Σαν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Τελευταία μέρα του χρόνου. Κάπου στην Αθήνα.
Πρωινό ξύπνημα από το κουδούνι. Για τα κάλαντα. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως σήμερα είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Τελευταία μέρα του χρόνου λοιπόν. Βαριέμαι να κάνω απολογισμό. Δεν θα κάνω. Έτσι και αλλιώς το 2008 τα είχε όλα. Και καλές στιγμές και κακές και όμορφες και δύσκολες.

Αν μιλούσαμε με "οινολογικούς" όρους θα έλεγα πως το κρασί του 2008,είχε σώμα, σήκωνε όμως περισσότερη παλαίωση, έβγαζε αρώματα - θα μπορούσε πιο έντονα- και είχε έντονη οξύτητα. Σερβίρεται και μόνο του, αφού δεν έχει τόσες πολλές τανίνες.

Το κρασί του 2009, θέλω να είναι κάπως αλλιώς. Να ξυπνά τις αισθήσεις, να έχει αρώματα από φρούτα του δάσους, να μυρίζει βαρέλι και να έχει πολλές τανίνες. Δηλαδή, ένα full body κρασί που όταν το πίνεις να έχει μια έντονη και γεμάτη επίγευση.

Το 2009 θέλω όχι να μου "φέρει" κάτι. Το 2009 θέλω να μπορώ να "κάνω" κάτι . Να μάθω βλέπω το δάσος αντί το δέντρο. Να μην τα μηδενίζω όλα, απλά επειδή κάτι δεν πάει όπως το θέλω. Να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω. Να αγαπώ περισσότερο εμένα και να δίνω αγάπη γύρω μου χωρίς ανταλλάγματα. Να λέω "όχι" σε τόσα "μπορεί" (δανεισμένο από Λίνα). Να σβήσω τα "πρέπει" από το λεξιλόγιό μου. Να βάλω περισσότερα "θέλω". Να βάλω τελείες και να κάνω νέες παραγράφους.

Το 2009 να είμαστε όλοι καλά και να ονειρευόμαστε.

Σε φιλώ, καλή σου χρονιά. Με φόρα και τσαμπουκά στα καινούρια.


Υ.Γ1 Παράξενη η Αθήνα αυτές τις μέρες...
Υ.Γ2 Δανεισμένο από τον One of the People. Η ατάκα της χρονιάς: " Είναι κουλή, κουλή, κουλή".

X

Πάντα σκεφτόμουν ότι εκφράζομαι καλύτερα στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ίσως γιατί υπάρχουν μερικές λέξεις που δεν έχουν μετάφραση.

Ψες με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Έμεινα σπίτι, δεν πήγα σπίτι της φίλης να αράξω, ούτε τράβηξα φίλους μου στα μπαράκια. Κάνω ζωή 70άρας γριάς. Θα ήθελα να βγαίνω κάθε μέρα, θα ήθελα να είχα κόσμο γύρω μου που να ξεσηκωνεται με το παραμικρό, που να θέλει να ζήσει τη ζωή του έντονα. Όχι άλλες "εντός" καταστάσεις. Τι σκατά κάνουμε, μου λες; Dead Can Dance, why can't we?
Και όχι, κουράστηκα να ξεσηκώνω εγώ. Από σήμερα είμαι σε άρνηση. Όποιος θέλει να κάνει κάτι, be my guest. At the worst of cases, θα μείνω σπίτι να βλέπω ταινίες και σειρές. Και δεν μου ακούγεται καν κακό το σενάριο.
Σήμερα ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "I hate fucking Xmas".
Μισώ που τίποτα δεν με γεμίζει, που δεν με ενδιαφέρουν τα δώρα, που χέστηκα αν είναι φωτισμένη η πρωτεύουσα. Και μισώ που πάλι θα είμαι το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια, ακόμα μια φορά χωρίς γκόμενο, ακόμα μια φορά η "παράξενη single".
Και να πεις κάνω το wild life...μπα. Δεν μπαλανσάρεται το θέμα. Συνήθως δεν πάει Single and kicking ass Vs Not Single and laying low; Καμία σχέση.
I know what I want, and All These are not "it".

So....You have a Merry Little Xmas....

