Υπάρχει ερωτισμός στην Κύπρο; Υπάρχει η έκφραση του;
Και δεν απευθύνομαι μόνο στους single, αλλα και στα ζευγάρια.
Είναι η ιδέα μου ή είμαστε ξενερωτοί;
Ή έχω μεγαλώσει και τα γειώνω όλα;
Είναι τα πράγματ εύκολα; Τουτέστιν, όταν θες κάποιον και σε θέλει, τότε κυλάει το φλερτ εύκολα;
Κάνεις την πρώτη κίνηση; Την έκανες ποτέ; Πώς φλερτάρεις;
Το μυαλό μπορεί να απαγορεύει για διάφορους λόγους, αλλά το σώμα αντιδρά και δείχνει οτι θέλει;
Τι κρίμα που η κοινωνία στην οποία ζούμε επιθυμεί συγκεκριμένο μοντέλο ζωής/έρωτα/επιθυμίας.
Έίναι μεγάλη απόφαση, με μεγάλες θυσίες και μεγαλύτερες απώλειες, να επιλέξει κάποιος να ζει "διαφορετικά". Πχ να μην παντρευτει ποτέ, να μην κάνει παιδιά, να είναι Polyamorous, να αγαπήσει άτομο του ιδίου φύλου, ακόμα και διαφορετικής φυλής ( αν είναι δυνατόν να τα συζητάμε όλα αυτά ακόμα).
Πόσους ξέρεις που έχουν τολμήσει να ζουν και να αγαπούν όπως θέλουν; Υπήρξες ποτέ ένας/μια από αυτούς; Πώς ήταν;
Απευθύνομαι σε σένα αγαπητέ αναγνώστη. Όμως όλα αυτά τριγυρίζουν έντονα στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Λόγω αφορμών, δικών μου και αλλονών.
Άκρη δεν βρίσκω. Για πολλούς λόγους, τον τελευταίο καιρό ζω και αναπνεύω σπίτι μου. Άρα δεν βγαίνω έξω, να "παίξω". ( Δικαιούμαι να "πάιξω" ή "πρέπει να σοβαρευτώ; ").
Ώρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια.
UT.
Μην απελπίζεσαι! :)
ReplyDeleteΥπάρχει ερωτισμός, ναι. Μιλώ από την πλευρά του ζευγαριού. Μπορεί να έχουμε περάσει δεκαετία σχεδόν μαζί,σχέση-γάμος-παιδιά αλλά ο ερωτισμός υπάρχει,απλά εκφράζεται διαφορετικά, δεν φαίνεται πολύ στον έξω κόσμο αλλά το ξέρουμε εμείς και αυτό είναι που μετρά.
Ναι ναι ναι, όταν κάτι είναι καλό και θέλει ο ένας τον άλλο, τότε το φλερτ κυλά. Μόνο του, χωρίς προσπάθεια. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Όταν μια γνωριμία χρειάζεται υπερπροσπάθεια, άστην, δεν θα κυλήσει με το ζόρι. Το καλό το πράγμα γίνεται απλά, χωρίς σκέψη και προβληματισμό για το ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση. Απλά γίνεται.
Όχι, δεν ξέρω πολλούς που έχουν τολμήσει. Ξέρω κάποιους που είναι καταπιεσμένοι. Ξέρω και αρκετούς όμως που είναι ευτυχισμένοι με το "κλασσικό μοντέλο σχέσης" όπως το ορίζει η κοινωνία μας.
Δικαιούσαι να παίξεις. Δικαιούσαι να σοβαρευτείς. Βασικά δικαιούσαι να κάνεις ότι θέλεις εσύ, δεν ζουν οι άλλοι τη ζωή σου. (Ξέρω, είναι δύσκολη η κοινωνική καταπίεση..!)
Δεν είσαι ηλίθια ρομαντική αλλά ούτε και ρομαντικά ηλίθια.
Είσαι σκέτο ρομαντική. Το ρομαντική δεν σημαίνει μη-ρεαλίστρια. (άλλο θέμα όμως αυτό!)
Απάντησα? :)
Απάντησες :)
DeleteΜου άρεσε αυτό που είπες ότι ο ερωτισμός σας υπάρχει αλλά το ξέρετε εσεις.
