"I wish I could do things differently"

 Τίτλος email που μου έρχεται στο inbox, ένα από τα πολλά τύπου inspirational accounts που ακολουθώ. Μόλις το διαβάζω, ψελλίζω "και γω". Οπότε αρπάζω το keyboard - αγνοώντας το βουνό δουλεια που μου ήρθε Δευτέρα μέρα - και ξεδιπλώνω σκέψη.

Ναι, θα τα έκανα όλα σχεδόν διαφορετικά. Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή, το μόνο που δεν θα έκανα διαφορετικό, είναι τους φίλους μου. Αυτούς τους κρατάω. Αν και σκέφτομαι συχνά πυκνά, αν έμενα Λονδίνο όπως υπολόγιζα, μετά τις σπουδές μου, τί φίλους θα είχα; Δεν θα γνώριζα αυτούς πρώτα από όλα και δεύτερο, τί να κάνουν άραγε οι άλλοι φίλοι της υποθετικής μου ζωής; Πώς θα ήταν η κολλητή μου στο Λονδίνο; Ελπίζω να ειναι καλά και ευτυχισμένη.

Λοιπόν τι θα έκανα διαφορετικά. Το πιο κραυγαλέο, θα σκεφτόμουν πολύ λιγότερο και δεν θα ζούσα μέσα στον εγκέφαλο μου τόσο πολύ. Δηλαδή, δεν θα υπερανάλυα τα πάντα σε σημείο, καταρχάς να μου φαίνεται βουνό το παραμικρό και μετά να μην μπορώ να χαλαρώνω, σχεδόν ποτέ.

Δεν θα δούλευα τόσο πολύ. Εκείνα τα 12-15ωρα, που ακόμα τα κάνω αλλά με μειωμένη ενέργεια, παρόλο που κατεβάζω τις βιταμίνες σαν καραμέλες, δεν μου έδωσαν πολλά. Ίσως μια αναγνώριση στον τομέα μου, αλλά δεν πήγα στο σουπερμάρκετ να αγοράσω πράγματα με αυτή την αναγνώριση. Δηλαδή, μια άλλη τουλίπα που θα δούλευε απλά ένα 8ωρο, πώς θα ήταν; Λιγότερο αγχωμένη; Λιγότερο χαμένη; Δεν ξέρω, μπορεί να μην μάθω ποτέ.

Θα ήμουν πιο χαλαρή στα ερωτικά μου. Όποτε ανατρέχω σε αυτά, παραδέχομαι δυστυχώς πως δεν έχω ζήσει μια ιστορία της προκοπής. Αυτό το, είμαστε μαζί, αγαπιόμαστε, περνούμε χρόνο μαζί, μαλώνουμε, τα βρίσκουμε και οκ, ίσως κάποια χρόνια μετά, χωρίσουμε. Μια ιστορία της προκοπής, δηλαδή να θέλουν και οι δύο το ίδιο. 

Θα προσπαθούσα να είμαι πιο μπλαζέ με την οικογένειά μου. Δεν ξέρω πως, αλλά μακάρι να μπορούσα. Τους αγαπώ, αλλά ο ομφάλιος λώρος μου έχει προκαλέσει ασφυξία. 

Θα έκανα άλλη δουλειά. Ω, ναι το παραδέχομαι. Ισως τελικά να ήταν καλύτερα να έκανα αυτό που σπούδασα, ίσως τελικά όλη αυτή η ελευθερία και το 'go with the flow", να μην μου βγήκε σε καλό. Το γράφω αυτό, αφού έστειλα 2 μεηλ της δουλειάς νευριασμένα γιατί για κάποιο λόγο όλοι νομίζουν ότι είμαι τόσο έξυπνη που μπορώ να τους βολέψω όλους και να κάνω και multitasking και να έχω και σώας τας φρένας. Δεν τα έχω.

Αυτά. Επιστρέφω στο Things I do as they are.

Όπως πάντα, το κείμενο γράφτηκε απνευστί, κάπου στη Λευκωσία, με τους ήχους, όχι νέων μουσικών αλλά των οικοδομών.

Τι μου έμαθε η ζωή ένα χρόνο μετά ως freelancer

Χρειάζεται χρόνος να βρεις τα πόδια σου ως ανεξάρτητο μυαλό που μαθαίνει να οργανώνει το χρόνο του και να στρώνει τη δουλειά του. Ακόμα και αν δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις. 

Δεν είναι εύκολο να ξαναβρείς την επαγγελματική σου αυτοπεποίθηση, αυτή που είναι βασισμένη στα όνειρα και στην ιδέα γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά που κάνεις. Εμπιστεύσου την πορεία σου όμως.

Παθαίνεις ένα μικρό πανικό όταν πρέπει να οργανώσεις τη μέρα, τη βδομάδα, το μήνα σου ώστε και να έχεις ισορροπία ζωής-καριέρας (ίσως αυτός να είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που παραιτήθηκες άλλωστε, η έλλειψή της), να δουλεύεις σκληρά όμως για να εδραιωθείς ξανά μανά στο χώρο σου υπό άλλη ιδιότητα και να έχεις αρκετό χρόνο από την άλλη να έχεις ανοικτό μυαλό για να δημιουργήσεις.

Ο πρώτος χρόνος είναι πάντα δύσκολος, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά. Θα σκεφτείς άπειρες φορές "καλά έκανα και παραιτήθηκα;" και θα προσέξεις πολύ τα οικονομικά σου.

Μιλώντας για τα οικονομικά, τον ένα μήνα θα βγάζεις αρκετά, τον άλλο, τα μισά και πάντα θα πρέπει να προβλέπεις να έχεις μια μπάνκα, για τους "κενούς" μήνες π.χ. το καλοκαίρι.

