Είμαι έξαλλη. Εδω και...τριάντα χρόνια. Μην με ρωτήσεις, δεν ξέρω να σου πω πότε και πως έγινα έτσι! Όταν με πειράζει κάτι, με πειράζουν όλα. Συχνά, πυκνά. Κάποτε η γκρίνια μου είναι δημιουργική (βλ. κείμενα στο Υστερόγραφο), άλλες φορές τη λες και χαριτωμένη (έτσι τουλάχιστον δηλώνουν οι φίλοι μου, που δεν έχουν επιλογή). Τις περισσότερες όμως φορές είναι ανυπόφορη, ακόμα και για μένα.
Καμιά φορά δηλώνω ότι φταίει το PMS μου ( εσύ που είσαι άνδρας και δεν το ζεις, είσαι τυχερός), αλλά και πάλι ένα μήνα; Δεν στέκει η δικαιολογία.
Η μάνα μου, μου έδωσε βιταμίνες Β, "για να δυναμώσουν τα νεύρα". Ου ναι...σίγουρα δυνάμωσαν!
Αλλά σήμερα ήταν μια άλλη ιστορία που θα έκανε έξαλλο ακόμα και τον πιο zen άνθρωπο. Ξύπνησα στις 8 , αφού πέρασα το διάστημα 5-6 να σκέφτομαι ότι με κούρασε η δουλειά μου. Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν κάτι χτίστες να σπάνε το πεζοδρόμιο στη διπλανή πολυκατοικία. Αυτή η ιστορία πάει τρία χρόνια. Τώρα είναι αυτοί, πέρσι ήταν ο ίδιος ιδιοκτήτης που ανακαίνιζε το διαμέρισμα ( είναι και ισόγειο- τι στα σκατά, έπαυλη κτίζει ο μαλάκας, μέσα σε ένα δυάρι του χαμού;) και πρόπερσι ο άλλος γείτονας που έκτιζε ένα θεόρατο γκαράζ για να στεγάσει το Hummer του. Οπότε μιλάμε για 3 χρόνια απίστευτης φασαρίας. Κυριακές από το χάραμα, καθημερινές μέχρι τις 10 το βράδι. Και γω μέσα στα νεύρα.
Σήμερα όμως έπρεπε να γίνει κάτι. Πάμε εκεί, βρίσκουμε τους ρωσοπόντιους εργάτες. Τους δηλώνουμε ότι θα τους καταγγείλουμε. Λένε ότι θα σταματήσουν. Χεστήκανε επειδή είναι παράνομοι μάλλον. Πάμε για εφημερίδες. Γυρνάμε πίσω, και τι ακούω καθώς πίνω τον καφέ μου και διαβάζω το κείμενο της Ελένης Ξένου για τους μοναχούς του Θιβέτ;
Το τρυπάνι μέσα στα αυτιά μου! Ε, αυτό ήτανε!
Παίρνουμε τηλ. στην αστυνομία Ήδη φανταζόμουν το σκηνικό. Ένα περιπολικό παρκαρισμένο, έξω από το διαμέρισμα, ο αστυνομικός να πηγαίνει αποφασιστικός, να τους τραβάει την μπρίζα και ΗΣΥΧΙΑ! Αλλά, υπολόγιζαμε χωρίς το ξενοδόχο, τους νόμους. Εκτός από το ότι μας παράπεμψαν σε 1,235 άλλες υπηρεσίες, η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: "Από τις 1230 ως τις έξι το πρωι ΜΟΝΟ δεν δικαιούνται να κάνουν οικοδομικές εργασίες". Με λίγα λόγια, οι 5,30 ώρες ύπνου είναι υπεραρκετές και να σκάσουμε. Άρα αν θέλω να κοιμάμαι, πρέπει να μετακομίσω και γω στο Θιβέτ μαζί με τους μοναχούς της Ελένης.
Έξαλλη, λέμε!
Δυστυχώς... Το έζησα επί δύο χρόνια, όταν διαβιούσα στην Περαία, όπου χτίζονταν όλη η γειτονιά, δίπλα στο δικό μου! Μετακόμισα. Καλαμαριά, σε γειτονιά που δεν έχει οικόπεδα. Και, ω του θαύματος, άρχισαν οι... βελτιώσεις στην απέναντι οικοδομή. Κι έπειτα, οι βελτιώσεις στη δική μας!
ReplyDeleteΓι αυτό σου λέω: Οικόπεδο σε χωριό, χτίζεις το δικό σου, σε ενάμισι στρέμμα, στο κέντρο, και "μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα"!
Διαστήματα μου, ποιος να μου το έλεγε ότι θα υπέφερα στο κέντρο της πόλης! Παρεπιμπτοντως, η ώρα είναι 12 παρα δεκα και ακόμα συνεχίζουν.
