All you need is soul

Αν με ρωτήσεις εν είμαι δειλή ή γενναία, δεν θα ξέρω να σου απαντήσω. Αν ρωτήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, πάλι δεν θα έχει απάντηση.

Η αλήθεια είναι πως πρέπει να μας τύχουν 2-3 σημαντικά γεγονότα στη σειρά (από μια απόφαση της δουλειάς, μέχρι το αν θα έχεις το κουράγιο να την 'πέσεις' στο άτομο που σου αρέσει) για να μπορείς να πεις σε ποια κατηγορία ανήκεις.

Θεωρώ πως είμαι αρκετά γενναία στα επαγγελματικά - θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να έχω μια δουλειά με πολύ ψηλό μισθό, στην κυβέρνηση, αλλά είπα όχι- και αρκετά γενναία στην προσωπική μου ζωή γιατί δεν πήγα να παντρευτώ εκείνο το μαλάκα το 2003 που είχε όλα τα φόντα της "καλής περίπτωσης" - το ότι ήταν ψυχοπαθής ήταν κάτι που η μάνα μου συνεχίζει να αγνοεί και να μου λέει όποτε θυμηθεί ότι "έχω κάνει λάθη στις επιλογές μου"-, αλλά επιμένω να πιστεύω πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είμαστε με εκείνους που ερωτευόμαστε.

Από την άλλη, η δειλία μου έγκειται στο γεγονός ότι είμαι εδώ και συνεχίζω να γκρινιάζω, στο ότι πολλές φορές έχω απίστευτες άμυνες ή στο ότι δεν λέω σε πολλούς να πάνε να γαμηθούν.

Και σήμερα αποφάσισα ότι το να είσαι γενναίος επίσης σημαίνει να έχεις soul σε ότι κάνεις.

Να κάνεις κάτι που πραγματικά θες, να ξέρεις τα ρίσκα και το ότι πας κόντρα σε όλα τα "πρέπει" και τα κολλήματα - δικά σου και των άλλων- αλλά να ξέρεις επίσης ότι αυτό είσαι εσύ και ότι είναι ο δρόμος σου.

Ψες είδα μια εξαιρετική ταινία, το Soul Kitchen. Μια και μοναδική προβολή στο Πάνθεον, στα πλαίσια ενός φεστιβάλ πολιτικοποιημένου/κοινωνικού. Το είχα σημειώσει μέρες πριν στην ατζέντα μου. Δεν θα το έχανα με τίποτα. Ταινία του Akin και να δούμε πότε και πως θα ξαναπροβληθεί. Ψάξε το.

Τί σχέση έχουν όλα αυτά θα μου πεις. Η δειλία και η γενναιότητα με την ταινία.

Καμία. Εκτός από το ότι όλα χρειάζονται...soul. Ειδικά εκείνα που θες πολύ.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε δειλοί.

Υ.Γ1 Επίσης εκπληκτικό και το soundtrack του Soul Kitchen. Το κομμάτι που ακούς τώρα είναι από το OST.

Υ.Γ2 Αν ξανακούσω πως ένας σολομός σε εστιατόριο που κοστίζει 20 ευρώ είναι value for money θα τσιρίξω. Έχουμε χάσει κάθε μέτρο. Ειδικά όταν τα περισσότερα φαγητά δεν έχουν soul.

Movie-ing

Αυτή την περίοδο, με έπιασε ένα πράγμα με τον κινηματογράφο. Όπως σου είπα, προσπαθώ να δω ταινίες που μου έχουν ξεφύγει τα τελευταία χρόνια όπως το Vicky Christina Barcelona, το Lost in Translation κλπ.

Για να δεις πόσο αφοσιωμένη είμαι στο έργο μου, την Κυριακή, ξυπνώ κατά τις 10, πάω στην κουζίνα, βάζω να γίνεται καφές φίλτρου (ποσότητα, 3 φλιτζάνια, φρεσκοαλεσμένος καφές, χαρμάνι Κολομβίας), πετάω λίγα cornflakes στο μπωλ, ανοίγω παράθυρα, ανάβω κεράκι - ναι, πρωί- και βάζω στο dvd player, το The Reader.

