Έχει περάσει ένας μήνας από την παραίτησή μου. Αυτή την περίοδο, όταν με ρωτάνε πως νιώθω και αν είμαι χαρούμενη (ή τρομοκρατημένη, σύμφωνα με κάποιους) για την απόφαση μου, απαντάω πως δεν το συνειδητοποιώ ακόμα. Φυσικά πάντα με ρωτάνε τα πλάνα μου και πάντα απαντώ με ένα ποιηματάκι-παπαγαλία που αποφάσισα ότι βολεύει να το λέω. Απλό, κατανοητό, χωρίς να επεξηγώ τα όνειρά μου ακριβώς, που ομολογώ δεν τα έχω ορίσει ακόμα.
Σήμερα όμως συνειδητοποίησα το εξής: Αυτή την επαγγελματική κίνηση την έκανα για να με ξαναβρώ. Σήμερα ένιωσα αυτό, ότι άρχισε η διαδικασία. Χαμογελώ. Είναι ίσως καιρός να αρχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά που έκτισα, όλα όσα είμαι κατά βάση.
Με πεθύμησα ξέρεις. Γνώριζα πολύ καλά ότι όλα αυτά τα χρόνια - περίπου έξι - έπαιζα ένα ρόλο που δεν μου πολυπήγαινε αν και η βάση μου ήταν η ίδια. Όμως συνειδητοποιώ πως πεθύμησα εμένα μέσα από τη δουλειά μου, να είμαι δημιουργική, να είμαι πιο ελεύθερη στο νου, να μην πρέπει να αποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο σε ένα περιβάλλον corporate ότι μου άξιζε αυτή η θέση.
Εκείνη την περίοδο είχα χάσει την Τουλίπα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μέσα μου το γνώριζα από την αρχή. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς πόσο πολύ την είχα αφανίσει.
Σήμερα διέκρινα μια μικρή ηλιακτίδα. Βλέπεις οι τουλίπες, όταν τις κόβουν για να τις βάλουν στο βάζο, μετά από λίγες ώρες ή 1-2 μέρες γέρνουν και κατευθύνονται προς το φως για να επιβιώσουν. Έτσι νιώθω και γω σήμερα. Πρώτον, κατάλαβα ότι πρέπει να βρω το φως μου και δεύτερο, ότι άρχισα να γέρνω προς την αναζήτησή του.
Είναι μια ωραία διαδικασία. Δεν είναι εύκολη, αλλά (ευτυχώς) δεν βλέπω άλλη επιλογή.
