Δεν έχω ιδέα

Πριν χρόνια, γκρινιάζαμε συνέχεια για την Κύπρο. Χρόνια μετά, η γκρίνια δεν μετριάστηκε.
Ακόμα γκρινιάζουμε.

Μιλάω στον πληθυντικό, γιατί είμαστε πολλοί οι "γκρινιάρηδες".

Άδικο δεν έχουμε.

Τα λίγα δεν χωνεύονται.

Και τα λίγα, είναι πολλα σε αυτόν τον τόπο.

Και σε ποσότητα και σε ποιότητα.

Σκέψου πως θα ήταν να έχεις 200 περισσότερες επιλογές.

Και ας μην έχεις τα λεφτά ή την ώρα να τις κάνεις όλες.
200 περισσότερα θέατρα, 200 περισσότερα μπαρ, 200 περισσότερα διαφορετικά επαγγέλματα, 200 περισσότερα πάρκα, 200 περισσότερα χιλιόμετρα να ανακαλύψεις.

Σκέψου τα δεδομένα μιας άλλης χώρας, να τα ψάχνεις εδώ και να μην τα έχεις. Από τα πιο βασικά, π.χ. καλούς δρόμους και καθαρές γειτονιές, μέχρι την βασικη ευγένεια, να δουλεύουν οι υπηρεσίες, να σε σέβονται στο γραφείο.

Μιλάμε εδώ για ποιότητα ζωής. 

Φυσικά το ότι έχουμε όλοι αυτοκίνητο, το ότι μας βοηθούν οι δικοί μας να έχουμε σπίτι, τις περισσότερες φορές καινούριο και το ότι σχεδόν όλοι έχουμε δουλειά με μισθό που στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον, είναι σημαντικό. Αχάριστη δεν είμαι.

Το ότι η θάλασσα είναι μια ώρα μακριά και το ότι είμαστε με το μαγιώ 5 μήνες είναι επίσης πολύ σημαντικό.

Άρα γιατί γκρινιάζω;

Γκρινιάζω γιατί αν θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν έχεις πολλές επιλογές.

Μερικοί άνθρωποι είναι οκ με μια δουλειά 9-5 ή 730-230. Και μετά να πάνε για καφέ, γυμναστήριο και μετά να τα πίνουν στο hot μπαράκι της πόλης.

Κάποιοι άλλοι όμως, θέλουν κάτι παραπάνω.

Το μυαλό να δουλέψει, να ακονιστούν οι αισθήσεις.

Σκέψου τώρα πως το highlight της βδομάδας μου είναι που θα πάω αύριο στο Κωνστάντια να δω Κυπριακή ταινεία μικρού μήκους. Και μετά;

Ξέρεις τι μου έλειψε;

Οι ιδέες. Η δυνατότητα να ονειρεύεσαι και η ελπίδα/προσδοκία πως αυτό που θες μπορεί να γίνει.

Οι εικόνες και η εναλλαγή τους.

Το πιο σημαντικο.

Εκείνο το αίσθημα που αισθάνεσαι τόσο μα τόσο γεμάτο το μέσα σου, που δεν σε χωράνε οι τόποι.

Φθινοπώριασε

Και είναι ωραία.

Ακόμα και η θάλασσα είναι πιο ήρεμη, ιδανικός καιρός για κολύμπι. Τα πιο ωραία μου σαββατοκύριακα στην παραλία, φθινόπωρο τα περνάω. Όλοι μαυρισμένοι, όλοι ήρεμοι, δεν υπάρχει πουθενά ο πανικός του "είναι καλοκαίρι, πρέπει να είμαστε party animals". 

Το βράδι μπαίνει αεράκι απ΄' το παράθυρο. Χθες έβγαλα το λευκό λεπτό ριχτάρι. 

Η βεράντα είναι υπέροχη εδώ και μερικές βδομάδες. Έχει καιρό να κάτσω όμως.

Στη δουλειά γίνονται αλλαγές. Με αφήνουν αδιάφορη. Καλύτερα αυτό, παρά μέσα στα νεύρα.

Αυτό τον καιρό, απλά παίρνεις το μισθό και κάνεις την πάπια. Πληρώνεις λογαριασμούς, φυλάς λεφτά για ταξίδια και προσπαθείς να μην θυμάσαι ότι σπαταλάς 8-10 ώρες κάθε μέρα.

Φθινοπώριασε και οι φίλοι μαζεύονται.

Μέσα του μήνα και ακόμα να δω πολλούς από τους φίλους.

Κάτι γίνεται και κάθε μέρα έχω κάτι, ακόμα και της δουλειάς.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα απλά να ξαπλώνω στον καναπέ και να ακούω μουσική.

Όμως δεν με βλέπω να μένω μέσα. Πεθύμησα τους φίλους μου.

Το σπίτι μυρίζει  καφέ φίλτρου. Λόγος να σηκώνεσαι από το κρεβάτι το πρωί.

Σου συστήνω να δοκιμάσεις τον Monsoon Malabar από το Whittards.

Μπήκα σε πρόγραμμα διατροφή και άσκησης. Πάει καλά, εκτός από τις μέρες που αποφασίζω να χαλαρώσω με after work ποτά και τότε γίνεται η καταστροφή ( ξέρεις, ποτό, πατατάκια, ξηροί καρποί).

