Single Tulip in the city

Ένα μεσημέρι Σαββάτου κατεβήκαμε για φαγητό στη Λήδρας. Τώρα που ανοίγει ο καιρός, οι πεζόδρομοι είναι ιδανικοί για βόλτες. Θεωρητικά. Γιατί για να περπατήσεις στη Λήδρας αυτές τις μέρες πρέπει να καταφέρεις να εκτελέσεις με δεξιότητα σλάλομ και ακροβατικά ανάμεσα στα 4Χ4 καροτσάκια με τα μωρά και τους περήφανους γονείς, τα παιδάκια που ανεμίζουν μπαλόνια, τα παιδάκια που τρέχουν με τα παγωτά προς τα πάνω σου και τα παιδάκια που τσιρίζουν μπροστά από τις βιτρίνες με τα παιχνίδια. Άρα δεν μιλάμε για βόλτα αλλά για το πένταθλο. Και όσο καλυτερεύει ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι πως η Λήδρας είναι για γερά νεύρα κάτι που προσωπικά δεν διαθέτω. Δεν μπορώ τα καροτσάκια πώς να το κάνουμε! Ακούγεται ρατσιστικό; Λοιπόν θέλω να σας πληροφορώ πως ως single γυναίκα σε αυτή τη χώρα, εγώ είμαι το θύμα ρατσισμού και όχι τα καροτσάκια. Και γιατί το λέω αυτό;

Μα όπως θα έχετε οι περισσότεροι συνειδητοποιήσει η Κύπρος είναι ιδανική για να κάνεις οικογένεια, όχι για να είσαι single. Με λίγα λόγια επιβιώνεις πιο εύκολα ως δυάδα, τριάδα, τετράδα παρά ως μονάδα. Δεν είναι ένα είδος ρατσισμού;

Οπότε από ένα σημείο και μετά πρέπει αναπτύξεις αντισώματα και μηχανισμούς αντιμετώπισης των πιο πάνω ομάδων. Φανταστείτε μια βραδιά με φίλους με σένα το μόνο single άτομο στην παρέα. Ας υποθέσουμε πως δεν ζηλεύουν οι γυναίκες των φίλων σου, πως εσύ είσαι οκ με το σκηνικό και πως όλα κυλούν ομαλά. Το κλου της υπόθεσης είναι πως αυτομάτως καλείσαι (χωρίς να τεθεί επίσημα) να υποδυθείς ένα ρόλο. Αυτόν του entertainer. Για παράδειγμα, όταν βγαίνω με φίλους μου ζευγάρια κάθομαι πάντα απέναντι τους – σαν ηθοποιός μπροστά από θεατές. Η παράσταση αρχίζει όταν αρχίζουν να ρωτάνε τα νέα μου (ως single είναι αυτονόητο πως έχω πάντα την ώρα και τη διάθεση να γυρίζω από μπαρ σε μπαρ, να κάνω ταξίδια και φυσικά να έχω μια ενδιαφέρουσα ερωτική ζωή). Κάθονται που λέτε και περιμένουν να τους πω κάτι συναρπαστικό, κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα τους, κάτι που σαφώς δεν υπάρχει στη ζωή τους πια (ναι ξέρω, ρατσίστρια). Παλιά δεν μ άρεσε όλο αυτό, το θεωρούσα καταπιεστικό. Τώρα τελευταία όμως με εξιτάρουν τέτοιες συναντήσεις γιατί συνειδητοποίησα πως μ αρέσει να διηγούμαι ιστορίες μπροστά σε «διψασμένο» κοινό (όπου εννοείται πως αφήνω την φαντασία μου να οργιάσει, κάνω σκηνοθεσία, σκηνικά και χορογραφίες). Τους λέω έτσι διάφορα για τα κατά καιρούς γκομενικά που έχω, τα παρουσιάζω ως χολιγουντιανή παραγωγή και έτσι για να μην είμαι και εγωκεντρική τους ρωτάω και τη γνώμη τους. Και έτσι όλοι περνάμε καλά! Καροτσάκια- single τουλίπα σημειώσατε 2!

