Far and (very) away

Σήμερα θα πάρω το καινούριο τουτού. Ελπίζω δηλαδή. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ειναι το καλύτερο πράγμα που θα μου συμβεί εδώ και καιρό. Τι κατάντια...να περιμένεις ένα αυτοκίνητο για να σου αλλάξει λίγο την καθημερινότητα.
Η πιο τέλεια φάση είναι να φτιάχνεις cd για το καινούριο σύστημα. θα κάνω compilations. Για το πρωί, το απόγευμα, για εκδρομές, για το καλοκαίρι, για μακρινές διαδρομές. Ειδικά για το τελευταίο, θα κάνω πολλά cd.
Σκοπεύω να κάνω ταξίδια. Να χαθώ στους δρόμους. Να κλείνω κινητά. Δεν θα έχω προορισμό. Απλά θα οδηγώ. Θα προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Πιθανόν να μην το καταφέρω.
Μακάρι το μυαλό μου να μην έπαιζε τόσα παιχνίδια. Μακάρι να τα έβλεπα όλα απλά. Μακάρι να ήμουν...αναίσθητη.
Σόρι, πάλι σκέφτηκα.

Υ.Γ Θα περίμενες να σχολιάσω κάτι. Μια σκέψη μου; Να δικαιολογήσω τις τάσεις φυγής μου; Όχι δεν θα το κάνω.

Oh my God!

Όσο πιο πολύ μεγαλώνω τόσο λιγότερο νιώθω το Πάσχα. Θυμάμαι όταν ήμαστε μικρά, τρέχαμε όλες οι φιλενάδες μαζί, να μαζέψουμε λουλούδια για τον Επιτάφιο, να βοηθήσουμε να συγυριστεί η εκκλησία και το βράδι στην περιφορά ψάχναμε η μια την άλλη για να περπατήσουμε μαζί. Μετά το Σάββατο, ολόκληρη η εκκλησία φωτιζόταν από το φως των κεριών. Ήταν μαγικό!
Τώρα; Τώρα αγάπη μου, δουλεύουμε μέχρι Μεγάλη Παρασκευή. Απόψε δεν θα πάω στην περιφορά, τι παπούτσια να φορέσω να μην με κόψουν; Τι να φορέσω; Έχω και τη μάνα μου, η οποία νομίζει ότι η εκκλησία είναι πασαρέλα και να ντυνόμαστε καλά - θέλω να πάω με το τζιν, πειράζει; Ναι!
Έχουμε και ένα παπά στην εκκλησία μας, που νομίζει ότι ανεβάζει παράσταση στο Broadway. Κάθε Μεγάλο Σάββατο, εδώ και χρόνια, περιμένω να δω τι κοτσάνα θα ρίξει μετά τον Καλό Λόγο. Πρόπερσι , αφού είπε το γνωστό "Χριστός Ανέση εν νεκρώ...", τελειώνοντας έριξε ένα "Άντε να ανοίξουμε τους φούρνους". Ήθελα να γελάσω, αλλά με έσπρωξε η μάνα μου. Τον μπαμπά μου δεν τον έφτανε, οπότε αυτός έριξε ένα γελάκι. Κάθε χρονιά, θέλω να αλλάξουμε εκκλησία, μπας και νιώσω αυτή την κατάνυξη. Αλλά κολλήσαμε με τον τρελό παπά!
Το μόνο που μ' αρέσει το Πάσχα είναι η Μεγάλη Πέμπτη.
Εδώ και τρία χρόνια πάμε με τον κολλητό μου, σε μια εκκλησία στη παλιά Λευκωσία. Ο κόσμος εκεί είναι πολύ απλός, θα δεις από την wanabe Carrie μέχρι τον Ρωσοπόντιο μετανάστη, την γιαγούλα που φόρεσε το καλό της το ταγιέρ, τα αγοράκια - προσκόπους που κρατάνε την τάξη, τους ψάλτες που νομίζουν όλοι ότι είναι ο Παβαρότι και ένα παπά, πολύ ταπεινό και απλό.
Πήγαμε και ψες (με το τζιν). Νομίζω ότι το είχα ανάγκη. Προσκυνήσαμε και μετά σταθήκαμε έξω κάμποση ώρα. Ηρεμία, κατάνυξη. Ήταν ωραία. Μετά πήγαμε για κρασιά. Είναι το έθιμό μας. Και ας μην έχει σχέση με τα υπόλοιπα "έθιμα". Εκεί θα κολλήσουμε; Αφού στην τελικά, τα πάντα καταλήγουν στο φαί της Κυριακής. Άντε, καλό Πάσχα!

