Που είναι το κλικ, οεο;

Εδώ και δυο τρεις βδομάδες σκέφτομαι τη στήλη μου στο Υστερόγραφο (ναι είμαι ψωνάρα οκ;). Σπάζω το κεφάλι μου και θέματα δεν βρίσκω. Είχα βλέπεις την φαεινή ιδέα φέτος να γράφω στήλη ανεξαρτήτως του θέματος του τεύχους. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό, μια άδεια σελίδα.
Και να πεις δεν κυκλοφορώ ή δεν κάνω πράγματα...

Να σου πω, άσχετο αλλά χαίρομαι που τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Ήταν ένας ηλίθιος μήνας πραγματικά. Στη δουλειά, το boss μπήκε δυναμικά με καινούρια project άρα άρχισα να οδηγώ και να τα σκέφτομαι, να τρώω και να τα σκέφτομαι, να τα βλέπω όνειρο και γενικά να ζω σε μια φάση μονομανίας. Όχι δεν είμαι της καριέρας. Αυτό το αποφάσισα τα τελευταία χρόνια. Και ας γκρινιάζει η μάνα μου ότι μόνο καριέρα βλέπει και γαμπρό πουθενά (ως και αυτή επανήλθε δυναμικά με τη νέα σεζόν). Απλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να δουλεύω πολύ.

Μετά αρχίσανε κάτι πολιτιστικά φεστιβαλ και παραστάσεις. Πήγα σε 2-3 και ήταν πλήρης απογοήτευση. Δηλαδή ώρες ώρες διερωτούμαι, είμαστε μέτριοι ως λαός και απλά ως ένα σημείο φτάνει η φαντασία μας ή ως ένα σημείο εμείς θέλουμε να τη φτάσουμε; Απογοήτευση ειλικρινά. Να κλείνεσαι σε θέατρα και αμφιθέατρα και τελικά άμα τελειώνει η παράσταση και βγαίνεις έξω, να μην σου μένει κάτι. Ά τώρα που θυμήθηκα, έχεις δει το Death Proof του Ταραντίνου;

Το καλοκαίρι σκεφτόμουνα ότι άμα αρχίσει η ρουτίνα, θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που θα τη χαιρόμουνα γιατί θα τη ζούσα μαζί με τον έρωτα μου (τελικά ίσως και μη φοβάμαι τις σχέσεις). Αλλά ούτε και αυτό μου έκατσε το Σεπτέμβρη. Αφού δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τα ωράρια μας, τις δουλειές μας, ούτε εγώ να ξεφύγω από την κοσμάρα των project (βλ. πάνω), απλά φτάσαμε στο σημείο να είμαστε ευγνώμονες που καταφέρνουμε να περνούμε μια ώρα τη μέρα μαζί. (Δεν πειράζει αγάπη μου, ο Οκτώβρης ίσως μας κάτσει - αλλιώς η Λατινική Αμερική είναι μια καλή ιδέα). Τελικά δεν ξέρω τι είμαι, μια ηλίθια ρομαντική ή μια ρομαντικά ηλίθια;

Και ξέρετε τι έχω διαπιστώσει; Πως άμα νιώθεις πως υπάρχει κάποιος μαζί σου αλλά τα πράγματα το φέρνουν να μην είναι κοντά σου, είναι χειρότερο από το να είσαι single και να θες να μην είσαι ( κάνει νόημα;).

Και μετά είναι αυτά τα bar. Από τη μέρα που έγινα 30 ακούω συνέχεια την εξής ατάκα "σε αυτό το μπαράκι κυκλοφορούν της ηλικίας μας". Ώρες ώρες μου 'ρχεται να τους δείρω. Δεν με φτάνει η κρισάρα των τριάντα, τους έχω και αυτούς να με κάνουν να νιώθω προϊστορική.

