Γιατί blogάρω

Άρχισα το blogging το Μάϊο του 2006. Οι λόγοι ήταν δύο: πρώτον, ήθελα κάπου να γράψω τις σκέψεις μου γιατί τότε περνούσα περίοδο στασιμότητας (σε όλους τους τομείς). Δεύτερον ήθελα να γράψω για όλα αυτά που σκέφτομαι, διατηρώντας μια ανωνυμία αλλά αρχίζοντας μια συνομιλία με άλλους bloggers και μη, χωρίς κατανάγκη αυτό να οδηγήσει σε σχέσεις/γνωριμίες εκτός.
Ένα και κάτι χρόνο μετά έγιναν πολλά σε αυτό το blog. Καταρχάς, γνώρισα κόσμο μέσα σε αυτό και ανταλλάξαμε ωραίες ατάκες και σκέψεις. Με μερικούς μίλησα/μιλάω κατά καιρούς στο msn και με 1-2 παιδιά ήπιαμε τον καφέ/κρασί/μπύρα μας. Αλλά γενικά ποτέ δεν επιδίωξα να είμαι κάτι άλλο εκτός από Urban Tulip εντός blog. Δεν με ενδιαφέρει να ξέρει κάποιος ποια είμαι (ακούγεται ψωνισμένο αλλά κατά βάθος δεν συμφωνείς;). Την ελευθερία που νιώθω όταν γράφω εδώ, την εκτιμώ όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και μην μου πεις ότι και στη ζωή εκτός υπάρχει ελευθερία γιατί μπορώ σε 1 λεπτό να σου βρω 100 λόγους γιατί αυτό δεν ισχύει.
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η ουσία είναι ότι προτιμώ να blogάρω χωρίς να μπλογκάρω. Χωρίς να σκέφτομαι ότι πρέπει να παίξω ένα ρόλο που έτσι και αλλιώς στην καθημερινότητα μου, θέλοντας και μη, το κάνω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μην κρύβεσαι πίσω από ρόλους; Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω.
Το αστείο είναι ότι, όταν άρχισα να γράφω στο Υστερόγραφο, άκουγα διάφορους γνωστούς μου γύρω να διερωτούνται ποια είναι η Τουλίπα. Στην αρχή γέλαγα και έκανα παιχνίδι. Ήξερα φυσικά πως δεν ήταν επειδή τους άρεσαν τα κείμενα μου, αλλά ήταν μάλλον η περιέργεια να μάθουν ποια ήλθε ουρανοκατέβατη και υπογράφει ως Urban Tulip.
Μετά όμως άρχισα να βαριέμαι. Γιατί ρε φίλε θες να μάθεις κάτι περισσότερο από το αρκετό; Και γιατί θες να βάλεις πρόσωπο στα γραπτά και τις σκέψεις; Δεν σου φτάνουν;
Το blogging μ αρέσει πολύ. Σκοπεύω να γράφω περισσότερο και πιο συχνά. Ότι θέλω και χωρίς να σκέφτομαι αν θα αρέσουν τα κείμενά μου. Μεγάλωσα αρκετά για να επιζητώ την έγκριση (κρίση αυτογνωσίας). Και μακάρι αυτή η στάση να αρχίσει να υπάρχει και εκτός blog. Και αυτός θα είναι ο σκοπός μου για το 2008.

Υ.Γ1 Αφορμή για το κείμενο ήταν το τελευταίο post της Charlie Alexandra.
Υ.Γ2 Μεγάλη υπόθεση το να είσαι αληθινός...έστω και μέσα από τα κείμενα σου.

The Melody of a Fallen Tree.

