Περί κύκλων που κλείνουν όμορφα και ωραία

 Καταλαβαίνεις ότι έχουν κλείσει κύκλοι - παντού είδους - όταν:

1) Δεν κάνεις προσπάθεια. Απλά είσαι αξιοπρεπής. 

2) Τρως φωνές και δεν κάνεις τρελλή άμυνα, απαντώντας με φωνές γιατί ξερείς πως πρώτον δεν υπάρχει λόγος και δεύτερο, δεν είναι κομψο. Απλά μέσα σου ονειρεύεσαι την ηρωική έξοδο.

3) Δέχεσαι τα δεδομένα γιατί ξέρεις πως δεν θα υπάρχουν για πολύ καιρό αυτά.

4) Δεν δικαιολογείς πράξεις των άλλων, ούτε καν τις δικές σου. It is what it is. 

5) Δεν ψάχνεις για plan b. It is what it fucking is.

6) Έχεις μια ηρεμία, σαν να κάπνισες μια φυτεία χόρτο.

Υ.Γ. Αυτό το post δεν ειναι απολογισμός της χρονιάς; Ή μήπως είναι; 

Περί ζωής, έρωτα και σημείων στίξης

 Η τελεία

Την τελεία δεν πρέπει  να τη φοβόμαστε. Αν το καλοσκεφτείς, ο φόβος για την τελεία προκύπτει από το γεγονός ότι κάτι έχει τελειώσει. Τέλος. Τελεία. Από την άλλη, βάζουμε τελεία σε μια πρόταση, ώστε να αρχίσουμε μια άλλη πρόταση, μια άλλη ιστορία. Άκου με, ωραίο πράγμα η τελεία. Εμπεριέχει μια ανακούφιση, μια ανάσα. Και ας αγχώνεσαι στην αρχή ότι τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους.

Η άνω τελεία 

Η άνω τελεία, μπαίνει στη μέση μιας φράσης για να τη χωρίσει, όπου το δεύτερο μέρος επεξηγεί το πρώτο μέρος. Καλό αυτό ε; Δεν καταλαβαίνουμε πάντα από την πρώτη κάποιες καταστάσεις. Οπότε ευπρόσδεκτες οι άνω τελείες, εκεί που έχουμε κουραστεί να ερμηνεύουμε και να ερμηνεύουμε.

Το κόμμα

Το κόμμα είναι μια μικρή παύση. Σου δίνει τόσο χρόνο όσο χρειάζεσαι για να συγυρίσεις κάποιες σκέψεις και κάποια λόγια. Σου προσφέρει ένα μικρό διάλειμμα, σε ξεκουράζει, σαν ένα μαξιλάρι.

Το ερωτηματικό

Αν το χρησιμοποιείς ρητορικά, δεν έχεις να αγχωθείς για τίποτα. Αν όμως το ερωτηματικό είναι μέσα σου και δεν απαντιέται ποτέ, τότε είναι βασανιστικό. Πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια με κάποια πολύ μεγάλα ερωτηματικά. Εξαντλήθηκα. Τελικά, η τελεία μου φαίνεται η πιο καλή λύση.

Το θαυμαστικό

Κοίταξε να δεις τώρα τι γίνεται. Μάθαμε να μην χρησιμοποιούμε θαυμαστικό ή να βάζουμε - οι άλλοι, όχι εγω-  καμιά δεκαριά στο τέλος της λέξης. Το θαυμαστικό, όταν είναι μόνο ένα φωτίζει ένα μήνυμα, φωτίζει μια διάθεση. Ειδικά όταν το χρησιμοποιείς στο σωστό περιβάλλον και όχι συνέχεια λες και δεν ξέρεις ότι υπάρχει και η τελεία ως επιλογή σημείου στίξης για να κλείσεις μια φράση.

Αποσιωπητικά

Εδώ είμαστε. Αυτό το σημείο στίξης, εμένα προσωπικά με έχει καταδιαλύσει όλα αυτά τα χρόνια. Με αγχώνει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Και όταν τα βάζω, νιώθω μοιραία σαν συγγραφέας άρλεκιν. Εσείς που βάζετε αποσιωπητικά παντού και πάντα, λυπηθείτε και εμάς που τα παίρνουμε πάντα κυριολεκτικά και αγχωνόμαστε ότι κάτι θέλετε να πείτε αλλά το κρύβετε ή συμβαίνει κάτι κακό. Με φειδώ τις τρεις τελίτσες.