Αυτά που λες. Γιατί ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά, τίποτε δεν μου κάνει κλικ;

Υ.Γ Αποφάσισα να σου μιλώ στο δεύτερο πρόσωπο ενικού - έτσι και αλλιώς γουστάρω πιο πολύ τις one to one φάσεις.
Υ.Γ2 Επανήλθε ο perhaps γκόμενος ο οποίος έμαθε οτι ειμαι ερωτευμένη με άλλον και πειράκτηκε. Συμβουλή φιλική: άμα γουστάρεις κάποιο/α κάνεις κίνηση χωρίς να το σκέφτεσαι πολύ.

Faraway so close

“Έχεις αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά από το blog σου», μου πέταξε μια φίλη τις προάλλες καθώς τρώγαμε σε ένα εστιατόριο. «Έχεις δίκιο», απάντησα μασουλώντας μια λιαστή ντομάτα. Φυσικά και είχε δίκιο, το ήξερα, αλλά δεν με πείραζε. Είχα συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν είχα σοβαρούς λόγους για να γκρινιάζω, ούτε και έγραφα σενάρια για γκόμενους, για δουλειά και για όλα όσα τελοσπάντων με νευριάζουν (που είναι πολλά). Με εκνεύριζαν φυσικά κάποια πράγματα αλλά δεν τους έδινα τις συνήθεις μεγάλες διαστάσεις. Άρα δεν με ενοχλούσε να «απέχω». Έτσι για αλλαγή ζούσα στη δική μου «φούσκα ασφαλείας» και περνούσα καλά.

Όχι πως τελικά αυτή η νιρβάνα κράτησε πολύ. Τις επόμενες μέρες, δυο - τρεις βδομάδες μετά που επέστρεψα από τις διακοπές, «εξωτερικοί παράγοντες» βάλθηκαν ντε και καλά να με προσγειώσουν στην βαρετή πραγματικότητα. Και έγινα έξαλλή γιατί μια χαρά κατάφερα να επιβιώσω των κρίσιμων πρώτων ημερών εντός (η συνταγή είναι εξής: μόλις επιστρέψετε από διακοπές, πηγαίνετε σουπερμάρκετ, παίρνετε προμήθειες, κλειδώνεστε σπίτι και απλά βλέπετε φίλους και γκομενικά στη ωραία σας βεράντα ).

Όλα άρχισαν με την πιο ηλίθια ατάκα που ακούμε λίγο πριν από το τέλος του καλοκαιριού. Βρίσκεσαι στην κοσμάρα σου, με το χρωματάκι σου και που λέει ο λόγος η τσάντα σου έχει ακόμα άμμο μέσα. Πας να φας κάπου και εκεί που κάνουν πρόποση, το ακούς: «Άντε και καλό χειμώνα»! Δεν υπάρχει πιο ξενέρωτο πράγμα ειλικρινά από αυτή τη φράση. Καταρχάς, ο κόσμος πάει θάλασσα μέχρι Οκτώβρη. Επίσης δεν έχουμε δα και τον τρομερό χειμώνα στην Κύπρο. Και τρίτο θα είχε κάποια λογική αυτή η ατάκα αν κάποιος στο τραπέζι ήταν γεωργός και του ευχόμασταν να βρέξει για να βλαστήσουν τα σπαρτά. Αλλά επειδή κανένας από τους τρεις λόγους δεν ισχύει, εγώ απλά ξενερώνω, δεν εύχομαι τίποτα και με αποκαλούν στριμμένο.

Το επόμενο κτύπημα ήλθε όταν διάβασα ένα κείμενο σε ένα περιοδικό όπου ο δημοσιογράφος έγραφε «και τώρα τα κεφάλια μέσα». Εκεί να δείτε πόσο εκνευρίστηκα, μου φάνηκε τελείως άκυρη ( και μεγάλο κλισέ) η συγκεκριμένη ατάκα. Εσύ ρε φίλε τι ζόρι τραβάς δηλαδή; Βάλε το δικό σου κεφάλι μέσα και άσε με να έχω το δικό μου έξω στο αεράκι, παρέα με τους φίλους μου και να πίνω μπύρες. Απλά σε κάποια φάση εσύ θα πάθεις ασφυξία ενώ εγώ θα καταφέρω να βλέπω την καθημερινότητα μου χαλαρά και Light ( όπως πρέπει).

