How to do things ( Ένα μικρό κουίζ)

1. Πώς να κρατήσετε μακρία από τα χωράφια σας, εισβολείς:

• Τους πυροβολείτε. Και φυσικά ειναι πολύ σοβαρό να μπαίνουν στα χωράφια σας ( πως τολμούν). Σιγά, πέντε ζωές ,τι αξία έχουν; ( μην λάβετε υπόψη κανένα που λέει ότι το πιο πιθανόν να χρειάζεστε δέσιμο- απλά σας ζηλεύουν)
• Τους πυροβολείτε στα γόνατα και τα χέρια ( όπως κάνουν στο NYPD). Απλά τους δίνετε ένα μάθημα και τους αφήνετε να φύγουν ζωντανοί.
• Τους βάζετε τις φωνές και κάνετε καυγά. Και φεύγουν ζωντανοί.
• Περιφράζετε τα χωράφια και αγοράζετε και 4-5 ντόμπερμαν να τα φυλάνε. Και έτσι γλυτώνουμε τα αίματα.

2. Πως να γίνετε δήμαρχος:

• Γεμίζετε ΟΛΑ τα γραμματοκιβώτια της περιοχής με φυλλάδια που έχουν πάνω τη φάτσα σας και όλα όσα ΘΑ κάνετε. Ακολούθως βγαίνετε στις τηλεοπτικές εκπομπές και "θάβετε" το έργο του προηγούμενου δημάρχου, για να καταλάβει και ο κόσμος ότι εσείς είστε ο σωτήρας της πόλης.
• Αρχίζετε να κυκλοφορείτε ( επιτέλους) μέσα στην πόλη. Έτσι και θα σας δουν και θα "καταλάβουν" οτι τη ζείτε τη πόλη και δεν την προσπερνάτε απλά με το BMW σας.
• Γεμίζετε τις εφημερίδες με καταχωρισεις, με όλα όσα έχετε ήδη κάνει και όσα ΘΑ κάνετε. Φυσικά θα σας διαβάσουν και θα πειστούν, δεν τίθεται θέμα
• 4 χρόνια πριν τις εκλογές φροντίζετε σιγά σιγά να εμφανιστείτε στο προσκήνιο. Έτσι δεν θα σας αποκαλέσουν "τυχαιους" και δεν θα πουν "από που ξεφύτρωσε αυτος". Μακριά το θαψιμο!

3. Πως να ενταχθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχετε κανένα ευρωπαϊκό παρελθόν:

• Κάνετε την πάπια και κάνετε άιτηση! Δεν θα καταφέρει να διακρίνει κανείς πίσω από το κύμα θράσους σας, την πραγματική σας ταυτότητα.
• Θεωρείτε τον εαυτό σας ήδη Ευρωπαίο, οπότε καλά κάνουν να σας εντάξουν γιατί θα γίνει κι άλλη γενοκτονία!
• Παίρνετε με το μέρος σας άλλες ευρωπαϊκές χώρες ( με τις οποίες είχατε ένα παρελθόν, όχι πολύ καλό, αλλά αμα δεν τους νοιάζει εκείνους θα σας ενδιαφέρει εσας;)
• Προσπαθείτε πάρα πολύ σκληρά να υιοθετήσετε ευρωπαϊκούς τρόπους και με δημοκρατικές διαδικασίες και επιμονή τα καταφέρνετε.

4. Πως να περάσετε όμορφα ( και ανώδυνα) τις γιορτές:

• Αρχίζετε από τώρα να πίνετε ασύστολα. Μετά τη δουλειά, μετά τα after work drinks, βγαίνετε Παρασκευή, Σάββατο standard ΚΑΙ Τετάρτες και Πέμπτες.
• Τη βγάζετε σε καταστήματα με χριστουγεννιάτικα στολίδια για να μπείτε στο κλίμα (βίτσια ειναι, δεν κατακρίνουμε κανένα). Επίσης κάνετε έρευνα για την τέλεια συνταγή μελομακάρονου και κουραμπιέ από τώρα.
• Κλείνεστε από τώρα στο σπίτι σας. Δεν ειναι κακό να μην σας αρέσουν οι γιορτές. Και παρά να πάθετε κατάθλιψη από την καταπίεση των ρεβεγιόν και τη φάση "ειμαστε όλοι χαρούμενοι γιατί είναι χριστούγεννα" καλύτερα στην κοσμάρα σας. Δεν ειναι κακό.
• Κλείνετε εισιτήριο και την κάνετε για άλλες χώρες. Γιατί καλό ειναι να αλλάζεις παραστάσεις και να πηγαίνεις σε φίλους που κάνουν καλά πάρτι!