Αχ, τι ωραία που ήταν! Είχε σταματήσει ο χρόνος. Έτσι πρέπει να είναι οι Κυριακές.

Και το βράδι, αφού χλαπακιάσαμε , με κουμπάρους, μπισκοτάκια από το NY Sweets, πήγα σινεμά και είδα, το the book of Eli που ναι ήταν καλό, αλλά δεν ήταν και το The Reader.

Σήμερα, θέλω να ξαναδώ ταινία.

Μπήκα στο www.oscars.com για να σημειώσω τα φιλμ που έπαιξαν τα τελευταία χρόνια. Με χαρά, διαπίστωσα ότι πέρσι δεν ήμουν και τόσο άθλια γιατί και τον Μπέντζαμιν είχα δει και το Slumdog Millionaire και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.

Και μην βιαστείς να με κατηγορήσεις ότι όλο αμερικανιές βλέπω. Γιατί όταν εσύ ήσουν στο Ζήνα Πάλας και στο Σινεπλεξ, εγώ με την κολλητή μου, χειμώνα, καλοκαίρι, με ομίχλη και βροχή τρέχαμε στο Ρωσικό Πολιτιστικό και στο Cine Studio και βλέπαμε από γαλλικό κινηματογράφο μέχρι κουρδικό και ινδικό. Κουλτούρα, όχι βλακείες.

Τώρα που το σκέφτομαι, μας είχε ψιλοκαταστρέψει αυτό. Γιατί αγάπη μου, δεν υπάρχει περίπτωση, σε ευρωπαϊκό φιλμ να μην γίνονται τα εξής:

- Στα ερωτικά, να υπάρχουν σύνδρομα, τρίγωνα ΚΑΙ τετράγωνα.

- Στα οικογενειακά, η μαμά να έχει κοιμηθεί με το γιο και να έχει εμμονή μαζί του. Συνήθως ένας από τους δυο αυτοκτονεί.

- Στα κοινωνικά, κάποιος να είναι αδικημένος στην κοινωνία, πολύ φτωχός, να μην έχει να φάει και κάνει μια παράξενη δουλειά που δεν έχεις ξανακούσει αλλά είναι συνηθισμένη στην μακρινή χώρα στην οποία διαδραματίζεται η ταινία.

Έτσι, όταν έχεις φάει στην μάπα όλες τις νευρώσεις του κάθε Γάλλου, Ιταλού, Πολωνού, Κούρδου, Αιγύπτιου, Κινέζου, Γιαπωνέζου κλπ., δικαιούσαι να δεις απενοχοποιημένα πλέον και αμερικάνικο κινηματογράφο, ιδανικά στην πιο indie μορφή του.

Υ.Γ1 Το dvdαδικο μου, δεν έχει το Eternal Sushine of a spotless mind. Ή μάλλον, έχει ένα και μοναδικό copy και το κρατάει ένας τύπος από τον Νοέμβριο. Τύπε, αν διαβάζεις πάρε το ΤΩΡΑ πίσω γιατί δυσκολεύομαι να βρω links για να το κατεβάσω.

Υ.Γ2 Επόμενοι στόχοι, Lost in Translation, Persepolis και The Kite Runner.

Υ.Γ3 Αν νομίζεις πως είσαι αδικημένος/η στη δουλειά επειδή δουλεύεις ενώ άλλοι απλά μαλακίζονται, θυμήσου πως "τροχός είναι και γυρίζει". Αποδεδειγμένα.

Don't read between the lines (there isn't anything there)

Αυτό που με εκνευρίζει πολλές φορές, είναι όταν κάποιοι προσπαθούν να "δουν" μέσα από τις λέξεις μου ή τις πράξεις μου. Δεν είναι σπαστικό; Δεν έχω ώρα να έχω κρυμμένη ατζέντα, ούτε και τόσο IQ ώστε να ζω διπλή ή τριπλή ζωή.

Επίσης εκνευριστικό είναι να λέω κάτι και να μην με πιστεύουν ή να με αγνοούν. Με πιάνει ένας θυμός...σαν να μου κτυπούν με σφυρί στα μηνίγκια. Γιατί; Γιατί πρέπει να αποδείξω κάτι; Σκάσε, άκουσε και άσε με ήσυχη.