Υ.Γ Όλο και περισσότεροι γνωστοί και φίλοι δηλώνουν ότι δεν πάνε εκκλησία το Πάσχα. Ή λένε πως υποχρεωτικά θα πάνε. Μήπως να το ψάχνανε οι παπάδες και να αφήσουν τις βλακείες; Δεν πάμε όλοι κατηχητικό και στο Άγιο Όρος εξάλλου!

Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί μοναχοί στο Θιβέτ και στο Σταυροβούνι

Είμαι έξαλλη. Εδω και...τριάντα χρόνια. Μην με ρωτήσεις, δεν ξέρω να σου πω πότε και πως έγινα έτσι! Όταν με πειράζει κάτι, με πειράζουν όλα. Συχνά, πυκνά. Κάποτε η γκρίνια μου είναι δημιουργική (βλ. κείμενα στο Υστερόγραφο), άλλες φορές τη λες και χαριτωμένη (έτσι τουλάχιστον δηλώνουν οι φίλοι μου, που δεν έχουν επιλογή). Τις περισσότερες όμως φορές είναι ανυπόφορη, ακόμα και για μένα.

Καμιά φορά δηλώνω ότι φταίει το PMS μου ( εσύ που είσαι άνδρας και δεν το ζεις, είσαι τυχερός), αλλά και πάλι ένα μήνα; Δεν στέκει η δικαιολογία.

Η μάνα μου, μου έδωσε βιταμίνες Β, "για να δυναμώσουν τα νεύρα". Ου ναι...σίγουρα δυνάμωσαν!

Αλλά σήμερα ήταν μια άλλη ιστορία που θα έκανε έξαλλο ακόμα και τον πιο zen άνθρωπο. Ξύπνησα στις 8 , αφού πέρασα το διάστημα 5-6 να σκέφτομαι ότι με κούρασε η δουλειά μου. Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν κάτι χτίστες να σπάνε το πεζοδρόμιο στη διπλανή πολυκατοικία. Αυτή η ιστορία πάει τρία χρόνια. Τώρα είναι αυτοί, πέρσι ήταν ο ίδιος ιδιοκτήτης που ανακαίνιζε το διαμέρισμα ( είναι και ισόγειο- τι στα σκατά, έπαυλη κτίζει ο μαλάκας, μέσα σε ένα δυάρι του χαμού;) και πρόπερσι ο άλλος γείτονας που έκτιζε ένα θεόρατο γκαράζ για να στεγάσει το Hummer του. Οπότε μιλάμε για 3 χρόνια απίστευτης φασαρίας. Κυριακές από το χάραμα, καθημερινές μέχρι τις 10 το βράδι. Και γω μέσα στα νεύρα.

Σήμερα όμως έπρεπε να γίνει κάτι. Πάμε εκεί, βρίσκουμε τους ρωσοπόντιους εργάτες. Τους δηλώνουμε ότι θα τους καταγγείλουμε. Λένε ότι θα σταματήσουν. Χεστήκανε επειδή είναι παράνομοι μάλλον. Πάμε για εφημερίδες. Γυρνάμε πίσω, και τι ακούω καθώς πίνω τον καφέ μου και διαβάζω το κείμενο της Ελένης Ξένου για τους μοναχούς του Θιβέτ;

Το τρυπάνι μέσα στα αυτιά μου! Ε, αυτό ήτανε!

