Για την Αμαλία

Καλησπέρα παιδιά.
Επέστρεψα την Δευτέρα χαράματα και όπως ετοίμαζα το κείμενο μου και ανέβαζα φωτογραφίες μπήκα στο blog του yo!reeka's και διάβασα για την Αμαλία μας που έχει φύγει.
Είχα ξαναεπισκεφτεί παλιά το blog της και μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο θάρρος είχε αυτή η κοπέλλα.
Έτσι, δεν μπορώ και δεν θεωρώ σωστό αυτή τη στιγμή να ανεβάσω post. Θα σας γράψω τα της Μαδρίτης, τη Δευτέρα.

Προς το παρόν κάντε μια επίσκεψη στο blog της Αμαλίας.
Περάστε να δείτε το θάρρος και τη δύναμη της. Μακάρι αυτή η μαζική ευαισθητοποίηση να φέρει ένα αποτέλεσμα και να γίνει ένα έλεος με τα φακελάκια. Γιατί σαν την Αμαλία υπάρχουν πολλοί. Μακάρι να αλλάξει κάτι.

Κορίτσι μου...Αμαλίτσα...να είσαι καλά όπου και να είσαι...

Hasta la vista!

Φεύγω. Πάω ταξιδάκι! (επιτέλους - άρχισα να μουχλιάζω σοβαρά!)

Πάω να γεμίσω το μυαλό μου καινούριους ήχους και εικόνες. Πάω να δω πως είναι η ζωή σε ακόμα μια πόλη.
Αυτή τη φορά δεν κατάφερα να προετοιμαστώ όπως ήθελα. Έπηξα στη δουλειά. Μιλάμε για τρελά ξενύκτια (αλλά χαλάλι).
Άρχισα να ξαναβλέπω Almodovar, όπως σας έχω ξαναγράψει. Τελικά 2-3 φιλμ μόνο είδα αυτές τις μέρες. Ξαναείδα την Kika και έκανα απίστευτο γέλιο. Δείτε την!
Απόψε αν μπορέσω να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, θα δω το Todo Sobre mi Madre που είναι και το αγαπημένο μου.
Στο αεροπλάνο αύριο θα φρεσκάρω λίγο τις δέκα λέξεις που έμαθα. Αλλά με βλέπω να χρησιμοποιώ την νοηματική περισσότερο (αφού δεν ξέρουν και πολλά αγγλικά - αλλά και να ξέρουν με τέτοια προφορά, άστα να πάνε).

Σας φιλώ!
Θα τα πούμε σε μια semana και κάτι μέρες!


Υ.Γ Αν ερωτευτώ, δεν ξανάρχομαι
Υ.Γ2 Αν βρω δουλειά στο Reina Sofia πάλι δεν ξανάρχομαι

Τα πράγματα αλλάζουν για να μένουν ίδια;

Άκου να δεις. Είμαι αποφασισμένη να μην σου μιλήσω ώσπου να συνέλθεις. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται και έτσι πάλι ως μια κλασσική ηλίθια/ευαίσθητη θα υποκύψω και θα έλθω να σε βρω. Μπορώ να φανταστώ τη σκηνή. Θα μπω και θα κάνω πως δεν έγινε ποτέ ο καυγάς ο προχθεσινός (όχι πολύ επιτυχημένα φυσικά). Και εσύ θα με δεις, θα ρίξεις εκείνο το εκνευριστικά συγκρατημένο χαμόγελο και θα προσποιείσαι πως τα πράγματα θα είναι και πάλι (έστω και προσωρινά) ΟΚ.
Αλλά ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα αυτούς τους ρόλους, τη σχέση μας και "Αυτό το έργο το χω ξαναδεί". Μακάρι να αλλάξει κάτι αλλά δεν το βλέπω. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα 5.