Και δεν συζητώ κάποιες κουβέντες που άκουσα αυτές τις μέρες. Μου έλεγε μια φίλη που πήγε με μια φίλη της σε κάτι club και δεν τους βάλανε μέσα επειδή δεν είχανε κάνει κράτηση ( ναι όντως δύο άτομα θέλουν ολόκληρο το μπαρ και καμιά δεκαριά stool για να σταθούν) και σκέφτηκα ότι καθόλου δεν πεθύμησα τέτοιες συμπεριφορές. Αμ το άλλο; Που όλοι αποφασίζουν ότι «πρέπει να σοβαρευτούμε και να δούμε τι θα κάνουμε φέτος». Ε, δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να γίνει έξαλλος!

Για αυτό σας λέω, δεν υπάρχει κανένας λόγος σοβαρότητας ( δηλαδή σοβαροφάνειας). Το φθινόπωρο είναι απλά μια εποχή, η κοντινότερη παραλία είναι μισή ώρα μακριά, τα καλοκαιρινά μπαράκια καλά κρατούν και η μέρα είναι ακόμα αρκετά μεγάλη για να κάνουμε ότι γουστάρουμε! Και στην πορεία εμείς θα ζούμε τις ζωές μας χωρίς κεφάλια μέσα και χωρίς να περιμένουμε καρτερικά το χειμώνα.

Υ.Γ. Τώρα όλο αυτό θεωρείται γκρίνια;

Υ.Γ To κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 23/9. Το τεύχος είχε θέμα τις "Σημειώσεις". Τελικά αυτά τα σκόρπια χαρτάκια και τα post-it περιέχουν τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Υ.Γ2 Η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το blog - αν υπάρχει - οφείλεται σε καθαρά συναισθηματική ανάγκη.

On the Road

Έρχεται η στιγμή που πρέπει να αλλάξεις αυτοκίνητο. Η λέξη κλειδί είναι το "αλλάξεις" γιατί αυτό σημαίνει ότι διαθέτεις πια μια άλφα πείρα ως οδηγός ( καλός ή κακός δεν έχει σημασία).
Άρα ξέρεις τι σου πάει ως οδήγημα, τι αυτοκίνητο μπορείς να χειριστείς, τι θα ήθελες να δοκιμάσεις κτλ. Έτσι λογικά η αγορά του δεύτερου αυτοκινήτου θα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση.
Επείδη όμως μιλάμε για το δικό μου δεύτερο αυτοκίνητο η υπόθεση αυτή εξελιχθεί σε αίνιγμα, χειρότερο και από τον Da Vinci Code.
Το πρώτο βήμα ήταν να αποφασίσω για την καταγωγή του αυτοκινήτου. Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία κτλ. Αυτό ήταν εύκολο γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω ήπειρο.
Το δεύτερο βήμα ήταν να βρώ τις μάρκες της χώρας που με ενδιαφέρει. Και εκεί ήταν ψιλοεύκολο, μετά που έκανα 2-3 επισκέψεις σε showroom (η αγένεια/"γράψιμο" κάποιων πωλητών υπήρξε καθοριστικός παράγοντας επίσης).
Το τρίτο βήμα, αφού προσδιορίστηκε το budget (μοναδικό κριτήριο: η μηνιαία δόση να μου επιτρέπει να κάνω ταξιδάκια - τι να κάνεις την ελευθερία στο δρόμο άμα δεν μπορείς να την "κάνεις" από τη χώρα μια φορά το τρίμηνο;) , έκανα μια λίστα με τα μοντέλα.
Το τέταρτο βήμα ήταν να με "φαναστώ" να οδηγώ συγκεκριμένο στυλ αυτοκινήτου. Θέλω σπορ να τρέχω , κάμπριο να μου παίρνει ο αέρας τα μαλλιά, μεγάλο να το παίζω "μεγάλη και ώριμη", μικρό/συμμαζεμένο και να είμαι urban city girl που παρκάρει όπου θέλει;

Από αυτό το σημείο και μετά άρχισαν να εμπλέκονται οι διάφοροι φίλοι, συγγενείς και φυσικά οι γονείς.

