Summer Days

 (φωτό: ένα ζεστό απόγευμα του Ιούλη στη Λεμεσό, έπεσα μπροστά σε αυτη την τόσο αυθόρμητη και όμορφη φράση)

Το blog θα μπει σε silent μέχρι την αρχή της νέας σχολικής σεζόν.

Ως τότε θα:

Τρέχω να προλάβω τις δουλειές μου για να καταφέρω να πάρω άδεια 3 ολόκληρες βδομαδες.

Βλέπω Orange is the new black. Long live NETFLIX!

Προσπαθώ να αποφεύγω τα πλήθη. Έχω αποκτήσεις δυσανεξία στις τιγκαρισμένες με κόσμο παραλίες. Και ναι, ειδικά Κύπριους. Με παιδάκια ή χωρίς, με 10 παγωνιέρες, με ξαπλώστρες, καρέκλες και τσάντες Jumbo γεμάτες παιχνίδια.  Και γω Κύπρια είμαι αλλά δεν τσιρίζω στην παραλία και δεν απλώνω το βιος μου σε ακτίνα 2 μέτρων από την ξαπλώστρα μου.

Ζω στη βεράντα μου. Με κουράζει τελικά ο κόσμος όπου και να ναι. Μήπως να το ψάξω;

Διαβάζω βιβλία. Θα προσπαθήσω να μην τα διαβάζω από το ipad αλλά να είναι χάρτινα. Άλλη η χάρη του χάρτινου.

Βρω τους φίλους μου. Θα κάνω κουβέντες αν και δεν είμαι για αμπελοφιλοσοφίες. 

Πίνω κοκτέιλ, μπίρες και κρασιά. Ώσπου να ξανασυνηθίσω να πίνω - έλεος γίνομαι ξενέρωτη.

Κάνω υπομονή. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει σε τέτοιες συνθήκες εργασίας. Δεν ξέρω ωσπου θα πάει αυτό. 

Αποφεύγω να διαβάζω εφημερίδες και να βλέπω ειδήσεις. Οτι μαλακία πει ο κάθε πολιτικός πρέπει να την λουστούμε;

Μείνω μακριά από το facebook. Έχει καταντήσει μια αηδία, ένα λαϊκό δικαστήριο. Το γράφω αυτό και είμαι στο τσακ να ποστάρω στάτους " οποιος ξαναβαλει λινκ για το γατάκι που σκότωσαν στην ταβέρνα, θα τον διαγράψω". Το πολυ πολυ να μου μεινουν 5 φίλοι. Καλύτερα. Οτι κακά έχει ο Κύπριος, είναι φάτσα κάρτα καθημερινά μπροστά μου μέσα από τον καφενέ του facebook.

 ----- - - --

Σε 2 μέρες είναι τα γενέθλια μου. Άλλες χρονιές έκανα απολογισμό. Φέτος δεν μου βγαίνει. Η χρονιά είχε τις πολύ καλές στιγμές της, ένιωσα ασφάλεια σε πολλούς τομείς, έκανα και πολύ ωραία ταξίδια. Αλλά όλο αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο και που έχει επηρεάσει τη δουλειά μου και τη ζωή μου δεν είναι κάτι που μπορώ απλά να αφήσω πίσω και να πω " ε θα περάσουμε". Σιχαίνομαι αυτή τη φράση. 

Άρα θα βάλω μια ευχή.

Πράξη. Ρίσκο.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού παίδες!

Υ.Γ Σήμερα βγήκε στον ιντερνετικό αέρα το blog της πολύ καλής φίλης, δημοσιογράφου και συγγραφέως Ελένης Ξένου. Είναι το www.elenixenou.com. Μπες μέσα για έμπνευση , ωραίες εικόνες και ταξιδιάρικες ιστορίες.

αρλούμπες καλοκαιρινές

Σκέψου τώρα μέσα στο καλοκαίρι, με τη ζέστη και με κάμποσα ροζέ κρασιά πάνω σου, να βλέπεις όνειρο το all time classic αντικείμενο του πόθου σου.