Είδατε πόσες επιλογές έχουμε στη ζωή μας; Άρα κομμένες οι δικαιολογίες!

You won't feel a thing....ναι καλα!

Από σήμερα, μου μεινε μόνο μια βδομάδα ως την τελευταια μέρα εδώ. Και δεκα μέρες ως την καινούρια. Έχω Σ-Κ-Υ-Λ-Ο-Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Ε-Ι! Ξέρετε ποιο ειναι το χειροτερο όμως; Δεν ανυπομονώ να πάω στην καινούρια δουλειά ( αν το διαβαζετε κ. καινούριε διευθυντα μου μην το πάρετε προσωπικά - απλά είμαι σε φασάρα φάση).

Άστε που ήλθαν και με βρήκαν τα καινούρια project ενώ εχω και κάτι παλιά να τελειώσω πριν να φύγω. Με λίγα λόγια....γ. (δεν θα το πω ολόκληρο - ειναι και ηθικόν blog).

Ενώ ξέρετε τι έπρεπε να είχα κάνει; Να είχα ΕΝΑ μήνα διακοπές και να την έκανα για τη Νέα Υόρκη ( ναι το ξέρω πρωτοτύπησα και πάλι).

Αλλά αντί αυτού κάθομαι εδώ και μαλακίζομαι...σκατά. Και το χειρότερο δεν σας το πα....νομίζω ότι έχω στερέψει από ιδέες. Το οποίο εκτός από το blog μου ( που για ακόμα ένα ποστ αερολογώ) επηρεάζει και τη δημιουργικότητα στη δουλειά μου. Και φοβάμαι ότι θα πάω στην καινούρια δουλειά με πεσμένο ηθικό, πεσμένη διάθεση, μηδαμινή έμπνευση αλλά με μπόλικες σκοταδίνες, ωραίοτατους πόνους στο στομάχι, μια πανέμορφη πεσσιμιστική διάθεση για το μέλλον μου ( " το ποιο;") και ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ! Που να βρω την έμπνευση ο ε ο;;;

Καμιά ιδέα;

Απορρίπτονται ατάκες του τύπου:

1."Βγες έξω δες κόσμο" - βγαίνω και αρχισα και βαριέμαι το ίδιο club, τα ίδια μπαράκια (και μην νομίζετε οτι υπάρχει και τρελλη επιλογή από μπαράκια εδώ που μαι- σκατά).

2. "Μείνε σπίτι και ηρέμησε" - τρελλαίνομαι!

3. "Σκάσε και κολύμπα" - Α δεν μπορώ τους αυταρχισμούς

4. "Κάλεσε κόσμο σπιτι σου" - Κάνω και τίποτα άλλο;

5. " Βρες γκομενο" - Το βλεπω πια σαν μια μακρινή πιθανότητα ( διαπιστώνω ότι ο τελευταίος που μ άρεσε τόσο πολύ ώστε να θέλω κάτι περισσότερο ήταν ο Φίκος...σκατά σκατά)

6. "Μετανάστευσε" - Α τέλεια ιδέα!

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος (επαγγελματικού) ραντεβού

Ψες το βράδι θα ερχόταν σπίτι μου ένας καινούριος συνεργάτης για να δούμε μαζί κάποια πράγματα της δουλειάς. Αυτός ο τύπος μου ψιλοάρεσε από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα. Δεν είναι πολύ όμορφος ( καλά υποκειμενικό αυτό, γιατί έχω παθιαστεί και με πολύ άσχημους, σε σημείο που ακόμα να μου το θυμίζουν οι φιλοι μου), αλλά είχε χιούμορ, ήταν ευγενικός, χαμογελαστός ΚΑΙ δούλευε Νέα Υόρκη για μια περίοδο!

