I have been tagged + το ρεζίλι των Όσκαρ

Αργησα; Καλά μαύρα μεσάνυκτα είχα γι αυτό το παιχνίδι. Λόγω δουλειών δεν κάνω πολλούς περιπάτους σε φίλους μπλογκερ. Σήμερα λοιπόν που έκανα μια μικρή περιοδεία είδα ότι η Evita, ο Crazy Cow και ο Dark Morpheus με έχουνε tagάρει. Οπότε πέντε ασήμαντα πράγματα για μένα είναι τα εξής:
1. Όταν με γνωρίσει κάποιος πιστεύει πως είμαι ένα καλό, ήσυχο και ίσως κάπως ιδιόρρυθμο κορίτσι. Τα πρώτα δύο δεν ισχύουν καθόλου, το τρίτο ναι αλλά σε υπερθετικό βαθμό. Όμως πάντα εκμεταλλευόμουνα το γεγονός ότι "φαίνομαι" αλλά δεν είμαι, με αποτέλεσμα να έχω κάνει διάφορα αίσχιστα που ούτε με βασανιστήρια γερμανικού τύπου δεν πρόκειται να αποκαλύψω!
2. Τα πράγματα που πραγματικά αν είχα επιλογή θα έκανα μόνο αυτά θα ήταν, με σειρά προτεραιότητας, το σεξ, να ακούω μουσική και να οδηγώ, να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, να αράζω σε καναπέ και να παρακολουθώ αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές (βλ. House M.D., CSI κλπ) και τέλος να αράζω στην παραλία και να διαβάζω βιβλία και περιοδικά (με φραπέ).
3. Έχω πολλές μανίες, πολλά κολλήματα αλλά αν δεν είχα θα φοβόμουνα τον εαυτό μου πολύ. Και ένας από τους λόγους που έκανα αυτό το blog ήταν για να μπορέσω να τα γράψω κάπου, χωρίς να με ξέρει κάποιος. Καλά έκανα.
4. Με χαρακτηρίζει το γεγονός οτι δεν θέλω να μένω εδώ που μένω, θα ήθελα να αλλάξω τα πάντα στη ζωή μου, αλλά είμαι πολύ δειλή για να το κάνω. Το ότι το παραδέχομαι δεν το θεωρώ και τη μεγαλύτερη υπέρβαση του κόσμου.
5. Πολλές φορές με ενοχλεί που πρέπει να δείχνω κάτι πιο "λίγο" από εκείνο που είμαι για να μην απομακρύνω τον κόσμο. Και είναι ηλίθια στρατηγική αλλά ευελπιστώ πως με τα χρόνια θα πάψω να το κάνω. Ή αυτό ή απλά τελικά θα γίνω όντως πιο "λίγη".
Αυτά! Και τώρα πρέπει να προτείνω άλλα παιδιά αλλά δεν νομίζω να έχει μείνει κάποιος που δεν το έχει κάνει από τη λίστα μου....αλλά όποιος δεν έχει tagαριστει από τα παιδιά, θεωρείστε το ότι είναι η δική μου πρόσκληση για να μας πείτε 5 πράγματα.



Και τώρα τα Όσκαρ....δεν θα εντρυφήσω στο θέμα γιατί τι να πω και τι να αφήσω, αλλά ένα θα πω: ΝΤΡΟΠΗ και Προβλεπόμενες Μαλακίες! Μα το Βαβέλ να πάρει μόνο για το μουσικό score; Και το Departed, γιατί πήρε τόσα δηλαδή;; Τα Όσκαρ έχουν αποδείξει για μια ακόμα χρονιά πως είναι μια αμερικανιά και μισή και εγώ φταίω που κάθε χρόνο ξεχνάω και τους δίνω αξία! Παπαριές!