Ολόκληρο σαββατοκύριακο, δεν άνοιξα το laptop. Μόνο τώρα, λίγο πριν να φύγω για σινεμά. Ακούω στο repeat το "The melody of a fallen tree". Υποτίθεται πρέπει να παραδώσω την τελευταία μου στήλη αύριο στο Υστερόγραφο ( μπορεί να ξαναγράψω σε κάποια φάση, αλλά όχι τακτικά). Και δεν ξέρω τι να γράψω. Εδώ καλά καλά μου έχουν τελειώσει τα λόγια. Ζω έντονες στιγμές. Αλλά είναι τόσο έντονες που η μόνη τους θέση είναι στην καρδία μου. Και μόνο αυτή ακούω τον τελευταίο καιρό.
Το μυαλό μου έχει πήξει στη σκέψη. Κουράστηκα ρε συ, πολύ. Αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου πια. Γιατί δεν υπάρχει λόγος. Και δεν το λέω επειδή ειμαι απαισιόδοξη. Απλά περνάω τη φάση που πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξαναμαζευτώ, να ξαναγίνω χαρούμενη, να ξαναρχίσω να οργανώνομαι με φίλους, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να, να,να. Όμως, να σου πω την αλήθεια, αυτή τη φορά, σκέφτομαι διαφορετικά. Καταρχάς, δεν πρόκειται να αρχίσω τα μοιρολατρικά του στυλ "που να ξαναβρω κάποιο τώρα", "πρέπει να κυκλοφορώ" και σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένη να φάω στα μούτρα όλα τα "πρέπει".
Τέλειωσε κάτι. Με πείραξε. Με πειράζει. Και κατά φάσεις με πιάνουν τα κλάματα (συχνά) . Δεν περνώ εύκολες φάσεις αυτή την περίοδο.
Όμως, δεν είμαι κυνική πια. Δεν μηδενίζω κάτι. Δεν ισοπέδωσα την όμορφη ιστορία που έζησα. Απλά θέλω σε κάποια φάση, να τύχει κάτι που να μην έχει τέλος.
Σκέψου, το λέω εγώ που στα 30, ερωτεύτηκα μόνο δύο φορές, είχα αρκετούς perhaps γκόμενους και πάντα με την πρώτη ευκαιρία την έκανα.
Πως αλλάζει ο άνθρωπος ε; Είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μου έχει τύχει. Να ξέρω ότι έχω ξεκλειδώσει. Να ξέρω ότι μπορώ πια να αντικρύζω το απέραντο της θάλασσας χωρίς να φοβάμαι αλλά έχοντας το πουκάμισο μου ανοικτό.

Y.Γ1 Προτιμώ το The Melody of a Rising Tree.
Υ.Γ2 Σκεφτόμουνα πριν λίγο...για να φυτέψεις ένα καινούριο δέντρο, δεν πρέπει να ανανεώσεις το χώμα ( τη βάση) και να του δώσεις χρόνο να "αναπνεύσει";

X-summer-mas

Πήγα με μια φίλη στη Μακαρίου τις προάλλες για να αγοράσουμε κανά ρουχαλάκι. Φυσικά με αυτό τον (υπερβολικά) καλό καιρό, το να μπαίνεις στη διαδικασία να αγοράζεις ρούχα χειμωνιάτικα, θέλει λίγη προσπάθεια. Πως θα μπω στη διάθεση να πάρω εκείνο το ωραίο παλτό που έβαλα στο μάτι αφού μόνο με τη σκέψη πως θα το φορέσω μου έρχεται λιποθυμία από τη ζέστη; Κάθε χρόνο η κατάσταση στην Κύπρο γίνεται χειρότερη. Ούτε στην Αφρική δεν έχουν τόσο πολύ ήλιο κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Να μην στα πολυλογώ, σκεφτήκαμε ότι που θα πάει θα πέσει η θερμοκρασία, άρα είναι «απαραίτητο» να πάμε για ψώνια αφού «ειλικρινά δεν έχουμε ρούχα να φορέσουμε». Κατεβαίνουμε κέντρο, μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα και τι βλέπω; Όλα στολισμένα χριστουγεννιάτικα! Φωτάκια να αναβοσβήνουν, δέντρα με κόκκινα και χρυσά στολίδια, κορδέλες, αγγελάκια, ούτε στην Oxford Street στο Λονδίνο να ήμαστε. Πάμε στα άλλα κατάστηματα, το ίδιο. Η κόρη της φίλης ενθουσιάστηκε και τσίριζε στη μέση του δρόμου «ήλθαν τα Χριστούγεννα, ουαααο!» Να ‘ναι καλά το κοριτσάκι, χάρηκε. Εγώ από την άλλη εκτός από το ότι έχω ένα θέμα με τα Χριστούγεννα ( άστο, θα στο εξηγήσω την άλλη φορά), με αυτό τον σχεδόν καλοκαιρινό καιρό, μόνο αν αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει θα μπω στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Έτσι και αλλιώς εδώ δεν είναι ούτε Αυστραλία ούτε Καλιφόρνια, να βάλουμε τα μαγιό μας και να πάμε να στολίσουμε δέντρο στην παραλία. Απλά μένουμε εντός και περιμένουμε να μπούμε στο πνεύμα. Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν ταυτισμένα με το κρύο, τις βροχές και ακόμα πιο παλιά και με τα χιόνια ( ναι θυμάμαι κάτι white Christmas!).