Υ.Γ1 Πόσο θα ήθελα να άκουγα το "Alice in Wonderland" και να ΜΗΝ ταυτίζομαι τόσο...
Υ.Γ2 Well...

I feel like dancing

Απόλυτα ευτυχισμένες στιγμές - μέσα στον χαμό της δήθεν Χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας:

• Να ξυπνάς πρωί Σαββάτου, να αλέθεις κόκκους καφέ, να γεμίζει το σπίτι μυρωδιές. Να φτιάχνεις πρόγευμα με την ησυχία σου, να ανάβεις κεριά, να βλέπεις Queer as FolK US Season 3 (sexy guys) και να ξέρεις πως στους δρόμους γίνεται χαμός αλλά εσύ επιλέγεις να φτιάχνεις τις δικές σου εικόνες.
  
• Να αρχίσεις να πίνεις από τις 7, να συμπυκνώνεις μέσα σε 6 ώρες όλα όσα δεν έκανες ολόκληρη τη βδομάδα, να βλέπεις φίλους, να χορεύεις με ροκ μπιτάκια (Hustle Σάββατο βράδι - δεν παίζεται ο DJ), να πίνεις, να πίνεις, να παίζεις μπιρίμπα μεθυσμένη και μετά ξανά ποτό ώσπου αντέχεις. Και τελικά να αντέχεις πολύ.
• Να μπαίνεις σε βιβλιοπωλεία, να φυλλομετράς βιβλία, να αγοράζεις κάμποσα και να διατηρείς μια ανεξήγητη αισιοδοξία πως "αυτές τις γιορτές θα βρω ώρα, θα αράξω στον καναπέ και θα τα διαβάσω όλα".
• Να ανακαλύπτεις πως η λέξη "ρεβεγιόν" δεν παίζει στο προγραμμά σου γιατί εσύ απλά επικεντρώνεσαι στους φίλους και τους δικούς ανθρώπους σου. Χωρίς να αγχώνεσαι με τα comme if faut.
• Να διαπιστώνεις πως ειδικά αυτή την περίοδο μπορείς να ελέγχεις τα θέλω σου. Και όλα αυτά επειδή μερικές δεκάδες λαμπιόνια "φώτισαν" τις διαθέσεις των γύρω σου και ξεκόλλησαν. Επιτέλους.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "I don't feel like dancing", το πιο χορευτικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων.
Υ.Γ2 Αν προλάβω να κάνω τις δουλειές μου πριν φύγω, να με φτύσεις.