Cinema Paradiso

Τις προάλλες είχανε θέμα στο Υ.Γ το κινηματογράφο. "Α", σκέφτηκα από μέσα μου, "εδώ θα γράψω μια σούπερ στήλη". Μένω που λέτε στο γραφείο αργά να την κάνω με πολλή όρεξη και πάνω που έγραψα το μισό κείμενο πετάγεται από δίπλα ένας συνάδελφος που ξέμεινε και εκείνος 8 η ώρα μέσα και μου λεει " τι κανεις τι κάνεις;" Και πριν προλάβω να αντιδράσω, αρπάζει το mouse και ανοίγει το κείμενο! Νεύρα εγώ! Αυτόν χρειαζόμουνα να μάθει ποιά είμαι, αν και αμφιβάλλω αν διαβάζει Υ.Γ, μάλλον μόνο αθλητικές εφημερίδες μου κάνει να τον ενδιαφέρουν. Να μην σας τα πολυλογώ, αναγκάστηκα να αλλάξω όλο το κείμενο μπας και δεν καταλάβει. Το αποτέλεσμα δεν με ενθουσίασε. Δεν το βρήκα πολύ κινηματογραφικό. Ηere it is:

«ΚΑΡΕ 1 Πήγα για πρώτη φορά σε κινηματογράφο όταν ήμουν 7 όταν η θεία μου με είχε πάει να δω τη «Κουκλίτσα με τα ροζ» με την Μόλι Ριντγουολντ, στο Ζήνα Πάλλας. Η ταινία δεν ήταν σπουδαία, μάλλον μια τυπική για την εποχή εφηβική αμερικάνικη τσιχλόφουσκα. Αλλά για μένα ήταν μεγάλη στιγμή, μου φαινόταν μαγικό να βλέπω φιλμ σε μια τόσο μεγάλη οθόνη.
Η αμέσως επόμενη φάση που θυμάμαι ήταν όταν είδα στην τηλεόραση το «Ρωμαίο και την Ιουλιέττα» του Τζεφιρέλι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον μαρασμό που έπαθα όταν ο Ρωμαίος πέθανε όταν είδε δίπλα του την νεκρή Ιουλιέτα (έτσι νόμιζε δηλαδή). Και μετά όταν εκείνη αυτοκτόνησε (τελικά), ένιωθα πως ήλθε το τέλος του κόσμου! Κάπου εκεί άρχισα να υποψιάζομαι, ότι δεν έπαιρνα τα φιλμ στο ντούκου. Όλα αυτά πριν κλείσω τα δέκα.
ΚΑΡΕ 2 Γύρω στα δεκατέσσερα, ξέθαψα από την αποθήκη των γονιών μου μια παλιά ασπρόμαυρη μικρή τηλεόραση. Την πήρα στο δωμάτιο μου και την έβαλα κάτω στο πάτωμα. Για να καταφέρω να δω τηλεόραση με καθαρή εικόνα (τότε μόνο το ΡΙΚ υπήρχε) παιδευόμουνα με την κεραία για πολλή ώρα. Σε εκείνη τη μικρή τηλεόραση είδα για πρώτη φορά το «Οργισμένο Είδωλο», τον Τζέικ Λα Μότα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί όταν είχα διαβάσει πως για το ρόλο του πήρε τριάντα κιλά. Διάβασα επίσης τότε ότι την ίδια μέθοδο ακολουθούσε και η Μέριλ Στριπ η οποία για μια ταινία, μπήκε και έμεινε μέσα σε ένα ψυγείο για αρκετή ώρα για να «νιώσει» την ταλαιπωρία. (Ποτέ δεν κατάφερα να βρω αυτή την ταινία που υποδυόταν την Εσκιμώα).
Μετά ακολούθησε μια πώρωση με τη Βίβιαν Λι γιατί είχα δει το Όσα παίρνει ο Άνεμος (στην έγχρωμη τηλεόραση στο σαλόνι) και μετά στο «Λεωφορείο ο Πόθος», να υποδύεται την Μπλανς, (στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στο δωμάτιό μου).
Και δεν το συζητώ όταν πέτυχα τη «Καζαμπλάνκα» ( “from all the bars of the world you had to walk into mine” να λέει ο Μπόγκαρτ στην Μπέργκμαν) και τη «Γκίλντα» (να χορεύει η Χέιγουρθ με τη πιο αποκαλυπτική στριπτίζ όπου έβγαλε απλά ένα γάντι). Από εκείνη την περίοδο έμεινε ένα poster από την «Καζαμπλάνκα» κρεμασμένο στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου.
Από εκείνη την περίοδο που έβλεπα με μανία παλιά φιλμς μου ξέφυγε ο «Πολίτης Κειν». Όταν βρίσκομαι σε παρέα σινεφίλ τρέμω τη στιγμή που θα έλθει η ώρα της μαγικής ερώτησης «Ποια ταινία σημαντική δεν είδες και ντρέπεσαι για αυτό;». Γιατί κάθε φορά που το ομολογώ (με κατεβασμένο βλέμμα) με κοιτάνε λες και σκότωσα άνθρωπο! Λες και δεν μετράει που έχω δει όλες σχεδόν τις ταινίες του Μπίλι Γουάϊλντερ, του Μπέργκμαν (και αυτό είναι πιστέψτε με μεγάλο κατόρθωμα) ΚΑΙ του Αλμοδοβάρ (προ- Πενελοπε Κρουζ εποχής)!
ΚΑΡΕ 3 Ο κινηματογράφος ήταν καθοριστικός παράγοντας και όταν έπρεπε να σκεφτώ που θα πήγαινα για σπουδές. Δεν υπερβάλλω. Κάπου στα 17 άρχισα να βλέπω φιλμ του Τζέιμς Αϊβορι, το «Δωμάτιο με Θέα», τα «Απομεινάρια μιας Μέρας» και το «Μορίς». Τότε αποφάσισα ότι ήθελα να σπουδάσω στην Αγγλία. Για να μπω σε εκείνο το σκηνικό, να γίνω μια ηρωίδα του Άϊβορι, να πίνω τσάι και να ζήσω ένα μεγάλο έρωτα μέσα σε βικτωριανό σπίτι. Αντιλαμβάνεστε ότι το σενάριο αυτό δεν έπαιξε. Γιατί ναι μεν βρήκα το βικτωριανό σπίτι (αυτό με τις μαύρες δοκούς και τους λευκούς τοίχους) και μάλιστα στην εξοχή, έπινα τσάι, αλλά ο έρωτας μάλλον από άλλη ταινία ( λιγότερο ρομαντική και περισσότερο «αστική») μου προέκυψε.
ΚΑΡΕ 4 Ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Δεν χρειάστηκε να ανακαλύψω την πόλη, την ήξερα ήδη μέσα από τις ταινίες. Περνούσαν δίπλα μου τα κίτρινα ταξί και έψαχνα πίσω από το τιμόνι τον Ρόμπερτ ντε Νίρο να με ρωτά «Are you talking to me?». Περπάτησα στο Central Park και το μάτι μου γύρευε το παγκάκι που κάθονταν ο Γούντι Άλλεν και η Νταϊάν Κίτον στο Annie Hall, κοντά στο Bethesda Fountain και έβλεπαν τους περαστικούς. Μπήκα στο Tiffany’s και φαντάστηκα δίπλα μου την Όντρει Χέμπορν να φοράει το Little Black Dress, τα μεγάλα μαύρα γυαλιά και να κοιτάζει τη βιτρίνα, έτσι όπως στο «Breakfast at Tiffany’s».
Τελικά τα φιλμ δεν είναι βγαλμένα από τη ζωή. Γιατί συνειδητοποιώ ότι η ζωή του καθενός μας είναι μια ταινία. Με τα δικά της καρέ, τις δικές τις κινηματογραφικές στιγμές και το δικό της μοναδικό σάουντρακ".