Παίρνουμε τηλ. στην αστυνομία Ήδη φανταζόμουν το σκηνικό. Ένα περιπολικό παρκαρισμένο, έξω από το διαμέρισμα, ο αστυνομικός να πηγαίνει αποφασιστικός, να τους τραβάει την μπρίζα και ΗΣΥΧΙΑ! Αλλά, υπολόγιζαμε χωρίς το ξενοδόχο, τους νόμους. Εκτός από το ότι μας παράπεμψαν σε 1,235 άλλες υπηρεσίες, η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: "Από τις 1230 ως τις έξι το πρωι ΜΟΝΟ δεν δικαιούνται να κάνουν οικοδομικές εργασίες". Με λίγα λόγια, οι 5,30 ώρες ύπνου είναι υπεραρκετές και να σκάσουμε. Άρα αν θέλω να κοιμάμαι, πρέπει να μετακομίσω και γω στο Θιβέτ μαζί με τους μοναχούς της Ελένης.

Έξαλλη, λέμε!

Little miss sunshine

Χθες εγκαινιάσαμε επίσημα το καλοκαίρι. Όχι δεν φόρεσα αμάνικα και την λουλουδάτη μου φούστα. Χθες που λες, πήγαμε στα Καλά Καθούμενα για το πρώτο φραπέ στο αγαπημένο καφενεδάκι της παλιάς πόλης. Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι που χαθήκαμε το καλοκαίρι. Να πίνουν φραπέ, να παίζουν τάβλι. Αλλά και οι υπόλοιποι, οι μακρυμάλληδες ιδεολόγοι ( δεν το καταλάβανε ότι ως τα 25 παίζει το συγκεκριμένο look), οι τύπισσες με τα ταγάρια και τις πολύχρωμές φούστες ( αθάνατο  indian shop , έντυσες γενιές και γενιές) και οι γνωστοί κομικάδες του διπλανού comic bookstore. Τι ωραία!!

Πως αλλάζει ο άνθρωπος. Ρε συ, λες να είμαι πραγματικά μια τουλίπα και χάρηκα από τη φωτοσύνθεση; Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Άλλαξε  η διάθεση μου. Γελάσαμε, μιλήσαμε, λιαστήκαμε ( σαν ντομάτες). Ούτε ένα συννεφάκι.

Η Λήδρας άλλη φάση! Τίγκα στον κόσμο. Όλοι τρώγανε παγωτό. Λες και το άνοιγμα της οδού είναι ταυτισμένο με αυτό. Διαβατήριο-παγωτό-στάμπα-απέναντι. Εγώ, μόνο στο παγωτό έμεινα.

Όμως σύντομα θα πάω απέναντι. Χωρίς το παγωτό. Δεν θα δώ την κατεχόμενη Λευκωσία, τουριστικά. Έκανε δουλειά τελικά το αυτοκόλλητο "Δεν ξεχνώ" και το δεκάλεπτο φιλμάκι, την παραμονή Πρωτοχρονιάς πριν να αλλάξει ο χρόνος.

Σήμερα, Λεμεσός, βόλτα στη θάλασσα. Θα παίρναμε μαγιό αλλά πρώτον φυσάει ( και δεν ξέρω windsurfing) και δεύτερο δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμη να τα βγάλω όλα. Μαμά μου!

 Καλή σου μέρα!

Υ.Γ1 Το ποστάκι γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το  OST του  Juno.

Υ.Γ2 Ακόμα μια πρόκληση στον κοινό μας δρόμο. Θα βρούμε την άκρη. Μαζί.

Blogging και μπλογκιγκ

Ιδανικά θα ήθελα να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Και να μην με νοιάζει ποιος θα διαβάζει και τι γνώμη θα έχει. Αυτός ήταν ο σκοπός μου από την αρχή.

Δεν με ενδιαφέρει αν η φούσκα "blogging", έχει ξεφουσκώσει. Όσοι γράφανε μαλακίες                (υποκειμενικό - δεν δηλώνω ότι πάω για πουλιτζερ - καμία σχέση) απλά μια μέρα είχανε επιφοίτηση και τα κλείσανε. Ήταν και κάποιοι άλλοι που πέτυχαν τον στόχο τους π.χ. Ψιλικατζού και έκλεισε ο κύκλος. Πολύ σεβαστό και μαγκιά τους. Κάποιοι άλλοι από ανώνυμοι, έγιναν επώνυμοι και επίσης αναγκάστκαν να κλείσουν το  blog  τους. Σεβαστό επίσης. Για μια ελευθερία της γνώμης ζούμε.