Τικ-Τακ

Σήμερα συνειδητοποίησα πως τα Χριστούγεννα είναι μόνο μια βδομάδα μακριά. Μόνο. Καμία σχέση. Νιώθω πως δεν έχω καμία σχέση με το xmas spirit. Νομίζω πως είναι γενικό. Δεν ξέρω κανένα που να είναι μέσα στην τρελλή -χριστουγεννιάτικη-χαρά.
Με τέτοιο ήλιο, που να μπεις στο πνεύμα. Τα γεγονότα στην Ελλάδα, ο θάνατος του Τάσσου. Σαν να γίνεται κάτι για να μας εμποδίσει να ζήσουμε το "παραμύθι".
Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν Αθήνα, στο γνωστό πάρτι κάπου στην Ευριπίδου, όπου μαζεύεται η μισή πόλη σε ένα γραφείο-loft και γίνεται το έλα να δεις. Τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν εκεί. Ήταν ένα από τα σταθερά events των γιορτών. Όπως το brunch στη θεία τις 26, τα απογευματινά παιχνίδια εκείνη τη μέρα στης φίλης μαζί με τους καλλιτέχνες κολλητούς της, το πάρτι και το αναμμένο τζάκι στο σπίτι της άλλης της τετράδας 1-2 μέρες μετά, το "after new year's" δείπνο στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό των φίλων. Και πάει λέγοντας. Ακόμα και τα Χριστούγεννα είναι μια σταθερή, προβλέψιμη, πες το όπως θες, κατάσταση.
Φέτος, τα μισά θα τα χάσω λόγω Αθήνας. Δεν πειράζει, φέτος είπα να κλείσω τη χρονιά με εκπλήξεις. Καιρός να ταρακουνηθώ λιγάκι.
Προς το παρόν ζω μια απόλυτα προγραμματισμένη ζωή. Δουλειά-σπίτι και τούμπαλιν. Μπαράκια τις Πέμπτες και τις Κυριακές. Σε σπίτια φίλων Παρασκευές και Σάββατα να παίζω επιτραπέζια με φίλους ζευγάρια (άσε μην αρχίσω με αυτό το θέμα- τα λέει η Αλεξίου καλύτερα στο συγκεκριμένο τραγούδι). Στο ενδιάμεσο κανά εικαστικό event (να μην το παίξουμε κουλτούρα;), κανά wine tasting, ίσως κανά καφέ και μπιρίμπα. Δεν έχω παράπονο με τους φίλους μου. Τους αγαπώ και είμαι σε φάση που νιώθω πως έχω επιλέξει τον κύκλο μου.
Αλλά με ενοχλεί κάτι άλλο. Το προκαθορισμένο πρόγραμμα. Οι προκαθορισμένες διαδρομές και βόλτες. Τα προκαθορισμένα συναισθήματα. Σαν να μπήκα σε auto-pilot. Βαρέθηκα να γκρινιάζω....παρακολουθώ μόνο. Δεν παραιτήθηκα, απλά δεν κάνω εκείνο το έξτρα βήμα.
Οι φίλοι μου, μου λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Η κολλητή στις Βρυξέλλες, ο κολλητός στην Αθήνα, οι φίλοι εδώ. Όλοι κάτι περιμένουμε. Κάτι που θα φέρει τα πάνω-κάτω.
High hopes; Μπορεί. Είναι λόγω Χριστουγέννων; Πιθανόν. Τόσα φωτάκια, κάνουν κάτι στον εγκέφαλο. Ίσως να είναι τα ζευγαράκια και οι οικογένειες που είναι παντού και ψωνίζουν δώρα. Ίσως επειδή το να είσαι single τέτοιες μέρες και να περνάς καλά θέλει μαγκιά.
Μπορεί να πρέπει να γίνουμε τελείως party-animals. Μπορεί να πρέπει να πετάξουμε τα "πρέπει" μας από το παράθυρο. Μπορεί να είναι μια καλή ιδέα να αφήσουμε τα comme il faut στην άκρη.
Και αυτό το "τικ-τακ" της αντίστροφης μέτρησης ("πότε θα παντρευτείς", "πότε θα δεις τα πιο σημαντικά πράγματα;") έχει καταντήσει απίστευτα ενοχλητικό.
Αν ήταν ωρολογιακή βόμβα θα ήταν καλύτερα.

Υ.Γ1 Ξέρω πως είναι όλα θέμα μυαλού. Ξέρω ακριβώς τι μου λείπει.
Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Seven Days in Heaven" του Άρη Κόκου από τη ΚΛΙΚ Records, που αγαπώ πολύ ( και θέλω να με προσλάβουν).
Υ.Γ3 Είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με τις ξαδέρφες μου τις προάλλες και πολύ το χάρηκα. Ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.Ίσως αυτό να είναι τα Χριστούγεννα.

No Comment

Έχει ψοφήσει η libido μου. Έχει μέρες που νιώθω, ή μάλλον δεν νιώθω τίποτα. Οκ, άρεσα σε κάποιο τον τελευταίο καιρό. Που είχε όλα τα φόντα να μ' αρέσει και μένα πολύ και να γίνει και κάτι. Αν με ρωτήσεις αν τον γούσταρα θα σου πω πως δεν ξέρω. Δεν θα πω όχι, δεν θα πω όμως και ναι. Αλλά, όταν είχα την ευκαιρία, δεν έκανα τίποτε. Απολύτως. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μην έχω το κουράγιο σε αυτή τη φάση να ρισκάρω. Μπορεί τελικά η προηγούμενη σχέση να με άλλαξε περισσότερο από ότι νόμιζα. Μπορεί απλά να μην μ' άρεσε ο τύπος τόσο πολύ. Μπορεί να ύψωσα για ακόμα μια φορά τις κωλοάμυνες. Το θέμα είναι πως, από τη μια βαρέθηκα να είμαι μόνη, δεν μ΄αρέσει καθόλου η ανεξαρτησία μου και από ένα σημείο και μετά απλά σκέφτομαι πως ότι ζω και ότι ονειρεύομαι θέλω να το μοιράζομαι με κάποιο. Από την άλλη όμως δεν έχω το κουράγιο να ξαναβάλω κάποιο στη ζωή μου, να τον κάτσω στο θρόνο, να αλλάξω τη ρουτίνα μου και κάνοντας υποχωρήσεις να σκέφτομαι ποιο είναι το όριο μεταξύ του δίνω και του με κάνει ότι θέλει. Πόσο fucked up είναι όλο αυτό;


