Tuesday, October 23, 2007

Home is where the heart is.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

«Αποφάσισα να φύγω από την Κύπρο». Μήνυμα κολλητού μια Κυριακή απόγευμα. Επέστρεφα από σαββατοκύριακο στας εξοχάς. Το έβλεπα, το ξανάβλεπα. Τόσο απόλυτο. Ούτε «νομίζω», ούτε «θέλω». Απλά «αποφάσισα». Μου το είχε ξαναπεί το καλοκαίρι. Αλλά τότε η δικαιολογία του μου φάνηκε τόσο χαζή που δεν του έδωσα σημασία. «Και γιατί θα φύγεις; Σε πνίγει η ζωή ε; Που δεν υπάρχουν επιλογές, που όλη μέρα κάνεις τα ίδια και τα ίδια, που η κοινωνία μας είναι γεμάτη καλούπια που σε πνίγουν και που για να δεις κάτι διαφορετικό πρέπει να πάρεις αεροπλάνο;», τον ρώτησα σχεδόν σίγουρη ότι θα μου έλεγε «Είσαι μέσα στο μυαλό μου Τουλίπα!» «Ε, όχι ακριβώς. Δεν με ενοχλούν αυτά που μου λες, μια χαρά είναι η ζωή της Κύπρου». Καλά αυτό το παιδί όσο καιρό τον ξέρω καταφέρνει πάντα να μου πετάει ατάκες που δεν μπορώ να ερμηνεύσω ή να αντικρούσω. «Απλά δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζέστη!» συνέχισε και μου έκοψε τη φόρα για τα καλά. «Καλά, είχαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι όπου οι μισοί κάτοικοι έπαθαν θερμοπληξία αλλά δεν είναι λόγος να αλλάξουμε χώρα», του είπα προσπαθώντας να μπω στη λογική του. Ο κολλητός ήταν αμετανόητος όμως. Θέλει λέει να ζήσει σε μια χώρα όπου βρέχει, η θερμοκρασία είναι κάτω από είκοσι βαθμούς και δεν χρειάζεσαι αντηλιακό και το χειμώνα. Του το εύχομαι πάντως να το κάνει. Έτσι και αλλιώς έχει δίκιο, δεν του πάει το καλοκαίρι.

Πριν από αυτόν, ακόμα τρεις κολλητοί έφυγαν για μέρη μακρινά. Και με έπιασε μεγάλη γκρίνια γιατί άλλαξε η καθημερινότητα μου (εκείνο το μέρος της που όταν βρεθείς για καφέ με συγκεκριμένα άτομα, δεν χρειάζεται να καταβάλεις μεγάλες προσπάθειες να περάσεις καλά επειδή απλά σε ξέρουν καλύτερα από σένα). Και απλά τώρα ανταλλάζουμε email όπου μου γράφουν για τα ταξίδια τους στην Ευρώπη και μου περιγράφουν την καθημερινότητα τους σαν να μου διηγούνται ταινία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια εγώ ήμουν εκείνη στην παρέα που ονειρευόταν τη ζωή σε μια πολύ πιο μεγάλη πόλη. Φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω απλά πράγματα και θα ένιωθα γεμάτη, θα πήγαινα βόλτες τις Κυριακές στο πάρκο, θα μπορούσα να πάω σε ένα μικρό café μόνη μου χωρίς να νιώθω σαν ηλίθια, θα έπαιρνα το metro και γενικά πίστευα πως μόνο και μόνο που θα είχα τόσες επιλογές και ας μην μπορούσα να τις κάνω όλες, θα ένιωθα ευτυχισμένη.

Αλλά τα χρόνια πέρασαν και η παρέα άρχισε να σκορπίζεται κυριολεκτικά στις τέσσερις άκρες της Ευρώπης. Εγώ όμως έμεινα εδώ. Τελικά διαπίστωσα πως όσο μεγαλώνεις βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Επιλέγεις ότι σε χαλάει να το αγνοείς και προσπαθείς (πολύ) να μην γκρινιάζεις και να μην εκπέμπεις αρνητική ενέργεια. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πως υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται παρόμοια. Και με αυτούς κάνω παρέα.