Ώρες ώρες σκεφτόμουνα να κάνω το ίδιο. Όμως ούτε επώνυμη είμαι ( αν και θα μπορούσα να μείνω τελείως ανώνυμη), ούτε ο κύκλος μου έκλεισε. Ακόμα θέλω να γράφω ότι μου κατέβει. 

Τον τελευταίο καιρό όμως, το τι μου κατεβαίνει είναι απλά ελάχιστο. Πολλές φορές καθόλου εμπνευσμένο. Επίσης, δεν κάνω τόσο συχνές βόλτες στο διαδίκτυο και σε άλλους φίλους blogger, όσο παλιά. Έτσι και αλλιως οι μισοί από τη διπλανή λίστα, έχουν βάλει λουκέτο. Και κάτσε γύρευε. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν φρέσκιοι και καλοί μπλόγκερς. Θα σας ανακαλύψω. Δώστε μου απλά χρόνο.  

Ο μόνόλογος μου καταλήγει στο εξής : I am not giving up on blogging.

Απλά τώρα δεν θα με ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα το διαβάζει. Δεν είμαι εφημερίδα, δεν θα πω για τα νέα της καθημερινότητας ( χέστηκα), ούτε θα σχολιάζω πολιτική, ποδόσφαιρο. Αυτά τα αφήνω στους σχετικούς ( αν υπάρχουν -γέμισε ο τόπος "έξυπνους"). Επίσης προσπαθώ να μην γράφω και καλά λογοτεχνικα ( βαρετό) και "μαυρα"!

Το μόνο που θα προσπαθήσω είναι να γράφω όσο πιο "τουλιπένια" ποστ γίνεται....δηλαδή πολύχρωμα!

Μιλώντας για χρώμα...παίζει  καμιά καλή ταινία; Επιτελους είδα το Juno. Πολύ καλό! Δες το. 

Από σειρές....σου είπα οτι βαρέθηκα το  Prison Break; Όλο αναποδιές. Το μόνο που άξιζε ήταν το τατουάζ του γκόμενου, το βλέμμα του και ο θεός αδελφός του.

Βλέπω  kitchen nightmares με  gordon ramsay - τέλειος τέλειος- και κατεβάζω το  lipstick jungle - είναι το  sex & the city με 40άρες. Πάλι διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη. Είμαι σίγουρη πως τα (straight)  boys που διαβάζουν τώρα σκέφτονται τι μαλακίες είναι αυτά. Ούτε και σε μένα αρέσουν τα πολεμικά και ο Νονός!

Ουφ τα είπα!

Αντε γεία!

Φλασιά της Δευτέρας

Ήμουν χωμένη στο δουλειά με το ολοκαίνουριο μου mp3 player ανά χείρας όταν ξαφνικά παίζει το Love Generation. Και εκεί που ήμουν κατσούφα με το γνωστό σύνδρομο "είναι Δευτέρα, δεν θέλω να είμαι εδώ, με εκνευρίζουν όλοι", ξαφνικά το μυαλό μου γέμισε ένα πολύχρωμο ροζ συννεφάκι.

