Diving

- Γιατί ήλθες δουλειά στις έντεκα παρά τέταρτο τουλίπα;
- Γιατί ψες έφυγα στις οκτώ.

Κι ας τολμήσει κάποιος να το κάνει θέμα. Αφορμή θέλω να την κάνω απο δω. Φυσικά είναι καλή η δουλειά μου. Είμαι από εκείνους που είναι σε προνομιακή θέση. Από την γκρίνια και τις απαιτήσεις μου κατάφερα να αποφύγω τις περισσότερες κακοτοπιές. Έτσι και αλλιώς τις είχα χορτάσει και με το παραπάνω στην προηγούμενη δουλειά. Τότε η ζωή μου άρχιζε και τελείωνε στο γραφείο. Για δύο ολόκληρα χρόνια.
Όμως , ακόμα και τώρα, κάτι λείπει.

Γύρω στα είκοσι, μεταξύ πρώτου πτυχίου και μεταπτυχιακού, σκεφτόμουν μια λαμπρή καριέρα. Σε μια μεγάλη εταιρεία. Όπου θα δούλευα και θα μου άρεσε εκείνο που θα είχα γιατί θα ήταν πολύ δημιουργικό. Δεν θα με ενοχλούσαν τα ξενύκτια γιατί θα οδηγούσαν κάπου. Θα έβγαινα με συναδέλφους μετά σε μπαράκια ( μάλλον αυτό το ξεσήκωσα από την Ally MacBeal) και σιγά σιγά θα ανέβαινα και θα έπαιρνα αρκετά λεφτά ώστε να κάνω τα πράγματα που θέλω. Το πίστευα αυτό το όνειρο. Λες να φταίνε οι αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα; Που όλα είχαν ένα happy ending;

Ένα απλό όνειρο των twenties ήτανε τελικά.

Ψες το βράδι. Πήγα σπίτι 8 και κάτι, έκανα ένα βιαστικό ντουζ και βγήκα με τους κουμπάρους μου στη Λωξάντρα. Σπίτι στις 1130. Ψόφια από την κούραση.
Σήμερα δεν μπορούσα να σηκωθώ. Δεν έβρισκα κανένα λόγο να πάω δουλειά.

Ψες μου ήλθε μια εικόνα στο μυαλό.
Ένας βράχος και από κάτω θάλασσα. Κάποιοι κολυμπούν, μερικοί κάνουν βουτιές. Παιρνούν καλά. Εγώ όμως δεν είμαι μέσα. Είμαι κολλημένη πάνω στο βράχο. Κοιτάζω κάτω και τους ζηλεύω. Κατά φάσεις ανεβαίνει κάποιος πάνω να μου πει ένα γεια, να γελάσουμε λίγο. Μετά όμως ξαναβουτάει. Αλλά εγώ εκεί πάνω. Κολλημένη πάνω στο βράχο.

Δεν νιώθω δημιουργική. Αυτό είναι το θέμα μου όσο αφορά στη δουλειά. Το έχω ανάγκη. Περισσότερο από ένα τίτλο κολλημένο δίπλα από το όνομά μου. Και ούτε θέλω να φύγω για να φύγω. Το έχω ξεπεράσει.
Εδώ και λίγες μέρες παιρνούν κάποιες σκέψεις από το μυαλό μου. Αν έφευγα, εστω για λίγο; Αν έκανα ένα course; Αν κάποτε είχα δικιά μου δουλειά; Αν ξεκολλούσα επιτέλους;

Y.Γ Το post γράφτηκε με το "Anna Begins" των Counting Crows σε live performance.

Άδειασμα

Έχουν περάσει δέκα μέρες και ακόμα αδειάζω βαλίτσες. Δεν είναι ότι βαριέμαι να συγυρίζω, ίσα ίσα κάποτε με πιάνει ένα σπαστικό πράμα και θέλω να είναι όλα στη θέση τους. Και στο χώρο μου και στο μυαλό μου. Το πρώτο κάποτε το καταφέρνω, το δεύτερο σπάνια ως ποτέ. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η τάση άρχισε να αραιώνει.

