Eat, travel, love

Τα πράγματα που έχω όρεξη να κάνω αυτό τον καιρό είναι τα εξής:

- Να διαβάζω βιβλία.

- Να ακούω μουσική.

- Να ταξιδεύω.

Μένω στο τελευταίο σημείο. Έχω αρχίσει από τώρα να σκέφτομαι τις καλοκαιρινές διακοπές. Ναι, ναι ξέρω, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Όμως μου έχουν γαμήσει την άδειά μου, οπότε δυο βδομάδες σερί δεν μπορώ να πάρω άδεια. Άρα πρέπει να κάνω μανούβρες και να ταξιδέψω 1-2 φορές μέσα στο καλοκαίρι και 1-2 μέσα στην Άνοιξη ώστε να αλλάξω παραστάσεις και να επανέλθω κάπως πιο ανανεωμένη .

Θέλω Βαρκελώνη, θέλω Ιορδανία και θέλω και Αίγυπτο. Αυτό για κοντινούς προορισμούς.

Παραμένει βαθιά επιθυμία το Μπαλί ή Κούβα.

Το πρόβλημα είναι το εξής - εκτός από το προφανές το οικονομικό: Πρέπει να βρω την κατάλληλη παρέα.

Δεν είναι εύκολο.

Καταρχάς, ελάχιστους single φίλους έχω. Δεν θα αντέξω να πάω με ζευγαράκια.

Δεύτερο, δεν είναι όλοι καλοί συνταξιδιώτες. Μην σου τύχουν στριφνοί άνθρωποι που έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη ατζέντα και τίποτα άλλο ή που δεν είναι ανοικτοί στα απρόοπτα του ταξιδιού.

Τρίτο, δεν είναι όλοι πρόθυμοι να φυλάξουν λεφτά για ένα μοχίτο στην Αβάνα. Επίσης, με την κρίση, πολλοί δεν μπορούν καν να μαζέψουν ένα διχίλιαρο. Δύσκολοι καιροί.

Τέταρτο, σαφώς και είναι πιο εύκολο να έχεις γκόμενο. Οργανώνεις το ταξίδι και ξέρεις ότι είναι αυτονόητο ότι θα έχεις ένα σύντροφο και δεν θα χρειάζεται να κάνεις γκάλοπ ανάμεσα στους φίλους σου.

Το άλλο που σκέφτομαι όμως είναι ότι πραγματικά θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι μόνη.

Έχω μεγάλη ανάγκη να βρεθώ με τον εαυτό μου να τα πούμε. Είμαι σίγουρη πως θα περάσουμε καλά και πως η σχέση μας θα γίνει πιο δυνατή. Μπήκα πριν λίγο στο amazon και παράγγειλα κάτι βιβλία για "women nomads".

Είναι ρίσκο να ταξιδεύεις μόνος. Εμπεριέχει εκτός από φυσικούς κινδύνους και πολλές προκλήσεις. Πρέπει να προσέχεις διπλά, να είσαι προετοιμασμένος για απρόοπτα και εννοείται να είσαι σε θέση να αποδεκτείς ότι θα περάσεις πολλές στιγμές μοναξιάς.

Και μετά είναι η όλη ιδέα του "Eat, pray, love". Μόνος σου παίρνεις τον εαυτό σου ένα βήμα παραπέρα. Στην πορεία, αν είσαι ανοικτός, γνωρίζεις κόσμο. Η ασφάλεια και η ανασφάλεια χωρίζονται από μια θολή γραμμή. Τις περισσότερες φορές όμως είναι παιχνίδια του μυαλού.

Υ.Γ1 Προς εσένα που είχαμε πάλι μια από τις τηλεφωνικές μας συνομιλίες χθες το βράδι: Δεν με εκπλήσσει που περνάμε για ακόμα μια φορά παρόμοια φάση :)

Y.Γ2 Ταξίδια. Όχι μόνο του μυαλού.

Υ.Γ3 Δεν είναι μεγάλη μαλακία τα τριήμερα; Ειδικά όταν δεν ταξιδεύεις και όταν είσαι single;

Kids are alright

Τις προάλλες τηλεφώνησα στην 17χρονη βαφτιστήρα μου για να της παραγγείλω κάτι από την Αγγλία που θα πάει μεθαύριο.

Τουλίπα: Εγώ είμαι, η πνευματική σου μάνα!

Βαφτιστήρα: Χι χι το ξέρω. Μάντεψε που είμαι τώρα ( λέει πολύ περήφανη)

Τουλίπα: Στις 2 το μεσημέρι; Για πες...