Τρίτο στην κατηγορία "νεύρα", είναι το να σέβομαι εγώ τις ανάγκες των άλλων - δεν είμαι τέλεια, πολλές φορές παρεξηγώ και θυμώνω- αλλά να μην σέβονται τις δικές μου. Για παράδειγμα, έχω ανάγκη να βρεθώ ΜΟΝΗ με την κολλητή μου , που την βλέπω και μιλάμε ουσιαστικά μια φορά κάθε 1-2 μήνες. Δηλαδή, είμαι γαϊδούρα αν δεν καλώ άλλους; Δεν θα ήταν αυτονόητο ότι πραγματικά θέλουμε να είμαστε μόνες; Το λέω ευγενικά, αν είσαι δικός μου άνθρωπος, θα το καταλάβεις, μπορεί να μην σου αρέσει, αλλά θα το σεβαστείς.

Και βέβαια η σούμα στην κατηγορία είναι όταν μου την λένε, σε φάσεις που ξέρουν ότι μπορεί να πάθω εγκεφαλικό στη δουλειά. Το ξέρουν, τους το λέω, ακούγομαι χάλια στο τηλέφωνο και θέλω αγάπη και στοργή. Αλλά όχι. Για αυτούς είναι η τέλεια ώρα, να μου στείλουν ένα μήνυμα μετά ότι τους πείραξε κάτι που έκανα ή δεν έκανα.

Επιστρέφω στη δουλειά. Καλό βράδι.

Υ.Γ1 Επειδή η πολλή ευγένεια βλάπτει, θα γράφω ότι θέλω. Και σε όποιον αρέσει.

Υ.Γ2 Το ΚΛΙΚ είναι η ενέργεια του άλλου. Όταν την νιώσεις στο πρώτο δευτερόλεπτο, τότε ναι υπάρχει "κλικ". Αυτό αφορά και φιλίες και γκομενικά.

Απορίες και διαπιστώσεις από ψες ως σήμερα

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: Δεν μπορούν να κάνουν όλοι ραδιόφωνο. Πρώτα απ΄όλα πρέπει να έχεις ωραία φωνή. Με αυτό το δεδομένο οι μισοί που κάνουν ραδιόφωνο εδώ πρέπει να φάνε πόρτα από τα στούντιο. Μετά, αν θες να είσαι σωστός ραδιοφωνάκιας, πρέπει να έχεις μια απόψη, που από τη μια να μην προσβάλλει και από την άλλη να μην εκφράζει ανθρώπους χαμηλού IQ. Γιατί πολλοί εκμεταλλεύονται τα ραδιοκύματα και μας βασανίζουν τα αυτάκια μας με αηδίες. Σήμερα το πρωί, ένας τύπος που έκανε εκπομπή δήλωσε - με θράσος- ότι "δεν του άρεσε το avatar γιατί η ιστορία ήταν χιλιοειπωμένη και γιατί ακόμα και αυτός μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα γλώσσα". Θέλω να του πω κάτι: Ρε, άσχετε, αμόρφωτε. Δεν έχουν να κάνουν όλα με ψαγμένα σενάρια κλπ. Εκτιμάμε κάποια από τα στοιχεία μιας ταινίας, ως εκεί. Βλάκα, που αν σε πάρω να δεις τον Αντίχρηστο, θα προτιμήσεις να δεις πενήντα φορές συνεχόμενες το Avatar. Εννοείται, πως θα ήταν καλά, τουλάχιστον ένα ποσοστό μουσικών παραγωγών, να λειτουργεί ως παραγωγός και να μην βάζει ότι μπούρδα υπάρχει αυτή τη στιγμή στα μπουζούκια. Ουφ τα είπα.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: Με αποκαλούν εύθικτη. Καλύτερα αυτό, παρά να μην με αγγίζει τίποτε. Ας μην το προχωρήσω. Έχουν και τα dsl αυτιά.