Νευριάζω με μένα που σου δίνω τόση σημασία, έστω και αν τα χρόνια (και η επιστήμη) έχουν αποδείξει ότι τα δικά σου τα κολλήματα είναι αυτό που δημιουργεί τις κρίσεις μεταξύ μας.
Νευριάζω με σένα που σχεδόν έχω τριανταρήσει και μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι δέκα. Απαιτείς δε, να είμαι όπως ήμουν παλιά και δεν αποδέχεσαι το γεγονός ότι ακόμα ΚΑΙ εγώ μπορεί να έχω μεγαλώσει.

Και δεν μπορείς να ρίχνεις ατάκες του στυλ "αν σε έβλεπα πιο συχνά θα ήσουν σε καλύτερη φάση". Ξέρεις τη φάση μου; Ξέρεις πως αν μου πουν αύριο "σήκω και πήγαινε σε άλλη χώρα" θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη;
Ξέρεις ότι βλέπω γύρω μου κόσμο μέσα στην τρελλή χαρά και διερωτούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα έτσι; Και υποθέτω πως δεν ξέρεις πως τα πράγματα μου πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό, τόσο στραβά που είναι για να γελάς! Δεν ξέρεις και δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις.
Όταν σου πα τις προάλλες "αν έκανα ότι ήθελα οπως λες, θα ήμουν ευτυχισμένη" και συ απάντησες ειρωνικά "γιατί δεν είσαι;", έγινα έξαλλη. Ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να στα πω όλα. Αλλά σκέφτηκα να μην σε βάλω στη διαδικασία να σκεφτείς τι λάθος έχεις κάνει και σε πειράξει.

Και δεν γίνεται να ακούω εκείνο το τραγουδάκι της Τάνιας και να λούζομαι στα κλάματα, κάθε, μα κάθε, φορά συνειδητοποιώντας πως όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι στίχοι του περιγράφουν ένα καρέ από τη ζωή μου και τη σχέση μας. Δεν γίνεται πια, μ ακούς;

Και ούτε γίνεται που σήμερα υποτίθεται γιορτάζεις, εγώ να μην έλθω να σε δω ή να μην σε πάρω καν τηλ. Με ενοχλεί αλλά πρέπει να το κάνω για να δεις επιτέλους και λίγο τα δικά μου όρια.

Γιατί δεν γίνεται να ξαναγράψω ακόμα ένα post σαν κι αυτό. Πλάκα πλάκα έχει κλείσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μέρα που έγινα μια Αστική Τουλίπα και εσύ κατάφερες από την αρχή να γίνεις θέμα ενός ποστ.

Και τελικά τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Οδηγίες προς μελλοντικό γκόμενο

Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Τα δεδομένα είναι τα εξής:

• Δεν είμαι νορμάλ, ούτε έχω ποτέ ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Άρα μην προσπαθείς να με φέρεις με τα νερά σου. Θα έλθω όταν νιώσω πως θα μπορώ να υπάρχω στον ίδιο παρανομαστή με σένα.

• Είμαι δύστροπη και ανάποδο παλούκι αλλά άμα σε ερωτευτώ πάει τελείωσε, θα λιώνω για σένα. Άρα αν περιμένεις χαριτωμενιές, η πόρτα στο βάθος δεξιά.

• Μη μου έλθεις με ολοκληρωμένο σχέδιο ζωής και πλήρη προγραμματισμό της σχέσης μας. «Πρώτο ραντεβού ντινέ και ποτό, «δεύτερο ραντεβού ντινέ, ποτό και ένα φιλί στο τέλος», «τρίτο ραντεβού ντινέ, ποτό, φιλί και λίγο παρακάτω». Δεν μπορώ να βάζω πρόγραμμα στη ζωή μου, πόσο μάλλον στον έρωτα.

• Μην περιμένεις να ξημεροβραδιαζόμαστε στα κλαμπ, να κάνουμε reserve τραπεζάκια και να είμαστε «καθωσπρέπει». Ετοίμασε διαβατήρια ή το αυτοκίνητό σου για βόλτες. Θέλω να γυρίσω τον κόσμο όλο και να ζήσω μαζί σου στιγμές έντονες, που να μείνουν χαραγμένες πάνω μου σαν tattoο.