Βαφτιστήρα: Είμαι γυμναστήριο, κάνω ποδήλατο και σου μιλάω ταυτόχρονα απ' το κινητό!

Αχ τι συγκίνηση! Το παιδί μου είναι urban, cool ΚΑΙ προσέχει τον εαυτό της!

Χθες το βράδι μιλούσα στο τηλ. με μια κολλητή μου. Μου έλεγε για έναν 22χρονο τύπο που είναι κάπως υπερβολικά διαχυτικός με τον γκόμενό της.

Τουλίπα: Είναι ξεκάθαρο. Του την πέφτει. Μπορεί να είναι bi ή bicurious.

Κολλητή: Μωρέ έτσι λέω και γω. Αλλά από τη άλλη, αυτή η νέα γενιά είναι πολύ άνετη με την σεξουαλικότητα ως ιδέα. Μπορεί να θέλει απλά να παίξει χωρίς κατ' ανάγκη να θέλει να κάνει κάτι.

Και σκέφτομαι κι εγώ. Όντως αυτά τα 20χρονα που βλέπω στα Καλά Καθούμενα, στο Brew, στη Σβούρα έχουν μια τεράστια διαφορά από τη δική μου γενιά. Και ας μας χωρίζουν 8-10 χρόνια μόνο ( υποτίθεται η γενιά αλλάζει κάθε 25). Είναι πιο ευέλικτοι. "Σπάζουν" πιο εύκολα τα καλούπια και τους ρόλους. Έχουν πιο πολλή πρόσβαση στον κόσμο - ας είναι καλά το ίντερνετ και το social networking.

Εντάξει, μπορεί εμείς να ζήσαμε σε πιο αθώες εποχές και να είχαμε περισσότερη ώρα να ανακαλύψουμε βασικά πράγματα. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωσα όταν μου αγόρασαν οι γονείς μου το πρώτο μου στερεοφωνικό - ένα Aiwa. Φύλαγα λεφτά για να πάω στο Groovy στο Γαλαξία για να αγοράσω κασέτες, Smells like Teen Spirit, Doors, Τα Λαϊκά κλπ. Εννοείται πως τα πιο ακριβά αθλητικά δεν υπήρχε περίπτωση να τα έχω. 100 λίρες ήταν πολλά λεφτά. Τα Σάββατα την έβγαζα σε σπίτια συμμαθητών μου. Μια παρέα σε ένα δωμάτιο - φωτισμένο με κεράκια- να αναλύουμε στίχους από νέα cd π.χ., το One των Metallica.

Αυτά τα χρόνια τα θυμάμαι με πολλή αγάπη. Δεν θα άλλαζα κάτι.

Άρα τώρα γιατί βλέπω τα 20χρονα και ψιλοζηλεύω;

Νομίζω λόγω ακριβώς του ότι αυτή η γενιά άρχισε να σπάζει τα προηγούμενα καλούπια που δημιούργησαν οι προηγούμενες ( και δυστυχώς τα ακολούθησε και η δική μου) .

Βλέπω τους συμμαθητές μου και κάτι ξαδέρφια που με περνάνε 3-5 χρόνια και είναι σαν να βλέπω τους γονείς μου. Το ίδιο πλάνο ζωής ( σπουδές-αυτοκίνητο-σχέση μακροχρόνια-γάμος- σπίτι-δάνεια), την ίδια αντιμετώπιση για την καθημερινότητα ( it's all about money baby και όποιος έχει το καλύτερο σπίτι και αυτοκίνητο - και τσάντες) την ίδια στάση "σαν την Κύπρο, δεν έχει".

Μπορεί από την άλλη να θέλω να παραιτηθώ, να γίνω χορεύτρια στο καρναβάλι του Ρίο και απλά να ψάχνω τρόπο να απενοχοποιηθώ!

Κάτω το κεφάλαιο

Πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου πριν από μισή ώρα.

Τουλίπα : Μαμά, θέλω να σου πω το σχέδιο μου για τα επόμενα χρόνια και θέλω την υποστήριξή σας.

Μαμά τουλίπα: Χμμ για πες...( η σχέση μας είναι καλή αυτή την περίοδο - είναι σίγουρη ότι θα έχει εγγόνια πολύ σύντομα).

Τουλίπα: Μου έχουν διαλύσει τα νεύρα στο γραφείο. Άρα...θα παραιτηθώ. Και μετά θα γίνω καλλιτέχνης, μπορεί και να γράψω κανά βιβλίο. Θα τρώω σαλάτες από λαχανικά που θα έχω στον κήπο μου. Με λίγα λόγια θα με συντηρείτε.

