Dream, dream dream!

Το ξέρω πολύ καλά πως εδώ και μήνες γράφω τα ίδια και τα ίδια καταθλιπτικά πράγματα.

Χωρίς να απολογούμαι ( δεν είμαι καλή σε αυτό - όταν αναγκάζομαι να το κάνω, τις περισσότερες φορές δεν το εννοώ, απλά το λέω για να με αφήσουν ήσυχη),  ξέρω πως στα έχω πρήξει.

Κάνε υπομονή, όπως κάνω και εγώ και ελπίζω μια μέρα να φέξει από κάπου και να δω το φως το αληθινό.

Λοιπόν σου είπα για τα 2 όνειρα που βλέπω πολύ συχνά τα τελευταία 1-2 χρόνια;

Είναι δύο συγκεκριμένα. Για το σπίτι σου ξανάπα. Βλέπω όνειρο ότι αλλάζω σπίτι, περιοχή, διαμέρισμα.

Το άλλο είναι ότι ονειρεύομαι ότι ξαναπάω πανεπιστήμιο. Είτε για master είτε για ένα πτυχίο.

Είμαι στην ηλικία που είμαι τώρα εξ ου και το όνειρο μετατρέπεται πολλές φορές σε εφιάλτη του στυλ "τι γυρεύω εγώ μεσα στα διαβάσματα" και " που να ξεσηκώνομαι τώρα να μένω σε dorms".

Πάω είτε στο παλιό μου πανεπιστήμιο ή σε ένα άλλο ( μέχρι και Εδιμβούργο έχω βρεθεί).

Χθες το βράδι ήταν η σειρά του ονείρου University-Madness.

Ξαναπήγα πανεπιστήμιο, παρέα με μια κολλητή μου και από την πρώτη μέρα βρήκα και ένα ισπανό 25χρονο γκόμενο ( μια φορά έκανα το λάθος με μικρότερο - α πα πα). Τον σπίτωσα στο 2Χ2 δωμάτιο του hall μου. Ήταν θεσπέσια και σχεδόν απελευθερωτικό - δεν μου ζήτησε κανείς να τον παντρευτώ και εγώ δεν το σκέφτηκα ποτέ. Απλά έκανα σεξ!

Τέλοσπαντων, επανέρχομαι στο θέμα μας.

Μα γιατί βλέπω όνειρα με πανεπιστήμια;

Στον ονειροκρίτη λέει πως είναι καιρός περισυλλογής και αγώνα για προσωπική ανάπτυξη.

Η αλήθεια είναι πως με προβληματίζει η λούπα της μη δημιουργικής δουλειάς και προσπαθώ αργά και σταθερά ( κυρίως αργά) να κάνω άλλα πράγματα. 

Αλλά πανεπιστήμιο;

Υ.Γ. Βαριέμαι τόσο πολύ στο γραφείο. Απέκτησα και νέο όνομα "The Bitch". Oh well...

Past tense

Μια από τις πιο μεγάλες παγίδες στη ζωή μας είναι να αναπολούμε συνεχώς.

Να κοιτάς πίσω αντί μπρος ή όπως μου έλεγε μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο "να κοιτάς έξω από το παράθυρο αφηρημένα, αντί να βλέπεις τι γίνεται εκείνη την ώρα μέσα στην τάξη".

Όταν όμως έχεις πέσει σε λούμπα, κοινώς δεν την παλεύεις, δεν μπορείς παρά να προστατεύεις τον εαυτό σου υποσυνείδητα με το να αναπολείς.

Αυτό κάνω εδώ και μέρες.

Διαπιστώνω, λοιπόν, πως τα δύο χρόνια πριν μου φαντάζουν μια άλλη ζωή ( πήγα δηλαδή εγώ στην Ινδία;) , τα τρία χρόνια πριν σαν να μην ήμουν εγώ που τα έζησα ( εκείνο το ταξίδι στο Άμστερνταμ και στην Κωνσταντινούπολη δυο μήνες μετά). Για τα πέντε χρόνια πριν, δεν το συζητώ. Άσε που οργιάζω και σκέφτομαι μέχρι και 10 χρόνια πριν ( η πρώτη δημιουργική μου δουλειά και μια σχέση, η πρώτη που ήταν βασισμένη καθαρά στο σεξ).