Είναι φυσικά και κάποιοι άλλοι. Που μια ζωή γκρινιάζουν για το νησί και ότι πολύ θα ήθελαν να φύγουν αλλά τελικά δεν το κουνάνε ρούπι. Δεν είναι ότι κωλώνουν. Απλά αν σε τέτοιους τύπους δώσεις μια στιγμή ευτυχίας, δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Άσε που θα διαπιστώσουν ότι μπορούν και να μην κρύβονται πίσω από την ασπίδα της μιζέριας! Αυτούς τους αποφεύγω.

Πιστέψτε με δεν τα βλέπω πάντα ρόδινα τα πράγματα. Εννοείται πως νευριάζω με κάτι νοοτροπίες (είμαι σίγουρη πως ξέρετε ποιες είναι και συμφωνείτε) και πως κάτι στερεότυπα για το πώς «πρέπει» τάχαμου να είναι η ζωή μου προσπαθώ να τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Σίγουρα δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν έφυγα. Ούτε θα το μάθω ποτέ.

Όμως τελικά τι έχει σημασία; Ο τόπος ή ο κόσμος σου;


Υ.Γ Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υ.Γ 21/10. Ακολούθησαν (και θα ακολουθήσουν) καφέδες με κολλητό για κατάστρωση στρατηγικού σχεδίου ώστε να καταφέρει να μετακομίσει σε άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο, κάποιος τόλμησε.


16 comments:

  1. Όσο πιο πολύ αναγκαζόμαστε να μείνουμε σε ένα τόπο τόσο περισσότερο εκπαιδευόμαστε στην ονειροφαντασία και μ΄ αυτή μπορεί να κάνει εκπληκτικά πράγματα κανείς. Το ταξίδι πρέπει να ξεκινά από μέσα . αυτό είναι το σημαντικό. μετά αν παρουσιαστούν οι ευκαιρίες πάμε και κάνα ταξιδάκι

    ReplyDelete
  2. Ο,τι έχεις μέσα σου, φεύγοντας το παίρνεις μαζί σου. Και to λέει αυτό κάποια που λατρεύει τις αλλαγές (σε θεωρητικό επίπεδο πάντα).

    x

    ReplyDelete
  3. Σημασία έχει ο τύπος σου (νομίζω) :) τουλιπένια φιλιά!

    ReplyDelete
  4. Καλημέρα!

    @george Καλωσόρισες. Πολύ σωστά το έθεσες. Ταξίδια πολλά και όλων των ειδών λοιπόν!

    @november Και εμένα μ αρέσουν οι αλλαγές, όχι θεωρητικά. Μήπως αντέχεις πολύ περισσότερο τις αλλαγές από ότι νομίζεις; :)

    @atti καλώς την νεοϋρκέζα μου! χμ έχεις δίκιο! εσύ βρήκες τον...τύπο σου; :)

    ReplyDelete
  5. ο κόσμος σου... στο κάτω κάτω μέσα σε αυτόν ζεις γιατί να μην τον φτιάξεις όπως θέλεις;

    ReplyDelete
  6. Trilianάκι μου, θεωρητικά έχεις απόλυτο δίκιο. Αν είναι δικός μας όμως ο κόσμος και μπορούμε να τον κάνουμε όπως θέλουμε, τότε γιατί είναι τόσοι πολλοί αυτοί που γκρινιάζουν (-με);

    ReplyDelete
  7. έτσι και εγώ συμφωνώ, την τύχη σου τη ζωή σου τον τρόπο διασκέδασης σου και όλα τέλος πάντων τα φτιάχνεις εσύ και όχι ο τόπος σου.

    ReplyDelete
  8. Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
    Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
    Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
    κ' είν' η καρδιά μου σαν νεκρός θαμένη.

    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    Που σκέφτεται να πάει ο παρέας σου dear Tulip? Ελπίζω να μεν πάθει σαν τον Καβάφη ( respect).