Μαμά τουλίπα: Καλά κατάλαβα ( εννοείται πως δεν με πήρε στα σοβαρά).

Τουλίπα: Άκου μάνα, μου ανακοίνωσαν σήμερα ότι το καλοκαίρι θα πέσει πολλή δουλειά. Δηλαδή εγώ δεν θα μπορώ να πάω 2 βδομάδες διακοπές. Θα είμαι η μόνη "μαύρη" στη Λευκωσία που θα δουλεύει το 15αύγουστο. Και δεν θα είμαι καν μαύρη αφού δεν θα μπορώ να πηγαίνω παραλία για αποκτήσω χρωματάκι.

ΠΑΥΣΗ - (Την περίμενα να μου πει ότι δεν είναι καιρός για τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις, ειδικά και με την κρίση).

Μαμά τουλίπα: Να παραιτηθείς!

Ζήτω η μάνα τουλίπα!

Κατάλαβες φίλε;

Θα δουλεύω. Η ζωή μου καθορίζεται από Αυτούς. Ως και στη συναυλία της Amy Winehouse στις 22 του Ιούνη παίζει να μην μπορώ να πάω έτσι όπως τα κάνανε.

Και μετά , αφού τσίριζα στο γραφείο, γυρίζω και λέω στη συνάδελφο/φίλη/μάνα.

"To point του να ειμαι single είναι να μπορώ να κάνω μαλακίες χωρίς να είμαι "δεμένη" κάπου. Να έχω λεφτά, να μην έχω υποχρεώσεις και απλά να κάνω ότι μου καυλώσει. Αν στο μέλλον κάνω οικογένεια, θα τρέχω τα παιδιά στα φροντιστήρια, θα κάνω δουλειές και άρα δεν θα έχω χρόνο. Θα είναι λογικό να μην μπορώ να πηγαίνω όποτε θέλω διακοπές. Τώρα όμως κάνω τη ζωή παντρεμένης αλλά χωρίς τον άντρα, χωρίς το σεξ και χωρίς τα παιδιά. Σκατά".

Θα παραιτηθώ.

Σκλάβα του καπιταλισμού έχω καταντήσει. Και χωρίς το s&m...

Μια στιγμή στο χρόνο

Κυριακή βράδι, σπίτι, μετά από ένα σαββατοκύριακό μετρημένο σε δεκάδες φλιτζάνια καφέ και ποτήρια.

Τηλεόραση στο mute - έχω χορτάσει διαλόγους και ομιλίες αυτές τις μέρες.

Από τα ηχεία του laptop ένα compilation που έχει φτιάξει ο Σεραφείμ Τσοτσόνης για το doc tv. Το ιδανικό soundtrack για χαλάρωση.

Ξαπλώνω, στον καναπέ τυλιγμένη με κουβέρτα. Στο τραπεζάκι μπροστά το αναμμένο κερί , με άρωμα κανέλα- μήλο, δημιουργεί μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα. Φτιάχνω πράσινο τσάι και είμαι έτοιμη να βάλω στο dvd τη νεα σειρά που άρχισα να βλέπω - Saving Grace με την Holly Hunter.

Ηρεμία. Επιτέλους.

Καλή μας βδομάδα :)

Re-Grouping

Υπάρχει η εξής ατάκα "τροχός είναι και γυρίζει" ή στα αγγλικά "tables are turning".
Το πιστεύω. Ότι και να γίνει, σε κάποια φάση, μπορεί σύντομα, μπορεί μετά από χρόνια, τα πράγματα να ανατραπούν και συ είτε δικαιώνεσαι είτε τιμωρείσαι.
Νόμος της φύσης. Το αρνητικό, θα γίνει σε κάποια φάση θετικό και τούμπαλιν.
Το βίωσα πριν από λίγες μέρες. Το απωθημένο Νο.1 - που για να είμαι ειλικρινής εδώ και μερικά χρονάκια έπαψε να είναι απωθημένο - κάνοντας μια μικρή κίνηση, άθελα του, μου έδειξε ότι ακόμα με γουστάρει. Αντιλαμβάνεσαι τη δικαίωση που ένιωσα. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου ήξερα ότι δεν του είμαι αδιάφορη.
Θα γίνει κάτι; Δεν νομίζω. Αυτός κολώνει αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εγώ δεν μπορώ πια τα δύσκολα και τα σχεδόν ακατόρθωτα. Ας μείνει μια φαντασιώση. Τουλάχιστον, όποτε τον βλέπω μπορώ να παίζω το παιχνίδι μου και έτσι everybody's happy. Ώσπου να ερωτευτώ και να χαθεί στο μακρινό background.

