Δράκοι, παγάκια και θερινά σινεμά

 Αυτά τα 41άρια δεν αστειεύονται. Τρίτη ή τέταρτη μέρα σε κατάσταση "άνοιξε το στόμα του ο δράκος".

Δηλώνω σε όλους τους φίλους ότι θα με ξαναδούν Νοέμβριο. Γεννημένη καλοκαίρι, αλλά μάλλον του χειμώνα.

Έχω σημειώσει κάποιες σειρές να δω σε Netflix και μέσω Stremio (επιτέλους αυτό το πολυσυζητημένο White Lotus), το ψυγείο έχει γεμίσει μπουκάλες νερό και φρούτα. Κλιματιστικό σε σταθερή θερμοκρασία 26 βαθμών.

Ευγενικά απορρίπτω ή μεταφέρω για την ερχόμενη βδομάδα, προτάσεις για ποτά. Ομολογώ πως τις περισσότερες φορές, σκέφτομαι τις κουβέντες για υπαρξιακά που θα κάνουμε, και αυτό με κάνει να εξαφανίζομαι. Έχω κουραστεί να αναλύω τα πάντα. It is what it is. Ακόμα και αν το "it isn't" με ενοχλεί. Ας είναι.

Αποφασίζω να μην βλέπω πολύ story σε instagram. Ποστάρω ατάκες, ατμοσφαιρικές φωτό. Σπανίως εώς ποτέ φωτό με κόσμο να περνάμε καλά. Βαρίεμαι αυτή την αυτοπροβολή. 

Όταν δροσίσει λίγο, θα αρχίσω το θερινό σινεμά στο Κωνστάνια. Φιλμ, μπίρα και έναστρος αστικός ουρανός.

Προσπαθώ να ανταποκριθώ στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και να βάλω στόχους για το φθινόπωρο. Μπα...

Μια διαδήλωση, που μάλλον μπορεί να μην οδηγήσει κάπου. Μια χώρα που αν δεν έχεις θράσος και αν δεν είσαι "καρχαρίας" δεν πας σχεδόν πουθενά. Τι κρίμα...

Με ρώτησαν οι φίλες καθώς καθόμασταν το περασμένο σαββατοκύριακο σε ένα μπαλκόνι στον Πωμό "Πού θα πήγαινες τώρα; Αυθόρμητα;" Χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησα "Σικελία. Σε ένα ψαροχώρι, να μένω πάνω από μια ταβέρνα ή ένα μπαρ, σε ένα δωμάτιο, με ένα laptop, να γράφω και τις μέρες μου να τις περνάω να γνωρίζω τους ντόπιους". Τόσο απλά, τόσο κοντινά και από την άλλη τόσο μακρινό σενάριο. Αλλά ναι, ήλιος, θάλασσα, φρέσκιες ντομάτες, αργοί ρυθμοί. Αυτό θέλω.

Νιώθω ότι Μένω Εκτός. Σε όλα. Από τη μια δηλώνω πως πάει έχω γνωρίσει τον κόσμο στην Κύπρο αλλά από την άλλη...μια έκπληξη θα ήταν ότι πρέπει!

Ίσως αυτή είναι η χάρη και η ξεκούραση του Καλοκαιριού, σκόρπιες μεν, πιο ελεύθερες σκέψεις δε!