Φίλοι- γυναίκες: "Να πάρεις το κάμπριο και να μας πηγαίνεις βόλτες. Και πάρε μαύρο"

Φίλοι - άνδρες: "Πάρε το sport με τις 17άρες ζάντες, αυτή την ανάρτηση και τόσους ίππους και σπορ καθίσματα και οπωσδήποτε με κιβώτιο ταχυτήτων και..."

Συγγενείς: "Να πάρεις ένα BMW ή ένα Mercedes" (υπάρχει ένα κόλλημα με αυτές τις μάρκες γενικά και επίσης αυτοί το είδανε και ως γενικό συμπλήρωμα του πακέτου "καλή περίπτωση νύφης")

Γονείς - Μητέρα: "Να πάρεις Mercedes B Class ή το άλλο το Mercedes που έχει η φίλη μου η τάδε (κόλλημα μαμάς : Το B Class είναι ωραίο και χωράει άνετα και παιδικό κάθισμα. Το άλλο το Mercedes έχει το δικαιολογητικό "καλή περίπτωση νύφης").

Γονείς - Πατέρας: "Να πάρεις αυτό το μοντέλο της Audi, πολύ στέρεο αυτοκίνητο (σημείωση: το εν λόγω αυτοκίνητο έχει μήκος 15 χιλιάδες μέτρα και σίγουρα δεν πάει σε μια 30αρα τουλίπα το γενικό "σοβαρό" προφίλ του).

Το αποτέλεσμα; Έχει ήδη περάσει ένας χρόνος και αυτοκίνητο καινούριο πουθενά.
Αφήστε που κάθε σ/κ η ίδια συνομιλία με τον πατέρα-Τουλίπας:

Πατέρας: Πήγα και ξανάδα το αυτοκίνητο. Πολύ καλό! Αυτό να πάρεις.
Τουλίπα: Είναι τεράστιο! Πόσες φορές να σου εξηγήσω πως σε αντίθεση με σένα εγώ κυκλοφορώ ΜΕΣΑ στην πόλη;
Πατέρας: Λες βλακείες, παντού χωράει!
Τουλίπα: Είναι σαν μαούνα λέμε! Άσε που είναι για 40+ και για ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ οικογένειες (σπόντα ότι είμαι ακόμα ανύπαντρη - εντούτοις επιλέγει να παραμείνει στο θέμα "αυτοκίνητο")
Πατέρας: Μα τι λες; Το ίδιο είναι όλα! Και για να στο αποδείξω, θα πάμε με το μέτρο/χάρακα στο showroom να μετρήσουμε το αυτοκίνητο!

Ναι, καλά διαβάσατε. Θα είμαστε οι μόνοι που ενδιαφέρονται για αυτοκίνητο και αντί να πάμε να δούμε μηχανή, μοντέλο, έξτρα θα πάρουμε το χάρακα και το μέτρο μαζί μας!

Το saga συνεχίζεται...

( ex ) Nirvana No2

Σιγά μην διαρκέσει. Η Νιρβάνα που λέγαμε στο προηγούμενο ποστ, μας άφησε χρόνους. Μάλιστα. Την κατάπιε με αργές κινήσεις η καθημερινότητα (που να της κάτσει).

