Monday, October 29, 2007

Try

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Σήμερα έβλεπα τα τελευταία 4-5 post μου. Όλα έχουν ένα κοινό, ή μάλλον γράφτηκαν με την ίδια διάθεση.

Μια ανάγκη να μείνω εδώ, να προσπαθήσω να μην φύγω ούτε εγώ , ούτε και το μυαλό μου. Καμία τάση φυγής. Το όφειλα στον εαυτό μου αλλά και σε ένα άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου και έφερε τα πάνω-κάτω (ναι τα έφερες). Ένα μήνα μετά (ο Οκτώβρης μου φάνηκε αιώνας), διαπιστώνω πως προσπάθησα πολύ. Πραγματικά. Είμαι και λίγο περήφανη, γιατί όχι; Δεν περίμενα να μείνω. Αλλά έμεινα. Ξέρεις όταν είσαι ένας άνθρωπος που φύση θέση εισαι single ακόμα και όταν είσαι σε σχέση, είναι δύσκολο να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάποιος άλλος στη ζωή σου και ότι πρέπει να συντονίζεις το πρόγραμμα σου σύμφωνα με το δικό του. Το κατάφερα, σε μεγάλο βαθμό νομίζω.

Αν αυτή η προσπάθεια θα έχει αντίκρισμα, δεν ξέρω. Περνώ παράξενες μέρες και τα τελευταία τρία σαββατοκύριακα δεν ήταν ότι καλύτερο. Δύσκολο πολύ να συνυπάρξουν δύο άνθρωποι, που ήλθανμαζί ένα καλοκαίρι που όλα ήταν light (θυμάσαι;). Δύσκολο επίσης να μην αντιδράω άσχημα όταν αλλάζουν πολλά από εκείνα που μας έφερναν κοντά (ξέρεις). Ασχέτως αν ήξερα κατά βάθος ότι μας έδενε ΜΟΝΟ κάτι ανεξήγητο. Κάτι που δεν έιχε να κάνει με έλξη, ή με κοινά ενδιαφέροντα ακόμα και με ανάγκες. Ήταν απλά "κάτι".

Ψες το βράδι δεν κοιμήθηκα πολύ. Έκανα στο μυαλό μου διάφορα σενάρια. Πως θα είναι μετά; Θα υπάρξει κάτι ή όλα θα τελειώσουν; Αυτό το "κάτι" πως το κρατάω ζωντανό; Το ξέρω ότι δεν μπορώ να σκέφτομαι για άλλους και ειδικά για τον άλλον (ναι, το παραδέχομαι, δεν το θέλω). Αλλά έτσι είμαι. Παρατηρώ συμπεριφορές και σκηνοθετώ. Ίσως να είμαι κακή σκηνοθέτις, δεν ξέρω.

Αν τελειώσει, σκέφτομαι να κάνω παύση στο blog. Μερικοί λένε πως είναι πιο δημιουργικοί τις περιόδους που δεν πάει καλά η προσωπική τους ζωή. Εγώ πάλι, όχι.