Οπότε το χρονικό της μέρας χθες ήταν το εξής:

1100 πμ Συνειδητοποιώ ότι ειναι η μέρα που θα έλθει σπίτι μου. Το άγχος αρχίζει.

1200 μμ Μια συνάδελφος μου δημιουργεί την Ομάδα Υποστήριξης Πρώτου Ραντεβού, την ΟΥΠΡ ( ο τύπος φυσικά θα ερχόταν για επαγγελματικό λόγο και εμεις καναμε πανηγύρια μόνες μας).

0400 μμ Παίρνω στυλιστικές συμβουλές από μια φίλη στυλίστρια ( να ντυθώ casual chic).

0600μμ Η ΟΥΠΡ μου δίνει τη λίστα με το μενού που θα παραγγείλω από το εστιατόριο να μου φέρουν ( αφού ήδη είπα στον τύπο να φέρει εκείνος το γλυκό)

0800μμ Παραγγέλνω από το γραφείο ( ναι ακόμα ήμουν εκεί) τα φαγητά. Καπάκι με παίρνει ο τύπος τηλ, χαρούμενος να με ρωτήσει τι να φέρει και τι ποτό να πιούμε. Το τηλέφωνο μου πεθαίνει από μπαταρία και γίνομαι ρεζίλι.

0830μμ Είμαι σπίτι μου, βάζω το κινητό να φορτιστεί και τον παίρνω τηλ. Αυτός να έχει πεθάνει στο γέλιο ( είμαι και αστεία, πόσο σέξι ειναι αυτό τώρα;;;)

0845μμ Μπαίνω στο μπάνιο για απολεπιση, ενυδάτωση κτλ κτλ

0900μμ Συμμαζεύω το σπίτι

0920μμ Ντριν ντριν

1000μμ Έχουμε ήδη φάει, του άρεσε παρα πολύ το φαγητό μου ( να ναι καλά)!

1115μμ Καθόμαστε στον καναπέ ( ο καθένας παίρνει από μια άκρη) και κοιτάζουμε τη δουλειά, τρώγωντας τις πάστες μας ( σε κάποιο σήμείο έχουμε κιόλας ανταλλάξει πάστες). Βλέπει τη δουλειά μου, του αρέσει. Και κάνει ΤΟ σχόλιο "μπράβο ρε μαλάκα, είναι τέλειο". Εγώ....απαντώ με ένα ύφος "με είπες μαλάκα; γιατι δεν με λες και dude κιόλας;;". Γελάει ( σταθερή αξία το γέλιο).

1140μμ Μου λέει οτι θα κάνει πάρτι την πρωτοχρονιά. εγώ απαντώ "σόρι θα είμαι εκτός πόλης".

1200πμ Μιλάμε για Νέα Υόρκη

1230πμ Μιλάμε για Νεα Υόρκη

1250πμ "Ειναι άργά, αντε να φεύγω τώρα, έχω και πρωινό ξύπνημα"

1255πμ " Σε ευχαριστώ για όλα, μου άρεσε η δουλειά σου, θα σου στείλω με email τις λεπτομέρειες". - Καληνύκτα. - Καληνύκτα.

0110πμ Στο κρεβάτι μου, με τις ριγέ πιτζάμες και τη μπλούζα που γράφει "Hard Rock Cafe London" να σκέφτομαι ότι...ουφ

0115πμ ντριν ντριν. Η κολλητή, που είχε ραντεβού και εκείνη ( καλά εκείνης ήταν πραγματικό ραντεβού) με παίρνει να αναλύσουμε τους άνδρες

0200μμ sleep

0930πμ. Σήμερα. Μήνυμα από τον τύπο " Ορίστε οι λεπτομέρειες. Σου χρωστάω πάρτι".

Αυτά...Είμαι σε κατάσταση κάπως. Ούτε ξέρω αν θα επικοινωνήσει, αν θα γίνει κάτι, ούτε ξέρω αν ύπήρχε ένα παραμικρό ενδιαφέρον. Γενικά δεν ξέρω...

Είναι μια σπαζοκεφαλιά όλο αυτό με τους άνδρες τελικα...

Δεν έχω ιδέα!