Ξεσκαρτάρω πάλι φίλους. Δεν έχει πλάκα που κάθε σεζόν, εκτός από τους σταθερούς, μπαινοβγαίνουν και άλλοι guest star που ενδεχομένως να είναι μόνο "εποχιακοί";

Νομίζω, πως ο κόσμος που επιλέγουμε να έχουμε γύρω μας, είναι αυτός που εκφράζει τη φάση μας κάθε περίοδο. Έχω πεθυμήσει τον Γ. Ατάκες να πέφτουν, να σκεφτόμαστε να γράψουμε καμιά τηλεοπτική σειρά, να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Ήρθα πιο κοντά με τον Ν. και μ΄αρέσει.

Απολαμβάνω τους φίλους - σταθερές αξίες. Ωραίο είναι να κτίζεις σχέσεις που θες να κρατήσουν μια ζωή. Είχα πει πριν ένα μήνα στην Τ. πολλά δικά μου και της είπα πως τους νιώθω σαν οικογένειά μου. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως είναι καλά να έχεις σταθερές αναφορές. Δεν θα είναι ποτέ πολλές, δεν μπορεί να είναι πολλές.

Φθινοπώριασε και η θολούρα του καλοκαιριού αρχίζει να ξεκαθαρίζει.

Ζευγάρια χωρίζουν, νέες σχέσεις δημιουργούνται, κάποιοι αλλάζουν δουλειά, άλλοι χώρα.

Εγώ νιώθω πως αλλάζω μέσα μου. Είμαι περίεργη να δω πως θα εξελιχθεί.

Η ηρεμία μου έχει δύο όψεις. Την καλή που επιτέλους μου αξίζει. Πόσο καιρό να στεναχωριέμαι.

Την κακή που δεν έχω δύναμη μετά τις 11 το βράδι. Να θυμηθώ να αρχίσω βιταμίνες.

Φθινοπώριασε...

Οι κουβέντες του Σεπτέμβρη

Ποτέ δεν μου καθόταν καλά αυτός ο μήνας, ως πριν από λίγα χρόνια. Για ένα λόγο, μ΄αρέσει αυτή η ανασυγκρότηση που σου "επιβάλει" ο μήνας.

Συγύρισα τη βεράντα που τόσους μήνες λόγω υγρασίας δεν ήταν για να καθίσεις. Τις προάλλες είχα τους πρώτους καλεσμένους, για σουβλάκια και ροζέ. Θα το καθιερώσω, μ΄αρέσει η ιδέα να έχω κόσμο σπίτι. Διερωτούμαι γιατί τόσα χρόνια σε αυτό το σπίτι, 8 κιόλας, δεν το έκανα τόσο συχνά.

Συμμάζεψα ντουλάπες, χάρισα ρούχα, γέμισα σακούλια για ανακύκλωση. Νιώθω ότι "ανάπνευσε" το σπίτι.

Κατέβασα apps στο ipad με ριαδιοφωνικούς σταθμούς. Τα πρωινά ακούω Jazz FM από Λονδίνο και τα βράδια Kosmos και Pepper από Αθήνα. Μ΄ αρέσει να ακούγεται πάντα μουσική στο σπίτι, δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.

Γέμισα το ψυγείο με λαχανικά και φρούτα, κρασιά και μπίρες. Μαγειρεύω πλέον και το πρωί ετοιμάζω το καλαθάκι μου για το γραφείο. Ωραίο αίσθημα! Τρως και πιο υγιεινά έτσι.

Άρχισα ξανά Pilates. Το χέρι μου είναι ήδη καλύτερα. Θέλω να αρχίσω και γυμναστήριο.

Μείωσα τσιγάρο, μείωσα τα gin 'n' tonic ( δεν κόβω με τίποτα το κρασί).

Σκέφτομαι συνέχεια. Πάντα σκέφτομαι συνέχεια. Τώρα διαπιστώνω και πράγματα όμως.

Γιατί έπρεπε να γίνω 35 για να δω μερικά πράγματα πιο καθαρά; 

Ακόμα δεν μιλάμε με τη μάνα μου. Νιώθω πως δεν έχω γονείς. 

Με λυπεί αυτό, αλλά μου δίνει χρόνο να σκεφτώ και να ηρεμήσω.

Θέλω να δω τα "θέλω" μου, χωρίς να έχω μπροστά μου τα "πρέπει" των γονιών μου.

Είμαι σε ψιλο-κοινωνικό mode. Κανονίζω να δω φίλους που χαθήκαμε μέσα στο καλοκαίρι.

Διαπιστώνω πως λίγοι είναι οι single και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που θα βγουν για ένα ποτό. 

Τα πράγματα στη δουλειά δυσκολεύουν. Με ρώτησε μια συνάδελφος σήμερα, πως καταλαβαίνουμε πως έχει κλείσει ένας κύκλος. Της απάντησα "όταν το μόνο πράγμα που θα σου λείψει όταν φύγεις, είναι οι συνάδελφοι και όχι η δουλειά η ίδια".

Νιώθω στάσιμη.

Μπορεί να γίνεται δουλειά στο μέσα μου και να ανοίγω συνέχεια παραθυράκια του μυαλού μου με περισσότερο θάρρος, όμως είναι τόσο αργή η διαδικασία, που είναι σαν να μην κινούμαι.

Έχω ξεχάσει το νόημα της λέξης "πώρωση".

Υ,Γ1 Απολογούμαι που δεν πολυσχολιάζω σε blog, τα διαβάζω όμως. Θα επανέλθω.

Υ.Γ2 Η ζωή γίνεται πιο εύκολη με τις μικρές χάρες και τα μικρά μικρά. Όπως αυτό το σπίτι στη θάλασσα που ανακάλυψα στη Μήλο. (δες φωτό)