Πω πω, πως περνούν τα χρόνια. 

Φοβάμαι είναι η αλήθεια. Φοβάμαι πως θθα περάσουν κι άλλο τα χρόνια και εγώ δεν θα ζήσω όσα ονειρευόμουν. Μια μέρα, θα ξυπνήσω θα είμαι 50 ( αν φτάσω τόσο πολύ με το άγχος που έχω) και θα διερωτώμαι που πήγαν όλα τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν αυτοί που έχουν παιδιά, μετράνε έτσι το χρόνο. Μπορεί να είναι εντελώς εγωιστικό εκ μέρους μου να μετρώ τη ζωή μου σε ταξίδια και στιγμές. 

Δεν ξέρω αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν την μετρούσα σε παιδικά δοντάκια που πέφτουν, στις πρώτες φορές ( η πρώτη λέξη, το πρώτο περπάτημα), στις πρώτες μέρες ( στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο,).

Η αλήθεια είναι πως στα γράφω αυτά και νιώθω μια μεγάλη λύπη και αγωνία.

Λύπη γιατί απογοητεύω τον κόσμο γύρω μου και γιατί δεν αποφασίζω αν θέλω να μπω στη διαδικασία "οικογένεια".

Αγωνία γιατί, όταν δεν κάνεις κάτι που κάνουν όλοι, υφίστασαι με μεγάλη πίεση από την οποία δεν ξέρεις ποτέ θα απαλλαγείς και θα ηρεμήσεις ( χωρίς να κατεβάζεις xanax).

Καθώς τα γράφω αυτά, σκέφτομαι: Μήπως τελικά το να σκέφτεσαι το παρελθόν μόνο ζημιά προκαλεί;

Wok me up before you go go

 Χθες το βράδι, είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω στην παρέα, να πάμε κάτω παλιά Λευκωσία για βόλτες. Καλός ο καιρός, σκέφτηκα, θα βρούμε και ένα café να αράξουμε ανάμεσα στα τόσα που άνοιξαν. Αφού έχει τόσες επιλογές πια κάτω στο κέντρο.

Πάω, μαζεύω τη μια φίλη, δίνουμε τηλεφωνικό ραντεβού με τους άλλους, πάνω στην πλατεία/γιαπί Ελευθερίας.

Δεν πάρκαρα στην τάφρο, από ψηλά φαινόταν γεμάτη. Περνώ κατά μήκος των Φοινικιών, επίσης τίγκα. Προχωρώ, φτάνω στην πλατεία/γιαπί. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι το αρχικό μου σενάριο, δεν είχε καμία λογική. Πλανόδιοι πωλούσαν από ξηρούς καρπούς μέχρι βραχιολάκια, κάτι ξεκάπνιζε δεξιά και αριστερά ( μην ήταν σάντουιτς, μην ήταν γύρος και κοψίδια;) και κόσμος, πολύς κόσμος.

Δεν πτοήθηκα, έστριψα στην Ρηγαίνης. Κόλλησα σε μποτιλιάρισμα. Μετά από 5 λεπτά, καταφέρνω να ξεφύγω και στρίβω δεξιά για να πάω προς τα κάτω. Πάρκιγκ γεμάτα, αυτοκίνητα να βγαίνουν από όλα τα alt.

Να μην στα πολυλογώ, πάρκαρα στο μυστικό μου πάρκιγκ, κάπου πολύυυυ μακριά από Λήδρας και Ονασαγόρου.

Βρήκαμε τους υπόλοιπους Λαϊκή Γειτονιά που υποτίθεται άνοιξαν καφενεδάκια. Έχω μια απορία…δηλαδή το μόνο πράγμα που απέμεινε από αυτό το φιλόδοξο σχέδιο της δεκαετίας του 80, είναι 4-5 ταβέρνες με χάλια, τάχαμου, κυπριακό φαγητό και café που το highlight τους είναι ο ναργιλές;

Τέλοσπάντων, μετά από μια βόλτα Λήδρας και Ονασαγόρου, όπου γινόταν το έλα να δεις και μετά από ένα πέρασμα στην πλατεία Φανερωμένης που μας προκάλεσε αγοραφοβία, καταλήξαμε Ερωδό.

Για τον οποίο δεν πεθαίνω, αλλά σκίζει από τοποθεσία και το πιο σημαντικό δεν σε πνίγει ο πολύς ο κόσμος.