Τα δικά σας καρέ;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 17/2. Εξώφυλλο είχε σκηνές από την (θεικη) ταινία ΒΑΒΕΛ ( από το ομώνυμο βιβλίο που εξέδωσε ο Taschen)

The V day

Πραγματικά τη σιχαίνομαι αυτή τη μέρα. Το ξέρω πως δεν είπα κάτι πρωτότυπο γιατί οι μισοί τρέφουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα. Οι άλλοι μισοί δεν λένε πως τη λατρεύουν αλλά απόψε όλο και σε κάποιο ντινέ θα πάνε, θα τους έχουνε στείλει λουλούδια, θα τους καλέσουν σε πάρτι. Εγώ πάλι κανένα από όλα αυτά.

Φέτος ξέχασα να φορέσω ολο μαύρα αυτή τη μέρα. Πάει η ιδεολογία.

Μια συνάδελφος με ρώτησε πριν:

- Καλά ρε συ τουλίπα, άντε και γιόρταζες, τι θα έκανες; Θα περίμενες λουλούδια και σοκολατάκια και καρδούλες;; Δεν μου κάνεις για τέτοιος τύπος!

- Έχεις δίκιο. Το μόνο που θα απαιτούσα από τον γκόμενο θα ήταν σεξ με σοκολάτες. Μόνο.