Υ.Γ1 Το κείμενο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 25/3. Αν και το θέμα ήταν πολύ σοβαρό ("Γιατροί του Κόσμου") όλοι όσοι γράφουμε στήλες γράψαμε κάτι ανάλαφρο, επίτηδες. Έτσι κι αλλιώς, με το να είμαστε "σοβαροφανείς" ΕΔΩ και να γράφουμε δήθεν συγκινητικά κείμενα δεν βοηθούμε την κατάσταση στις χώρες ΕΚΕΙ.

Υ.Γ2 Λήδρας = Πεζόδρομος στην αρχή της παλιάς πόλης της Λευκωσίας (κατά καιρούς και ώρες ώρες κυκλοφορούν και αυτοκίνητα - μην με ρωτήσετε γιατί, άβυσσος η ψυχή των κυπριακών αρχών)

Υ.Γ3 Λίγες μέρες μετά κατέβηκα Λήδρας όχι ως single αλλά με ένα "perhaps" γκομενικό. Γιατί δεν υπήρχαν καροτσάκια τότε;;; Μήπως τελικά τα καροτσάκια επιτίθενται μόνο στους single; Τι ρατσισμός!

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω

Είχαν ρωτήσει τη Σώτη Τριανταφύλλου σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε ένα περιοδικό της "Καθημερινής" αν μετανιώνει για πράγματα του παρελθόντος της. Και απάντησε πως ναι. Κόλλησα στην απάντησή της.
Πάντα δήλωνα με το μεγαλύτερο σθένος πως δεν μετανιώνω για τίποτα ή μάλλον πως δεν υπάρχει καν λόγος να το σκέφτομαι. Ίσως και να είναι ο σωστός τρόπος να προχωράς με τη ζωή σου. Όμως δεν ξέρω πια. Για πρώτη φορά παραδέχομαι πως μετανιώνω για μερικά πράγματα και πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται όλο και πιο συχνά να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω. Αν λοιπόν μπορούσε να συμβεί αυτό θα:

• Σπούδαζα κάτι άλλο.
• Την έκανα για Αμερική.
• Δεν θα ερχομουνα πίσω στο μικροσκοπικό νησί.
• Διεκδικούσα περισσότερο ένα συγκεκριμένο άτομο.
• Έδινα λιγότερα δικαιώματα σε κάποιους άλλους.
• Ήμουν πιο τυπική με τους φίλους μου και δεν θα εξαφανιζόμουνα κάθε τρεις και λίγο
• Θα έψαχνα περισσότερο τις τάσεις φυγής μου και δεν θα πνιγόμουνα τόσο πολύ κάθε φορά που με πλησιάζει κάποιο άτομο (φιλικό ή μη).
• Ζούσα αλλού. Α σορι, το ξανάπα αυτό.

Τώρα αυτή τη λίστα ( που αν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο θα τη συμπληρώνει για άπειρες ώρες) για καλό την έκανα;

Μια βραδιά στην Αθήνα...αφιερωμένο

Βράδι Σαββάτου. Ακυρώνω την έξοδο και μένω μέσα. Με έχουν κουράσει τα ίδια και τα ίδια. Ντρέπομαι να το πω στους φίλους μου. Τους λέω πως έχω αρπάξει κρυολόγημα. White lies…