    ReplyDelete
  9. Αφιερωμένο! Τρύπες και Ταξιδιάρα Ψυχή:

    Λονδίνο, Aμστερνταμ ή Βερολίνο,
    έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.
    Όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω,
    να κανείς βόλτες με το μάτζικ μπας. (δις)
    Ταξιδιάρα ψυχή,
    κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω,
    Καιρός να δω τη δικιά μου ζωή,
    σ' αυτό το ταξίδι δε θα σε περιμένω.
    θα ψωνιστώ και κάποιο βράδυ,
    ο,τι έχω μέσα μου για σένα θα το σβήσω,
    Είναι μονόδρομος ο δρόμος που 'χεις πάρει,
    και δε σε βλέπω να γυρίζεις πίσω. (δις)
    Ταξιδιάρα ψυχή,
    κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω,
    Καιρός να δω τη δικιά μου ζωή,
    σ' αυτό το ταξίδι δε θα σε περιμένω.
    Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο,
    έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.
    Όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω,
    να κανείς βόλτες με το μάτζικ μπας. (δις)
    Ταξιδιάρα ψυχή,
    κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω,
    Καιρός να δω τη δικιά μου ζωή,
    σ' αυτό το ταξίδι δε θα σε περιμένω.

    ReplyDelete
  10. Καλημέρα σας! Weekend at last, να χαλαρώσουμε και λίγο (αν και γω χαλαρώνω περισσότερο τις καθημερινές).


    @allitnil Και όπου και να πας, άμα δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου...πάλι θα θες να φύγεις


    @roam Τι επαθέ ο Καφάβης;; Ο φίλος θα παραμείνει σε Ευρωπαϊκά εδάφη! Αλλά κάπου με αρκετά πιο χαμηλή θερμοκρασία! (άσε που μου πε να μετακομίσω μαζί του!)

    @diastimata Λατρεμένο τραγούδι από Τρύπες! Και έχει δύο έννοιες, που αυτή την περίοδο με αφορούν και οι δύο! thanks!

    ReplyDelete
  11. γκρινιάζουν(με) γιατί είναι στην ανθρώπινη φύση. Ακόμα και στον τέλειο κόσμο να ζεις και να έχει όλα όσα ονειρεύτηκες μετά γκρινιάζεις γιατί δεν έχεις πια έντονες συγκινήσεις ή κάτι για να περιμένεις... έτσι είναι! Το θέμα είναι το πόσο προσπαθείς και τι αλλάζεις ώστε να νιώθεις πιο όμορφα. Αν πάλι κάποιος δεν κάνει καμία προσπάθεια τότε απλά είναι του χαρακτήρα του να τα βλέπει όλα μαύρα... Άστο τουλιπάκι το θέμα είναι να είσαι αισιόδοξη ότι όλα θα γίνουν ονειρεμένα γιατί ακόμα και αν αυτό δεν γίνει ποτέ δεν θα έχεις αναλωθεί σε παραγωγή τόνων αρνητικής ενέργειας που δηλητηριάζουν πάνω από όλα την δική σου καρδιά.

    ReplyDelete
  12. Ωραίο κείμενο, λόγω πρόσφατων εμπειριών με έκανε και χαμογέλασα. Βέβαια μετά διάβασα και αυτό της 16ης Απριλίου (δεν ξέρω πως δεν το είχα δει πριν, ίσως το διάβασα εκείνο τον καιρό αλλά δεν υπήρχε λόγος να με αγγίξει) και επέστρεψε η παλιά καλή κατάθλιψη.

    ReplyDelete
  13. @trilian Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...χμ ίσως και να χεις δίκιο. αμα δηλαδή αποδεκτούμε οτι η γκρίνια θα υπάρχει, ίσως καταφέρουμε να την περιορίσουμε!


    @c Σε ευχαριστώ! Το κείμενο της 16ης ηταν για τον perhaps γκόμενο. Γιατί όμως σου λθε κατάθλιψη; Τι εννοείς;

    ReplyDelete
  14. Το να φύγεις δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζεσαι.
    Πίστεψέ με, ξέρω.

    ReplyDelete
  15. Καλημέρα.

    @pan λες; Το θεωρώ τραγικά δύσκολο...ξέρεις όμως λες ε;

    ReplyDelete
  16. Ε κάποιοι πρέπει να μείνουν στη Κύπρο για να γεμίζει και λίγο το καζάνι.

    ReplyDelete