Υ.Γ1 Εσύ που διαμαρτυρήθηκες ότι δεν σου λέω τι γίνεται στη ζωή μου, δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είμαι μπερδεμένη, μπορεί ναι να σε βλέπω φιλικά αλλά ακόμα να μην μπορώ να σου λέω τους προβληματισμούς μου για τα ερωτικά μου; Δεν είχα ψες τη δύναμη ή το κουράγιο να κάτσω να στα εξηγήσω, μου έχουν τελειώσει και οι λέξεις.
Υ.Γ2 Είναι φάση; Μήπως όλα τα πιο πάνω θα ακυρωθούν όταν γίνει το απίστευτο κλικ με κάποιο; Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι περισσότερο η Σάρλοτ που έψαχνε την "παντοτινή αγάπη". Τι γελοίο...Φέρτε μου ένα αεροπλάνο και ένα one way ticket.
Υ.Γ3 I am sick and tired of "love"

Anarchy Cafe

Χρειάστηκε μόνο μια λάθος κίνηση από ένα ανεγκέφαλο για να έρθουν τα πάνω κάτω. Αν το σκηνικό των Εξαρχείων γινόταν σε μια πόλη/κράτος όπου όλα λειτουργούσαν ρολόι, τότε δεν θα υπήρχε αυτή η αναρχία. Όμως μιλάμε για την Ελλάδα που όσα καλά και να έχει μια χούφτα βλάκες διοικούν και την καταστρέφουν. Και να τα αποτελέσματα.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως την είδε ο μπάτσος. Ούτε ξέρω πόσο ποσοστό ευθύνης έχουν αυτοί που τους είχαν προκαλέσει. Αλλά οκ, ότι και να έγινε, δεν το παίζεις πιστολέρο.
Αυτά σκεφτόμουν χθες, καθώς έβλεπα τις ειδήσεις.
Σήμερα το πρωί, πέρασα από ένα γυμνάσιο για να πάω δουλειά. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι μαθητές. Υποψιάστηκα ότι πάλι βρήκαν αφορμή να μην κάνουν μάθημα. Η απορία μου είναι, έχουν καταλάβει τι έγινε και για ποιο λόγο βγήκαν από τις τάξεις; Γιατί τα διπλανά cafe ήταν γεμάτα. Ακούγομαι σαν "μεγάλη". Και μεις κάναμε σκασιαρχείο όταν είχαμε αργίες ή όταν ήταν η μέρα του ψευδοκράτους. Αλλά γαμώτο θυμάμαι εκείνες τις βραδιές που βρέθηκα με κερί στην πλατεία Ελευθερίας μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου ή όταν είχαμε πιαστεί πολλές γυναίκες χέρι χέρι στον αυτοκινητόδρομο , γιατί έκανε επίσκεψη η Βασίλισσα Ελισάβετ και θέλαμε έτσι να διαμαρτυρηθούμε.
Αλλά σήμερα....ελάτε βρε 16χρονα....αυτό ήταν; Ένα freddo , ένα φραπέ και τσιγάρα; Αυτό είναι η απάντησή σας στην αναρχία και τους "πάνω";
Και μετά θυμώνετε που δεν σας υπολογίζουν.

Υ.Γ Το σαββατοκύριακο ήταν πολύ πολύ ενδιαφέρον. Απρόβλεπτο,με καινούριες εικόνες, καινούρια πρόσωπα και καινούριες εξελίξεις. Με βρήκαν περισσότερο απροετοίμαστη από ότι περίμενα