ΑΠΟΡΙΑ: Μιλούσα με μια φίλη από Βόλο ψες. Μου είπε το θεϊκό, πως έχει βαρεθεί η πρώτη ατάκα όταν την φλερτάρουν να είναι "Καλησπέρα". Αυτό μόνο. Και να το παίζουν ευγενικοί και καλά παιδιά. Έχει πεθυμήσει ατακαδόρικες φάσεις και κόντρες. Είναι αυτοκαταστροφικό ή απλά πάθος;

ΑΠΟΡΙΑ: Έχει δυο μέρες, που δεν ακούω το ξυπνητήρι. Το βράδι ξυπνάω συνέχεια και βλέπω όνειρα. Νομίζω όχι εφιάλτες. Δεν κοιμάμαι καλά, σημαίνει δεν ζω καλά;

AΠΟΡΙΑ: Όταν βρέχει σταματούν τα πάντα. Ακόμα και η σύνδεση στο ίντερνετ. Κανείς δεν κυκλοφορεί - ψες άδεια τα μισά μπαράκια μου έχουν πει- και όλοι "βαριούνται". Εγώ δεν βαριόμουνα ψες, αλλά είχα δουλειά και έμεινα σπίτι. Το απόλαυσα. Ανήκω όμως στην πιο πάνω κατηγορία;

ΑΠΟΡΙΑ: Το συγυρισμένο σπίτι είναι καλή ενέργεια. Ισχύει και το ίδιο για συγυρισμένη ζωή; Τί σημαίνει όμως αυτό;

AΠΟΡΙΑ: Ακόμα να πάρω στα χέρια μου την ατζέντα του 2010 που έχω παραγγείλει και έχω ήδη ξεχάσει τα μισά μου ραντεβού. Workaholic; Υπερβολικά κοινωνική;

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: Αγαπώ, λατρεύω το Grey's Anatomy. Θέλω τον McSteamy για γκόμενο και την Callie για κολλητή. Βαριέμαι τον McDreamy και μου προκαλεί υπνηλία η Meredith.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: Ανακάλυψα ψες νέες μουσικές και πολύ χάρηκα. Θα σε ενημερώσω σύντομα.

ΑΠΟΡΙΑ: Το ότι δεν κάνω το wild life δεν σημαίνει ότι είναι από επιλογή. Έχω μπερδευτεί στις σκέψεις μου. Έχω κουραστεί να τα μπλέκω όλα και να μην χαλαρώνω. Έχω κουραστεί να λέω ότι η Κύπρος δεν κάνει αν είσαι single ή έστω αν δεν πας με τη μάζα. Είμαι υπερβολική;

Y.Γ1 Η εικόνα είναι ψιλοάσχετη, αλλά έχω εμμονή με τον καφέ και τις Bialetti. Τα γενέθλια μου είναι σε λίγους μήνες.

Υ.Γ2 Συνεχίζεται το catching up με ταινίες. Αυτές τις μέρες θα δω το The Reader.

Look back in time

Από τη Δευτέρα, ο κόσμος όλος έχει βουίξει με τη δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή. Η πρώτη σκέψη μου, μόλις το έμαθα ήταν "πόσο κακό έκανε ένας άνθρωπος για να το αξίζει αυτο;". Και εκτός χορού να είσαι, οι απορίες παραμένουν. Νιώθω μουδιασμένη με όλα αυτά που ακούγονται. Οι κολλητοί μου φροντίζουν να μου στέλνουν mail και sms με τις εξελίξεις. Εγώ μπήκα στο τριπάκι να διαβάζω εφημερίδες και site, κάθε τρεις και λίγο.

Δεν το αντέχω άλλο. Να τους πιάσουν να τελειώνει η υπόθεση. Το μόνο που εύχομαι είναι αυτοί να είναι οι πραγματικοί ένοχοι και όχι πιόνια μιας μεγαλύτερης κατάστασης. Αυτά έχω να πω για το συγκεκριμένο θέμα.

Κάτι άλλο τώρα.

Διάβασε ΑΥΤΟ το post και μετά προχώρα πιο κάτω. Αλλά διάβασε το πρώτα.

Διάβασες;

Τότε τελικά δεν είχα κάνει κάτι. Ούτε επικοινώνησα και στην πορεία μεσολάβησε το ταξίδι στη Νέα Υόρκη και άφησα πίσω μου το παρελθόν.