Μα φτάνει πια! Δεν γίνεται, κάποιο ελάττωμα θα έχεις και εσύ...

Πολλά φεστιβάλ. Δεν έχω πάει σε κανένα ως τώρα. Ως το θερινό με βλέπω.

Αν και ο Χαρούλης στο Έθνικ....Χειμωνανθός!

Τελικά άμα δεν είσαι του κάμπιγκ τα μισά φεστιβάλ στο νησί τα χάνεις.

Αυτό το "μαγικό" που εξαφανίζεται κόσμος από τη ζωή σου. Πολύ μαγικό λέμε.

Από την άλλη, όσο μεγαλώνεις ξεσκαρτάρεις. Ή μήπως σε ξεσκαρτάρουν;

Χωρίς αιτία, χωρίς αφορμές. Έτσι απλά.

Αδιαφορία για όλα. Θα αλλάξει;

Ναι. Κωσταντίνος Βήτα στην Κύπρο. Λιποθυμώ.

Πολλή δουλειά ως την άδεια. Και μετά διακοπές και ελληνικά νησιά.

Και μετά επιστροφή και μετά μια χρονιά που θα γίνει ο χαμός. Εγγυημένα θα έχουμε κλάματα

στο blog.

Είναι καιρός για πολλά ανοίγματα. Αυτο το σύνδρομο του "είμαι πάνω στο φράκτη" είναι καιρός να σταματήσει. 

Έχουν εμφανιστεί στη ζωή μου φίλοι παλιοί. Σημαίνει κάτι;

Επιστρέφω στο γραφείο - πεθαίνω από βαρεμάρα.

Πειράζει που...

...μου φαίνεται πιο ουσιώδες να διαβάζω βιβλία στον καναπέ μου, με τον ανεμιστήρα να μου κτυπάει παρά να βλέπω κόσμο;

...αν τους δω, προτιμώ να είναι βεράντες και όχι μπαρ;

...αν τελικά βγω, προτιμώ να παρατηρώ κόσμο, να πίνω κοκτέιλ και να μην μιλώ; Let the music speak.

...πεθυμώ να ακούσω μουσικές μόνη μου στο σπιτι μου, στον νέο high tech υπολογιστή μου, παρά να ακούσω τις κουβέντες των φίλων μου; 

...νιώθω αντικοινωνική αλλά δεν νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι άλλο από αυτό;

...μπήκα σε καλοκαιρινή κατάψυξη;

...με κουράζουν τα αποσιωπητικά, οι άνω τελείες αλλά νιώθω ότι δεν με παίρνει να βάζω σε αυτή τη φάση τελείες;

...μου είναι όλα μα όλα αδιάφορα; 

Επαναστάτες (;) με αιτία

Σήμερα δεν θα πάω στη διαδήλωση για τα θύματα στο Μαρί.

Έψαχνα μέρες να μάθω αν θα γινόταν κάτι. Μετά την (ηλίθια) απόφαση, ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν. 

Χθες ανακοινώθηκε κάτι στο facebook. Έτρεξα να κάνω join και κάλεσα και κόσμο.

Σήμερα ξύπνησα και είπα ότι δεν θέλω να πάω. 

Δεν αντέχω άλλη ένταση.

Δεν αντέχω αγριοφωνάρες. Δεν αντέχεται λέμε. Έχω σιχαθεί τους καυγάδες παντού. Στο facebook, στα διάφορα γκρουπ, στη γραμμή της τράπεζας, στη δουλειά, στο πάρκιγκ. Παντού.

Και το άλλο. Μας έχουν διαλύσει. Μας κοροϊδεύουν μπρος στα μάτια μας καθημερινά. Δημοσιεύονται συνέχεια οι μισθοί εκείνων που τα φάγανε. Μια διαδήλωση δεν κάναμε όλο αυτό τον καιρό.

