Ψάχνοντας την ευτυχία

Εκείνος και εκείνη. Γύρω στα 30. Φρέσκο ζευγάρι. Αντί να βγαίνουν προτιμούν νύκτες στο σπίτι οι δυο με dvd, κρασί και σπιτικό φαγητό. Βόλτες το σαββατοκύριακο, εκδρομές, ταξίδια. Φίλοι λίγοι και καλοί. Κανά θέατρο, καμιά συναυλία.

Δεν είναι παντρεμένοι, δεν έχουν παιδιά, αν και είναι σε ηλικία που "αυτό θα έπρεπε να κάνουν", σύμφωνα με πολλούς. Επιλέγουν να ζήσουν τον ερωτά τους.Όσο πάει. 

Ένα γκει ζευγάρι. Αυτός μαγειρεύει μέρα νύκτα, φυτεύει μπαχαρικά στην αυλή του, χαίρεται να τα βλέπει να μεγαλώνουν και να του δίνουν καρπούς για τις συνταγές του. Οι γάτες τους, τα βιβλία τους, τα τραπεζώματα σε φίλους. Ο άλλος, δουλεύει σε πολυεθνική, παίρνει αρκετά λεφτά ώστε να μπορούν να κάνουν μια καλή ζωή. Οι γονείς τους, δεν έχουν ιδέα πως είναι ζευγάρι. Έχουν επιλέξει να δημιουργήσουν το δικό τους μικρόκοσμό στον οποίο δεν επιτρέπουν κανένα να τους διαταράξει την ευτυχία τους.

Μια γυναίκα, στα 35. Μόνη, με μια καλή καριέρα. Δεν ψάχνει. Ή μάλλον δεν ξέρει τι να ψάξει. Τις καλές μέρες, ξέρει πως ο πυρήνας των φίλων της είναι πολύ δυνατός. Τόσο που καταφέρνει να σιγάσει τα κουτσουμπολιά του κόσμου. Μια γυναίκα μόνη, που επί της ουσίας δεν είναι και τόσο μόνη, όσο τα στερεότυπα της κοινωνίας και οι δικοί της, την θέλουν να είναι. Τα βράδια βγαίνει, οι παρέες πολλές. Ίσως καμιά φορά να προκύπτει και μια μικροσχεσούλα των μερικών μηνών. Τις Κυριακές τις περνάει μόνη. Δεν είναι η αγαπημένη της μέρα η Κυριακή. Τον τελευταίο καιρό αγχώνεται που "ο καιρός περνάει". Ή μάλλον αγχώνεται επειδή την αγχώνουν.

Ένας μποέμ τύπος. Γυρίζει συνεχώς τον κόσμο. Λόγω δουλειάς. Τη μια βδομάδα είναι Λονδίνο, την άλλη Καϊρο. Λατρεύει να ανακαλύπτει κουλτούρες και να διαπιστώνει κάθε φορά πόσο πολύχρωμος είναι ο κόσμος. Δεν έχει σχέση. Δεν προλαβαίνει. Περιστασιακά φλέρτ, σεξ της μιας νύκτας ( ποτέ δεν μένει σπίτι τους μετά). Τα λεφτά του τα χαλάει στα ρούχα, στα ακριβά δώρα για τα ανηψάκια του. Αποφεύγει τα κυριακάτικα τραπέζια, στην ατάκα "πότε θα παντρευτείς" δεν έχει πια απάντηση να δώσει. 

Ένα στρεητ ζευγάρι. Κοντά στα 40. Χωρίς παιδιά. Τους αρέσει να περπατάνε στην παλιά πόλη. Να ψωνίζουν στις υπαίθριες αγορές. Να προγραμματίζουν το επόμενο τους ταξίδι. Αυτός λατρεύει να της μαγειρεύει. Αυτή λατρεύει να ξαπλώνει πάνω του και να βλέπουν σειρές στην τιβι. Τα βράδια, συναντάνε φίλους σε μπαράκια. Έχουν λίγους και καλούς φίλους. Έχουν ο ένας τον άλλο.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Δεν ανήκουν στο γνωστό καλούπι "γάμος-παιδιά-σκυλιά-γατιά" που μας έμαθαν πως αυτό πρέπει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε. 

Ψάχνουν λοιπόν την ευτυχία τους, με το δικό τους, διαφορετικό τρόπο.