Tuesday, October 23, 2007

Home is where the heart is.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

«Αποφάσισα να φύγω από την Κύπρο». Μήνυμα κολλητού μια Κυριακή απόγευμα. Επέστρεφα από σαββατοκύριακο στας εξοχάς. Το έβλεπα, το ξανάβλεπα. Τόσο απόλυτο. Ούτε «νομίζω», ούτε «θέλω». Απλά «αποφάσισα». Μου το είχε ξαναπεί το καλοκαίρι. Αλλά τότε η δικαιολογία του μου φάνηκε τόσο χαζή που δεν του έδωσα σημασία. «Και γιατί θα φύγεις; Σε πνίγει η ζωή ε; Που δεν υπάρχουν επιλογές, που όλη μέρα κάνεις τα ίδια και τα ίδια, που η κοινωνία μας είναι γεμάτη καλούπια που σε πνίγουν και που για να δεις κάτι διαφορετικό πρέπει να πάρεις αεροπλάνο;», τον ρώτησα σχεδόν σίγουρη ότι θα μου έλεγε «Είσαι μέσα στο μυαλό μου Τουλίπα!» «Ε, όχι ακριβώς. Δεν με ενοχλούν αυτά που μου λες, μια χαρά είναι η ζωή της Κύπρου». Καλά αυτό το παιδί όσο καιρό τον ξέρω καταφέρνει πάντα να μου πετάει ατάκες που δεν μπορώ να ερμηνεύσω ή να αντικρούσω. «Απλά δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζέστη!» συνέχισε και μου έκοψε τη φόρα για τα καλά. «Καλά, είχαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι όπου οι μισοί κάτοικοι έπαθαν θερμοπληξία αλλά δεν είναι λόγος να αλλάξουμε χώρα», του είπα προσπαθώντας να μπω στη λογική του. Ο κολλητός ήταν αμετανόητος όμως. Θέλει λέει να ζήσει σε μια χώρα όπου βρέχει, η θερμοκρασία είναι κάτω από είκοσι βαθμούς και δεν χρειάζεσαι αντηλιακό και το χειμώνα. Του το εύχομαι πάντως να το κάνει. Έτσι και αλλιώς έχει δίκιο, δεν του πάει το καλοκαίρι.

Πριν από αυτόν, ακόμα τρεις κολλητοί έφυγαν για μέρη μακρινά. Και με έπιασε μεγάλη γκρίνια γιατί άλλαξε η καθημερινότητα μου (εκείνο το μέρος της που όταν βρεθείς για καφέ με συγκεκριμένα άτομα, δεν χρειάζεται να καταβάλεις μεγάλες προσπάθειες να περάσεις καλά επειδή απλά σε ξέρουν καλύτερα από σένα). Και απλά τώρα ανταλλάζουμε email όπου μου γράφουν για τα ταξίδια τους στην Ευρώπη και μου περιγράφουν την καθημερινότητα τους σαν να μου διηγούνται ταινία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια εγώ ήμουν εκείνη στην παρέα που ονειρευόταν τη ζωή σε μια πολύ πιο μεγάλη πόλη. Φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω απλά πράγματα και θα ένιωθα γεμάτη, θα πήγαινα βόλτες τις Κυριακές στο πάρκο, θα μπορούσα να πάω σε ένα μικρό café μόνη μου χωρίς να νιώθω σαν ηλίθια, θα έπαιρνα το metro και γενικά πίστευα πως μόνο και μόνο που θα είχα τόσες επιλογές και ας μην μπορούσα να τις κάνω όλες, θα ένιωθα ευτυχισμένη.

Αλλά τα χρόνια πέρασαν και η παρέα άρχισε να σκορπίζεται κυριολεκτικά στις τέσσερις άκρες της Ευρώπης. Εγώ όμως έμεινα εδώ. Τελικά διαπίστωσα πως όσο μεγαλώνεις βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Επιλέγεις ότι σε χαλάει να το αγνοείς και προσπαθείς (πολύ) να μην γκρινιάζεις και να μην εκπέμπεις αρνητική ενέργεια. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πως υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται παρόμοια. Και με αυτούς κάνω παρέα.

Είναι φυσικά και κάποιοι άλλοι. Που μια ζωή γκρινιάζουν για το νησί και ότι πολύ θα ήθελαν να φύγουν αλλά τελικά δεν το κουνάνε ρούπι. Δεν είναι ότι κωλώνουν. Απλά αν σε τέτοιους τύπους δώσεις μια στιγμή ευτυχίας, δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Άσε που θα διαπιστώσουν ότι μπορούν και να μην κρύβονται πίσω από την ασπίδα της μιζέριας! Αυτούς τους αποφεύγω.

Πιστέψτε με δεν τα βλέπω πάντα ρόδινα τα πράγματα. Εννοείται πως νευριάζω με κάτι νοοτροπίες (είμαι σίγουρη πως ξέρετε ποιες είναι και συμφωνείτε) και πως κάτι στερεότυπα για το πώς «πρέπει» τάχαμου να είναι η ζωή μου προσπαθώ να τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Σίγουρα δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν έφυγα. Ούτε θα το μάθω ποτέ.

