Όποτε λοιπόν ετοιμάζομαι για ταξίδι, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μπω online και να βρω τις εκθέσεις που θα υπάρχουν εκείνη την περίοδο. 
Είμαι το ίδιο ευτυχισμένη με το να κάθομαι σε ένα café και να χαζεύω τον κόσμο και με το να περπατώ στις αίθουσες του μουσείου, να διαβάζω τις λεπτομέρειες στο χαρτονάκι δίπλα από κάθε έργο και να κάθομαι στο παγκάκι μπροστά από ένα πίνακα που μου αρέσει. Και αν με ρωτήσεις για τις αναμνήσεις μου από πόλεις, σίγουρα μερικές από αυτές περιλαμβάνουν στιγμές όπως αυτές που σου περιέγραψα. Πολλές φορές συσχετίζω ταξίδια όχι με εκείνους που ταξίδευα μαζί, αλλά με τις εκθέσεις που επισκέπτομαι.(πάνω, Jackson Pollock στο MoMA. Οκτ. 2006)
Λονδίνο 1999 Είμαι ακόμα φοιτήτρια. Είναι Πάσχα και εγώ βρίσκομαι στο Piccadilly Circus λίγες ώρες πριν πάω σπίτι, να ετοιμάσω βαλίτσα και να έλθω για διακοπές. 
Τελευταία στιγμή θυμάμαι πως στο Royal Academy of Arts υπάρχει έκθεση του Monet. Δεν είμαι και πολύ του ιμπρεσιονισμού αλλά είπα να πάω και να χαζέψω για κανά μισάωρο. Έμεινα εκεί 2 ώρες. Την περισσότερη ώρα την πέρασα καθισμένη στο παγκάκι μπροστά από ένα τεράστιο πίνακα να ταξιδεύω σε μια λίμνη από νούφαρα. (Claude Monet, White Water Lillies)
Λονδίνο 2004. Επιστρέφω στην φοιτητική μου πόλη, αυτή τη φορά για δουλειά. Διαβάζω πως για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια ήλθε στη χώρα μεγάλη έκθεση του αγαπημένου μου ζωγράφου, του Edward Hopper. Εννοείται πως δεν χάνω ούτε λεπτό. Παίρνω underground και κατευθύνομαι προς Tate Modern
Απεικονίζει ένα δωμάτιο, σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Στο κέντρο ένα κρεβάτι όπου πάνω κάθεται μια γυναίκα, φορώντας ένα νυχτικό. Μόλις έχει ξυπνήσει και κοιτάζει με ένα μελαγχολικό ύφος έξω από το παράθυρο. Πίσω στην Tate Modern. Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο. Περπατώ, παρατηρώ τους πίνακες (τους ήξερα ήδη από τα βιβλία) και βρίσκομαι σε κατάσταση νιρβάνας. Ξαφνικά όλα παγώνουν. Σε μια γωνιά, στα αριστερά ενός δωματίου, o πίνακας μου, The Μorning Sun. (Edward Hopper, The Morning Sun)
Νέα Υόρκη 2006. Σε μια πάροδο της 5ης λεωφόρου, στεκόμαστε ουρά για να μπούμε στο MoMA. Ένα θα σου πω. Μέσα σε τρεις ώρες είδα ότι μ
πορούσα να φανταστώ σε μοντέρνα τέχνη. Πίνακες του καρτουν pop καλλιτέχνη Lichtenstein και του βασιλιά της pop art Warhol, την εκπληκτική «κιθάρα»-γλυπτό του Picasso, το διάσημο πίνακα του Dali με τα λιωμένα ρολόγια (από κοντά είναι πολύ πιο εντυπωσιακός) αλλά και φωτογραφίες της Nan Goldin και της Diane Arbus. Και μετά καθίσαμε στον εσωτερικό κήπο του MoMA και σκεφτόμασταν τι ήταν όλο αυτό που μόλις ζήσαμε… (το MoMA ή μάλλον η θέα από το MoMA προς τα έξω...αχ)
Μαδρίτη 2006. 
Μαθαίνω πως στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina
(Το Thyssen Bornemisza στη Μαδρίτη. Κάπως συντηρητική συλλογή - αν και τα έχει όλα, ακόμα και τον αγαπημένο μου Lichtenstein- αλλά το κτίριο είναι σούπερ)
(η "Κιθάρα" του Πικασσό στο MoMA - δεν είμαι λάτρης του κυρίου Πάμπλο, αλλά μια συγκίνηση την έπαθα - ο φωτισμός δεν αναδεικνύει τις τρισδιάστατες γωνιές)
Εσύ θυμάσαι κάποιες στιγμές γεμάτες τέχνη;
Υ.Γ1 Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 18/11. Θέμα η ανάγκη για ύπαρξη μουσείου μοντέρνας τέχνης στην Κύπρο. Μακάρι να μην μείνει το θέμα στα υστερόγραφα και στα λόγια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μια βόλτα σε ένα μουσείο όπου έστω και λίγο μπαίνεις σε ένα άλλο μαγικό κόσμο, κάνει μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητά σου.
Υ.Γ2 Στην Αθήνα, το αγαπημένο μου μουσείο, είναι το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην πλατεία Ασωμάτων. Όχι μόνο για τα εκθέματά του, αλλά και για την αίσθηση που σου δίνει ο χώρος - πολιτισμός, ελευθερία, ευφορία. Α, και το κτίριο είναι υπέροχο.