12:03 πμ. Μήνυμα από φίλο κάποια χιλιόμετρα μακριά «Μακάρι να ήσουνα εδώ, να γίνουμε flatmates και να αλωνίσουμε τα κοσμικά της Αθήνας». Χαμογελώ, ξαπλωμένη στον καναπέ. Απαντώ με αποσιωπητικά. Ο ανάδρομος Ερμής συστήνει αφωνία στο ζώδιο μου. Υπακούω, δεν είναι καιρός να πηγαίνω κόντρα (και) στους πλανήτες. Αλλά το μυαλό μου είναι ήδη εκεί, μαζί σου. Μου έρχονται οι εικόνες, ενσταντανέ από ένα βράδι στην Αθήνα. Θα αρχίζαμε κατά τις 9 με πρώτο ποτό στο El Pecado για τα τελευταία κουτσομπολιά της σόουμπιζ. Είναι το αστείο της παρέας πως είσαι από μόνος σου ένα κινητό Downtown. Εγώ όμως ξέρω πως είναι ο δικός σου τρόπος να βρεις ισορροπία μέσα στην (πληκτική) καθημερινότητά. Μου λες πως φέτος η Πέγκι Ζήνα την είδε ροκ και τραγουδά με συνοδεία γαρυφάλλων τον ύμνο των eighties «The Eye of the Tiger». Η άχρηστη πληροφορία του μήνα. Αλλά και πάλι μου φαίνεται πιο χρήσιμη από όλα όσα ακούω και ζω τον τελευταίο καιρό. Πιάνουμε (εύκολα) κουβέντα με την άγνωστη παρέα δίπλα. Δεν παίζει παιχνίδι του τύπου «σε βλέπω, αλλά μόλις εντοπίζεις το βλέμμα μου, κοιτάω αλλού». Ευτυχώς γιατί βαρέθηκα το συγκεκριμένο σενάριο. Προτιμώ τις σκηνές όπου θα σου πετάξει ο άλλος μια ατάκα και θα είναι τόσο έξυπνη ώστε να είναι αρκετός λόγος να σκέφτεσαι πως αξίζει που βγήκες απόψε. Με τα πόδια πεταγόμαστε λίγο πιο κάτω στην Κανέλλα για φαγητό. Η κολλητή μας περιμένει και γκρινιάζει που αργήσαμε. Αλλά στο Γκάζι δεν μπορείς ποτέ να περπατάς βιαστικά, δεν του πάει. Η ώρα πήγε μία. Τελειώνουμε βιαστικά το λικέρ μαστίχας και πεταγόμαστε για ένα δεύτερο ποτό στο Balthazar αν και είναι πολύ clean-cut για τα γούστα μου αυτό τον καιρό. Γουστάρω μπαράκια όπου παίζει παιχνίδι. Και ας μην καταλήξει κάπου. Όμως τουλάχιστον θα νιώσω ζωντανή. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συναντούμε παρέα στο Rock ‘n’ Roll στο Κολωνάκι. Χορεύουμε πηδώντας πάνω κάτω και τραγουδώντας το ρεφραίν όσο πιο δυνατά μπορούμε. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα μας δει και αν πρέπει να συμπεριφερόμαστε κάπως. Το comme il faut ποτέ δεν ωφέλησε κανένα και αυτή την περίοδο διαπιστώνω πως είναι καιρός να αρχίσω και εγώ να το αποβάλω από το σύστημά μου. Κατά τις πέντε, φεύγουμε. Στη έξοδο αρπάζουμε τα εβδομαδιαία freepress. Δίνουμε ραντεβού την επόμενη, για brunch και πολύ καφέ.

Πίσω στην καθημερινότητα και στον καναπέ μου. Την επόμενη μέρα σου στέλνω μήνυμα «Και όμως ήμουν εκεί!»

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 17/3. Γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "2" του Κωνσταντίνου Βήτα

Υ.Γ2 Το κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στους φίλους μου Α. (η οποία είναι σημαντικός λόγος για τον οποίο αγαπώ Αθήνα!) και τον Β. ο οποίος μου έστειλε αυτό το sms, είπε την ατάκα για τα ζώδια και χωρίς να το ξέρει αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Παιδιά σας αγαπώ πολύ.

Εσύ τι πόλη είσαι;

Είδατε;; το λένε και τα κουίζ!

