Όλα του γάμου δύσκολα

...και η ζωή μου ακόμα δυσκολότερη. Την Κυριακή πήγα στο πρώτο γάμο του καλοκαιριού. Και επειδή με έχει φάει η ηλίαση και δεν σκέφτομαι καθαρά όχι μόνο πήγα μόνη μου αλλά πήγα και με μια έξτρα έξτρα αυτοπεποίθηση και περιποίηση ( ο Morpheus τα ξέρει όλα αφού ήταν μαζί μου - μέσω msn- step by step σε όλη τη διαδικασία ετοιμασίας, από την απολέπιση, μέχρι την πράσινη μάσκα προσώπου και βάψιμο νυχιών). Τελοσπαντων. Πηγαίνω. Μόνη (και σέξι). Και μπάινω στην ουρά για να χαιρετίσω. Υποψιάζομαι ήδη ότι κάτι θα συμβεί. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη (και γεμάτη πολύχρωμα χαρτάκια που βγήκαν από την τούρτα που έκοψε το "ευλογημένο" ζεύγος...κιτς). Πλησιάζω φορώντας ακόμα τα γιαλιά του ήλιου (ταίριαζε με το λουκ μου του τύπου Ιταλίδα στη Ρώμη την Άνοιξη). Βλέπω το γαμπρό, χαιρετώ, δεν με ξέρει. Ωραίο παιδάκι, αλλά νερόβραστο. Προχωρώ στη νύφη. Χαμογελώ πολύ πλατιά ( πρώτο έπρεπε να ήμουν ευγενική και δεύτερο την ξέρω από μικρό παιδί), τη φιλάω και κάνω να φύγω. Δεν μου αφήνει το χέρι. Με τραβά και μου ψιθυρίζει στο αυτί " Είναι όλα θέμα εξυπνάδας...είμαι σίγουρη ότι κάποτε θα βρεις και εσύ". Το χαμόγελο μένει, προφανώς από την "μπαμ και κάτω" ατάκα της. Προχωρώ. Εντοπίζω τη μάνα της και αναγκαστικά πάω να τη συγχαρώ. Είχαν συνεννοηθεί μάλλον με τη κόρη. " Αντέ και στα δικά σου, είναι ο καιρός σου". "Και σας", σκέφτηκα αμέσως. Αλλά το χαμόγελο παρέμεινε. Το λουκ Ιταλίδας την Άνοιξη βλέπεις το απαιτούσε. Τελοσπάντων με εξαιρετικό σχέδιο απόδρασης, απέφυγα με ελιγμούς και τρεις κατακόρυφους, τις χαιρετούρες από γνωστούς, τα παρανυμφάκια και την έκανα.

Φυσικά την άλλη μέρα με πήρε τηλ η μάνα μου για να με ρωτήσει πως μου φάνηκε ο γάμος...αλλά αυτό σε άλλο post γιατί η μάνα μου, ο γάμος και εγώ, είναι ένα τεράστιο θέμα.