Τις υπόλοιπες μέρες περνάω τη φάση "ηρεμία-τάξις- ασφάλεια".
Το οποίο σημαίνει πως δεν συμβαίνει κάτι συναρπαστικό αλλά από την άλλη μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Όποιο κόστος κι αν εμπεριέχει αυτό.
Η φίλη-ψυχολόγος αποκαλεί τη φάση μου "ανασυγκρότηση". Μ΄αρέσει και το κρατάω γιατί έτσι νιώθω. Αργή διαδικασία μεν, με σταθερά βήματα δε. Θα δείξει.

Κατά τα άλλα, όπως πάντα με ανησυχεί το θέμα "γκόμενοι". Βασικά είναι το μόνο θέμα που με προβληματίζει τόσο πολύ. Τα υπόλοιπα, δουλειά, φίλοι και τα σχετικά, είναι κάτι που μπορώ να χειριστώ ( καλά ή κακά, αναλόγως των ανάδρομων).
Δηλαδή, αν βάλουμε κάτω τα δεδομένα όπως το ότι δεν θέλω να φάω τα μούτρα μου, δεν κάνω πισωγυρίσματα, κάνω παιχνίδι και δεν είμαι στον κόσμο μου, έχω τα μάτια μου ανοικτά, δεν συμβιβάζομαι αλλά δεν κολλάω και με τον κάθε μαλάκα συνειδητοποιώ ότι ο κύβος του Ρούμπικ, λύνεται πιο εύκολα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση να μου αλλάξει τα μυαλά και σε αυτό το θέμα. Γιατί άρχισα να μην βλέπω φως στο τούνελ και δεν μ' αρέσει.

* Ο πίνακας ονομάζεται"Morning Sun" του Edward Hopper και είναι το αγαπημένο μου έργο του καλλιτέχνη. Κρύβει μια μελαγχολία, σκέψεις ενός πρωινού, ίσως καλοκαιρινού σε ένα απόλυτα αστικό τοπίο.

Universe....fuck you.

Στις 31 Δεκεμβρίου, καθόμαστε συνήθως και βάζουμε στόχους για τη νέα χρονιά. Φέτος, ειδικά είπαμε ότι "το 2011 θα είναι η χρονιά μας γιατί, το 11 είναι ένας συμμετρικός αριθμός".

32 μέρες μετά έχω να πω ότι ως τώρα τα πράγματα είναι μια μπούρδα και μισή.

Αυτό το διάβασες στο προηγούμενο ποστ. Ούτε και που ξέρω τι πρέπει να κάνω για να αλλάξει κάτι. Προφανώς, χρησιμοποιώ το ρήμα "κάνω" γιατί το "τα πράγματα έρχονται στην ώρα τους" δεν με πείθει πια.

Δεν μπορώ διαφορετικά να εξηγήσω γιατί εγώ δουλεύω σαν μαλάκας, χωρίς αποτέλεσμα, οι μέρες μου είναι βαρετές, τα βράδια μου αδιάφορα και τα γκομενικά μου ανύπαρκτα.

Άρα κάτι δεν κάνω σωστά μάλλον.

Εκτός από το να εξαφανίζομαι και να προτιμώ να βλέπω House, δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο να το περνώ όλο αυτό.

Θέλω ένα σπρώξιμο. Να έρθει ένας άνθρωπος να μου πει "μην έχεις έννοια, ξεκουράσου, είμαι εγώ εδώ και θα σε προσέχω".

Αλλά όχι. Πρέπει εγώ να με σπρώχνω, εγώ να με κάνω καλά, εγώ να τρέχω τον κόσμο για να γίνει η δουλειά μου, εγώ να σκύβω σαν δουλάκι, εγώ να "εντοπίζω" φίλους που έχουν χαθεί στον κόσμο τους.

Και ναι, δεν είναι προσωρινό και το ξέρω πολύ καλά. Έχει χρόνια που κρατάει αυτή η γκρινιάρικη κολώνια. Η μοναξιά - ακόμα και ανάμεσα σε πολύ κόσμο - δεν αντέχεται πλέον.

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο τρόπο να το αντιμετωπίσω από το να κλειστώ σπίτι μου. Όσο κι αν το σύστημα μου άρχισε να μην ανέχεται ούτε αυτό.

Προς το σύμπαν: Αει σιχτίρ πια!