Υπάρχει η εξής ατάκα "τροχός είναι και γυρίζει" ή στα αγγλικά "tables are turning".
Το πιστεύω. Ότι και να γίνει, σε κάποια φάση, μπορεί σύντομα, μπορεί μετά από χρόνια, τα πράγματα να ανατραπούν και συ είτε δικαιώνεσαι είτε τιμωρείσαι.
Νόμος της φύσης. Το αρνητικό, θα γίνει σε κάποια φάση θετικό και τούμπαλιν.
Το βίωσα πριν από λίγες μέρες. Το απωθημένο Νο.1 - που για να είμαι ειλικρινής εδώ και μερικά χρονάκια έπαψε να είναι απωθημένο - κάνοντας μια μικρή κίνηση, άθελα του, μου έδειξε ότι ακόμα με γουστάρει. Αντιλαμβάνεσαι τη δικαίωση που ένιωσα. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου ήξερα ότι δεν του είμαι αδιάφορη.
Θα γίνει κάτι; Δεν νομίζω. Αυτός κολώνει αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εγώ δεν μπορώ πια τα δύσκολα και τα σχεδόν ακατόρθωτα. Ας μείνει μια φαντασιώση. Τουλάχιστον, όποτε τον βλέπω μπορώ να παίζω το παιχνίδι μου και έτσι everybody's happy. Ώσπου να ερωτευτώ και να χαθεί στο μακρινό background.
Τις υπόλοιπες μέρες περνάω τη φάση "ηρεμία-τάξις- ασφάλεια".
Το οποίο σημαίνει πως δεν συμβαίνει κάτι συναρπαστικό αλλά από την άλλη μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Όποιο κόστος κι αν εμπεριέχει αυτό.
Η φίλη-ψυχολόγος αποκαλεί τη φάση μου "ανασυγκρότηση". Μ΄αρέσει και το κρατάω γιατί έτσι νιώθω. Αργή διαδικασία μεν, με σταθερά βήματα δε. Θα δείξει.
Κατά τα άλλα, όπως πάντα με ανησυχεί το θέμα "γκόμενοι". Βασικά είναι το μόνο θέμα που με προβληματίζει τόσο πολύ. Τα υπόλοιπα, δουλειά, φίλοι και τα σχετικά, είναι κάτι που μπορώ να χειριστώ ( καλά ή κακά, αναλόγως των ανάδρομων).
Δηλαδή, αν βάλουμε κάτω τα δεδομένα όπως το ότι δεν θέλω να φάω τα μούτρα μου, δεν κάνω πισωγυρίσματα, κάνω παιχνίδι και δεν είμαι στον κόσμο μου, έχω τα μάτια μου ανοικτά, δεν συμβιβάζομαι αλλά δεν κολλάω και με τον κάθε μαλάκα συνειδητοποιώ ότι ο κύβος του Ρούμπικ, λύνεται πιο εύκολα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση να μου αλλάξει τα μυαλά και σε αυτό το θέμα. Γιατί άρχισα να μην βλέπω φως στο τούνελ και δεν μ' αρέσει.
* Ο πίνακας ονομάζεται"Morning Sun" του Edward Hopper και είναι το αγαπημένο μου έργο του καλλιτέχνη. Κρύβει μια μελαγχολία, σκέψεις ενός πρωινού, ίσως καλοκαιρινού σε ένα απόλυτα αστικό τοπίο.
Το πιστεύω. Ότι και να γίνει, σε κάποια φάση, μπορεί σύντομα, μπορεί μετά από χρόνια, τα πράγματα να ανατραπούν και συ είτε δικαιώνεσαι είτε τιμωρείσαι.
Νόμος της φύσης. Το αρνητικό, θα γίνει σε κάποια φάση θετικό και τούμπαλιν.
Το βίωσα πριν από λίγες μέρες. Το απωθημένο Νο.1 - που για να είμαι ειλικρινής εδώ και μερικά χρονάκια έπαψε να είναι απωθημένο - κάνοντας μια μικρή κίνηση, άθελα του, μου έδειξε ότι ακόμα με γουστάρει. Αντιλαμβάνεσαι τη δικαίωση που ένιωσα. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου ήξερα ότι δεν του είμαι αδιάφορη.
Θα γίνει κάτι; Δεν νομίζω. Αυτός κολώνει αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εγώ δεν μπορώ πια τα δύσκολα και τα σχεδόν ακατόρθωτα. Ας μείνει μια φαντασιώση. Τουλάχιστον, όποτε τον βλέπω μπορώ να παίζω το παιχνίδι μου και έτσι everybody's happy. Ώσπου να ερωτευτώ και να χαθεί στο μακρινό background.
Τις υπόλοιπες μέρες περνάω τη φάση "ηρεμία-τάξις- ασφάλεια".
Το οποίο σημαίνει πως δεν συμβαίνει κάτι συναρπαστικό αλλά από την άλλη μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Όποιο κόστος κι αν εμπεριέχει αυτό.