Εδώ και αρκετές μέρες δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα γράψω στο blog μου.
Και οι λόγοι είναι οι εξής:
1. Δεν διαβάζω εφημερίδα, δεν βλέπω τηλεόραση ( μονο αμερικάνικες σειρές στο dvd), δεν ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο, εν ολίγοις δεν έχω ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω μου. Μαθαίνω όμως κάποια πράγματα όταν συζητάνε οι φίλοι μου τα της επικαιρότητας και αναγκαστικά τους ακούω (φυσικά μετά από 5 λεπτά συζήτησης, αφαιρούμαι και κοιτάζω το ταβάνι του cafe, τον τύπο στο διπλανό τραπέζι, τον τύπο στο παραδίπλα τραπέζι ή ακόμα διαβάζω περιοδικά με αποτέλεσμα οι φίλοι μου να με αποκαλούν "απρόθυμη"!).
2. Τα δε περιοδικά που διαβάζω δεν με ενημερώνουν για την επικαιρότητα της χώρας μου. Γιατί τώρα πόσο χρήσιμα να είναι το Vanity Fair και το Conde Nast Traveller εδώ που ζω;
3. Τα πράγματα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου, ειδικά όσο αφορά το θέμα της δουλειάς, αν κάτσω να τα γράψω, πρώτον θα γεμίσουμε post και δεύτερο θα είναι σαν να περιγράφω σκηνή τρόμου και δεν πρόκειται να το κάνω αυτό και να επηρεάσω την αύρα του blog μου.
4. Δεν είμαι ρομαντική ( ποτέ δεν ήμουνα) για να γράφω ωραία λόγια και να περιγράφω όμορφες εικόνες. Δεν με ενοχλεί όμως να τα διαβάζω σε άλλα blog ( αν και δυσκολεύομαι να τα σχολιάσω).
5. Δεν κάνω όνειρα για το μέλλον μου οπότε δεν μπορώ να κάτσω να γράψω γι αυτά. Γιατί; Γιατί έτσι, γιατί περνώ τη φάση που είμαι "αλλού", σε χώρες που δεν με βλέπω να πηγαίνω στο άμεσο μέλλον.
6. Ο Νιόβρης ποτέ δεν ήταν μήνας ενδιαφέροντος. Το πολύ πολύ να αρχίσουν δειλά δειλά οι πρώτες κουβέντες για τα Χριστούγεννα και το μονο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτό είναι να σκέφτομαι που θα πάω και να προγραμματίσω έγκαιρα ( από τα λίγα πράγματα που είμαι εξαιρετικά τυπική) καμιά μέρα άδεια.
7. Ακούω πάρα πολλή μουσική τώρα τελευταία αλλά δεν νομίζω να ενδιαφέρει κανένα η γνώμη μου για το τελευταίο cd των Scissor Sisters ( σούπερ για χορό!) ή για την πορεία της δουλειάς της Νικολακοπούλου ( η αλήθεια είναι ότι παράγινε "εγκεφαλική") .

8. Δεν μου πάει να γράφω "σοβαρά" post, οπότε άμα η διάθεση μου είναι χάλια ( το σύνδρομου του χειμώνα-που είσαι ήλιε μου, παραλία μου;) αντιλαμβάνεστε ότι τηρώ σιγή ιχθύος. Και απλά περιμένω στωικά τη στιγμή που θα γίνει κάτι και θα μου ανεβάσει τη διάθεση ώστε να μπορώ να γράψω. Καθόλου παραγωγικό το ξέρω.

9. Δεν μου πάει να γράφω "μινιμαλιστικά" post του τύπου μια φωτογραφία και μια φράση ή δύο φράσεις και τελεία. (Τα post για τη Νέα Υόρκη ήταν εξαίρεση)

10. Δέκατο λόγο γιατί αδυνατώ να γράψω; Δεν έχω ιδέα!

Moby featuring Debbie Harry - New York New York

Δεν μπορούσα να μην το βάλω και αυτό!