You Are New York

Cosmopolitan and sophisticated, you enjoy the newest in food, art, and culture. You also appreciate a good amount of grit - and very little shocks you. You're competitive, driven, and very likely to succeed. Famous people from New York: Sarah Michelle Gellar, Tupac Shakur, Woody Allen

What American City Are You?

Πολύ σκόρπια...

Νιώθω σκόρπια τον τελευταίο καιρό. Στις καλές μέρες μου είμαι η τρελή χαρά στη δουλειά. Στις κακές, είμαι για να μην με κάνεις παρέα. Αλλά όλα αυτά μόνο ως σκόρπια τα βιώνω. Πως λέμε συγκροτημένος χαρακτήρας, δυναμικός, που ξέρει τι θέλει και προσγειωμένος; Όχι εγώ. Σκόρπιες σκέψεις λοιπόν:

• Η δουλειά μου πάει καλά, γίνονται εξελίξεις που με κάνουν πολύ χαρούμενη. Πραγματικά. Σε σημείο που είναι αχάριστο και ηλιθιότητα να δηλώνω ότι θέλω να δουλέψω σε άλλη χώρα. Boss, thank you.
• Παιδάκια ανοίγει ο καιρός και η Άνοιξη είναι εδώ. Πολύ χαίρομαι, αλλά πρέπει να κάνω εκείνη τη διαιτα...για να μην περάσω τα ίδια οπως πέρσι και δεν μ αρέσω για ακόμα μια χρονιά.
• Ρε μαλάκα ποιος νομίζεις πως είσαι; Ο καραγκόμενος και πρέπει να σε τρέχω από πίσω για ένα date; Κατα βάθος δεν μ αρέσει η φάτσα σου, ούτε σε βρίσκω σέξι και χιούμορ έχουν οι φίλοι μου και ο Dr House (βλ προηγούμενο ποστ). Άρα εσύ χάνεις.
  
• Εσύ από την άλλη, μπήκες στη ζωή μου μέσα σε μια νύκτα, έμεινες πολύ λίγο, κάποιες ώρες αλλά μου αναποδογύρισες το σύμπαν για πολλές μέρες. Μου έβγαλες στην επιφάνεια συναισθήματα, σκέψεις και την αίσθηση του να είμαι ζωντανή , πράγματα που είχα ξεχασμένα και που καμιά δουλειά δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Να 'σαι καλά. Δεν νομίζω όμως να θέλω να σε ξαναδώ.
• Επανέρχομαι στην καθημερινότητα των φίλων μου σιγά σιγά. Τους είχα γράψει, είχα απομακρυνθεί. Ακόμα το βρίσκω δύσκολο να βγω έξω μαζί τους τα βράδια και να περάσω σούπερ. Χρειάζεται προσπάθεια εκ μέρους μου να είμαι happy αυτόν τον καιρό. Αλλά τελικά όταν είδα το The pursuit of happyness κατάλαβα ότι όλα χρειάζονται πολλή προσπάθεια σε αυτή τη ζωή, ακόμα και το να είσαι ευτυχισμένος.
• Εσύ, η σκέψη, η ανάγκη που έχω μέσα μου....πότε θα σε αντιμετωπίσω; Να συνεχίσω να σε αγνοώ; Γαμώτο...
• Όταν έγραφα ένα κείμενο για το Υ.Γ, τις προάλλες ήμουν στις πολύ μαύρες μου. Δεν μ αρέσει να ειμαι χάλια και να γράφω, αλλά αφού είχα διωρία έπρεπε. Μήνυμα από διευθύντρια: "είναι το καλύτερο σου κείμενο ως τώρα!". Τι να πω πλέον...!
• Άρχισα power yoga και είμαι πανευτυχής! Εξαιρετικό!
• Μπορώ να κάνω restart τη ζωή μου;
• Βαριέμαι πάρα πολύ τα σ/κ, γιατί πρέπει να κάτσω να οργανώσω παρέα να βγούμε και στην πορεία να μην βαρεθώ και μείνω μέσα και τους στήσω για ακόμα μια φορά (όπως πολύ συχνά μου συμβαίνει τους τελευταίους μήνες)
• Just breathe λέει το τραγουδάκι δίπλα. Πόσες αναπνοές χρειάζονται όμως για να γίνουν όλα καλύτερα ε;
• Miss you...