Θα πανικοβάλλεσαι κατά φάσεις για αυτό το θέμα, αλλά αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι να σκέφτεσαι "εαν προσπαθήσω αρκετά, αν κτυπήσω τις πόρτες που θέλω, θα είμαι οκ". Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλεσαι εαν δεν έχεις κάνει κινήσεις. Αν κινείσαι, εαν κάνεις την παρουσία σου αισθητή στους επαγγελματικούς κύκλους, τότε θα πας κάπου. Εγγυημένο.

Το κασέ σου θα είναι καλά να αντανακλά τις δυνατότητές σου, τις γνώσεις σου και την εμπειρία σου. Μην δουλέψεις με κόσμο που θέλει "φθηνά εργατικά". Εκτός και αν θεωρείς τον εαυτό σου αυτό.

"Don't push, if you can be pulled". Όχι δική μου, αλλά μέγα ατάκα.

Όταν πας να βυθιστείς στη δουλειά, όταν πας να χάσεις την κοινωνική σου ζωή, κάνε μια παύση. Δες ότι είσαι κυρι@ του εαυτού σου. Αυτό είναι εντελώς δικό σου και να είσαι περήφαν@.

Έχε τα μάτια και τα αυτιά σου ανοικτά και για συνεργασίες εκτός Κύπρου. Καλύτερα λεφτά τις περισσότερες φορές.

Επίσης πάντα είναι καλό να έχεις μια καλή βάση οικονομικά π.χ. 500-800 ευρώ κάθε μήνα και να κτίζεις σε αυτό τις φριλάντζες. Γι' αυτό και κοιτάς  και για πρότζεκτ remote στο εξωτερικό.

Να ξυπνάς πρωί και να δουλεύεις πριν αρχίσουν τα τηλεφωνήματα. Ταυτόχρονα βάζε όρια στην ώρα που θα απαντάς τηλέφωνα το βράδυ. Τίποτε δεν είναι τόσο επείγον, εκτός και αν είσαι γιατρός.

Βάλε τη γυμναστική στην καθημερινότητα σου. Για να χαλαρώνεις, να ενδυναμώνεις το σώμα σου και για να ξεδίνεις. Ακόμα, 45 λεπτά περπάτημα είναι αρκετά για να κάνεις πιο "μικρό" εκείνο το πρόβλημα που σου φαίνεται βουνό.

Οι συνθήκες που δουλεύεις να είναι αυτές που σε κάνουν να νιώθεις καλά. Μια ωραία γωνιά στο σπίτι, μουσική, λουλούδια ή ακόμα ένα αγαπημένο cafe. Εαν δουλεύεις από σπίτι, μια στο τόσο δούλευε από cafe, για την αλλαγή και να έχεις επαφή με κόσμο.

Ψυχραιμία. Όλα θέλουν το χρόνο τους για να κτιστούνν.

"Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο"

Έχεις παρατηρήσει ότι ο κόσμος άρχισε να στρέφεται - πιο μαζικά - προς το βιβλίο;

Σήμερα έβλεπα την ανακοίνωση για το Book club στο Home Cafe στη Λευκωσία και σκέφτομαι να διαβάσω το βιβλίο που συστήνουν και να πάω. Έχω ώρα; Όχι. 

Αλλά αυτό το "δεν έχω ώρα", το έχω βαρεθεί. Και να το λέω, και να το σκέφτομαι και να το νιώθω. Είναι καιρός για εσωτερικές αναθεωρήσεις προφανώς, ή μάλλον για μια συγυρισμένη σούμα, μετά από λίγα μικρά και μεγάλα που συνέβησαν το 2024.

Δεν ξέρω εαν είχα παιδιά, αν θα είχα την πολυτέλεια να το αναλύω τόσο, μάλλον όχι. Αλλά δεν έχω και έτσι δεν θα έχω ενοχές και για αυτό.

Που λες, σκέφτομαι. Μια ζωή δούλευα και η ατάκα που χαρακτηρίζει αυτή τη στάση, είναι αυτή που μου είπε η κολλητή μου όταν είχα είχα ένα ατύχημα και έκατσα σπίτι μου και στα αυγά μου για 2 μήνες περίπου. "Δουλεύεις λες και εξαρτάται η ζωή σου από αυτό".

Και έχει δίκιο. Κάνοντας μια όπισθεν αναγκαστικά αυτό το διάστημα - αν και άρπαζα το λαπτοπ κατα φάσεις να δουλέψω εις εις βάρος της υγείας μου - διαπιστώνω, αυτό που φυσικά υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια: 'Εχω αποφύγει και έχω γλυτώσει από πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου.

Δεν ξέρω αν το ένιωσες ποτέ αυτό το συναίσθημα, ότι βρίσκεσαι σε μια παιδική τραμπάλα και όπως δεν υπάρχει ισορροπία, άλλοτε είσαι στον αέρα και άλλοτε δεν μπορείς να σηκωθείς. Αυτό ακριβώς. 

Στα 47 μου πια, είναι καιρός να αλλάξω αυτές τις ισορροπίες. Έργο καθόλου εύκολο, γιατί η συνήθεια είναι μεγάλη δύναμη. Αλλά όταν το σώμα σου κυριολεκτικά σου βάζει τις φωνές, τότε αναγκαστικά ακους.

Οπότε θα βρω αυτό το βιβλίο που συστήνει το book club, θα το διαβάσω και θα προσπαθήσω να πάω στο book club.

Καλό μας μήνα!