• Μην μου πεις ότι είσαι άσχετος από κρασί. Και να είσαι, πες ένα ψέμα ή τουλάχιστον δήλωσε χαριτωμένα ότι είναι «θέμα ενστίκτου» και διάλεξε εσύ.
  

• Μην μου σκοτώνεις τον έρωτα ρε φίλε. Είπαμε πως δεν πιστεύω στις ατάκες του τύπου «βλέπω το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου» αλλά κατά βάθος μ΄ αρέσουν τα παραμυθιάσματα.

• Μην περιμένεις να σου συγυρίζω το εργένικο σου σπίτι. Ούτε να είμαι η υπάκουη νοικοκυρά. Θα σου σιδερώσω τα πουκάμισα όταν το θέλω και όταν δεν θα βλέπεις θα χώνομαι στα σεντόνια για να μυρίζω το άρωμα σου.

• Μην περιμένεις να είμαι η τέλεια μαγείρισσα. Δεν είμαι αν και είναι γεμάτο το σπίτι βιβλία μαγειρικής. Μη γελάσεις όταν σου πω, πως μ αρέσουν οι εικόνες γι αυτό και τα αγοράζω. Θα μάθω να μαγειρεύω και θα πω της μαμάς σου να μου δώσει τη συνταγή από το αγαπημένο σου φαγητό. Να χαρείς, μόνο μην αρχίσεις τις συγκρίσεις. Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ, άρα εσύ γιατί;

• Θα πηγαίνω μαζί σου ποδόσφαιρο αν θες, αλλά μην περιμένεις να αλλάξω και ομάδα. Δεν θα το ξέρεις, αλλά μέσα μου θα θέλω να έχουμε πολλά, άλλα τα ίδια

• Να χαρείς, μη συμπεριφέρεσαι σαν να είμαστε ένα ζευγάρι συνταξιούχων παντρεμένων πενήντα χρόνια, με λίγα λόγια, μην με κερνάς τσάγια. Θέλω να μεθώ και το βλέμμα μου να εστιάζει στο δικό σου.

• Μην με τραβολογάς από σινεμά σε σινεμά και από γκαλερί σε γκαλερί. Δεν είναι πιο ωραίο να δημιουργήσουμε τις δικές μας εικόνες; Τα δικά μας σενάρια;

• Αν κάποτε σου πω, πως θέλω λίγο χρόνο, δώσε μου τον. Μόνο μη φύγεις. Θα έλθω εγώ να σε βρω. Φτάνει να είσαι εκεί.

Υ.Γ Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 6.5. Γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το soundtrack του "Arizona Dream".
Υ.Γ2 Τελικά οι "perhaps" γκόμενοι χρησιμεύουν και σε κάτι. Αποτελούν πηγή έμπνευσης και δίνουν το παράδειγμα προς αποφυγή.

Μικρές και (εξαιρετικά) ασήμαντες στιγμές!

Ανοίγω pc. Μπροστά μου η άδεια σελίδα του word. Είναι Απρίλης, είμαστε στο μέσο της άνοιξης, τι να γράψω; Το θέμα «Βερολίνο» του Υ.Γ δεν με βοηθά καθόλου γιατί ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω (καλά εδώ Παρίσι πρωτοπήγα μόλις πριν ένα χρόνο…). Αφήστε που ο καιρός είναι τόσο καλός αυτές τις μέρες, που δεν με βοηθά να συγκεντρωθώ. Είμαι λίγο σκόρπια τώρα τελευταία, σαν να επιπλέω σε μια θάλασσα γεμάτη σκέψεις, συναισθήματα, όλα κάπως ρευστά. Όχι πως με ενοχλεί, ίσως να γράψω για αυτό λοιπόν.