Και σε ρωτάω, σε μια δυο βδομάδες που θα είναι και επίσημα η χριστουγεννιάτική περίοδος, πως θα δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα χωρίς λίγο χειμώνα, χωρίς να φοράμε τις σάρπες και τα ωραία μας παλτά και να κάνουμε βόλτες στους στολισμένους δρόμους; Πως θα νιώθεις όταν βλέπεις τις βιτρίνες με το περίγραμμα από ψεύτικο χιόνι φορώντας τα γυαλιά του ήλιου; Και πως θα λες στα παιδάκια σου ότι ο Αϊ Βασίλης θα έλθει από την καμινάδα αφού από τον καιρό που έχει να ανάψεις το τζάκι, εκείνα νομίζουν ότι είναι απλά μια τρύπα στον τοίχο; Για αυτό σου λέω, είναι σοβαρό θέμα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και εμείς το ζούμε σε όλο του το μεγαλείο!

Ο χειμώνας στην Κύπρο, είναι σαν τον κυπριακό γκόμενο. Όσο περισσότερο τον θέλεις και του το δείχνεις, τόσο πιο πολύ σε φτύνει και την κάνει με χίλια. Ακόμα και όταν ξέρεις πως κατά βάθος θέλει να έλθει κοντά σου. Και κλασικά όταν επιτέλους αποφασίσει να κάνει κίνηση εσένα έχουν ήδη γίνει τα νεύρα σου πουρές και έχεις χάσει κάθε ίχνος ενθουσιασμού! Σκέφτομαι όμως να κάνω κάτι και να μην κάτσω να περιμένω. Αν εφαρμόσω την τακτική «γραμματόσημο» και στην περίπτωση του χειμώνα, λες να ταρακουνηθεί επιτέλους; Αν δείξω αδιαφορία, αν το παίξω cool και άνετη, αν δεν θίγω συνέχεια το θέμα της θερμοκρασίας, αν δεν του ζητάω να δεσμευτεί σε μια σταθερή συμπεριφορά μπορεί και να έλθει στα συγκαλά του.

Είδες που καταντάει ο απελπισμένος άνθρωπος; Και να πεις είμαι παράλογη και θέλω το αδύνατο …Να κάθομαι στον καναπέ με ζεστό καφέ και να κοιτάζω έξω να βρέχει, να φοράω το αγαπημένο μου παλτό, την πολύχρωμη μου σάρπα και να περπατώ στο κρύο. Ζητάω πολλά;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο, στις 2/12. Θέμα, του τεύχους οι Γυναίκες της οδού Σαρρή στην Αθήνα. Στιλιζαρισμένες, ντυμένες από fashion designers και φωτογραφημένες από την Μαρίνα Σιακόλα. Φυσικά για μένα, οι ατάκες τους ήταν όλα τα λεφτά.

Υ.Γ2 Άρχισε να βρέχει δεν λέω...Αλλά πάλι, ακόμα να φορέσω μπότες. Ζέστη λέμε!

Υ.Γ3 Μπορεί να ήθελα χειμώνα, αλλά σίγουρα το μόνο που έτρεμα ήταν η ιδέα της χειμωνιάτικης καρδιάς. Και να που είναι έτσι τώρα. Ναι εδώ, θέλω καλοκαίρι!