Αν κύριε Δήμαρχε και αρμόδιες αρχές, σκοπεύατε να μετατρέψετε την παλιά Λευκωσία σε ένα τεράστιο wok, όπου όλοι θα βρισκόμαστε μέσα, σαν stir fry λαχανικά και θα κουλιάζουμε, το έχετε καταφέρει.

Πρώτες μέρες του Οκτώβρη

(διάβασε το πιο κάτω κείμενο, ακούγοντας το "Perfect Life" του Moby)

 Το triolouin με έκανε και χαμογέλασα πριν λίγο με το ποστ του για τα 10 βήματα που μπορεί να φτάσει κάποιος στην ευτυχία και το ευχαριστώ πολύ!

Λοιπόν, δεν έχω πολλά νέα - τι θα συνέβαινε σε ένα μήνα εξάλλου ( πολλά κακά αν μη τι άλλο - αυτό είναι εύκολο - το απέδειξε ο Σεπτέμβρης).

Αλλά αποφάσισα να αλλάξω διάθεση επειδή είμαι στις καλές μου και και είναι ηλιόλουστα τώρα που γράφω. Κάνε καφέ και έλα να σου πω τι έγινε αυτές τις μέρες.

Καταρχάς, έκλεισα σήμερα ταξίδι. Υπολόγιζα να πάω Αθήνα τον άλλο μήνα και μάλιστα κανόνισα να λείπω και μια βδομάδα ( ευχαριστώ φίλη που θα με αντικαταστήσεις). Όμως έπεσε πρόταση από άλλη φίλη και αμέσως είπα "ναι" χωρίς δεύτερη σκέψη. Λοιπόν, η Τουλίπα σου τον επόμενο μήνα θα γίνει frozen. Η Στοκχόλμη θα υποδεχθεί την αφεντιά μου και θα βρεθώ κοντά στον Βόρειο Πόλο! Η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί ως γνωστόν λατρεύω τα ταξίδια και μάλιστα σε χώρες που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη δική μου.

Τι άλλο; Αποφάσισα να κάνω πράγματα. Όχι, δεν θα αρχίσω πλέξιμο, ούτε άλλη γλώσσα, ούτε θα μάθω να μαγειρεύω ( αν και νομίζω όλοι ξέρουμε να μαγειρεύουμε και απλά θέλουμε εξάσκηση).

Για παράδειγμα, χθες πήγα στην Κρατική Έκθεση, την Πέμπτη θα πάω στο Silverstar για δοκιμή κρασιών Makkas Winery, θα πάω την Κυριακή να δω το "Παλτό" στο πρώην Da Capo, θα πάω σινεμά να δώ το J.A.C.E και το Jobs κλπ.

Δεν τα κάνω επειδή βαριέμαι - αν και είναι ένας λόγος αυτός - αλλά επειδή σκέφτηκα πως αν είμαι εκτεθειμένη σε διάφορες εμπειρίες και συναναστρέφομαι με καινούριο κόσμο, μπορεί στο άσχετο να βρω παραθυράκια σε διάφορες σκέψεις μου που με προβληματίζουν από τον καιρό που γεννήθηκα.

Με τη μάνα μου δεν μιλιόμαστε και εννοείται πως με ενοχλεί κατά φάσεις. Με τον μπαμπά μου μιλάμε και πήγαμε μαζί έκθεση χθες το βράδι, ήταν ωραία Ένιωσα μετά από καιρό πως είμαι η κόρη κάποιου. Νιώθω πως αυτό που πέρασα πριν μερικές βδομάδες δεν μου άξιζε. Δεν σου κρύβω όμως, πως με επηρέασε.  Όχι με τον τρόπο που ήλπιζε η μάνα μου. Κάτι σαν wake up call, θα το έλεγα. Ναι, ελπίζω να είναι αυτό.

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά όταν μετά από χρόνια φιλίας, ο άλλος "πιάνεται" από ένα αστείο που κάνεις και βγάζει νύχια, δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Και αν δεν είσαι 20 και έχεις αντοχές - που δεν είμαι και δεν έχω - μένεις μακριά, γιατί πολύ απλά βαριέσαι να αυτολογοκρίνεσαι για να μην "θικτεί" ο άλλος.