Τώρα θα μου πεις, τι θα σου κάνει μια διαδήλωση.

Θέλω να πιστεύω ότι η πίεση του κόσμου, πριν δύο χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν ποινικές διώξεις. Το ότι δεν δικάστηκαν ( και ούτε καταδικάστηκαν) οι ένοχοι, παρά ένας γέρος που θα εκτίσει την ποινή του στο νοσοκομείο, είναι απογοητευτικό. Μας "περιπαίζουν" μπρος στα μάτια μας και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε για να το σταματήσουμε.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα ξαναψηφίσω. Εκτός και αν βρεθεί μια ομάδα ικανών πολιτικών. Είναι πιο πιθανόν να ταξιδέψω στο φεγγάρι.

Θυμάμαι πριν 2 χρόνια που εκείνες τις μέρες έγραψα εδώ μερικά οργισμένα post. Κάτι τύποι πετάκτηκαν και έγραφαν απειλητικά σχόλια. Τότε είχα ψιλοτρομοκρατηθεί.

Δύο χρόνια μετά και με όλες τις μαλακίες που διαβάζω στο facebook και τις ψευτοαπειλές που μας στέλνουν στη δουλειά κατά καιρό, άρχισα να γίνομαι πιο σκληρόπετση. Επαναστάτες του ίντερνετ. Τα λόγια τους είναι μηδενικής αξίας.

Αλλά σήμερα δεν θα πάω.

Δεν αντέχονται πλέον οι τύποι που παίρνουν το μεγάφωνο και αρχίζουν τις γκράντε ομιλίες.

Δεν ξέρω. Μπορεί να το βλέπω εγώ ακραία και απόλυτα.

Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία.

Athens is for Lovers *

Ναι, το παραδέχομαι, μου έλειψες πολύ. Απλά δεν ξέρω αν μου έλειψες εσύ συγκεκριμένα, ή όλες  οι αναμνήσεις που έζησα μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια. 

Αυτές τις μέρες, που η ζωή μου είναι ένα συναισθηματικό μπάχαλο, μου λείπει η σιγουριά σου. Ήσουν βλέπεις, για χρόνια η σταθερή μου αξία. 

Τελικά δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν μετακόμισα στις μεριές σου. Ακόμα και με την κρίση, σκέφτομαι πως θα ήταν αν ζούσα εκεί.

Μου λείπει:

Το αίσθημα ελευθερίας που ένιωθα μόλις έφτανα στο αεροδρόμιο.

Μετά όταν άφηνα βαλίτσα στο σπίτι και πήγαινα στο Γκάζι, για το πρώτο gin n tonic με τον κολλητό μου. Χειμώνα σε ένα μπαρ ή καλοκαίρι σε μια από τις πιο όμορφες αυλές. Οι πρώτες μας κουβέντες, τα πρώτα update των μηνών που είχαμε να βρεθούμε. 

Οι βόλτες στο κέντρο. Αρχίζοντας από την Ερμού - πολλές φορές μέχρι το τέρμα της - και συνεχίζοντας στους παραδρόμους. Μετά στη Σταδίου, στη Σόλωνος, στο Κολωνάκι.

Η στάση στο koukoutsi στη Σκουφά, για να πάρω το μπλουζάκι της σεζόν και για να πω ένα γεια στον Τ και μετά για έναν καφέ με τον Κ. σε ένα από τα χαριτωμένα cafe της πόλης.

Το μπαλκόνι στο πρώτο σπίτι της Α. Αν κοίταζες αριστερά, έβλεπες την Ακρόπολη φωτισμένη. 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Γκάζι με τον Κ. Να γυρίζουμε με ένα ποτό στο χέρι στην πλατεία και με την υπόσχεση, ότι η χρόνια που θα έμπαινε με έναν μαγικό τρόπο θα μας έφερνε όλα όσα επιθυμούσαμε. Έναν έρωτα, συντροφικότητα και δημιουργικότητα.