Καταρχάς έπηξα στη δουλειά - είπαμε να κάνουμε καινούριο project και αντιλαμβάνεστε ότι γίνεται ένας ψιλοχαμός (στον εγκέφαλο μου δηλαδή - οι άλλοι συνάδελφοι είναι κάπως πιο cοοl).
Δεύτερο μέσα στο γενικό χαμό έχω να δω φίλους που χαθήκαμε λόγω διακοπών. Περιττό να σας πω ότι συχνά-πυκνά βαριέμαι να μετακινηθώ από τη βεράντα του σπιτιού και η αλήθεια είναι ότι θέλω να ζήσω τον έρωτα μου ανενόχλητη. Αφήστε που η ιδέα ενος μπαρ, γεμάτου με κόσμο που να με πατάει, να με γεμίζει καπνό (έκοψα και το κάπνισμα μέσα σε όλα τα κακά), κάπως δεν με ελκύει αυτές τις μέρες. Λέτε να φταίνε τα καταραμένα 30 μου χρόνια (ναι παραμένει αχώνευτη η ιδέα των thirty- μεγάλο ντέρτι); Γέρασα γμτ...
Τρίτο ψάχνω αυτοκίνητο και το θέμα δεν είναι τοσο απλό όσο ακούγεται. Απλά προβλέπω πως σε κανά μήνα θα με μάθουν όλες οι αντιπροσωπείες ως "η τρελλή που κάνει test drive και δεν αγοράζει". Λεπτομέρειες στο επόμενο post.
Τέταρτο, απέκτησα την κακή συνήθεια το πρωί, καθώς τρώω το πρόγευμα μου να βλέπω tv. Και ακόμα χειρότερα κάθομαι σαν ηλίθια και παρακολουθώ τα πολιτικά debate στην ελληνική τηλεόραση. Αυτό είναι αρκετό ώστε να έχω πονοκέφαλο όλη μέρα. ( μα γιατί μιλάνε ΟΛΟΙ ταυτόχρονα;;;)
Πέμπτο, βομβαρδίζομαι από παντού να προγραμματιστώ και ΔΕΝ θέλω!
Έκτο, άρχισα να κρυώνω και νευριάζω γιατί ειλικρινά δεν έχω ρούχα να φορέσω...:(
Έβδομο, θέλω διακοπές.
Όγδοο, μα γιατί να προγραμματιστώ;;;;
Ένατο, διαπιστώνω σιγά σιγά ότι είναι δύσκολη η καθημερινότητα και το να μπορέσεις να έχεις σώας τας φρένας, ακόμα και στην Κύπρο που υποτίθεται είναι ένα απλό νησί!
Δέκατο, άρχισα την γκρίνια...ουφ.

Nirvana

Όχι το συγκρότημα, το άλλο. Το θυμάστε; Εκείνο το αίσθημα που έρχεται συνήθως άμα είμαστε ήδη μια βδομάδα διακοπές και μετά αρχίζουμε σιγά σιγά να ηρεμούμε;
Ή όταν είμαστε ερωτευμένοι και όλα μας φαίνονται μια χαρά;
Ή ακόμα όταν κατά κάποιο μαγικό τρόπο, έχουμε ξεμπλέξει ( έστω και προσωρινά) τα θέματα και τις σκέψεις στο μυαλό μας και συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα και η ζωή μας για να αξίζουν πρέπει να είναι απλά;
Ε, αυτό.
Έχει τόσο καιρό να νιώσω έτσι, τόσο που τώρα που βρίσκομαι σε αυτό το state of mind είναι σαν να έπαθε σοκ ο εγκέφαλος μου!
Σήμερα το πρωί ξύπνησα, δεν σκεφτόμουνα αν είχα πολλές δουλειές , ούτε έψαξα να βρω κάτι κακό που θα είχε η μέρα (συνήθεια παλιά). Απλά ξύπνησα.Και η υπόλοιπη μέρα κύλησε, τόσο απλά. Δεν γκρίνιαξα και δεν ασχολήθηκα με τους γύρω.
Αυτό το "απλά" τελικά μου έχει λείψει πολύ. Και προφανώς ήμουν πάρα πολύ καιρό στο ακριβώς αντίθετο της νιρβάνας. ( πώς ονομάζεται άραγε;)
Πεθύμησα αυτή την κατάσταση του μυαλού. Που σου φτάνουν πέντε πράγματα για να χαμογελάς. Μόνο αυτά, όχι μεγάλα, αλλά μικρά μικρά. Που σταματάς να κάνεις μεγαλεπήβολες σκέψεις και να σκέφτεσαι το μέλλον.
Μια νιρβάνα όπου το μυαλό, έτσι για αλλαγή, δεν μοιάζει με ναυτικό κόμπο αλλά με zen κήπο . Αρμονικό, όμορφο, και πανέμορφα απλό.

Στο cd player αυτή την περίοδο παίζει το "Πόσο σ' αγαπώ" του Σταμάτη.