ ότι θα υπάρχει ένα άτομο, εκτός από σχέση, που θα περιμένει κάτι από μένα. Δεν είναι παράξενο; Να είσαι τόσο ανοικτός σε κόσμο και από την άλλη να έχεις κάτι άμυνες που ακόμα και αυτούς που εσύ επιλέγεις, να μην τους αφήνεις να πλησιάσουν;
Όπως και να έχει, με αυτήν άλλαξα κάπως. Για 3 χρόνια ήμαστε η μια για την άλλη. Χωρίς γκομενικά στη μέση, με κοινά όνειρα και με την απόλυτη πίστη ότι θα είμαστε για πάντα οι καλύτερες φίλες. Αλλά κάτι έγινε, μια μικρή αφορμή και δεν ξαναμιλήσαμε. Χρόνια μετά απλά σκεφτόμουνα ότι δώσαμε τόση πολλή αγάπη η μια στην άλλη, που μας τέλειωσε.
Και να που τον περασμένο Απρίλη, ξαναβρεθήκαμε. Ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.

Την περασμένη βδομάδα, τη μέρα των γενεθλίων μου, κτυπάει το τηλέφωνο της δουλειάς. Απάντώ. "Γειά σου Τουλίπα, είμαι ο Γ. με θυμάσαι;". Φυσικά και τον θυμόμουνα. Τον γνώρισα πριν από δέκα χρόνια. Ήταν άνδρας μιας συναδέλφου του μπαμπά μου, σαραντάρης τότε. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τρόποι του. Ένας μπον βιβέρ. Θυμάμαι ότι περάσαμε τη νύκτα να μιλάμε για πούρα και για ακριβά αυτοκίνητα. Μετά χαθήκαμε.
Και να που εμφανίστηκε. Ως φίλος, ελπίζω. Μου κάνει πολύ τζέντλεμαν για να θέλει κάτι άλλο. Θα με ενοχλούσε να σου πω την αλήθεια. Δεν είμαι σε φάση και δεν είμαι τέτοιος τύπος, που να κάνει κάτι με μεσήλικες παντρεμένους. Νέα φιλία; Μακάρι.
Το παρελθόν μου που λες, ήλθε και με βρήκε. Γύρισε ο τροχός; Άρχισαν να μπαίνουν κάποια πράγματα σε "σωστές" διαστάσεις;
Ο χρόνος θα δείξει.

Υ.Γ1 Την ίδια μέρα, των γενεθλίων, βρήκα ένα φίλο από τα παλιά. Από εκείνους που όσος καιρός και αν περάσει, είναι σαν να βρεθήκαμε μόλις χθες. Τον έπεισα να φτιάξει blog. Για πέρνα για ένα καφέ από τον One of the People. Και δώστου ένα τεράστιο φιλί από την Τουλίπα.
Υ.Γ2 Το soundtrack των ημερών είναι φυσικά το OST του Mamma Mia. Απενοχοποίηση τώρα. "You are the dancing queen..." :)