Η φίλη-ψυχολόγος αποκαλεί τη φάση μου "ανασυγκρότηση". Μ΄αρέσει και το κρατάω γιατί έτσι νιώθω. Αργή διαδικασία μεν, με σταθερά βήματα δε. Θα δείξει.
Κατά τα άλλα, όπως πάντα με ανησυχεί το θέμα "γκόμενοι". Βασικά είναι το μόνο θέμα που με προβληματίζει τόσο πολύ. Τα υπόλοιπα, δουλειά, φίλοι και τα σχετικά, είναι κάτι που μπορώ να χειριστώ ( καλά ή κακά, αναλόγως των ανάδρομων).
Δηλαδή, αν βάλουμε κάτω τα δεδομένα όπως το ότι δεν θέλω να φάω τα μούτρα μου, δεν κάνω πισωγυρίσματα, κάνω παιχνίδι και δεν είμαι στον κόσμο μου, έχω τα μάτια μου ανοικτά, δεν συμβιβάζομαι αλλά δεν κολλάω και με τον κάθε μαλάκα συνειδητοποιώ ότι ο κύβος του Ρούμπικ, λύνεται πιο εύκολα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση να μου αλλάξει τα μυαλά και σε αυτό το θέμα. Γιατί άρχισα να μην βλέπω φως στο τούνελ και δεν μ' αρέσει.
* Ο πίνακας ονομάζεται"Morning Sun" του Edward Hopper και είναι το αγαπημένο μου έργο του καλλιτέχνη. Κρύβει μια μελαγχολία, σκέψεις ενός πρωινού, ίσως καλοκαιρινού σε ένα απόλυτα αστικό τοπίο.
Μου αρέσει η φάση σου,θα την υιοθετήσω. "Σε τι φάση βρίσκεσαι;" θα με ρωτάνε. "Σε φάση ανασυγκρότησης" θα απαντώ. Ακούγεται πιο ψαγμένο, ενδιαφέρον και μυστηριώδες από το χλιαρό "..τα ίδια" !! :)
ReplyDelete"αν βάλουμε κάτω τα δεδομένα όπως το ότι δεν θέλω να φάω τα μούτρα μου, δεν κάνω πισωγυρίσματα, κάνω παιχνίδι και δεν είμαι στον κόσμο μου, έχω τα μάτια μου ανοικτά, δεν συμβιβάζομαι αλλά δεν κολλάω και με τον κάθε μαλάκα συνειδητοποιώ ότι ο κύβος του Ρούμπικ, λύνεται πιο εύκολα."
ReplyDeleteΜου φαίνεται ότι ήδη ξεκίνησες να αλλάζεις μυαλά.:-)
Μάγισσα, ακόμα να διαβάσω το βιβλίο του Κοέλο τώρα που είδα το όνομα σου.
ReplyDeleteΗ ανασυγκρότηση είναι πολύ cool φάση! Ειδικά όταν είναι αληθινή :)
" Τα ίδια" - αχ πόσο σιχαίνομαι αυτήν την απάντηση.
Ina, λες; Ένας τρίτος παρατηρεί ίσως κάτι που δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω. Σε ευχαριστώ πολύ για την ψήφο εμπιστοσύνης :))
ReplyDeleteόμως ο έρωτας έρχεται πάντα εκεί που δεν τον περιμένεις, δεν τον κυνηγάς, δεν τον σκέφτεσαι και δε φοβάσαι να φας τα μούτρα σου αν χρειαστεί γι'αυτόν.
ReplyDeleteγενικά στη ζωή ό,τι αξίζει πονάει και χρειάζεται να 'μαστε έτοιμοι να φάμε τα μούτρα μας γι'αυτό..
παραφράζοντας το γνωστό στίχο :)
Και γω τουλιπάκι έτσι πορεύομαι, πού θα πάει δε θα γυρίσει ο τροχός???
ReplyDeleteΕπίσης πόσο τέλειος είναι ο Hopper? Έχω το soir bleua για desktop!
Μου αρέσει πολύ ο Χόπερ. Και κάποιο τρίβια ήξερα για τον πίνακα αυτό, αλλά -φυσικά- δεν θυμάμαι τι ήταν... γαμώτο!
ReplyDeleteDaisyCrazy, YES σε όλα τα πιο πάνω που είπες, αυτή την περίοδο. Οκ γίνεται να προηγηθεί του πόνου καμιά μαγική στιγμή, κανένα τέλειο φιλί; :)
ReplyDeleteKotosalata, θα γυρισει θα γυρισει!
ReplyDeleteΟ Hopper είναι ο απολυτα αγαπημενος μου! Μ αρέσει το desktop σου :)
Aurora, να κάνουμε fan club του Hopper! Για θυμήσου - λατρεύω αυτόν τον πίνακα.
ReplyDeleteTa apw8hmena (sta gomenika gia na kshgioumai) einai akrws aparaithta pisteuw...xwris auta den uparxei h fantasiwsh kai xwris auta mporei mia mellontikh sxesh na katalhksei polu vareth kai na pesei se marasmo logw elleipshs klonismou.
ReplyDeleteEnjoy!!
anonymous, αχ αυτά τα απωθημένα!
ReplyDelete