Σήμερα θα έλθει ένας μπακουρόφιλος σπιτι μου. Είχαμε κανονίσει να πάμε για πότο, αλλά μόλις σκέφτηκε τι μέρα ειναι η σημερινή έπεσε μήνυμα "Τουλίπα δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορώ μέσα στις καρδίες! Σπίτι σου με dvd και φαγητό. Κάλεσε με"

Τον κάλεσα.

Οπότε για ακόμα μια νύκτα θα μαι σπίτι να entertain φίλο. Κάτι που κάνω πάρα πολύ συχνά τον τελευταίο μήνα ( πίστευα πως είναι μεθεόρτιο σύνδρομο, αλλά κοντεύει πάσχα, οπότε μάλλον εγκεφαλικό είναι). Δεν ξέρω αν ειναι και πολύ νορμάλ, η φάση που περνώ τον τελευταίο καιρό. Σε σπίτια, με ένα ή δυο φίλους (μαξιμουμ) για φαγητό. Ή σπίτι μόνη και στο msn. Άντε κανά σινεμά, κανά εστιατόριο. Όχι μπαράκια, όχι club, όχι μεθύσια, όχι ξενύκτια, όχι φλερτ.

Μια φίλη επιμένει πως αυτό είναι καλό γιατί τα βρίσκω με μένα, γιατί δεν αναλώνομαι σε πράγματα που δεν με γεμίζουν. Μ αρέσει η εκδοχή της. Είναι πιο αισιόδοξη από τη δική μου.

Αρχίζει να με φοβίζει η άνεση μου με μένα μόνο και κανένα άλλο.

Και μετά διάβασα το σημερινό πόστ της Αργυρένιας και με κάλυψε πλήρως.

Γ #$%#%#$ V Day.....με έριξες φέτος...

Δείξε μου το φετίχ σου

Πριν κάτι βδομάδες με πήραν τηλ από το Υ.Γ γιατί θα έκαναν ένα τεύχος με θέμα "ΣΕΞ" και διερωτούνταν αν θα μπορούσα να γράψω κάτι γι αυτό. Αποφάσισα, από τη στιγμή που συμμετέχω ως ιντερνετική περσόνα, να γράψω κάτι σε σχέση με το σεχ και το ίντερνετ. Έτσι σκέφτηκα να κάνω cyber sex και να καταγράψω την εμπειρία μου. Επειδή όμως αυτό το είχα ήδη κάνει σε ένα τεύχος Ιουλίου είπα να κάνω κάτι διαφορετικό. Έτσι είπα να κάνω Φετιχιστικό cyber sex. Και να δω τι παίζει. Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει την εμπειρία. Για λόγους ευνόητους δεν θα μπορούσα να δημοσιεύσω τις πραγματικές συνομιλίες ( ντρέπομαι και θα ντραπείτε και εσείς, αφήστε που θα με βάλουν μέσα επειδή διακινώ πορνογραφικό υλικό!).