Ας πάρουμε τα πράγματα με τις ΣΕΙΡΕΣ

Σας έχω υποσχεθεί post για σειρές. Έχω κάνει που λέτε μια εμπεριστατωμένη έρευνα στην οποία έχω επιλέξει (μόνο μερικές) από τις σειρές που έχουν πέσει στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια. Για χάρη σας δε, έχω βάλει στο pause το 2ο κύκλο του House! Για να δείτε τι αδυναμία σας έχω! Έχουμε και λέμε λοιπόν.

H λατρεία άρχισε πριν από δύο και κάτι χρόνια. Τότε δούλευα ως αργά στη δουλειά, κτύπαγα κάτι 12ωρα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, είχα ξενερώσει, δεν έκανα παρέα με κόσμο από το γραφείο, η μόνη φίλη που είχα εκεί είχε πάει αλλού. Και απλά δούλευα μόνο. Χάλια ψυχολογία και πολλά νεύρα. Ένα βράδι, κατά τις 10 που κτυπιούμουνα μπροστά από ένα pc στο γραφείο, κτυπά το τηλ. Μια φίλη. Απαντώ, της λέω τον πόνο μου. Απαντά πολύ ήρεμα "Θα σου πω τι θα κάνεις. Θα πας στον DVDα και θα πάρεις το ΟΖ. Και μετά πάρε με τηλ". Την επομένη εκτελώ το σχέδιο. Ο DVDας μου όταν πήγα να το πάρω, με έβλεπε κάπως του στυλ "πάει τον έχασε αυτή". Δεν έδωσα σημασία, έτσι και αλλιώς η σχέση μας ήταν πάντα κάπως ιδιόρρυθμη. Πάω σπίτι, βάζω το OZ στο dvd player. Η σειρά, της HBO, διαδραματιζόταν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Πρωταγωνιστές οι κρατούμενοι, όχι και τα καλύτερα παιδιά του πλανήτη. Το πρώτο επεισόδιο με σόκαρε. Πολλή βία, ακραία πράγματα. Σκηνοθεσία όμως σούπερ. Βάζω το ένα επεισόδιο μετά το άλλο να παίζει, δεν μπορώ να σταματήσω, πώρωση. Ενθουσιάστηκα. Τελειώνω τον πρώτο κύκλο μετά από 2-3 μέρες και παίρνω τη φίλη μου τηλέφωνο:
- "Το είδα".
- "Και;;"
- "Τέλειο! Έχω κάτι ιδέες για το πως να δολοφονήσω τους προισταμένους μου...!! Θα τους καρφώσω στο πάτωμα, θα τους βάλω σπασμένα γιαλιά στο φαγητό τους, θα...."
- "Ε! Μα δεν σου είπα να το δεις για να πάρεις ιδέες! Για να δεις ότι υπάρχουν και χειρότερα στη ζωή , στο πα"!
- "Αντε!!!"
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με τον κόσμο των ψαγμένων τηλεοπτικών σειρών. Στους επόμενους μήνες λοιπόν, έγινα η καλύτερη πελάτις του DVDα μου. Ανάλογα με την ψυχολογία μου έπαιρνα και την αντίστοιχη σειρά.
Σειρά πήρε το λατρεμένο 4400. Αυτός είναι ο αριθμός των ατόμων που εξαφανίστηκαν υπό μυστήριες συνθήκες, τα τελευταία 50 χρόνια. Μια καλή νύκτα λοιπόν, κάτι συμβαίνει και δίπλα σε μια λίμνη εμφανίζονται...