Χειμώνας - Μέρος Α & Β

 Γράφω δύο μήνες μετά. Πριν γράψω αυτό το ποστ διάβασα το προηγούμενο. Τι δύσκολη περίοδος. Αλλά τελικά ισχύει το ρητό, πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους και οτι απλά χρειάζεται χρόνο.

Νέα χρονιά λοιπόν. Πήρα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου, πήρα και αυτό το πτυχίο που με ταλαιπώρησε 3 χρόνια. Είμαι χαρούμενη, δεν έκανα πάρτι όμως, ίσως ακόμα είμαι στη φάση της συνειδηποίησης. Αλλά νομίζω έκαναν "πάρτι" οι δικοί μου άνθρωποι που επιτέλους θα με βλέπουν (αν και πήρα νέες δουλειές και εξαφανίζομαι), που δεν θα είμαι συνέχεια νευριασμένη (είμαι με τη δουλειά φυσικά) και που δεν θα είμαι κλειστή σε ένα σπίτι μονίμως. 

Νιώθω μια εσωτερική μου πίεση να κάνω κάτι τώρα με αυτό το νέο πτυχίο, να το εξαργυρώσω. Είναι ακόμα ίσως νωρίς, 2 βδομάδες μετά. Αλλά τρέχω να προλάβω. Να προλάβω τη ζωή μου, να μπω σε μια κανονικότητα, να ξαναγίνω χαλαρή, κάτι που δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.

Από την άλλη, ο χρόνος περνά, εμείς αλλάζουμε, γιατί να θέλουμε να επιστρέψουμε στο πριν; Άρα ίσως αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα, είναι να είμαι όσο παρούσα γίνεται και αν μπορώ να προγραμματίζω κάποια όμορφα πράγματα για το μέλλον.

Το 2022 μου άφησε τραύματα, δεν το αρνούμαι. Για πολλούς λόγους. Όμως προς το παρόν το 2023 είναι η χρονιά που μαθαίνω από τα λάθη, που αναλύω ανθρώπους και καταστάσεις, που παίρνω αποφάσεις ποιες πόρτες να κλείσω και ποιες θέλω να ανοίξω.

Σίγουρα θα γίνουν και κακά πράγματα αλλά δεν μπορώ να ζω με τον φόβο. Είχα πολύ φόβο τα τελευταία δύο χρόνια, αποτέλεσμα κακών καταστάσεων. Ας είναι το 2023 η χρονιά που θα μάθω να κάνω διαχείριση του άγχους και του πένθους.

Είναι καιρός για μεγάλα βήματα, για εξωστρέφεια. Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που τολμούν, ιδιαίτερα αυτούς που τιμούν τον εαυτό τους κάνοντάς το.

Ας είναι το 2023, η χρονιά που θα τιμήσουμε τον εαυτό μας.