Σάββατο βράδι. Μένω σπίτι αποφασισμένη να ανακαλύψω τον φετιχιστικό μου εαυτό, μέσα από τα chat rooms. Για συμπαράσταση (μάλλον για πλάκα) έχω δίπλα μου ένα φίλο. Και αυτός το έχει ξανακάνει. Το Cyber sex. Και όχι, δεν ήταν μαζί μου.
Κατά τις 12, μπαίνουμε στο internet. Μεταξύ μας, είχα μια μικρή αμφιβολία στο αν θα υπήρχαν κάποιοι που αντί να είναι έξω Σάββατο βράδι την βγάζουν μπροστά από ένα pc, βγάζοντας τα μάτια τους. Δεν θα καταφέρναμε όμως να βρούμε ένα άτομο σε όλη την υφήλιο;
Κάνουμε search στο Google: «fetish chat rooms».
Μας αραδιάζει κάμποσα. Κάνω κλικ πάνω σε ένα που από την περιγραφή δείχνει να έχει όλα όσα χρειάζομαι! ΚΑΙ s&m ΚΑΙ swinging ΚΑΙ role-playing! Ενθουσιάζομαι. Ο φίλος μου λιγότερο. ΄Η πολύ άνετος είναι ή απλά έχει μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που δέχθηκε να γίνει φετιχιστής.
Μπαίνουμε μέσα ως ζευγάρι, με ένα όνομα που πραγματικά ντρέπομαι ακόμα και να το γράψω! Αρκεί να σας πω ότι υπονοούσε ότι είμαστε πάρα πολύ πρόθυμοι να κάνουμε σεξ «όλοι μαζί παρέα».
Κάνουμε log in στο δωμάτιο #sex. Τι είχα πει πριν, πως δεν θα υπήρχε κανείς;
Το παίρνω πίσω! Το δωμάτιο ήταν τίγκα στον κόσμο.
Εντοπίζω τυχαία ένα όνομα που μου γυάλισε και του πιάνω κουβέντα σε ιδιωτικό παραθυράκι.
-Hi, how are you? ( υποθέτω πως ασχέτως σκοπού πρέπει να είμαστε ευγενικοί, ότι τάχα μου δεν συμβαίνει τίποτα και ότι δεν τσατάρουμε για να κάνουμε cyber)
- Hi. ASL; ( Age Sex Location)
Κατευθείαν στο ψητό ο άλλος. Δεν χάνω ώρα και του απαντώ ότι είμαστε ένα ζευγάρι και θέλουμε να πειραματιστούμε επειδή βαριόμαστε τη ζωή μας. (Καλέ τι γράφω;;). Ο τύπος αμέσως τσιμπάει! Τόσο εύκολα! Με ρωτάει τι μας αρέσει να κάνουμε, τι θέλω να κάνει στον γκόμενο μου και μετά μου λέει τι θέλει να μου κάνει αυτός. Αλλά βρε παιδί μου δεν μου έλεγε κάτι ενδιαφέρον! Γιατί οκ αγάπη μου έχουμε ξανακούσει για παρτούζες, ήμουν σίγουρη πως θα έλεγες ότι θες να κάνεις φάση μαζί μου και να βλέπει ο γκόμενός μου ( τι πρωτότυπο αλήθεια) και εννοείται ότι θες να με κάνεις να ζήσω «τους πιο έντονους οργασμούς της ζωής μου». Άρχισα να βαριέμαι και ακόμα δεν αρχίσαμε…
Δεν προλαβαίνω όμως να δακτυλογραφήσω κάτι για να αλλάξουμε κάπως ταχύτητες και τσούπ! Άλλο παραθυράκι ανοίγει, αυτή τη φορά από έναν με το όνομα HotMan25.
- Hi, ASL; τον προλαβαίνω.
- «25, male, Nicosia», απαντάει!
Ωχ, μας βρήκανε! Κάνω πως δεν επηρεάζομαι από το γεγονός ότι μπορεί αυτός να είναι ο γείτονάς μου ( ή ακόμα χειρότερα ο 16χρονος γιος του).
- «Φετίχ έχεις;», ρωτώ μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα γιατί η ώρα πήγε τρεις και αρχίσαμε να νυστάζουμε.
- «Πόδια», μου απαντάει πολύ απλά και απενοχοποιημένα.
- «Πόδια;», τον ρωτάω, δήθεν άνετη.
- «Ναι. Θες να στα γλύψω;» λέει.
Δεν απαντώ αμέσως. Φαντάζομαι την εικόνα και ανατριχιάζω ολόκληρη. Περιττό να σας πω ότι ο δίπλα μου είχε πεθάνει στα γέλια!
- «Ναι, θέλω πολύ! Αλλά μπορεί να παρακολουθεί και ο αρραβωνιαστικός μου;». Το βιολί μου εγώ. Εν τω μεταξύ χαίρομαι τόσο πολύ που εντόπισα ένα άνθρωπο με πραγματικό φετίχ που προχωρώ και τον ρωτάω αν θέλει να το κάνουμε s&m το θέμα.
- «Σόρι, δεν κάνω τέτοια πράγματα», απαντά και μου κλείνει το παραθυράκι στα μούτρα!
Μα τι είπα;; Έχει κάτι κολλήματα ο κόσμος δηλαδή…
Απτόητοι, συνεχίζουμε την αναζήτηση μας. Να μην σας τα πολυλογώ, πετυχαίνω ακόμα 2-3 τύπους με παρόμοια φετίχ, όχι πρωτότυπα δηλαδή. Πόσο φετιχιστικό σεξ, να κάνει το άτομο; Μετά από λίγο το βαριέσαι. Κατά τις 4 και ενώ ακόμα το sex chat room ήταν γεμάτο (καλά δεν κοιμούνται αυτοί;;), αποφασίζουμε να την κάνουμε, γεμάτοι εμπειρίες και φαντασιώσεις (τονίζω, όχι για πόδια)! Σώζω τα κείμενα, τα βάζω σε word file, κάνω ένα τσιγάρο και πάω για ύπνο.
Την επόμενη μέρα τα στέλνω με e-mail στο Υ.Γ. Μετά από λίγο χτυπάει το τηλέφωνο. Η αρχισυντάκτρια.
-«Ε, σ άρεσαν οι συνομιλίες μου;», την ρωτάω ενθουσιασμένη.
- Κοίτα να δεις, τουλίπα. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να δημοσιευτούν!