Θυμάσαι φίλη; Ήταν χειμώνας. Ήμαστε ένα βράδι στο Zoo Lounge ( μπαράκι της Λευκωσίας). Ήταν Παρασκευή, γύρω στις 1100. Είχε αρχίσει να μαζεύει κόσμο. Εγώ, ως εκ φύσεως γκρινιάρα άρχισα τα γνωστά " μα δεν υπάρχουν άντρες, κοίτα γύρω σου". Εκείνη γέλαγε ( τι άλλο να έκανε η καημένη;). Ξαφνικά πετάει την ιδέα. "Είσαι να πάμε Λεμεσό; Βαρέθηκα.". Δεν ήθελα και πολλά. Βγήκαμε έξω. Γεμίσαμε το αυτοκίνητο βενζίνη, βάλαμε τη μουσική στη διαπασών, και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο.
Κάπου στα μέσα της διαδρομής και κάπου στα μέσα του απόλυτου τίποτα, ακούγεται το Love Generation απ' τα μεγάφωνα. Με κοιτάει και μου πιάνει το χέρι. "Και να μην φτάσουμε Λεμεσό, να το ξέρεις πως η διαδρομή που κάνουμε τώρα, αυτή έχει σημασία". Γέλασα. Είχε ένα τρόπο να τα κάνει όλα να φαίνονται μαγικά. Πάντα πίστευα , όταν πρωτογνωριστήκαμε πως το "σύμπαν συνωμότησε" για να βρεθούμε. Χωρίς να μιλάμε, λέγαμε πάντα τόσα πολλά.
Πριν προλάβω να της απαντήσω ( τελικά, είναι καλύτερα άμα δεν μιλάω - και σ' αυτό θα συμφωνήσουν πολλοί - συμπ. και της αγάπης μου), ξαναγυρίζει και μου λέει " Αυτό το καλοκαίρι ας το κάνουμε σούπερ". Ενθουσιάστηκα και πάτησα τα γκάζια. Φτάσαμε Λεμεσό.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βραδιά.

Υ.Γ1 "Αυτό το καλοκαίρι", ήταν το καλοκαίρι του 2006. Θυμάσαι; Είχα κόψει χέρι, δεν κολύμπησα, γκρίνιαζα αλλά ένα μήνα μετά βρέθηκα στην πόλη των πόλεων και μετά , ναι όλα είχαν αλλάξει. Είχες δίκιο φίλη.
Υ.Γ2 Θα σου έγραφα για την Παρασκευή που φτάσαμε ως τα μέσα της "ανοικτής" Λήδρας. Αλλά δεν περάσαμε απέναντι. Όταν θα γίνει θα σου πω.

Job Matters (?)

Μετά που έχεις αλλάξει 3-4 δουλειές μαθαίνεις τα εξής (με τον καλό ή τον κακό τρόπο):

- Το να κάνεις παρέα με συναδέλφους δεν σημαίνει ότι θα γίνουν φίλοι σου. Άρα δεν υπάρχει λόγος να τα πηγαίνεις καλά με όλους. Ειδικά αν μερικοί από αυτούς είναι ανάποδα αγγούρια.

- Κανείς δεν θα σου πει μπράβο αν μένεις σαν μαλάκας ως τις 8 το βράδι. Ούτε θα σου κάνουν και αύξηση.

- Μιλώντας για αύξηση, μόνο αν αλλάξεις δουλειά ή αν μπεις μια μέρα στο γραφείο του boss και αρχίζεις να τσιρίζεις ( δεδομένου ότι σου βγαίνει η πίστη στη δουλειά) γίνεται κάτι.

- Τις περισσότερες φορές και ειδικά εδώ (aka μικρή χώρα), το να είσαι μέτριος είναι αρκετό.

- Αν είσαι έξυπνος βρίσκεις το κουμπί του προϊστάμενου σου. Και όχι, αυτό το κουμπί δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου.

- Στο τέλος της μέρας, η καριέρα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ειδικά όταν δεν είσαι σε μια σούπερ wow δουλειά όπου ανταμείβεσαι με ταξίδια, loft, αυτοκινητάρες και high life. ( Μόνο στα έργα).

- Απλά, take your money and run.

- Η δουλειά σου δεν είναι εσύ ( αυτό το ξεσήκωσα από τον Yalom).

Υ.Γ Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το Jumping Jesus των Counting Crows.

Υ.Γ2 Το κείμενο γράφτηκε υπό πίεση, βαρεμάρα και χρόνια ανάγκη για δημιουργικότητα.

Υ.Γ3 Α ναι, αυτό ξέχασα να το γράψω. Ήδη άρχισα να κάνω κάποιες ενέργειες για αυτό το "break" που έλεγα πιο κάτω. Θα πάω. Σύντομα. Αλλά προς το παρόν, μένω εδώ.