Συμφωνώ και για τα υπόλοιπα. Ακούγονται...ιδανικά και εφικτά :)
ut
Η αγαπημένη μου συγγραφέας Εύα Ομηρόλη γράφει στο βιβλίο της "Σεισάχθεια":
ReplyDeleteΔεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις. Σωστές μπορεί να είναι μόνο κάποιες ερωτήσεις.
Η σωστή ερώτησή είναι : Είμαι ερωτική; Ψάχνω να βρω ένα ερωτικό άτομο;
Σκέψου ότι 1 άτομο χρειάζεσαι. Όχι την πλειονότητα της κοινωνίας.
Αλλά ακόμα και η κοινωνία δεν αντικατοπτρίζει την προσωπική ζωή των μελών της.
Φτιάχνει μια ψευδαίσθηση. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι αλήθεια.
Σίγουρα ο σημερινός τρόπος ζωής δεν βοηθά τον ρομαντισμό.
Όπως π.χ. πριν 50 χρόνια δεν βοηθούσε την ομοφυλοφιλία.
Άρα, επειδή είμαστε μειονότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξαλειφθούμε, ε;
Μου θύμισες την Ομηρόλη - διάβασα τη Σεισάχθια στα 20κάτι μου. Άραγε πώς θα μου φαινόταν αν το διάβαζα τώρα;
DeleteΗ ερώτηση που θέτεις με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Ο καθρέφτης. Ελκύω ότι είμαι. Είσαι ότι είμαι.
Η κοινωία , ειδικά η κυπριακή - δεν ξέρω η ελληνική - δεν αντικατοπτρίζει τη ζωή των ανθρώπων της που θέλουν να πιστεύουν, να ελπίζουν.
Δεν θα εξαλειφθούμε, αλλά έιναι καθημερινά όλο και πιο δύσκολο Νεράϊδα μου.
Τουλίπα, δεν ξέρω αν χρειάζεται να ανησυχείς για ότι είσαι, ρομαντική ή ηλίθια... για το δεύτερο έχω τις αντιρρήσεις μου αλλά εγώ είμαι εγώ και εσύ σε ξέρεις καλύτερα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις (ή μεταπτώσεις αν θες) προσωπικά αντιμετώπισα το ζήτημα με ένα απλό τρόπο, αποδέχτηκα πως μου λείπει η διάθεση να βγω (συνεπώς και να παίξω). Όταν με κούρασε το μέσα, βγήκα. Με ειλικρίνεια βρες τι σε κλείνει μέσα και όχι τι θα σε βγάλει έξω, άλλο ο λόγος της εσωτερικότητας σου και άλλο το κίνητρο του παιχνιδιού. Βγες για σένα και άσε τους άλλους, κλείσου για σένα και άσε τους άλλους... όπως μου έλεγε και ο φίλος μου ο Βούδας (Μένιο τον λένε), τι δουλειά έχουν οι άλλοι με το σύμπαν μέσα μου;
ReplyDelete"Εγώ, δε βρίσκομαι σ’ αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιώ τις προσδοκίες σου, ούτε κι εσύ βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιείς τις δικές μου. Όταν εσύ κι εγώ συναντιόμαστε… είναι ωραίο. Κι όταν δε συναντιόμαστε, τίποτα δε μπορεί να γίνει."
Φριτς Περλς
Τον τελευταιο χρόνο κάνω και γω αυτό. Με αποτέλεσμα, εγώ που έβγαινα 7 μέρες την βδομάδα, να πέρασα όλο το χειμώνα σχεδόν εντός με εξαιρέσεις κάτι όμορφες στιγμές σε στέκια. Όταν με κούραζε το μέσα, έβγαινα. Αλλά πάλι ένιωθα ότι έβλεπα το ίδιο εργο. Είναι θέμα διάθεσης. Ο φίλος σου ο Βούδας (Μένιος) τα λέει σοφά.
DeleteΤα κρατάω όλα αυτά ...ειδικά τις 3 τελευταίες γραμμες.
Γεια σου Τελσος/Φριτς/Περλς :)
Εσυγχυσες με. Τι σημαινει πρεπει να παιξω ή πρεπει να σοβαρευτω; Ποιος είπε οτι εν μπορεις να παιζεις και να εισαι σοβαρη ταυτοχρονα; Υπαρχουν και σοβαρoi παικτες.
ReplyDeleteDefine παιζω & σοβαρότητα and do your thing.