οι 4400! Και κάτσε τώρα σκέψου τι να τους κάνεις και πως θα τους εξηγήσεις το γεγονός ότι όλα και όσα ξέρανε πάει bye bye. Το catch της υπόθεσης είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν "ειδικές" ικανότητες. Το αγαπημένο μου είναι το κοριτσάκι (που βλέπετε στη φωτό) το οποίο προβλέπει το μέλλον. Spooky! Η σειρά έχει μια πολύ καλή σκηνοθεσία, δεν βαριέσαι, δεν υπάρχουν UFO ( δεν μπορώ τα sci-fi), το θέμα είναι ενδιαφέρον γιατί όλα κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και κάτι "άλλου" ΚΑΙ το τραγούδι της αρχής, το " Α place in Time" είναι εξαιρετικό! Τώρα περιμένουμε εναγωνιωδώς τον τρίτο κύκλο να βγει σε dvd.
Μετά αυτό με έπιασε η μανία με το έγκλημα. Βασικά δύο πράγματα με ενδιαφέρουν στις σειρές, τα εγκλήματα και τα νοσοκομεία. Με λίγα λόγια, give me blood!
Οπότε εντοπίζω το CSI, το Las Vegas συγκεκριμένα που είναι και το αυθεντικό (και με το καλύτερο cast). Αχ τι ωραία σειρά! Και εδώ πωρώνεσαι άσχημα. Άσε που αποκτάς την τάση και στην καθημερινότητά σου να ψάχνεις να βρεις τρίχες και μικροαντικείμενα με το τσιμπιδάκι γιατί μπορεί και να σημαίνουν κάτι για ένα έγκλημα που έχει συμβεί και που ΕΣΥ πιστεύεις πως μπορείς να εξιχνιάσεις! Σε αυτή τη σειρά έχω μείνει πίσω, έχω δει μόνο ως τον 3ο κύκλο, ενώ υπάρχουν ήδη 6 σε DVD. Α ο african-american αστυνομικός (στα αριστερά) είναι yummy!
Μετά από αυτό, παρέμεινα στο theme investigation & interrogation και βρήκα το The Closer. Πρωταγωνίστρια η Kyra Sedgwick η οποία υποδύεται την υπαστυνόμο Brenda Leigh Johnson. Ως εδώ όλα καλά και φυσιολογικά. Αυτό όμως που κάνει τη συγκεκριμένη σειρά, θεική, είναι οι χαρακτήρες και συγκεκριμένα η πρωταγωνίστρια. Αυτή η υπαστυνόμος είναι μια ιδιόρρυθμη, παράξενη αλλά εξαιρετική ανακρίτρια (γι αυτό και την αποκαλούν Closer, επειδή καταφέρνει να "κλείνει" με επιτυχία όλες τις ανακρίσεις). Δεν της ξεφεύγει τίποτα, παριστάνει την χαζή για να παίρνει πληροφορίες, δεν έχει και και τις καλύτερες επικοινωνιακές ικανότητες (κάτι μου θυμίζει αυτό) ΚΑΙ έχει μια μανία με τα γλυκά (επίσης κάτι μου θυμίζει). Την λατρεύω!! Περιμένω πως και πως να βγει 2ο κύκλος σε dvd τον Μάη!
Μετά από αυτό, είπα να δω λίγο αίμα σε χειρουργεία. Αλλά επειδή δεν ήθελα να μπλέξω με τις σειρές τύπου E.R. , νοικίασα το nip/tuck. Οι ήρωες είναι δύο πλαστικοί χειρουργοι στη νότια Florida. Είναι κολλητοί φίλοι από το πανεπιστήμιο και τους συνδέει επίσης η Τζούλια η γυναίκα του ενός και ο μεγαλύτερος έρωτας του δεύτερου. Ο πρώτος οικογενειάρχης και ηθικολόγος, ο δεύτερος αμετανόητος γυναικάς (κούκλος καλέ ομως!!) και με χεσμένη την ηθική. Το κάθε επεισόδιο έχει τίτλο του ονόματος του ατόμου που θα κάνει πλαστική. Ως τώρα έχω δει τους τρεις κύκλους και μπορώ ανά πάσα στιγμή να μπω σε χειρουργείοκαι να κάνω λιφτιγκ ΚΑΙ πλαστική στο στήθος με επιτυχία ! Η σειρά είναι ένα Perfect Drama όπως λένε και στα reviews. Φαινομενικά όλα είναι clean και αποστειρωμένα. Αλλά η ματαιοδοξία της ομορφίας δεν είναι ποτέ "καθαρή" ε;