Εισαγωγικά

Όταν ο άλλος σου πει οτι σε αγαπά και νιώθεις ότι δεν βάζει εισαγωγικά, δώστου την καρδιά σου. Μην το σκεφτείς δεύτερη φορά. It is the real thing.  Τελεία και παύλα

Fomo και άλλες ιστορίες για αγρίους (και ηλιθίους)

 Η ώρα ειναι 11:13 Σαββάτου. Βρίσκομαι μπροστά από τον υπολογιστή, χαζολογάω διαβάζοντας άρθρα στους New York Times, ψάχνω στο Book Depository βιβλία και ακούω jazz for studying. Δεν έχω αρχίσει ακόμα το διάβασμα, το οποίο σύμφωνα με τους προγραμματισμούς μου θα μου πάρει όλη μέρα. Ιδανικά φυσικά, γιατί βαριέμαι πολύ. Αυτό κάνω τα τελευταία 2 χρόνια. Προσπαθώ να διαβάσω. Σπίτι μου, στο γραφειο μου, με τους γάτους μου. Αντε και με λιγη παρεα στα social media, φιλους. 

Τί έκανα τα πρωινά του σαββατοκύριακου, 2 χρόνια πριν όταν δεν έπρεπει να τελειώσω ένα πτυχίο και είχα ώρα; Θεωρητικά, γιατί μάλλον όλο και κάποιο φριλανς θα έκανα. Θυμάμαι έκανα αραιά και που, κανά brunch - πόσο παρεξηγημένη η έννοια στην Κύπρο, όπου στο μενού βρίσκεις μέχρι και burger και κανονικά πιάτα- και έκανα binge watching σειρές - ειδικά τότε που τις κατέβαζα και δεν ήμουν κολλημένη στο Netflix. Αυτό που με παρηγορεί, αυτή τη στιγμή είναι ότι ξέρω οτι μέσα σε όλους αυτούς στην Κύπρο, η κολλητή μου επίσης δουλεύει τώρα.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και χαζολογούσα στο Instagram. Χθες το βράδι, έμεινα σπίτι. Έβλεπα αυτή την νέα ισπανική ταινία στο Netflix για την ερωτική ζωή 5 ζευγαριών και έτρωγα σοκολατάκια που μου έφερε ο γείτονας από τη Γερμανία. Και καθώς εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου, προφανώς ο κόσμος ήταν έξω στα μπαρ, χόρευε, διασκέδαζε και φρόντιζε να μας το πει, με στορι. Ομολογώ με έπιασε λιγο το FOMO.

Εχω πεθυμήσει να βγω, να πιω, να χορεψω. Πάρα πολύ. Αλλά πλέον οταν κτυπήσεις τα 40+ ξαφνικά η κάθε έξοδος ειναι σαν Ιερά Σύνοδος. Βγαίνεις με φίλους, κάθεστε, πίνετε, τρώτε και γύρω από ένα τραπέζι συζητάτε όλα σας τα υπαρξιακά. Σαν ένα σέσιον ψυχανάλυσης. Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι γαϊδουρα, ειμαι ευγνώμων που υπάρχουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα στη ζωή μου.

Αλλά...χορός, δυνατή μουσική και ποτό (σε ποτήρι - σωλήνα για να μην χυθεί). Και λίγο φλερτ. Πόσο τα έχω πεθυμήσει!

Και συνέχισα να σκέφτομαι - ναι όλα αυτά το πρωί στις 730, στο κρεβάτι - "καλά ρε συ τουλίπα, να τα πεις και σε κάποιο και να νομίσει ότι δεν έχεις ζήσει ποτέ, δεν τα έχεις κάνει ποτέ". Μωρέ, τα έχω ζήσει και εδώ και Λεμεσό και Αθήνα. Και χόρεψα, και ξενύκτησα και φλέρταρα και ήπια. Πολύ για πολλά χρόνια.

Ε τότε; Ε δεν ξέρω. Απορίες. 

Ξέρεις τελικά τι έχω πεθυμήσει πολύ; Να νιώσω έντονα. Αυτό.