Όμως τελικά τι έχει σημασία; Ο τόπος ή ο κόσμος σου;


Υ.Γ Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υ.Γ 21/10. Ακολούθησαν (και θα ακολουθήσουν) καφέδες με κολλητό για κατάστρωση στρατηγικού σχεδίου ώστε να καταφέρει να μετακομίσει σε άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο, κάποιος τόλμησε.


Thursday, October 18, 2007

how to be happy.

"Δεν χρειάζεται και πολύ για να είσαι δυστυχισμένη", μου είπες.
Όμως ούτε και πολύ χρειάζεται για να είμαι ευτυχισμένη...αυτό να το σημειώσεις.
Δεν χρειάζεται πολύ. Ούτε ΤΡΑΓΙΚΑ μεγάλες αλλαγές.

Monday, October 15, 2007

On the Road ( με δύο ρόδες)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Τον περασμένο μήνα, ήταν η Βδομάδα Ποδηλάτου στις Βρυξέλλες. Είχε βρεθεί εκεί μια φίλη μου και μου τα έλεγε κατενθουσιασμένη: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη ήταν η πόλη με τον κόσμο πάνω στα ποδήλατα. Τα έβλεπα παντού, εκατοντάδες Βέλγοι από όλες τις ηλικίες στους δρόμους, στις πλατείες και ήταν υπέροχα!» Παρένθεση. Η φίλη μου, πάντα ήθελε να αγοράσει ένα όμορφο ποδήλατο με καλαθάκι και εγώ πάντα τη δούλευα πως άμα βάλει και μια μπαγκέτα μέσα στο καλαθάκι της θα μεταμορφωνόταν σε μια Amelie. Κλείνει η παρένθεση.

Τελειώνοντας τα των ποδηλάτων μου πέταξε και την θανατηφόρα ατάκα «Δεν θα ήταν ωραία να πηγαίναμε και εμείς εδώ στη δουλειά μας με ποδήλατα;» Συγκρατήθηκα πολύ να μην σχολιάσω το σουρεαλιστικό της φράσης. Εξάλλου θα ήταν κρίμα να ισοπεδώσω τα όνειρα της wanabe Amelie. Αφήστε που δεν μπορώ να με φανταστώ να καταφθάνω στη δουλειά ιδρωμένη, αφυδατωμένη και σε ανάγκη έκτακτης αναρρωτικής άδειας! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Αλλά… ποδήλατα; Εδώ;

Και δεν υπερβάλλω. Σκεφτείτε μόνο την εξής εικόνα: Τις πόλεις της Κύπρου γεμάτες με ποδήλατα επί καθημερινής βάσης. Μπορείτε; Εγώ πάλι αδυνατώ. Και δεν είναι μόνο το θέμα της ζέστης που κακά τα ψέματα και να θες δεν το αγνοείς. Το κλου της υπόθεσης είναι άλλο: Αν και μιλάμε για πόλεις με μικρές αποστάσεις και άρα θα ήταν εύκολο να μετακινούμαστε με ποδήλατο και μερικές φορές με τα πόδια, εντούτοις οι πιθανότητες να επιβιώσει ένας ποδηλάτης ή ένας πεζός σε ώρα αιχμής στη Γρίβα Διγενή στη Λευκωσία είναι οι ίδιες με εκείνες που έχουμε να αποκτήσουμε κάποτε ως λαός οικολογική συνείδηση (στη στατιστική εξαιρούνται οι λίγοι που ψάχνουν αγωνιωδώς τους κλάδους ανακύκλωσης – εύγε παιδιά). Με λίγα λόγια, απελπιστικά ελάχιστες.