Σοβαροι παικτες - Μ αρεσε ως στρατηγικη.
DeleteΣοβαρη: πε τζιαι συ...
Το ποστάρω σε 2 comments γιατί βγήκε σεντόνι! :)
ReplyDeleteΠολλές ερωτήσεις και προβληματισμοί!
Το πιο εύκολο από όλα να απαντήσω είναι για τον τρόπο που επιλέγει να ζει κανείς τη ζωή του. Πιστεύω ότι όποιος θέλει, τη ζει τη ζωή του. Όποιος δεν το κάνει, απλά βρίσκει δικαιολογίες. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο (στη Λεμεσό τουλάχιστον) που είναι gay ζευγάρια. Βγαίνουν μαζί, δεν το φωνάζουν, δεν το διατυμπανίζουν. Κάνουν ότι θέλουν όμως. Οι φίλοι τους το ξέρουμε και μετά από τόσα χρόνια δεν προκαλεί εντύπωση. Ξέρω άλλους gay που δεν θέλουν σχέσεις (ο ένας μου το έχει πει ξεκάθαρα ότι θα ήθελε όσο περισσότερες εμπειρίες μπορεί). Κατά διαστήματα έχουμε γνωρίσει διάφορα άτομα. Όπως σου είπα όμως, δεν το διατυμπανίζουν. Απλά το κάνουν. Γίνεται απλά και φυσικά. Δεν δίνουν εξηγήσεις σε κάθε καινούριο άτομο που γνωρίζουν. Το ξέρουν οι φίλοι των χρόνων.
Ξέρω κοπέλα που όλοι της οι έρωτες ήταν πολυεθνικοί - Αφρική, Λατινική Αμερική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή. Κατά διαστήματα ταξίδεψε κιόλας να τους βρει και έμεινε μαζί τους. Με τον τελευταίο μάλλον θα μείνουν μαζί και θα κάνουν κανένα παιδάκι. Εκτός κι αν χωρίσουν, ποιος ξέρει;
Ξέρω κοπέλα που έκανε οικογένεια με κάποιον σε Ευρωπαϊκή χώρα, και για χ λόγους έμειναν ο καθένας στην χώρα του προς το παρόν και πηγαινοέρχονται κάθε μήνα, δεν ξέρω τι θα κάνουν στο μέλλον. Είναι ήδη παντρεμένοι σχεδόν 10 χρόνια κ έχουν ένα μωρό. Εγώ τους βλέπω πολλά καλά μεταξύ τους. Φυσικά κανένας δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά η αύρα που εισπράττω είναι πολλά θετική.
Ξέρω και πολλά άλλα παραδείγματα, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ξέρω πολλά άτομα που τολμούν να ζουν και να αγαπούν όπως θέλουν. Το κλειδί στην υπόθεση νομίζω είναι ότι δεν ζητούν την έγκριση από όλους και δεν δίνουν λογαριασμό σε όλους. Μια από αυτούς είμαι κι εγώ. Το περιβάλλον μου δεν ξέρει και πολλά για τις σχέσεις που είχα, ότι έζησα το έζησα χωρίς να δίνω ιδιαίτερα λογαριασμό, μόνο σε φίλους που επέλεξα. Τώρα, όσον αφορά τις κοπέλες που τόλμησαν και έζησαν δημόσια έρωτες που δεν είχαν την έγκριση ιδιαίτερα κάποιων συντηρητικών οικογενειακών προσώπων, (οι 2 κοπέλες πιο πάνω), και λόγω του ότι οι σχέσεις αυτές έγιναν γνωστές και αναγκάστηκαν να ακούσουν όοοοολα τα σχόλια και τις αποψάρες του κόσμου, τους βγάζω το καπέλο. :)