Μερικούς μήνες μετά, ο κοινός κρίκος, μια φίλη μου είπε ότι τον πέτυχε στους δρόμους της Αθήνας και ότι ανταλλάξανε τηλέφωνο. Μου είπε οτι δεν είχε αλλάξει πολύ, ότι είχε πάρει διαζύγιο εκείνο το καιρό κλπ. Είχανε ανταλλάξει τηλέφωνα, αλλά όταν δεν την πήρε ποτέ, εκείνη αποφάσισε να το σβήσει. Έτσι πάλι δεν προέκυψε η ευκαιρία με έναν τρόπο να γίνει το reunion.

Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο χθες.

Ψες, καθώς ξάπλωνα στον καναπέ και σέρφαρα στο νετ - μια απόπειρα να δω τηλεόραση απέτυχε παταγωδώς και μετάνιωσα την ώρα που σπατάλησα να προσπαθώ να δω μια ελληνική σειρά- μπήκα στο hotmail μου.

Και τί βλέπω;

Ναι!Ήταν αυτός! Έστειλε ένα mail στο οποίο απλά ευχόταν ένα "Καλή χρόνια με υγεία". Αυτό μόνο.

Αντιλαμβάνεσαι ότι έμεινα με το στόμα ανοικτό. Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, εμφανίστηκε! Απάντησα με ευχές και προχώρησα ένα βήμα παρακάτω και ρώτησα τι κάνει. Περιμένω απάντηση.

Θα ήθελα να τον δω, να πάμε για ένα ποτό, να δω αν είναι καλά, τι κάνει.

Και ξέρεις κάτι; Θα ήθελα να δει και αυτός ότι αυτό το κοριτσάκι των 22, μεγάλωσε και κατάφερε πέντε πράματα στη ζωή του.

Δεν θυμάμαι πως ήμουν στα 22, έχω την εντύπωση πως ήμουν πιο σοβάρη, πιο συγκρατημένη, σίγουρα πιο "μικρή".

Απλά διερωτούμαι, τι του ρθε και επικοινώνησε μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.

Υ.Γ1 Οι "Ινφο" είναι ένα συγκρότημα που ανακάλυψα πρόσφατα και μου θύμισε ως ένα -μικρό- βαθμό, παλιές στιγμές των Στέρεο Νόβα. Τίτλος του δίσκου τους, "We choose the moon".

Cool (down)

Εξαφανίστηκα λίγο αυτές τις μέρες. Όχι πολύ. Μου πήρε δυο μέρες να γράψω το ποστ για το χωρισμό και μετά απλά απείχα. Έμπαινα μόνο στο facebook για να φυτέψω και να δημιουργήσω το happy island μου.

Δεν ήθελα να σκεφτώ, ούτε να μοιρολογήσω.

Ξέρεις, όταν ο άλλος είναι στη ζωή σου για τόσο καιρό και υπάρχει τόση αγάπη, μετά δεν μπορείς απλά να το κόψεις. Φυσικά μπορείς, απλά για μένα αυτό δεν λειτουργεί. Θα γινόταν αν είχα νεύρα, αν ήμουν έξαλλη με την εξέλιξη και αν ήμουν πραγματικά έτοιμη να πεθάνω.

Τώρα όμως είμαι πολύ ήρεμη.

Βγήκαμε, συζητήσαμε, περάσαμε πολύ όμορφα. Αλλά...μάλλον αυτό όλο εξελίσσεται σε φιλία. Συμφωνήσαμε πως μακροπρόθεσμα ίσως να ξαναφτάναμε σε ένα μεγάλο άλτ.

Αν με διαβάζεις καιρό, θα έχεις καταλάβει πως δεν φημίζομαι για την υπομονή και την "πολιτισμένη μου συμπεριφορά". Το αντίθετο. Νευριάζω, ζηλεύω, φωνάζω, μιλώ συνέχεια, παθιάζομαι, ζω δράματα και θέλω να πεθάνω - με πολύ δραματικό τρόπο- αρκετά συχνά.

Κανένα από αυτά δεν συμβαίνει αυτές τις μέρες.