Και να πεις δεν προσπαθούμε; Κατά καιρούς γίνονται κάποιες απόπειρες «εξευρωπαϊσμού». Όπως η εκδήλωση που γίνεται μια φορά το χρόνο, η «Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο», σε διάφορες πόλεις και δήμους. Εκείνη τη μέρα βλέπεις γύρω στους ποδηλάτες, καμιά διακοσαριά πεζούς και 2-3 δημάρχους που ηγούνται περήφανοι (ας μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς) της «παρέλασης/διαμαρτυρίας/γιορτής». Δεν πείθουν και πολύ να σας πω την αλήθεια. Γιατί άμα δεν έχεις ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους (πλατιούς, όχι εκείνους τους στενούς που είναι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα που πρέπει να κάνεις ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους για να περπατήσεις) ότι και να κάνεις, όσες πορείες και γιορτές να διοργανώσεις είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο να αλλάξει lifestyle. Ειδικά όταν ξέρει πως αν πάρει ποδήλατο είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες να καταντήσει μια τυρόπιττα στη μέση του δρόμου.

Και να μην αναφερθώ στις ανύπαρκτες δημόσιες συγκοινωνίες (το ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ στη χώρα μας metro – δεν τρέφω τέτοιες ελπίδες). Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκατε σε λεωφορείο; Εγώ, αν θυμάμαι καλά, ήμουν 16 χρονών και έπρεπε να πάω από το σχολείο κάτω κέντρο. Ακόμα θυμάμαι την ταλαιπωρία που περίμενα και μετά όταν διασχίσαμε ΟΛΗ την πόλη για να καταλήξουμε κάπου τελοσπάντων. Αμ το άλλο; ΟΚ, είπαμε κινητή διαφήμιση και να βάφουμε τα λεωφορεία αλλά είναι ανάγκη να μπογιατίζουμε και τα παράθυρα; Η ιδέα και μόνο είναι κάπως. Και κλειστοφοβία να μην έχεις, με το που μπεις στο Μικρό Λεωφορείο του Τρόμου , σίγουρα με αυτή βγαίνεις αγκαζέ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως άμα μαθαίναμε να αφήναμε τα αυτοκίνητα στο γκαράζ γιατί θα είχαμε επιλογές να κινηθούμε διαφορετικά, ίσως κάποτε είχαμε μια μέρα όπως εκείνη στις Βρυξέλλες. Και τότε η μικρή Amelie θα ήταν πανευτυχής.


Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 14 του μήνα. Θέμα του τεύχους, τα παιδικά παραμύθια. Αλήθεια πως ήταν το πρώτο σου ποδήλατο;

Tuesday, October 09, 2007

Declaration of October

Απόκτησα καινούριο βίτσιο:

Λέω να μην έχω τάσεις φυγής. Για ένα μήνα. Δοκιμαστική περίοδος. Απλά για να δω αν θα μ' αρέσει το ρήμα "μένω".


Θα προσπαθήσω όταν ξυπνώ το πρωί να μην σκέφτομαι ότι δεν μ' αρέσει η καθημερινότητα μου. Ίσως να προσπαθήσω περισσότερο να μην εξαφανίζομαι από τους φίλους μου. Άντε θα χωθώ πάλι στη δουλειά ( όχι πως είναι καλό - αλλά πλέον δεν έχω το άλλοθι του καλοκαιριού). Τι λέγαμε για μπαράκια; Ε, θα τα αρχίσω και αυτά ( κάποιες μαζοχιστικές συνήθειες, δεν κόβονται). Α ναι και ένα ταξιδάκι Αθήνα...καιρός να προγραμματιστεί και αυτό. Ίσως και κάτι στην Ευρώπη; Χμ, ωραία ιδέα.

Φυσικά να σου πω, ακόμα δεν βρήκα τρόπο πως να κάνω κάτι άλλα πράγματα. Πως δηλαδή, χαλαρώνω και δεν λαμβάνω υπόψη τις ατάκες των γονιών για τα γνωστά θέματα; Ή πως βρίσκω την ισορροπία μεταξύ κοινωνικότητας και "ευεργετικής απομόνωσης" (aka κλείνομαι σπίτι και χαλαρώνω). Και το άλλο; Πως κάνω εκείνη την υγιεινή διατροφή; Και πως περιορίζονται οι σοκολάτες; Και πως θα καταφέρω να μην σκέφτομαι τόσο πολύ; Ζόρικος Οκτώβρης ε;

Y.Γ: Το βίτσιο δεν το απόκτησα έτσι στα καλά καθούμενα. Απλά...μερικά πράγματα για να τα ζήσεις πρέπει να είσαι εκεί