Enough is Enough

Τις τελευταίες μέρες, φαντάζομαι θα έχετε ίσως προσέξει ότι έχει γίνει ένα μικρό θέμα με τα blogs και μερικούς bloggers. Όλα άρχισαν με τη μήνυση κατά του site blogme.gr, κάτι που θύμιζε τουλάχιστον χουντική συμπεριφορά. Τα blogs, όπως ήταν φυσικό πήραν φωτιά και τάχθηκαν κατά της συγκεκριμένης απόφασης. Ως εδώ, όλα καλά. Είμαστε εξάλλου συνειδητοποιημένοι πολίτες. Πριν από κάτι μέρες όπως έκανα surfing σε διάφορα άλλα blogs, είδα ότι γινόταν χαμός με ένα θέμα ποηυ αφορούσε γνωστούς bloggers. Στην υπόθεση μπλέκονται απολύσεις από δουλειές ( αν είναι δυνατόν), ένα εκδότη γνωστού αθηναϊκού free press κτλ. Διάβαζα συκοφαντίες, κακίες και ποστ με διάφορες γνώμες. Δεν τόλμησα να σχολιάσω. Ένιωθα ότι το θέμα δεν με αφορούσε και δεν έπρεπε να με αφορά. Πάντως με λύπησε. Γιατί το blogging μετατράπηκε από ένα ενδιαφέρον τρόπο να χρησιμοποιείς το ιντερνετ και ίσως ένα νέο μέσο γραπτής έκφρασης, σε ένα ριγκ! Πολύ τυπικό αν με ρωτάτε της ράτσας μας. Γίνεται κάτι, μια αδικία και αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό, τρωγώμαστε μεταξύ μας.

Εύχομαι όλο αυτό να σταματήσει. Γιατί είναι κρίμα. Γιατί αυτούς τους 6 μήνες που μπαίνω σε blogs, έχω διαβάσει πολύ ωραία ποστ, έχω μάθει πράματα, έχω ζηλέψει γραφές, φωτογραφίες και ιδέες και πάνω απ΄όλα περνούσα πολύ καλά.

Και νομίζω ότι αυτή είναι η ιδέα του blogging, να περνάς καλά διαβάζοντας ή γράφοντας ή σχολιάζοντας ανθρώπους που δεν ξέρεις προσωπικά και όμως "μαθαίνεις" μέσω αυτής της μπλογκοσφαίρας. Χώρος για τσακωμούς, συκοφαντίες και κακό κλίμα δεν υπάρχει στα blogs. Γιατί αυτά τα βρίσκουμε και στην καθημερινότητα μας. Δεν μπορώ να φανταστώ κανένα από εσάς που να μην έχει τα δικά του θέματα και να μην αγωνίζεται να επιβιώσει την κάθε του μέρα. Αλλά όταν έρχεται η στιγμή που θα περάσεις μια ρημαδοώρα μπροστά από την οθόνη να διαβάσεις πέντε ανθρώπους, θέλεις τουλάχιστον να μην διακρίνεις και εκεί μιζέρια. Τουλάχιστον.

I (heart) NY - Mέρος Γ' "Πράματα και θάματα"

Και συνεχίζω το New York State of Mind, αφού εξέφρασα την πρόσφατη κρίση μου, ακούγοντας και φωνές από τον Afrikano ότι δεν πράττω ( και είχε και λίγο -λιγουλάκι δίκιο). Τελικά είναι απλά να συνειδητοποιείς και να αποδέχεσαι ότι ο λόγος που υπάρχουν τα ρίσκα είναι για να σου ταρακουνούν λίγο τα δεδομένα της ζωής σου και να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.

Έχει περάσει, λοιπόν, ακριβώς ένας μήνας, από τη μέρα που επέστρέψα από την πιο ερωτεύσιμη πόλη του πλανήτη ( είπαμε δεν θέλω αντιρρήσεις γιατί δεν θα το πάρω ψύχραιμα το θέμα).

Λοιπόν, όσο το σκέφτομαι τόσο συμφωνώ με την ατάκα, ότι η Νέα Υόρκη είναι η πόλη όπου συμβαίνουν τα πάντα ( και σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεις να καταφέρεις τα πάντα).