Χαίρομαι που επανήλθα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και άρχισα να πήζω στη δουλειά. Με συγυρίζει όλο αυτό. Να συντονίζω κόσμο, να προγραμματίζω, να φαντάζομαι την εξέλιξη, να σπρώχνω πράματα με τηλέφωνα και - εδώ και λίγους μήνες- να αποφασίζω.

Χέστηκα, αν κτυπάω 12ωρα. Δεν έχω τίποτα να χάσω. Και προφανώς, δεν με περιμένει κανείς στο σπίτι για παθιασμένο σεξ.

Επανήλθα με φίλους. Δηλαδή, όταν με παίρνουν τηλέφωνο, το απαντώ. Και όταν βγαίνουμε έξω το κάνω γιατί θέλω πραγματικά να τους δω. Γνώρισα καινούριο κόσμο.

Αυτά προς το παρόν.

Δεν βιάζομαι να μπω σε καινούριες καταστάσεις. Ακόμα αγαπώ. Απλά δεν έχω καμία απολύτως δύναμη να παλέψω. Θέλω ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ :)

Ψες, είδα για πρώτη φορά το Vicky Christina Barcelona. Δεν μ' άρεσε πολύ. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του Woody Allen. Επίσης με εκνευρίζει η Penelope Cruz. Ο Χαβιέ και η Σκάρλετ, μια χαρά. Το νόημα το πήρα - νομίζω-, το σκηνικό ήταν φανταστικό και σίγουρα θα πάθαινα και γω κάτι αν ήμουν εκεί. Από κει και πέρα...ποιο ήταν το θέμα; Διαφώτισε με. Έχασα κάτι εκτός από τα προφανή, όλα εκείνα για τα στερότυπα/βολέματα/παγίδες του "πρέπει";

Πώς πάμε με το κάπνισμα; Λοιπόν, έχω να πω, πως οι βλάκες-ιδιοκτήτες που βρίζουν τους μη καπνιστές και που δεν πάνε την κατάσταση, είναι μεγάλοι μαλάκες. Δεν μπορούμε να είμαστε Ευρώπη όποτε μας συμφέρει. Και επίσης, δεν διαμαρτύρεται κανείς στην Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Παρίσι όταν βγαίνει στους -20βαθμούς να καπνίσει. Εμείς έχουμε πέντε μέρες κρύο και κάνουμε λες και είναι το τέλος του χρόνου.

Αυτά, επιστρέφω στη δουλειά.

Υ.Γ1 Τι άλλο να δω; Το Eternal sunshine of a spotless mind και το Lost in Translation. Ναι, ούτε αυτά τα έχω δει. Μην φτύνεις.

Υ.Γ2 Με έπιασε επισης μια μανία να συγυρίζω το σπίτι μου. Μα τι έχω πάθει;

Υ.Γ3 Δεν ισχυρίζομαι ότι θα παραμείνω χαλαρή. Μπορεί τώρα που θα πάω γυμναστήριο να με πιάσουν νεύρα.

White Pages

Δεν θα έγραφα τίποτε γι αυτό, αλλά επειδή αυτό το blog λειτουργεί πρώτα απ΄όλα σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο στο οποίο βασίζομαι για να βλέπω την πορεία της ζωής μου, πρέπει να το πω.

Τη Δευτέρα, στις 1330 χώρισα. Τελειωτικά. Με τον άνθρωπο που ξανάσμιξα τον Αύγουστο, μετά από ένα χρόνο και τέσσερις μήνες διάλειμμα από την προηγούμενη φορά που ήμαστε μαζί.Δεν είχα κάνει ξεκάθαρη την επανασύνδεση εδώ. Δεν ξέρω γιατί.

Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο. Έχω αποφασίσει να μείνω πολύ μακριά. Για πολλούς λόγους. Δεν με ενδιαφέρει αν διαβάζει το blog μου. Σε αντίθεση με αυτόν, δεν θα πω κάτι ούτε εδώ, ούτε μέσω msn. Μακάρι να 'ναι καλά.

Πάμε παρακάτω.

Η ζωή ως single ξανά. Θα κυλήσει όπως πριν τα τέλη Αυγούστου. Ίσως πιο ήρεμα.

Δεν θα βιαστώ να κάνω κινήσεις. Θα αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν.

