Fomo και άλλες ιστορίες για αγρίους (και ηλιθίους)

 Η ώρα ειναι 11:13 Σαββάτου. Βρίσκομαι μπροστά από τον υπολογιστή, χαζολογάω διαβάζοντας άρθρα στους New York Times, ψάχνω στο Book Depository βιβλία και ακούω jazz for studying. Δεν έχω αρχίσει ακόμα το διάβασμα, το οποίο σύμφωνα με τους προγραμματισμούς μου θα μου πάρει όλη μέρα. Ιδανικά φυσικά, γιατί βαριέμαι πολύ. Αυτό κάνω τα τελευταία 2 χρόνια. Προσπαθώ να διαβάσω. Σπίτι μου, στο γραφειο μου, με τους γάτους μου. Αντε και με λιγη παρεα στα social media, φιλους. 

Τί έκανα τα πρωινά του σαββατοκύριακου, 2 χρόνια πριν όταν δεν έπρεπει να τελειώσω ένα πτυχίο και είχα ώρα; Θεωρητικά, γιατί μάλλον όλο και κάποιο φριλανς θα έκανα. Θυμάμαι έκανα αραιά και που, κανά brunch - πόσο παρεξηγημένη η έννοια στην Κύπρο, όπου στο μενού βρίσκεις μέχρι και burger και κανονικά πιάτα- και έκανα binge watching σειρές - ειδικά τότε που τις κατέβαζα και δεν ήμουν κολλημένη στο Netflix. Αυτό που με παρηγορεί, αυτή τη στιγμή είναι ότι ξέρω οτι μέσα σε όλους αυτούς στην Κύπρο, η κολλητή μου επίσης δουλεύει τώρα.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και χαζολογούσα στο Instagram. Χθες το βράδι, έμεινα σπίτι. Έβλεπα αυτή την νέα ισπανική ταινία στο Netflix για την ερωτική ζωή 5 ζευγαριών και έτρωγα σοκολατάκια που μου έφερε ο γείτονας από τη Γερμανία. Και καθώς εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου, προφανώς ο κόσμος ήταν έξω στα μπαρ, χόρευε, διασκέδαζε και φρόντιζε να μας το πει, με στορι. Ομολογώ με έπιασε λιγο το FOMO.

Εχω πεθυμήσει να βγω, να πιω, να χορεψω. Πάρα πολύ. Αλλά πλέον οταν κτυπήσεις τα 40+ ξαφνικά η κάθε έξοδος ειναι σαν Ιερά Σύνοδος. Βγαίνεις με φίλους, κάθεστε, πίνετε, τρώτε και γύρω από ένα τραπέζι συζητάτε όλα σας τα υπαρξιακά. Σαν ένα σέσιον ψυχανάλυσης. Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι γαϊδουρα, ειμαι ευγνώμων που υπάρχουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα στη ζωή μου.

Αλλά...χορός, δυνατή μουσική και ποτό (σε ποτήρι - σωλήνα για να μην χυθεί). Και λίγο φλερτ. Πόσο τα έχω πεθυμήσει!

Και συνέχισα να σκέφτομαι - ναι όλα αυτά το πρωί στις 730, στο κρεβάτι - "καλά ρε συ τουλίπα, να τα πεις και σε κάποιο και να νομίσει ότι δεν έχεις ζήσει ποτέ, δεν τα έχεις κάνει ποτέ". Μωρέ, τα έχω ζήσει και εδώ και Λεμεσό και Αθήνα. Και χόρεψα, και ξενύκτησα και φλέρταρα και ήπια. Πολύ για πολλά χρόνια.

Ε τότε; Ε δεν ξέρω. Απορίες. 

Ξέρεις τελικά τι έχω πεθυμήσει πολύ; Να νιώσω έντονα. Αυτό.