Xmas City Lights

Κάνω βόλτες ένα βράδι στη Λευκωσία, μετά από κρασί και σουβλάκι σε εστιατόριο στην παλιά πόλη και δεν έχω όρεξη να πάω σπίτι.
Είναι λίγο παράξενο. Λείπω τόσες ώρες πια από σπίτι, μπαίνω βιαστικά να κάνω μπάνιο, να αλλάξω και μετά ξανά έξω που λογικά θα έπρεπε να μου λείπει. Φυσικά από την άλλη, αυτό το home entertaining τα σαββατοκύριακα κοντεύει να κλείσει μήνες.
Κάνω βόλτες. Σκέφτομαι ένα βράδι, να φέρω τη φωτογραφική, να πάρω τους δρόμους και να αρχίσω να βγάζω. Θα ήθελα να κυκλοφορώ όπως την Diane Arbus, τη νύκτα, μόνη, να γνωρίζω παράξενο κόσμο και να απαθανατίζω όλα όσα ζω και παρατηρώ. Τις νύκτες η Λευκωσία αλλάζει. Γίνεται σχεδόν μυστήρια.
Το φετινό Χριστουγεννιάτικο theme στο κέντρο της Λευκωσίας είναι τα μπλε λαμπιόνια. Πάνω από τη Μακαρίου αιωρούνται κάτι μεγάλες φωτεινές μπλε μπάλες. Πλάκα έχουν. Μοιάζουν με πλανήτες. Αν ήταν πιο πολλές, θα μ΄ άρεσε ακόμα περισσότερο. Μπορεί και να αποκτούσα την ψευδαίσθηση πως ζω σε μια μεγάλη πρωτεύουσα. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος θα βγει να πει πως είναι κιτς. Αλλά δεν θα είμαι εγώ. Γιατί τρώω κάτι φλασιές από παλιές διακοσμήσεις και ούτε που θέλουμε να τις θυμάμαι. Ευτυχώς το μάτι μου δεν άρπαξε καμπανούλες - ακόμα. Έχω βαρεθεί τη διακόσμηση των 90s να μην σου πω και των 80s. Θέλω κάτι σικ. Πολλά φώτα σε αφηρημένους σχηματισμούς. Ούτε "Χριστουγεννιάτικα χωρια", ούτε "carousel", ούτε κακοντυμένους/λεπτούς/κατσούφηδες Άη Βασίλιδες. Μόνο φώτα.
Μόνο φως...

Υ.Γ1 Hey (my) guy...ευχαριστώ για το σουπερ header. Let's drink to that :)
Υ.Γ2 Serafim Tsotsonis, So this is heaven. αισθησιακός, ατμοσφαιρικός. Ιδανικός με κρασί και looking outside the window, όπως λέει και μια φίλη.
Υ.Γ3 Καλό σου ταξίδι Μαργαρίτα...Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω.

New Era

• Πολλά απογεύματα σε ζεστό σπιτάκι/cafe, με καφέ και κοιτάζοντας τη βροχή από το παράθυρο
• Πολλές συναυλίες σε μπαράκια- με κολλητούς να τραγουδάμε αγκαλιά στίχους αγαπημένους
• Πολλές βραδιές με φίλους στο σπίτι και επιτραπέζια ( ιδανικά strip-κάτι)
• Πολύ - και καλό- κόκκινο κρασί
• Πολύ όμορφες κουβερτούλες στον καναπέ - ιδανικά όχι μόνος/η
• Πολύ καλό σεξ- για να ζεσταθείς, γιατί που θα πάει θα ακριβύνει το πετρέλαιο πάλι
• Λίγες και καλές αμερικάνικες σειρές στο dvd.
• Καθόλου κυπριακή τηλεόραση, ελληνικά reality και οτιδήποτε χαλάει την ενέργεια του σπιτιού
• Πολλά χριστουγεννιάτικα φώτα, παντού και με οποιοδήποτε τρόπο
• Χιόνι
• Βιβλία που να μην χορταίνεις να διαβάζεις
• Αρωματικοί καφέδες. Πορτοκάλι, creme brulee, φρούτα του δάσους
• Πράσινο τσάι με γεύσεις
• Πηκτή ζεστή σοκολάτα
• Ταβανοθεραπεία με μουσική υπόκρουση το καινούριο cd του Serafim Tsotsonis

Με λίγα λόγια, καλό χειμώνα να 'χουμε!

Υ.Γ1 Μην ξανακούσω για Beaujolais Nouveau - είναι μια αηδία και μισή και χάλια το hangover του.

Υ.Γ2 Το home entertaining δεν ειν' κακό τελικά. Τρέμε Martha Stewart