Υ.Γ Φίλοι μου, αν θέλετε γράψετε μου σε 2-3 αράδες τι σημαίνει για σας ευτυχία. Στείλετε μου το στο espresso317@hotmail.com. Και εγώ θα τα δημοσιεύσω με το ονομά σας στο επόμενο post!

Highlights

Έχουμε και λέμε.

Αυτή την Παρασκευή βράδι εμφανίζονται οι απίθανοι The Burger Project στο Ammos στη Λάρνακα. Είσοδος 8 ευρώ ΜΟΝΟ, με ένα ποτό.

Η κυπριακή τηλεόραση είναι βλακεία άρα κατέβασε και νοίκιασε αμερικάνικες σειρές. Έχω πωρωθεί με το Homeland και το Scandal. Κρίμα που δεν υπάρχει ελληνική σειρά της προκοπής φέτος ( ή μήπως υπάρχει και δεν πήρα χαμπάρι;).

El Greco στο Λεβέντειο και Terra Mediterranean in Crisis στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών στη Λευκωσία. Ναύτιλος στους Χαρουπόμυλους στη Λεμεσό. Ωραιότατα!

Τσιμπήματα και ωραία ποτά στο καινούριο The Market Company , σε πάροδο της Ονασαγόρου. Κρίμα  που για να έχεις σίγουρα τραπέζι πρέπει να κάνεις κράτηση.

Θυμήθηκα πόσο ωραία είναι τα σουβλάκια στο Λεβέντη. Τα μανιτάρια της αναθρίκας όμως, με ενθουσίασαν.

Νέο άλμπουμ από Muse, απίθανο! 

Σε λίγες μέρες ολοήμερο φεστιβάλ μουσικής με κυπριακά συγκροτήματα που διοργανώνει η Avant-Garde.

Άρχίζουν σιγά σιγά τα θέατρα. Έχει και ο ΘΟΚ νέο κτίριο.

Φίλοι μου ανοίγουν σε λίγες βδομάδες, σούπερ μπαράκι στη Λευκωσία.

Η Λήδρας και η Ονασαγόρου, πήραν τα πάνω τους και γενικά η παλιά πόλη, έχει ανέβει και χαίρομαι.

Πήρα κάτι French Connection μπλουζάκια και θήκη για το διαβατήριό μου από το MyShop, με έκπτωση θεϊκή.

Οπότε μπαίνει η γκρίνια, για λίγο, σε παύση.

Υ.Γ Η φωτό με θέμα "Πως να περάσεις τέλεια ένα απόγευμα Σαββάτου στην πόλη, με βροχή".

Σε ένα ιδανικό κόσμο,

Θα ήμουν σκύλα. Δεν θα σήκωνα την μαλακία του καθενός, αφεντικού, φίλου, γκόμενου, μάνας, τυχόν αγνώστου.

Δεν θα είχα ενοχές όταν θα αποφάσιζα να βάλω τις φωνές ( "εύθικτη" με αποκάλεσε η καθηγήτρια της βιολογίας στην δευτέρα γυμνασίου και τελικά δεν είχε και άδικο).

Θα ήμουν "μουσιαμμάς" , δεν θα μου καιγότανε καρφάκι δηλαδή.

Θα ήμουν χαλαρή. Θα έγραφα στα απαυτά μου την μαλακία που αυτή τη στιγμή αναγκάζομαι να υποστώ, σχεδόν καθημερινά.

Μα τι ωραία που θα ήταν αν πραγματικά ζούσα στην υπέροχη καρακοσμάρα μου και αυθεντικά ήμουν τόσο, μα τόσο εγωίστρια, που δεν με ένοιαζε τι θα πει ο δίπλα, τι θα πει πάλι η μάνα μου για το γάμο, τι σκατά θα σχολιάσει ο γκόμενος που δεν του έκατσα, πότε και πως θα με κουτσομπολέψει η αργόσχολη της γειτονιάς και του γραφείου.

Μα τι ωραία που θα ήταν, αν είχα και εγώ το σπαθί της Beatrix και αποκεφάλιζα, χωρίς δεύτερη σκέψη!

Σχολνάω. Πάω να πιω, μπας και ξεχάσω που ζω και τι κάνω και με ποιους.