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο την Κυριακή 11/2 με κάποιες αλλαγές ( που αναγκαστήκαμε να κάνουμε με την αρχισυντάκτρια γιατί στο τέλος της μέρας το περιοδικό διανέμεται μαζί με εφημερίδα που την διαβάζουν 40,000 και βάλε κόσμος - "κολλημένος")

Περί εκπτώσεων και άλλων δεινών

Είμαι ένα στριμμένο άντερο. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά οι φίλοι μου και οι γονείς μου (αν και από αυτούς το περιμένω). Μάλιστα. Μου το λένε κατάμουτρα και μετά είτε αποφασίζουν να μου το αναλύσουν (σπανίως) ή απλά να μου κόψουν την καλημέρα για μια δυο μέρες.
Γιατί είμαι ένα στριμμένο άντερο; Σύμφωνα με όλους αυτούς, είμαι πεισματάρα, θέλω να περνάει το δικό μου, τα πρωινά είμαι κακότροπη, τα βράδια το ίδιο, ειδικά όταν δεν θέλω να πάω σε «υποχρεώσεις» και επίσης δεν κάνω υποχωρήσεις.
Παραμένω στην τελευταία λέξη, γιατί τα υπόλοιπα κάπως ισχύουν αλλά δεν έχω ενοχές γιατί έτσι είμαι και ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα πέντε. Υποχωρήσεις που λέτε. Δεν τις κάνω, λένε.
Εγώ διαφωνώ καθέτως. Όταν ξέρεις γιατί θες ή δεν θες να κάνεις κάτι, όταν έχεις πλήρη συνείδηση της φάσης σου και ξέρεις πολύ καλά τι σου κάνει καλό και τι όχι, τότε θεωρείσαι πεισματάρης; Όχι ε;
Μα αυτό κάνω αγαπητοί μου! Συμπεριφέρομαι ως μια γυναίκα με γνώμη και άποψη, όπως λέει και το σλόγκαν γνωστού ελλαδικού περιοδικού.
Με λίγα λόγια, έχω αποφασίσει εδώ και καιρό (μετά από άπειρες μετωπικές συγκρούσεις με το παρελθόν και το παρόν μου και καταλήγοντας να πληρώνω σχεδόν πάντα όλες τις ζημιές) να αρχίσω σιγά σιγά να μην κάνω εκπτώσεις! Για να είμαι και εγώ καλά αλλά και οι γύρω μου ( αφού δεν θα συμπεριφέρομαι σαν «στριμμένο άντερο»!)
Για να εξηγούμαστε όμως, δεν είμαι εναντίον των εκπτώσεων. Είμαι υπέρ τους σε περιπτώσεις που μ αρέσει κάτι, το σποτάρω για μήνες στη βιτρίνα ( ή στο μπαρ) αλλά σκέφτομαι ότι σιγά μην δώσω το μηνιάτικο μου (και την ώρα μου) για κάτι που είτε θα το πατάω ή θα το πετάω από δω και από εκεί μέσα στα μπαρ και τους καπνούς ( ή δεν θα με έχει ξετρελάνει αρκετά).
Οπότε αν αξίζει τον κόπο, περιμένω τις εκπτώσεις ( ή κάνω «μικρές και προσωρινές εκπτώσεις») .
Σε γενικές γραμμές όμως με εκνευρίζουν. Και στην κυριολεκτική τους σημασία αλλά και στην μεταφορική τους. Και στις δύο περιπτώσεις, το μόνο που απομένει να θυμάσαι, σε φάση εκπτώσεων, είναι τους δρόμους (και τη ζωή σου) γεμάτους με άσχετους που δεν θέλουν σε τίποτα να παρκάρουν στη θέση που θες, να πάρουν εκείνο που ήθελες και αν πεις και κάτι δεν το έχουν σε τίποτα να έλθουν να σου ζητήσουν και τα ρέστα.
Για να το κλείνουμε το θέμα, οι εκπτώσεις δεν μ αρέσουν για ακόμα ένα λόγο. Γιατί εμπεριέχουν τη λέξη «πτώση». Και εκτός και αν πρόκειται να πέσεις στα μαλακά, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να σ αρέσουν! Υπάρχει;