Τα πράγματα πάντα κυλούν χωρίς να χρειάζεται να τα σπρώξεις. Έχω αρχίσει να μαθαίνω καλά το μάθημά μου.

Ψες, πήγα σε φίλους και κόψαμε την παραδοσιακή γαλλική βασιλόπιττα, την gallette du roi.

Κέρδισα το φλουρί. Σύμφωνα με την παράδοση, θα είμαι η βασίλισσα της χρονιάς.

Λες Εκείνος πάνω να θέλει να μου πει κάτι;

Σε φιλώ.

Υ.Γ1 God bless Grey's Anatomy.

Υ.Γ2 Δεν ξέρω ποιο άλλο υστερόγραφο να γράψω. Δεν θέλω να "υπονοήσω" κάτι. Δεν θέλω να υπάρχει κάτι άλλο, κάτω από εκείνα που φαίνονται. Φτάνει. Λευκές σελίδες σε καινούριο βιβλίο.

Μια βραδιά στην μπάρα.

Ψες πήγα New με έναν φίλο που είχα καιρό να δω. Καθίσαμε στο μπαρ, παραγγείλαμε κρασί και και αμέσως άρχισε. "Θέλω να αλλάξω, δεν πάει άλλο. Δεν με θέλω". Ξαφνιάστικα. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που τον ακούω να κάνει τέτοιες παραδοχές. Είναι ο τύπος που δεν μιλάει πολύ, είναι ντροπαλός αν και πρέπει να τον ξέρεις καλά για να το καταλάβεις αυτό και γενικά δεν ξανοίγεται. Θα τον έλεγες the strong silent type και πολύ cool. Η σχέση μας, εξελίχθηκε με τα χρόνια και μόλις πριν από 2-3 χρόνια άρχισε να μου λέει τι πραγματικά αισθάνεται.

Αλλά αυτή τη φορά ήταν εντελώς διαφορετικός. Έτοιμος να εκραγεί. Έχεις δει ποτέ άντρα να θέλει να τα ανατρέψει όλα; Να αλλάξει εμφάνιση, να γίνει πιο τολμηρός και να σταματήσει να σκέφεται το μαύρο μόνο; Αυτός έτσι ήταν. Έτσι η νύκτα πέρασε με εξομολογήσεις, από την πλευρά του.

Του αρέσει κάποια. Του λέω να επικοινωνήσει γιατί προφανώς της αρέσει και αυτής από αυτά που άκουσα. "Και αν πει όχι; Και αν με πάρει για απεγνωσμένο; Μήπως να στείλω μήνυμα και να μην τηλεφωνήσω για να μην ξαφνιαστεί;". Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ούτε εγώ δεν έκανα έτσι. Τέτοια υπερανάλυση από άντρα...πρώτη φορά.

Τελικά οι άνδρες δεν είναι από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη. Από τον ίδιο φοβισμένο/ανασφαλή πλανήτη είμαστε όλοι.

Σκέψου πως εμείς οι γυναίκες περιμένουμε τις περισσότερες φορές από αυτούς να κάνουν το πρώτο βήμα. Δεν είμαστε σίγουρες αν τους αρέσουμε, δεν θέλουμε να φανούμε needy γκόμενες και είμαστε σίγουρες πως μόνο εμείς σκεφτόμαστε πολύπλοκα.

Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως και οι άνδρες έχουν ανασφάλεια και την φοβία της απόρριψης;

Ο φίλος μου φοβάται μην μείνει μόνος. Μου το 'πε κι αυτό. Φοβάται λέει όταν κοιτάζει συνομίληκους του να βολτάρουν με τις γυναίκες τους στους δρόμους και μετά σκέφτεται πως αυτός δεν θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε μια στο πλάι του.

Φόβος ενός άνδρα.

Φόβος ενός ανθρώπου.

Είμαστε πολύ πιο όμοιοι άνδρες και γυναίκες.