ReplyDeleteεδώ που μένω εγώ είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά.. στο δρόμο μου υπάρχει σχολειό και εκκλησία (πάντα μ’άρεσε να ζω στο κέντρο της κοινότητας), κι είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τα παιδάκια να πηγαίνουν στο σχολειό, τον κόσμο να πηγαίνει εκκλησία στις γιορτές και κυριακές, να ακούς την καμπάνα της εκκλησίας και το κουδούνι του σχολειού..
ReplyDelete...βέβαια ...ζω πάνω από φανάρια σε κεντρικό δρόμο της λευκωσίας (παράθυρα ανοικτά μόνο κυριακή πρωί που δεν έχει καυσαέριο.. και ωτασπίδες προαιρετικά καθημερινά), με το σχολειό να ανοικοδομείται (τα επικίνδυνα κομμάτια τα ανοικοδομούν σαββατοκύριακα που λείπουν τα παιδιά), και με τη σκέψη πως ΟΥΤΕ κι αυτή την Πάσχαλια θα καταφέρω να κοιμηθώ το βράδυ απ’τις κροτίδες-βόμβες που με κάνουν να πετιέμαι 2 πόντους πάνω απ’το κρεββάτι! (ναι.. το’χω μετρημένο!)
κατα τα άλλα... πάω να διαβάσω κι εγώ για το θιβετ της Ελένης Ξένου.
καλή κυριακή τουλιπάκι :)
12! οχι οι ωρες που κοιμαμαι αλλά τα χρόνια που κάνουν εργασίες στην γειτονια μου...
ReplyDeleteΣε αυτή τη χώρα έχουν σοβαρό πρόβλημα με το πρόγραμμα των οικοδομών Mary μου! Σου άρεσε το κείμενο;
ReplyDeletetrilian....αχ λέμε μου τέτοια και ούτε Αθήνα θα μετακομίσω για να γλυτώσω χα χα χα!
πάρα πολύ! και όλοκληρο το υγ επίσης. (γιατί ρε τουλιπάκι σταμάτησες να γράφεις εκεί;)
ReplyDeleteκαι μένα μου άρεσε το κείμενο της, ήταν μαγικό! (και μερικά άλλα κείμενα μου άρεσαν επίσης -πολύ λίγα όμως).
ReplyDeleteΣταμάτησα γιατί πέρασε η μόδα των blogger και δεν ήθελαν προσωπικές στήλες, αλλά κάτι συγκεκριμένο. Δεν πειράζει. Τίποτε δεν κρατάει για πάντα :)
Βρες κανά χωραφάκι και στήσε αντίσκηνο...ή βάλε ωτοασπίδες όταν κοιμάσαι. ;-)
ReplyDeleteκύκλοι κύκλοι κύκλοι :)
ReplyDeleteθα ξιουρίσω την κκκελλλέ μου, θα βάλω πορτοκκαλλί χιτώνα και θα γίνω ζεν. Θα ζω το τώρα.
ReplyDeleteζεν ζεν ζεν.
an-lu, οι ωτοασπίδες απορρίπτονται, δεν μπορώ ξένα σώματα πάνω μου ( εξαιρούνται τα ανθρώπινα χε χε). τσαντίρι;; βγαίνουν και τα φίδια τώρα...!
ReplyDeletemary, ζαλίζομαι από τους κύκλους. Φυσικά αμα ειναι καλοί δεν με ενοχλεί!
roam...α σε βλέπω σε φάση που αποφάσισες να γίνεις αισιόδοξη; Ε μην ξυρίσεις και μαλλί...απλά γίνε ζεν :)
έμαθα ότι στο θιβέτ κτίζουν έναν σούπερ οικισμό είσαι σίγουρη ότι εκεί θες να πας;;;;; αν θες ησυχία θα σου πρότεινα τα Άγραφα, εκεί θα είσαι ξεχασμένη και θα ακούς μόνο τη φύση ελπίζω ;)
ReplyDeletestreet, στα Άγραφα λοιπόν!!
ReplyDeleteΥπαρχουν και χειροτερα...Να σχολανεις στις 7 το πρωι και μολις ξαπλωνεις να ακους την πουρου της γειτονισσας που περιμενει τα κοπελουθκια της μεσα στο αυτοκινητο και δεν αρκειται στην μια φορα.
ReplyDeleteΚαι αλλες φορες που τα ιδια κοπελουθκια καμνουν πειραματα πανω στις κολωμοτορες τους και παλλαρουν τες για ωρες πανω κατω..
χα χα entelech1a, μα μενουμε στην ιδια γειτονια; το έχω ΚΑΙ αυτό!
ReplyDelete