Στην πορεία, οι φίλοι μου που ξέρουν τη μανία μου, δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως δεν είχα δει το Lost! Απαράδεκτη! Έτσι πήγα και το πήρα, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να γλυτώσω και τα spoilers που πετάγανε όλη μέρα στη δουλειά και μου τη σπάγανε. Είδα το μισό πρώτο κύκλο. Το μισό;; θα διερωτάστε! Ναι δεν κατάφερα να το τελειώσω όλο. Βαρέθηκα. Οκ οι χαρακτήρες εξελίσσονται, οι "Άλλοι" είναι ένα ενδιαφέρον θέμα, η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, το ίδιο και η μουσική. Αλλά δεν το κατάφερα. Ίσως δεν είναι η φάση μου αυτή την περίοδο. Υπόσχομαι να το ξαναπιάσω, μάλλον τέλος της άνοιξης το βλέπω, όταν θα είναι μεγαλύτερη η μέρα και δεν θα σκιάζομαι κάθε φορά που θα ακούω θόρυβο μέσα στη νύκτα!
Και συνεχίζω. Πέρσι τέτοιο καιρό, είχα νοικιάσει το Weeds. Σκεφτείτε το Desperate Housewives αλλά σε "high" version. Μια προσφάτως χήρα, που μένει στα πληκτικά καθώσπρέπει προάστεια, αποφασίζει πως ο μόνος τρόπος να συντηρήσει τα παιδιά της, το πανάκριβο σπίτι και το lifestyle στο οποίο συνήθισε, είναι να πουλά "χόρτο" (weed) σε ενήλικες (έχει αρχές η κοπέλα, απαγορεύεται σε ανήλικους). Πολύ μου άρεσε αυτή η σειρά, χιούμορ, ατάκες, κυλάει εύκολα. Νομίζω τελείωσα τον πρώτο κύκλο σε τρεις μέρες (και όχι δεν έγινα αντικοινωνική - και την high κοινωνική μου ζωή διατήρησα και όλα!). Έχει κανείς info για το πότε θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος κύκλος; Α ξέχασα να σας πω, στα περσινά Emmy η πρωταγωνίστρια Mary Louise Parker κέρδισε στην κατηγορία Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου σε Κωμική Σειρά έχοντας ως ανταγωνίστριες στην κατηγορία και τις 4 Desperate Housewives! Ζήτω το Χόρτο!
Και επειδή με είχε πιάσει το ανάλαφρο μου, συνέχισα στο ίδιο μοτίβο, επιστρέφοντας όμως στα νοσοκομεία (μεγάλη αγάπη- γιατί δεν πήγα να γίνω γιατρός τελικά;). Η hot σειρά της περασμένης σεζόν στην Αμερική ήταν το Grey's Anatomy. Ηρωίδα η Meredith Grey, μια νεαρή εκπαιδευόμενη γιατρός η οποία μαζί με ακόμα τέσσερις καινούριος γιατρούς είναι τα νέα "ψαράκια" του νοσκομείου. Η Meredith κάνει όμως ένα one night stand που θα της αλλάξει ολόκληρη τη ζωή (σπάνιο