Γιατί που αλλου:

Θα έβλεπες να φυτρώνει, ένα μικρός κήπος, πάνω σε ένα ουρανοξύστη στη μέση της πιο μεγάλης και πολυάσχολης λεωφόρου ( 5th Av);

Θα έβλεπες κινηματογραφικές σκηνές, όπως για παράδειγμα αυτή τη σκηνή που θυμίζει την ταινία Big με τον Tom Hanks; ( Θυμάστε τη σκηνή που ο μεγάλος-μικρός Tom Hanks, προσλαμβάνεται στην πιο μεγάλη εταιρεία παραγωγής παιχνιδιών, το όνειρο του κάθε μικρού; Εδώ γυρίστηκε, στο διάσημο κατάστημα παιχνιδιών FAΟ Scwarz στην 5th)

Θα περπατούσες, μια συνηθισμένη καθημερινή μέρα στο δρόμο, και θα πετύχαινες ένα μίνι κονσέρτο του Rod Steward, έτσι απλά;

Θα έβλεπες τα πιο μεγάλα, τα πιο εντυπωσιακά billboards και θα καταλάβαινες την σημασία του να είναι κάποιος σταρ και να είναι στο New York Times, στην καρδιά της μητρόπολης;

Θα πετύχαινες μια φωτισμένη, αψίδα McDonald's, σαν να βρίσκεσαι στο Las Vegas;

Θα υπάρχει το επάγγελμα του Dog Walker ( και γω θέλω να πληρώνομαι να παίρνω βόλτα σκυλάκια!);

Θα περπατούσες το δρόμο και θα έβρισκες μηχανές που όταν βάζεις κέρμα αντί να δίνουν τσίχλα, δίνουν λιχουδιές για σκύλους;

Θα περπατούσες στο δρομο ( και συγκεκριμένα στο Tribeca) και θα πετύχαινες τέτοιες φράσεις;


Πιστέψτε με πουθενά αλλού. Η πόλη αυτή είναι τόσο μεγάλη, τόσο "απ' όλα" που ότι και να κάνεις ότι και να δεις, μετά από κάποιες μέρες, απλά αποδέχεσαι το γεγονός ότι η κάθε μέρα που περνάς εκεί, όλο και κάτι θα σου αποκαλύψει και θα σε κάνεις να πεις από μέσα σου wow!

Άσε με να ρισκάρω!

Διακόπτω το υπέροχο state of mind στο οποίο βρίσκομαι ( ή μάλλον βρισκόμουνα ως μια βδομάδα πριν) αναγκαστικά. ( Όχι krot μην χαίρεσαι, θα επανέλθω στο NY state μου).

Εδώ και μερικές μέρες ζω τη φάση του "να ρισκάρω ή να μην ρισκάρω". Βλέπεις, είχα μια πρόταση για δουλειά. Μετά από κάτι χρονάκια στην υφιστάμενη, άρχισα να βαριέμαι και να επαναλαμβάνομαι ( τι είναι χειρότερο η επανάληψη ή του να μην συμβαίνει τίποτα;). και έτσι όπως ήμουν στην κοσμάρα μου και σκεφτόμουνα την πιο όμορφη πόλη του κόσμου και έβλεπα τις βαλίτσες στο σαλόνι μου ( ακόμα εκεί είναι-αρνούμαι να τις μετακινήσω), μου λθε η πρόταση. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα. Ήταν καθαρά θέμα πιο "ποιοτικής" φάσης στη δουλειά. Και αποδέκτηκα.

Το αποτέλεσμα, για τέσσερις συνεχόμενες μέρες να δέχομαι πιέσεις από το διευθυντή μου ( και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας) να μην φύγω. Ξέρεις τι σημαίνει να θες να παραιτηθείς και να μην μπορείς; Τους το πα, δεν το καταλαβανε, τους το έγραψα, τίποτα. Ως και sms τους έστειλα. Σήμερα επιτέλους το εμπεδώσανε.Όμως από όλη αυτή την κατάσταση, εγώ βγήκα κάπως διαλυμένη. Γιατί ναι ρε φίλε, δεν με αφήνεις να φύγω, αλλά με σκέφτηκες που έπαθα μια καταθλιψούλα και δεν βγαίνω από σπίτι; Δεν με σκέφτηκες που πάω σπίτι μου το βράδυ μετά τη δουλειά και νιώθω ότι έχουν περάσει χρόνια από το πρωί που έφυγα;

Και όλα αυτά γιατί είπα και εγώ να πάρω ένα ρίσκο. Να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη μου. Να ανεβάσω λίγο τον προσωπικό μου πήχη. Να μπώ (για άλλη μια φορά) στα βαθιά.

Τόσο παράξενο είναι ε; Ε;