Το Tirbuson επί της Κωνσταντινουπόλεως κάποια βράδια Κυριακής με τον Β. Η κουβέντα να κυλάει σαν το κρασί στο ποτήρι. Μπόλικη. Τελικά να φεύγουμε κάπως μεθυσμένοι. Υπέροχο το χύμα ροζέ :)

Κάποια φλερτ, κάποια βλέμματα. Το "παράνομο" αίσθημα του προσωρινού. Εξάλλου την άλλη μέρα θα έφευγα.

Οι ώρες στο Metropolis για νέα cd.

Οι βόλτες στον Ελευθερουδάκη και στον Ιανό για βιβλία που δεν θα έβρισκα Κύπρο.

Τα βράδια που επιστρέφαμε από έξω, γύρω στις 3-4. Εσύ να ανάβεις το τελευταίο τσιγάρο, στο στρίψιμο πριν φτάσουμε σπίτι.

Οι νέες ανακαλύψεις. Ένα νέο μπαράκι, ένα καινούριο εστιατόριο, ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο.

Οι συναυλίες στον Λυκαβητό. Patti Smith, Massive Attack. 

Οι παραστάσεις του Παπαϊωάννου. Αν και στην "Μήδεια" μας πήρε ο ύπνος...! Αχ, το "2".

Οι βόλτες στο Θησείο, συγκεκριμένα πριν το 2004. Να διαβάζω το symbol και να θέλω τόσο πολύ να μένω σε ένα από τα σπίτια εκεί.

 Εκείνο το βράδι, στο Magaze πριν από πέντε χρόνια. Η πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα. Εκείνο το βλέμμα, εκείνο το έντονο φιλί μέσα στη βροχή. Σε σκέφτομαι έντονα μερικές φορές αν και οι δύο προχωρήσαμε με άλλους ανθρώπους. Θα πεθάνω και θα σε σκέφτομαι νομίζω.

Οι μπαρότσαρκες με την Λ. Να επιμένει ότι η ντροπή μου δεν θα οδηγήσει πουθενά. Αχ φίλη μου.

Η ταράτσα του BIOS. Καλοκαίρι. Ζέστη. Να διερωτούμαστε γιατί νιώθουμε στάσιμοι.

Οι αμπελοφιλοσοφίες μετά από τα 4-5 gin 'n' tonic. 

Να ξυπνάω το πρωί και να ακούω Kosmos. 

Η Ο. Που όσοι μήνες και αν περάσουν , είναι σαν να μην πέρασε στιγμή. 

Αθήνα μου, μου λείπεις.

Τώρα που όλα γίναν "σοβαρά", ακόμα και εγώ, προτιμώ εκείνες τις μέρες και νύκτες κοντά σου, που ένιωθα οτι με πνίγει η Κύπρος.

Υ.Γ Τόσες εικόνες, τόσες αναμνήσεις, τόσος έρωτας με μια πόλη.

* Το όνομα "δανεισμένο" κάπως από ελληνική εταιρεία, την Greece is for Lovers που φτιάχνουν αντικείμενα με βάση αναφορές στην ελληνική κουλτούρα.

Note to self

Όταν δεις τη ζωή σου από απόσταση και διαπιστώνεις ότι και φίλους έχεις και πράγματα που γουστάρεις κάνεις , αρρώστιες δεν έχεις ούτε χρέη και σοβαρές ανησυχίες παρά μια τεράστια βαρεμάρα για όλα και μια συνεχή ερώτηση στο μυαλό "Πού πάω; ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης μου;", τότε το πρόβλημα είναι καθαρά δικό σου και όχι των άλλων γύρω σου ή της κοινωνίας που ζεις.

Υ.Γ Ζω με ενοχές. Όσο πιο ωραία περνώ με φίλους μου τόσο πιο άσχημα νιώθω απέναντι στους γονείς μου που δεν έχω κάνει οικογένεια. Ναι, μπορείς να με φτύσεις.