αυτό φυσικά γιατί όπως ξέρετε τα one night stand δεν σου αλλάζουν τη ζωή,,μόνο τα φώτα). Μια μέρα πριν αρχίσει το intership ψαρεύει σε ένα μπαρ ενα πολύ χαριτωμένο άγνωστο. Ο οποίος όμως αποδεικνύεται πως είναι ο καινούριος της προϊστάμενος- ο αποκαλούμενος MacDreamy (είναι ο άτιμος)! Και εκεί αρχίζει ένα μπέρδεμα με γκομενικά όπου σιγά σιγά μπλέκεται όλο το προσωπικό. Α ναι ξέχασα, στην πορεία κάνουν και εγχειρίσεις. Σουπερ το soundtrack (απο εκεί ξεσήκωσα το Breathe 2am που βλέπετε δίπλα στο Στίχο) και ατάκες με πολύ γέλιο. Ταυτίζομαι με τη Sandra Oh που, suprise suprise, τα κάνει μαντάρα στα ερωτικά της! Έχοντας τελειώσει και το 2ο κύκλο περιμένω από Σεπτέμβρη και μετά μάλλον να δώ τον τρίτο.
Και ερχόμαστε στη νέα μου λατρεία! Τον Dr. House. Οπως καταλαβαίνετε, το theme Νοσοκομεία συνεχίζει και εδώ (τι λέει αυτό για τη ψυχολογική μου κατάσταση γιατρέ μου;). Εδώ όμως δεν πρόκειται για μια τυπική υπόθεση που διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο, αφού η δουλειά του Dr. House και της ξεχωριστής ομάδας του είναι να βρίσκουν εκείνες τις αρρώστιες που η συμβατική ιατρική δεν μπορεί. Τώρα το ενδιαφέρον αυτής της σειράς δεν είναι τόσο η υπόθεση όσο ο ίδιος ο Dr House. Ο αγαπημένος μου, είναι ένα στριμμένο άντερο, με παράλυση στο δεξί του πόδι (αξεσουάρ το μπαστούνι με το οποίο ενίοτε "χειρίζεται" και κόσμο) και με ένα κυνισμό που σκοτώνει στην κυριολεξία! Νομίζω έχει πολύ καιρό να πιάσω τον εαυτό μου να γελά τόσο πολύ βλέποντας μια σειρά με αίματα και αρρώστους. Τώρα είμαι στον 2ο κύκλο και δεν θέλω να τελειώσει γιατί δεν ξέρω πότε θα κυκλοφορήσει ο τρίτος.
Το παραδέχομαι, I am in love with Dr. House and I want to marry him now!!
Στο τέλος της βδομάδας που θα επιστρέψω τον Dr House (κλαψ) θα πάρω το Rome. Είναι μια παραγωγή της HBO και έχω διαβάσει ότι η Ρώμη είναι όπως δεν την έχουμε ξαναδει! Προβλέπω όργια!
Μετά από αυτό θέλω με πολλή αγωνία να δω το Dexter, το οποίο είχα δει να διαφημίζεται στα subways της Νέας Υόρκης. Ήρωας ένας ιατροδικαστής ο Dexter ο οποίος έχει μια ιδιομορφία. Ενώ τη μέρα κάνει κανονικά τη δουλειά του, το βράδυ (αυτό είναι το κλου) μεταμορφώνεται σε δολοφόνο και σκοτώνει όσους ξέφυγαν από το νόμο! Θεικό; Και νοσοκομειακό ΚΑΙ με εγκλήματα! A series come true! Αλλά επειδή δεν θα το δω σύντομα, μάλλον θα αρχίσω το Prison Break (που πάλι το έχουν δει όλοι εκτός από μένα).
Αυτά τα ολίγα για τις σειρές. Θα χαρώ να γράψω και Β Μέρος, αν το θέλετε!

Y.Γ. Δεν δουλεύω σε DVDάδικο
Y.Γ2. Έχω ζωή