Φλασιά της Δευτέρας

Ήμουν χωμένη στο δουλειά με το ολοκαίνουριο μου mp3 player ανά χείρας όταν ξαφνικά παίζει το Love Generation. Και εκεί που ήμουν κατσούφα με το γνωστό σύνδρομο "είναι Δευτέρα, δεν θέλω να είμαι εδώ, με εκνευρίζουν όλοι", ξαφνικά το μυαλό μου γέμισε ένα πολύχρωμο ροζ συννεφάκι.

Θυμάσαι φίλη; Ήταν χειμώνας. Ήμαστε ένα βράδι στο Zoo Lounge ( μπαράκι της Λευκωσίας). Ήταν Παρασκευή, γύρω στις 1100. Είχε αρχίσει να μαζεύει κόσμο. Εγώ, ως εκ φύσεως γκρινιάρα άρχισα τα γνωστά " μα δεν υπάρχουν άντρες, κοίτα γύρω σου". Εκείνη γέλαγε ( τι άλλο να έκανε η καημένη;). Ξαφνικά πετάει την ιδέα. "Είσαι να πάμε Λεμεσό; Βαρέθηκα.". Δεν ήθελα και πολλά. Βγήκαμε έξω. Γεμίσαμε το αυτοκίνητο βενζίνη, βάλαμε τη μουσική στη διαπασών, και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο.
Κάπου στα μέσα της διαδρομής και κάπου στα μέσα του απόλυτου τίποτα, ακούγεται το Love Generation απ' τα μεγάφωνα. Με κοιτάει και μου πιάνει το χέρι. "Και να μην φτάσουμε Λεμεσό, να το ξέρεις πως η διαδρομή που κάνουμε τώρα, αυτή έχει σημασία". Γέλασα. Είχε ένα τρόπο να τα κάνει όλα να φαίνονται μαγικά. Πάντα πίστευα , όταν πρωτογνωριστήκαμε πως το "σύμπαν συνωμότησε" για να βρεθούμε. Χωρίς να μιλάμε, λέγαμε πάντα τόσα πολλά.
Πριν προλάβω να της απαντήσω ( τελικά, είναι καλύτερα άμα δεν μιλάω - και σ' αυτό θα συμφωνήσουν πολλοί - συμπ. και της αγάπης μου), ξαναγυρίζει και μου λέει " Αυτό το καλοκαίρι ας το κάνουμε σούπερ". Ενθουσιάστηκα και πάτησα τα γκάζια. Φτάσαμε Λεμεσό.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βραδιά.

Υ.Γ1 "Αυτό το καλοκαίρι", ήταν το καλοκαίρι του 2006. Θυμάσαι; Είχα κόψει χέρι, δεν κολύμπησα, γκρίνιαζα αλλά ένα μήνα μετά βρέθηκα στην πόλη των πόλεων και μετά , ναι όλα είχαν αλλάξει. Είχες δίκιο φίλη.
Υ.Γ2 Θα σου έγραφα για την Παρασκευή που φτάσαμε ως τα μέσα της "ανοικτής" Λήδρας. Αλλά δεν περάσαμε απέναντι. Όταν θα γίνει θα σου πω.