Φτιάχνω freddo, το πρώτο της σεζόν. Η κουζίνα μου χρειάζεται ανανέωση, πρέπει να φυλάξω τη μηχανή φίλτρου και να βάλω στη θέση της το smoothie maker. Θα γεμίσω το ψυγείο φρούτα, θα καλώ τους φίλους μου, θα φτιάχνουμε smoothies (με λίγη βότκα μέσα, φυσικά) και θα αράζουμε στη βεράντα. Αυτοί είναι σκοποί ζωής και όχι κάτι άλλες τάχαμου βαθυστόχαστες αερολογίες!

Μπαίνω στο MSN και στέλνω μήνυμα σε φίλη που ζει Λονδίνο « Τι καιρό κάνει εκεί;»
« Hey darling! Μουντή η πόλη, όπως μπορείς να φανταστείς αλλά κάνω spring cleaning αυτές τις μέρες και δεν με πολυνοιάζει». Καλά δεν περίμενα και τίποτα απ’ αυτή, μια ζωή σε πρόγραμμα. Μόνο άμα ερωτεύεται χάνει τα αυγά και τα καλάθια. Ακριβώς το αντίθετο από μένα δηλαδή που τα έχω μονίμως χαμένα. Κοιτάζω τα ντουλάπια μου. Λες να κάνω και εγώ ένα spring cleaning;

Παίρνω μαυροσάκουλα. Ρίχνω μέσα παλιά περιοδικά και εφημερίδες. Καιρός για καινούριες ειδήσεις. Στο μισάωρο πάνω, σταματώ, διαλύθηκε η μέση μου, δύσκολο πράγμα το καθάρισμα (και το ξεκαθάρισμα). Ή εγώ έχω ξεμάθει μάλλον. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το χειμώνα, που οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε χειμέρια νάρκη σαν αρκούδες, όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζουμε, αλλά τα αφήνουμε όλα εκεί, να μας καταπιέζουν, να μας βαραίνουν. Νομίζω έχω βγάλει το μισό χειμώνα να φιλοσοφώ και να σκέφτομαι. Θα κάνω και στον εγκέφαλο μου spring cleaning. Από την Άνοιξη και ως το τέλος του καλοκαιριού, θα βάλω τις πολύπλοκες σκέψεις μου στη ναφθαλίνη.

Κλείνω το παραθυράκι του msn, αφήνω την άλλη να χωθεί στα ερμάρια της με την ησυχία της. Προφανώς η δική μου χαλαρότητα δεν ταιριάζει με τη φάση της. Συνεχίζω το surfing στο ίντερνετ, διαβάζω blogs για έμπνευση. Πού τέτοια τύχη, όλοι οι μπλογκόφιλοι είναι στην κοσμάρα τους. «Να σβήσω το blog ή να μην το σβήσω», λέει η Μαρκησία και εύχομαι να μην κάνει τη βλακεία, που αλλού θα διαβάζω για τον Ρολάν Μπαρτ; « Truth or dare?» διερωτάται η Argyrenia στο blog της και τελικά επιλέγει να μην διαλέξει. Mπράβο φιλενάδα, φτάνει διλήμματα, ας αράξουμε και να αφήσουμε τα πράγματα να έλθουν από μόνα τους. Ας γίνουμε έτσι για αλλαγή, λίγο πιο light.

Δυναμώνω την ένταση στο media player.Η φωνή της Nina Simone, γεμίζει το χώρο…»Here comes the sun little darling, and I say it’s alright». Έτσι λες Νina μου; Έτσι λέω και εγώ!

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 22/4. Το θέμα του τεύχους ήταν "Βερολίνο" (θεωρείται αυτή την περίοδο μια hot πόλη όπου συμβαίνουν πολλά και ενδιαφέροντα). Και επειδή δεν πήγα (ακόμα, αλλά έλαβα όμως την περασμένη βδομάδα 2 προσκλήσεις για να πάω- γιουπι) έγραψα στην κυριολεξία ότι μου κατέβηκε!
Y.Γ2 Οι στίχοι της Νina αφιερωμένοι!