Πριν λίγους μήνες άλλαξα πόλη και ήρθα Λάρνακα προσωρινά λόγω δουλειάς.. Και πραγματικά οι διαφορές σε κάποια πράγματα εν τεράστιες. (Αφήνω ανοιχτό και το ενδεχόμενο να είναι θέμα περιβάλλοντος και ατόμων, αλλά πιστεύω παίζει ρόλο και η πόλη). Απίστευτο κουτσομπολιό, ξέρεις και τι βρακί φορεί ο διπλανός. Απίστευτη κριτική σε ζευγάρια εμφανισιακή (εν λίος της, εν πολλή του, εν πιο ψηλός/ -ή, εν πιο κοντός / ή, εν πιο χοντρός /-ή κλπ. Και που διερωτούνται φωναχτά π.χ. τι της ήβρε, σκέφτομαι να πεταχτώ να τους πω "κάμνει καλές πίπες". Και σκέφτομαι, ενιώσαν ποτέ τους τούτοι οι ανθρώποι τι εν η κάβλα, τι ένει να μεν βλέπεις μπροστά σου, ή οι άνθρωποι που εσυναντήσαν ήταν απλά λίστες στις οποίες έβαλλαν tick (ανάλογη εμφάνιση με μένα, καλά λεφτά, σπίτι κλπ). Επίσης ασχολούνται με το πόσα λεφτά βγάζει ο άλλος, με ποιους τα είχε, τι έκαμε και τι δεν έκαμε στη ζωή του. Κι εγώ να τους ακούω και να σκέφτομαι "get a life, ασχολήθου και λίο με ιδέες, με την ανθρώπινη επαφή αντί με τα κουτσομπολιά μόνο". Αλλά σκάζω και πάω με το ρεύμα, γιατί ακόμα και να τους το υποδείξω ΔΕΝ θα καταλάβουν, γιατί ως τζιαμέ εν το IQ και η ενσυναίσθηση τους, και επίσης την φαιά ουσία που θα καταναλώσω για τούτο το πράμα και την ψυχική προσπάθεια μπορώ να την κάμω καλύτερα πράγματα. :)
ReplyDeleteΑν είναι τέτοιους ανθρώπους που συναντάς κατά κύριο λόγο, εν λογικό να σκέφτεσαι αν είμαστε ξενέρωτοι ως λαός. Πάντως υπάρχουν πολλά τέτοια άτομα, αλλά είναι άραγε δίκαιο να μπούμε όλοι σε ένα καλάθι;
Τώρα για τον ερωτισμό μέσα στα ζευγάρια.. Ξέρω γω; Είναι κάτι σταθερό; Ο καθένας από μας νιώθει συνέχεια ερωτικός; Τον πρώτο καιρό μιας σχέσης είναι το σεξουαλικό peak νομίζω, στο οποίο νιώθουμε και όλοι μας πιο ερωτικοί (αν και βρίσκεις και άλλα peak μες της σχέση καλύτερα από το πρώτο πιστεύω). Αλλά η καθημερινότητα εν ισοπεδωτικό πράγμα. Θέλει προσπάθειες! Και Θέλει και αποδοχή του ότι έχει και μέρες που απλά δεν νιώθεις ερωτικός και αυτό είναι ΟΚ :) Νομίζω η ουσία της σχέσης είναι που μετρά, το γενικό αίσθημα που σου αφήνει.
Pax, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη σε όλα. Και η αλήθεια είναι ότι εν κατακλείδι, αυτό που θα ήθελα να είχα περισσότερο, είναι θάρρος.
DeleteΤελοσπαντων, ναι δεν ειναι όλοι στο ίδιο καλάθι στην Κύπρο, υπάρχουν εξαιρέσεις και αυτές είναι καλές να βλάπουμε, να σεβόμαστε και να έχουμε στη ζωή μας ως πηγή έμπνευσης/θάρρους :)
Τουλίπα,
ReplyDeleteΈχω σχέση τα τελευταία 5 χρόνια με Αφρικανό και ζούμε μαζί σε ευρωπαϊκή χώρα. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα, προηγουμένως δεν πίστευα καν ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κύπρο ερχόμαστε για διακοπές, δεν ξέρω ακόμα αν κάποια στιγμή αποφασίσουμε να μετακομίσουμε μόνιμα.
Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ενώ το είχα αρχικά μεγάλο άγχος πώς θα τον δεχτούν στην Κύπρο, αν θα πηγαίνουμε για παράδειγμα κάπου μαζί και θα γυρνούν όλα τα μάτια πάνω μας, η στάση των Κυπραίων είναι ευχάριστα αδιάφορη. Εκτός από κάτι παιδάκια που μπορεί να μην έχουν ξαναδεί μαύρο στη ζωή τους, οι υπόλοιποι δεν γυρίζουν καν να μας δουν. Και όλα αυτά στη Λάρνακα, το αναφέρω σε σχέση με το σχόλιο της Pax.
Οπότε ελπίδα υπάρχει :)