Υ.Γ1 Δεν πίστευα πως θα έφτανα ακόμα μια φορά στο σημείο να περιμένω να "σκεφτεί για το μέλλον μας". Επειδή απλά πιστεύει ότι γουστάρω τον συγκεκριμένο φίλο. Ποτέ δεν μ΄άρεσε κάποιος φίλος μου. Τους φίλους μου τους αγαπώ, τους αγκαλιάζω και τους αγγίζω. Δεν το ήξερα πως υπάρχει λογοκρισία και στο body language.

Υ.Γ2 Είναι πολύ εκνευριστικό να λες την αλήθεια και να μην σε πιστεύουν. Πάρα πολύ. Όμως τα πράγματα πάντα παίρνουν το δρόμο τους. Απλά λες ότι είναι να πεις, αν θέλουν σε πιστεύουν και κάνεις πίσω. Γιατί να προσπαθείς τόσο να αποδείξεις τα αισθήματα σου; Δεν θα το κάνω. Τα λέω καθημερινά και προσπαθώ να τα δείχνω. Σόρι αν μερικές φορές είμαι στην κοσμάρα μου. Είναι για το μόνο που θα απολογηθώ.

Smoke Signals

Πήγα σήμερα για φαγητό στην κολλητή μου και με το που μπήκα μέσα την βρήκα να κάνει μανιωδώς hoover. "Φύλαξα το χριστουγεννιάτικο δέντρο και πέσανε όλα τα φύλλα". Γυρίζω στη γωνιά, εξαφανισμένο το δέντρο. Βιάστηκε να επανέλθει στην καθημερινότητα η κολλητή.

Γύρισα σπίτι, πέρασα από περίπτερο, πήρα Cosmopolitan UK - για τα ζώδια- και ένα κουτί σοκολάτες - έχω γίνει πολύ γουρούνα αυτές τις μέρες- , άναψα το γνωστό πια κεράκι μου και ξάπλωσα στον , επίσης γνωστό, καναπέ.

Σέρφαρα στο ebay - έψαχνα από μπλούζες για το γυμναστήριο μέχρι χαλάκια για το αυτοκίνητο- , μαλακίστηκα στο facebook - βαρέθηκα, βαρέθηκα- και αφού τα έκανα όλα αυτά, τώρα κοιτάω δεξιά αριστερά. Βαριέμαι. Τηλέφωνα για καφέδες, ούτε λόγος. Τα χόρτασα αυτές τις μέρες.

Μάλλον ανήκω και γω στην κατηγορία της κολλητής. Άντε να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα.

Πεθύμησα να πηγαίνω δουλειά, να κάνω εκείνα που πρέπει, να σχολνάω, να πηγαίνω γυμναστήριο και μετά να πηγαίνω για ποτάκι ή να πηγαίνω σε εστιατόρια με τη σχέση μου ή με φίλους.

Εννοείται πως δεν πεθύμησα τις ανασφάλειες για τους φίλους - ελπίζω το 2010 να εμπεδώσω το γεγονός ότι είμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή- και τα έξω.

Μιλώντας για έξω, δεν έχω βγει από τα χθες. Τι παίζει με την απαγόρευση του τσιγάρου;

Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα το χειριστούν οι καπνιστές. Πάντως ένας φίλος που είχε πάει zoo ψες, μου είπε πως οι μισοί θαμώνες ήταν έξω και κάπνιζαν μέσα στο ψόφο.

Θα δω απόψε που θα βγω. Θα είναι η πρώτη φορά που επιστρέφοντας δεν θα πετάξω τα ρούχα στο μπαλκόνι να ξεβρωμίσουν.

Πάντως όταν είχα πάει Νέα Υόρκη το '06, θυμάμαι πόσο πολύ είχα απολαύσει τη vodka-cranberry μου στο smoke-free μπαράκι στο Soho. Και σκέψου ότι τότε κάπνιζα ακόμα. Άρα, ας δώσουμε μια ευκαιρία. Ίσως τελικά να μην αξίζει τόσο η κινηματογραφική εικόνα "τσιγάρο-ποτό-στοχάζομαι το παρελθόν/παρόν".

Υ.Γ1 Κάτι συναρπαστικό παίζει; Μπορεί να παίξει; Θα παίξει επιτέλους; Κάνω υπομονή εδώ και καιρό. Πού είναι το δώρο μου;

Υ.Γ2 Η ηρεμία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.