Μπροστά.

Η πιο σπουδαία συμβουλή που μου έδωσε κάποιος φέτος, ήταν...."Κοίτα μπροστά. Όχι τι κάνει ο άλλος. Κοίτα τα δικά σου".

Ακούγεται εύκολο ε;
Αναγκαστικά σε φάσεις που ίσως να μην νιώθεις τόσο δυνατός, κοιτάς δεξιά και αριστερά. Τί κάνουν οι άλλοι; Εσύ γιατί κάνεις κάτι διαφορετικό; Μήπως να κάνεις και εσύ ότι κάνουν οι άλλοι; Γιατί να ταλαιπωρείσαι και να αιωρείσαι επειδή έτσι σου την βίδωσε; Μήπως να ταιριάξεις; Μήπως αντί πέστροφα που πάει αντίθετα στο ρέμα, να γίνεις μια τσιπούρα;

Είναι μια μεγάλη παγίδα αυτό το τριγύρω τελικά.

Πολλές φορές θα κάνεις αυτό που "πρέπει".
Θα σπουδάσεις για μια δουλεια "σίγουρη". Για ένα επάγγελμα που μάλλον δεν θα σου ταιριάζει, αλλά έτσι έμαθες, μεγαλώνοντας. Έτσι έκαναν και οι συνομίληκοι σου. Έτσι κάνουν και στη χώρα σου. Έτσι κάνουν σχεδόν ΌΛΟΙ. Γιατί εσύ να το παίξεις καμικάζι;

Θα κάνεις μια σχέση, που θα είναι "αποδεκτή". Έλα, μην διαμαρτύρεσαι. Όλοι κάναμε μια τέτοια σχέση. Για τον Α ή Β λόγο. Γιατί νομίζαμε ότι αυτό είναι το καλό για μας. Γιατί μας έδινε ασφάλεια. Και η ασφάλεια είναι μεγάλη κουβέντα. Ποιος δεν θέλει, σε κάποια φάση της ζωής του να νιώσει αυτή την ασφάλεια;

Θα κάνεις μια οικογένεια. Μπορεί να το θες πραγματικά και συνειδητά. Μπορεί όμως να το κάνεις επειδή το έκαναν όλοι οι άλλοι γύρω σου. Γιατί να είσαι ο single της παρέας; Γιατί να περάσεις την ανασφάλεια της μοναξιάς ελπίζοντας να βρεις σε κάποια φάση τον άνθρωπο που πραγματικά σου ταιριάζει; Παντρεύεσαι λοιπόν. Με τον άνθρωπο που συμπαθάς περισσότερο από όλους. Μπορείς να μην τον έχεις ερωτευτεί ή να μην τον έχεις ποθήσει ( γιατί θα μου πεις, σίγά τι είναι ο έρωτας. Αλλά ο πόθος, πρέπει αν υπάρχει ως βάση και έστω στην αρχή). Θα κάνεις παιδιά. Γιατί όλοι κάνουν παιδιά.

Θα έχεις μια δουλειά με σταθερά ωράρια, με πρόγραμμα, με σίγουρο μισθό. Θα σε ενοχλεί φυσικά που διαλύεται η δημιουργικότηττα σου, που δεν "είσαι εσύ". Αλλά όλοι αυτό κάνουν. Εσύ γιατί δηλαδή να το παίξεις Δον Κιχώτης;

Στα γράφω, έχοντας υποκύψει και γω σε πολλά από τα πιο πάνω. Και παραδέχομαι πως πολλά πράγματα στη ζωή μου, τα κάνω γιατί κοιτάω δεξιά και αριστερά.
Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα που τα κάνω κοιτώντας μπροστά. Έστω και αν το μπροστά ειναι θολό και πολλές φορές μαύρο. Έστω και αν πολλές φορές, δεν αντέχω, από φόβο και ανασφάλεια, την πορεία αυτή που διάλεξα. Αλλά αφού την διάλεξα...σκάω και κολυμπώ.

"Κοίτα μπροστά", μου είπε ο σοφός άνθρωπος. Στις φάσεις που μόνο δεξιά, αριστερά και πίσω μου κοίταζα, με φόβο.

Δεν είναι εύκολο. Καθόλου.
Τα θέλω σου πρέπει να είναι τόσο δυνατό ώστε το βλέμμα σου να μην ξεφεύγει από το στόχο σου.
Και μην βιαστείς να πεις οτι δεν έχεις στόχο.
Δεν είναι η ευτυχία, ο πιο μεγάλος στόχος;

Μέρα της Μητέρας

Ξυπνάς το πρωι, ποστάρεις στο facebook, φωτό της μάνας σου, μόνη της, τώρα ή στα νιάτα της, μαζί σου, τώρα ή όταν ήσουν βρέφος. Λεζάντα τύπου "Μάνα, μανούλα σ' αγαπώ". Πριν πας το μεσημέρι για φαγητό - είναι Κυριακή - πετάγεσαι από το ανθοπωλείο, παίρνεις μια ωραία ανθοδέσμη. Πας, σχεδόν συγκινημένος/η. 

Φτάνεις στο πατρικο. Μπαίνεις σπιτι. Τη βλέπεις στην κουζίνα να ετοιμάζει το φαγητό. Συγκινείσαι. Της προσφέρεις την ανθοδέσμη. Την αγκαλιάζεις σφικτά. Σου χαμογελάει. Συγκρατημένα.

Σε ευχαριστεί για την ανθοδέσμη "αν και τα αγαπημένα της λουλούδια είναι τα κρινάκια". Χαμογελάς αμήχανα.

Τρώτε, σιωπηλά. "Ωραίο το φαγητό" σχολιάζεις. "Ναι, ναι" σιγοντάρει από απέναντι ο μπαμπάς σου.

Γνέφει καταφατικά.

Της λες ότι πόσταρες φωτό της στο facebook. "Ελπίζω να είμαι καλή, να μην έχω γίνει ρεζίλι".

Χαμογελάς. Αμήχανα.

Μπαίνει facebook, βλέπει, εγκρίνει τη φωτό. Κατεβαίνει, βλέπει τα ποστ των άλλων " όλες μου οι φίλες είναι μανάδες και γιαγιάδες", λεεί. Το προσπερνάς. Τι να πεις πια.

Πας να φύγεις. "Τελικά την πιο ωραία φωτό, την έβαλε η τάδε. Με την γιαγιά της. Την επισκέπτεται την γιαγιά της συχνά αυτή". Θες να πεις " πες τώρα τι σκέφτεσαι...είναι που αυτή έχει παιδιά και την εγκρίνεις. Και εγώ δεν έχω".

Φεύγεις πας στην γιαγιά σου. Ξαπλώνεις δίπλα της " Χρόνια πολλά δυο φορές μάνα μου". Σε αγκαλιάζει. Δεν σε κρίνει. Μένεις εκεί ακίνητη.

Φεύγεις μουδιασμένη.

Πας στο σπίτι σου. Εδώ ειναι το σπίτι ΣΟΥ. Εδώ ανήκεις.

Μόνη, ξεμόνη, αυτό είσαι.

Ναι ο αγώνας μάνας- κόρης είναι αρχέγονος και πάντα ξέρουμε ποιος χάνει το παιχνίδι.