Σε αυτή την περίπτωση ξέρω γιατί έχω ακόμα δυο μεγάλες βαλίτσες ορθάνοικτες στο σαλόνι. Μπορεί να μην ήθελα να μπω σε "καθημερινό" mood ή όπως λέει το pc "safe mode". Αλλά σήμερα αναγκαστικά έκανα "Force Quit", που λένε και στα apple για να μην κακοφανίσω κανένα user.
Πάλι γέμισε ο τόπος ρούχα και σουβενίρ ( ευτυχώς όχι καρτ ποστάλ γιατί τις βαριέμαι αφόρητα). Πάλι γέμισε το μυαλό εικόνες που δεν ξεκολλάνε. Όμορφες, καθημερινές. Ένας δρόμος, ένα παγκάκι, ένας άγνωστος που μου έπιασε κουβέντα στο cafe, μια βόλτα στην πόλη μεσάνυκτα μόνη. Πράματα που δεν κάνω στην καθημερινότητά μου. Θες η έλλειψη χρόνου, θες εκείνο το αίσθημα ότι δεν έμαθα να αφήνομαι εδώ. Τι μαλακία. Σιχαίνομαι να μην θέλω να ζω στην πόλη μου. Γιατί δεν θέλω να νιώθω προσωρινή. Ακόμα ένα κουσούρι μου. Μ' αρέσει το αίσθημα του "μόνιμου". Ακόμα και αν ξέρω πολύ καλά πως τίποτε δεν είναι για πάντα, το επόμενο λεπτό μπορεί να ανατραπούν όλα και το κυριότερο πως το προσωρινό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μια μεγάλη, σημαδιακή στιγμή.
Έφερα δώρα σε φίλους. Συμβολικά. Ξέρω τι αρέσει στον καθένα. Είναι αυτό που με κάνει να μην ξεκολλώ από εδώ. Έχω τους "δικούς" μου ανθρώπους. Και να σου απαντήσω στο προηγούμενο post, home is where the heart is. Απλά σε κάποια φάση πρέπει να την ακούσω πιο προσεκτικά.
Πάω να τελειώσω το άδειασμα.

Υ.Γ 1 Το κείμενο γράφτηκε με το Sullivan Street των Counting Crows στο repeat.
Υ.Γ 2 Μου πες να δίνω σημασία στις πράξεις...περισσότερο από τα λόγια. Τόσα χρόνια έμαθα στο ανάποδο. Γι' αυτό.

Μία από τα ίδια

Και μετά σου λένε ,  there is no place like home.

Μωρέ  there is, αλλά είπαμε, κωλώνω...

Πως να μην τα κάνεις θάλασσα στον έρωτα και πως να καταφέρνεις να επιπλέεις

Αν μου έλεγαν να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο "Πως να έχετε μια πετυχημένη σχέση", το πιο πιθανόν όχι μόνο να μην πούλαγε ούτε ένα αντίτυπο αλλά θα μου έκαναν και μήνυση όσοι θα το διάβαζαν.
Είμαι χάλια στο θέμα. Πάντα ήμουν single. Ακόμα και όταν έβγαινα με κάποιο, η αντιμετώπισή μου επί του θέματος ήταν αυτή του άνθρωπου που έμαθε μόνος του. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Ίσως είναι το σύνδρομο της μεγάλης αδελφής που όταν έγινε δύο χρονών γύρισε η μάνα της της είπε "άντε τώρα να φροντίσεις τον εαυτό σου είσαι μεγάλη, έχουμε να κοιτάξουμε και τη νεογέννητη αδελφή σου". Είδες ζημιά που κάνει η παιδική ηλικία;
Έφτασα στο σημείο ούτε τη λέξη "σχέση" να μην μπορώ να πω ( τη γράφω τώρα και διακρίνω ένα τρέμουλο στο χέρι μου).
Φυσικά στην πορεία ερωτεύτηκα. Και έγιναν διάφορα. Τις περισσότερες φορές δεν τα χειρίστηκα καλά, ούτε τον άνθρωπο δίπλα μου. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι ίσως να φταίει η ίδια η λέξη "χειρίζομαι". Ποτέ δεν μπορείς να ελέγξεις κάποιο άλλο, σύμφωνα με τα δικά σου ΄θέλω'. Ούτε μπορείς να του πεις τι να σου λέει για να νιώθεις καλά, ούτε να περιμένεις να σου δείξει εκείνο που θες. Είναι όλα ένα ρίσκο, δεν υπάρχει συνταγή και δεν ξέρεις που θα οδηγήσει. Απλά είσαι εκεί. Και αυτό πίστεψε το έμαθα και από την καλή και από την ανάποδη.
Όταν είσαι στις αρχές και υπάρχει το πάθος και οι έρωτες δεν σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Ζεις σε ένα άσπρο συννεφάκι ( σε σχήμα κρεβατιού).
Μετά σε κάποια φάση θα έλθει η καθημερινότητα (και στην προκειμένη το φθινόπωρο και τα "κεφάλια μέσα"). Εκεί κάτι πάει να αλλάξει αλλά δεν το διακρίνεις.
Ώσπου μια μέρα γίνεται κάτι και κάνει μια τρυπούλα το συννεφάκι. Σκέφτεσαι "λες να ανοίξει κι άλλο και να πέσω κάτω;". Και σε πιάνει το άγχος. Εκεί αρχίζει μια άλλη ιστορία.
Ένα panic attack. Σε αυτή ειδικά τη φάση το χειρότερο πράγμα είναι να έχεις πολλή φαντασία. Αυτό μόνο έχω να πω.
Όπως και να χει, αντε και ξεπερνάς αυτή τη μεγάλη κρίση. Και τελικά τα βρίσκεις. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς ακόμα να αρθρώσεις τη λέξη "σχέση" χωρίς να σου έλθει μια σκοταδίνη. Η δικιά μου αγαπημένη φράση είναι το "είμαστε μαζί". Γιατί αυτό δεν σημαίνει ότι απαρνείσαι το singleness της ζωής σου. Είναι έτσι και αλλιώς στάση ζωής όχι ερωτικό status.

