Οι σκέψεις-σφηνάκια του χειμώνα

 Φεβρουάριος, μια ηλιόλουστη μέρα. Η ώρα ειναι 10.30 το πρωί. Δουλεύω από σπίτι.

Ακούω Athens Voice 102.5. Τα πιο ωραία ραδιόφωνα είναι τα αθηναϊκά. Όταν σου δίνουν μικρόφωνο, πρέπει να έχεις κάτι της προκοπής να πεις. 

Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας ακόμα, προσπαθώ να τελειώσω ένα project. 

Νιώθω ήρεμη αυτόν τον καιρό αν και συμβαίνουν πράγματα στα επαγγελματικά.

Οκτώ μέρες μετά την αλλαγή status στη δουλειά. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι πήρα το μέλλον μου στα χέρια μου και ότι έχω περισσότερη ελευθερία μέσα στη μέρα. Όχι για να έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά για να δημιουργήσω, να ανοίξω το πνεύμα μου. Νιώθω ότι για πολλά χρόνια δεν έχω υπάρξει δημιουργική. 

Ο άνθρωπος χρειάζεται ΕΝΑ πράγμα να αλλάξει μέσα του και μετά όλα ακολουθούν, σαν τα κομμάτια του Tetris που πέφτουν σωστά. Το δικό μου είναι αυτό, να ανοίξει το πνεύμα μου και να χαλαρώσω.

Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Κυρίως όταν πρέπει να δουλέψω και βλέπω Friends ή House MD στο Netflix. Άρχισα να ξαναπηγαίνω σινεμά και θέατρο. 

Ανακαλύπτω νέες μουσικές στο Spotify, τις βάζω στο καινούριο μου folder "2024", το soundtrack της χρονιάς (πώς θα είναι άραγε;)

Μιλούσα χθες με την κολλητή μου. Γυροφέρνει στο μυαλό μου η ιδέα ότι πρέπει να σοβαρευτώ με τα οικονομικά μου και τα οικογενειακά μου. Ενήλικες κουβέντες. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα, άλλαξα θέμα.

Αποφάσισα να βγαίνω περισσότερο προς αναζήτηση νέων ατόμων. Κάτι να παίξει, κάτι καινούριο. Αυτό ειναι ίσως μια αρχή.

Σκέφτηκες ποτέ τί είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο; Είναι η πρώτη εντύπωση, είναι εκείνο το απροσδιόριστο που νιώθεις μέσα σου; Είναι μια "ειδωλοποίηση" ή είναι κάτι που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου αργά και σταθερά; Τί είναι εκείνο που διαχωρίζει το crush, μια μικρή εμμονή δηλαδή, από την ουσιαστική έλξη για την ολότητα αυτού του ανθρώπου;

Προτιμώ πια τους έρωτες του χειμώνα από αυτούς του καλοκαιριού. Είναι πιο εσωτερικοί, πιο ατμοσφαιρικοί και ίσως πιο ουσιαστικοί. Είναι πιο χουχουλιάρικοι, τα κορμιά δεν είναι αμέσως γυμνά, υπάρχει ένα μυστήριο κάτω από τα layer ρούχων. Είναι οι ματιές κάτω από φωτισμούς, δίπλα στο τζάκι, "φορεμένες" πάνω από ζιβάγκο.

Πίσω στο σπίτι, αποφάσισα να μαγειρεύω περισσότερο. Ένα είδος αγάπης προς τον εαυτό. Να ανοίξω ξανά το σπίτι μου σε φίλους. Να βρεθούμε ξανά και ουσιαστικά.

Επιστρέφω στη δουλειά, αν και τι δεν θα έδινα για να ξαναζήσω εκείνη την Κυριακή, σε εκείνη τη μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία, εκείνο το βράδυ με ομίχλη.