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο, την περασμένη Κυριακή, 4/2. Το θέμα ήταν οι "Εκπτώσεις". Αυτές που έχουμε κάνει και μετανιώσαμε, αυτές που έπρεπε να κάνουμε, αυτές που δεν θα κάνουμε ποτέ. Οι δικές μας, των άλλων.

Εσύ τι προσωπικές εκπτώσεις έχεις κάνει;

Απλά γουστάρω

Βαριέμαι. Β-Α-Ρ-Ι-Ε-Μ-Α-Ι. Ναι, όσες φορές και να το γράψω, δεν αλλάζει. Έχει κάτι μήνες που αισθάνομαι έτσι. Δεν ξέρω από πότε ακριβώς. Ούτε που θυμάμαι τι έγινε και παθαίνω όλο και πιο συχνά κρίσεις "μαραμένης τουλίπας".
Ή μάλλον όχι μαραμένης...αυτό μου κάνει ξενέρωτη. Ούτε απογοητευμένης γιατί δεν περίμενα κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου και δεν έγινε ή έγινε αλλά όχι όπως το περίμενα.
Με λίγα λόγια, ρε συ, βαριέμαι τη ζωή μου. Πάρα πολύ. Αν δηλαδή μπορεί να πεθάνει κάποιος από βαρεμάρα, τότε είμαι ετοιμοθάνατη.
"Τι θες;" θα διερωτάσαι. Θα μπορούσα να σου πω την εύκολη απάντηση "Δεν ξέρω". Αλλά νομίζω πως ξέρω. Και νομίζω πως δυσκολεύομαι να εφαρμόσω την λύση. Γιατί δεν είναι απλή.
Γουστάρω να γίνει κάτι που θα με ταρακουνήσει. Κάτι καλό. Γιατί από κακά και αναπάντεχα, τον τελευταίο καιρό πάρα πολλά!
Γουστάρω κάτι δυνατό, κάτι που θα με κάνει το πρωί να ξυπνώ γιατί θα έχω λόγο.
Κάτι που θα με κάνει να θέλω να τελειώνω γρήγορα από τη δουλειά για να φεύγω να πάω να το βρω.
Κάτι που θα με κάνει να σταματήσω να χλαπακιάζω σοκολάτες και λοιπές μαλακίες. Κάτι που θα με κάνει να νιώθω πως όλα τα άλλα γύρω μου δεν έχουν πραγματικά σημασία.
Κάτι που θα με βγάλει από τη ρουτίνα μου, που θα με ξεβολέψει, που θα μόυ ανατρέψει τις ευκολίες της καθημερινότητας μου.
Κάτι που θα με κάνει να ξεφύγω από το εγώ μου.
Οκ, το παραδέχομαι, γουστάρω έρωτα μεγάλο.
Η διαφορά με άλλες φορές είναι ότι δεν το θέλω επειδή δεν έχω πράγματα να κάνω. Αμα θες να γεμίσεις τον καιρό σου πάς από μπαρ σε μπαρ, αγοράζεις xbox, παίζεις αμα λάχει ακόμα και paintball! Αν ζούσα στην έρημο, ίσως και να είχα πρόβλημα να γεμίσω τις ώρες μου.
Δεν το θέλω επειδή νιώθω μοναξιά. Δεν νιώθω μοναξιά γιατί όταν θέλω να μαι με κόσμο το κάνω και όταν δεν θέλω επίσης το κάνω πολύ εύκολα. Παλιά δεν μπορούσα στιγμή μόνη μου. Τώρα δεν με πειράζει, ίσα ίσα πολλές φορές το επιδιώκω. Έτσι είναι η φάση μου αυτή την περίοδο.
Δεν το θέλω επειδή χρειάζομαι κάποιον να με συμπληρώσει. Έμαθα μόνη μου να γεμίζω τα κενά μου. Επίσης έμαθα πως δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να γεμίσω τα κενά άλλου.

Απλά γουστάρω...