Πάντως θέλω να μοιραστώ μαζί σου τα όσα έμαθα (με τον καλό και τον κακό τρόπο) για το θέμα. Όχι δεν είναι κανόνες, ούτε ο δεκάλογος. Είναι παρατηρήσεις μια γυναίκας που δεν έμαθε να κάνει σχέσεις.

1. Δεν προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλο να σκέφτεται ή να ενεργεί όπως θέλουμε εμείς. Και αν φαίνεται στις αρχές ότι είμαστε πλήρως συμβατοί, η αλήθεια είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου βλέπεις διαφορές. Αλλά δεν είναι κακό. Απλά μαθαίνεις τις μανούβρες και να αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι.
2. Προσπαθούμε να μην σκαλίζουμε το ερωτικό παρελθόν του. Η ουσία είναι ότι είναι εδώ, τώρα. Και στην τελική ναι σίγουρα θα ξαναείπε σε άλλο "σ αγαπώ" και όλα εκείνα τα γλυκόλογα που νομίζεις ότι μόνο σε σένα τα είπε. Αλλά και συ δεν έκανες κάποτε το ίδιο με κάποιο άλλο άτομο;
3. Δεν είμαστε αυτοκόλλητοι (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό - πάντα τα έδινα όλα). Είναι ωραίο να πεθυμάς. Και να έχει ο καθένας τη ζωή του. Σ' αυτό προσθέτεις και μια γερή δόση εμπιστοσύνης για να δέσει.
4. Κάνουμε πράγματα μαζί. Μια βόλτα, μια εκδρομή, ακόμα και ένα παιχνίδι στο xbox. Ειδικά όταν περνούμε περίοδο άγχους από τη δουλειά. Γιατί αν δεν έχεις την αγκαλιά σου, τι σκατά να την κάνεις την καριέρα;
5. Όσο ωραίο είναι να κάνεις τη ζωή σου χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, άλλο τόσο όμορφο είναι να νιώθεις ένα sense of belonginess.
6. Δεν παίζουμε με τις λέξεις. Γιατί ενώ εσύ δίνεις σημασία ως στον τελευταίο τόνο, και στο τι ακριβώς σου είπε στο e-mail, μπορεί ο άλλος να μην το σκέφτεται τόσο πολύπλοκα. Μπορεί.
7. Γενικά δεν δίνουμε πολλή σημασία. Τα λόγια είναι λόγια. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει ( η να μην λέει καν) γιατί μπορεί να έχει το κόλλημα του. Το μόνο που μένουν είναι οι πράξεις. Αν ο άλλος είναι "εκεί" μόνο αυτό έχει σημασία. Μάθε να ακούς αλλά να δίνεις σημασία σε πολύ λίγα.
8. Συζητούμε. Αν ο άλλος έχει πάθει παράνοια για κάτι , το μιλάς. Μια φορά. Για να κλείνει το θέμα. Αλλά δεν τον γράφεις.
9. Κατεβάζουμε άμυνες και δεν το παίζουμε μάγκες. Ξέρεις. Δεν θα ζήσουμε γι πάντα.
10.Άκου το "I melt with you" των Nouvelle Vague πριν να κάνεις καυγά.
11. Το σενάριο "μένω κάπου γιατί δεν μπορώ να μαι μόνος", δεν παίζει. Ο άλλος που ΘΕΛΕΙ να είναι μαζί σου δεν είναι μαλάκας να κάνει έκπτωση στα αισθήματά του.
12. Όπως είπε και η Edith Piaf όταν την ρώτησαν ποιες τρεις συμβουλές θέλει να δώσει, "aimer, aimer, aimer".

Δεν τα έχω μάθει όλα. Σίγουρα δεν εφάρμοσα και τα δώδεκα. Αλλά διαβάζοντας τα, τα καταλαβαίνω. Είναι μια καλή αρχή.

Εσύ τι έχεις μάθει;